Ο Ιταλός (Italianetz) (2005) (8 στα 10)

Τα posts μου τις επόμενες μέρες θα αφιερωθούν σε ταινίες-"μικρά διαμάντα", τα οποία δεν έτυχαν ιδιαίτερης προσοχής από το ελληνικό κοινό. Πρώτη τέτοια ταινία στην οποία θα αναφερθώ είναι η Ρωσική, υποψήφια για ξενόγλωσσο Όσκαρ 2005, Ο Ιταλός.

---

Η ιστορία σε μια πρόταση έχει ως εξής: μικρό αγοράκι κάπου σε ένα ορφανοτροφείο στη Ρωσία περιμένει να υιοθετηθεί από μια οικογένεια Ιταλών, αλλά αυτό προσπαθεί με κάθε τρόπο να βρει τη βιολογική του μητέρα... ή όπως πολύ εύγλωττα αναγράφεται στην αφίσσα της ταινίας, (φώτο αριστερά) "In Russia, Every Orphan Longs for Adoption. Vanya Has Other Plans...To Find His Mother At All Costs".

Εκ πρώτης όψεως η υπόθεση της ταινίας φαντάζει κοινότυπη και μάλλον η ταινία δεν έχει πολλές εκπλήξεις ή σεναριακές ανατροπές. Η δε σκηνοθεσία της δεν είναι κάτι το εντυπωσιακό. Παρά ταύτα, η ταινία διαθέτει μια απίστευτη δύναμη, κερδίζει την προσοχή του θεατή με τις άκρως πετυχημένες ρεαλιστικές εικόνες της (πολύ καλή φωτογραφία) από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό της ... σε κάνει να αισθάνεσαι ότι είσαι και εσύ ένα από τα παιδιά της ταινίας που περιμένουν εναγωνίως μια καλύτερη υιοθετημένη ζωή... σε συγκινεί αβίαστα με το ρεαλισμό της και τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης όπως αυτή αποτυπώνεται στο πρόσωπο του μικρού ήρωά της, χωρίς να προσπαθεί στιγμή να σου δημιουργήσει οίκτο για το δράμα που αυτός βιώνει, ούτε χρησιμοποιώντας άλλους τρόπους όπως κάποια αντίστοιχη κλιμακούμενης έντασης μουσική!

Η ταινία είναι σκληρή όσο και η διεφθαρμένη και απάνθρωπη πραγματικότητα της Ρωσίας του Πούτιν. Όλοι δωροδοκούνται, όλοι πουλιούνται και αγοράζονται, όλοι μοιάζουν να έχουν χάσει την ανθρωπιά τους, σαν τη γυναίκα μεσάζοντα παράνομων υιοθεσιών - ακόμα κι αν τα παιδιά πουλιούνται για τα όργανά τους, σαν τους αστυνομικούς που δεν είναι ταγμένοι στην υπηρεσία των πολιτών, αλλά των πωλητών, σαν τους έφηβους του ορφανοτροφείου που έχουν οργανώσει τη δική τους μαφία μέσα στο ίδρυμα και όλοι το αποδέχονται γιατί τους βολεύει να επιβιώσουν.

Καμία αχτίδα φωτός, θα μου πείτε; Όχι, το αντίθετο. Η βοήθεια έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις... από μια ανήλικη πόρνη, από τα αλητάκια του δρόμου, από κάποιους περαστικούς. Μα πάνω από όλα η ελπίδα βρίσκεται στα μάτια, σε αυτό το αλησμόνητο βλέμμα του μικρού αγοριού, του εξάχρονου Βάνια (φώτο δεξιά). Θα ήταν λίγο ό,τι κι αν πω για την ερμηνεία του... Θα σταθώ λοιπόν στην αποφασιστικότητα και στο σθένος του, η ψυχή του είναι τεράστια!

Ο Ιταλός είναι μια ταινία ανθρώπινη, σκληρή και τρυφερή μαζί, που αξίζει να ανακαλύψετε!

ΥΓ. Αφού δείτε την ταινία και ενδεχομένως μπερδευτήκατε με το τέλος της, κάντε τον κόπο να διαβάσετε και το σχόλιο μου (κάντε κλικ στο "εσείς cineparmenoi") γιατί υπάρχει κάποιο λάθος στην ελληνική μετάφραση στο τέλος της ταινίας. Μόνο εφόσον δείτε την ταινία διαβάστέ το όμως!