Ιανουαρίου 04, 2008

American Gangster (2007) 8 στα 10

(γράφει ο Lafkadio)




Υπόθεση
Νέα Υόρκη, 1968, ενώ ο πόλεμος του Βιετνάμ μαίνεται. Όταν ο νονός Bumpy Johnson πεθαίνει, ο Frank Lucas, οδηγός και δεξί του χέρι, αποφασίζει να αναλάβει αυτός, εφαρμόζοντας μια νέα στρατηγική: να πουλά καθαρή ηρωίνη εισαγόμενη κατευθείαν από το Βιετνάμ στο μισό της τιμής. Η επιτυχία είναι άμεση και οι ανταγωνιστές συνθλίβονται. Αλλά ο επιθεωρητής Ritchie Roberts, ύστερα από το θάνατο ενός παλιού συνεργάτη του από υπερβολική δόση, αποκτά ενδιαφέρον γι'αυτό το νέο ναρκωτικό, το « Blue Magic » και αποφασίζει να πολεμήσει τον Frank Lucas έως εσχάτων.

Αξιολόγηση
Παρακολούθησα την ταινία με μεγάλο ενδιαφέρον, χωρίς να είμαι οπαδός των γκανγκστερικών ταινιών. Κι αυτό γιατί η ταινία συνδύαζε όλες τις αρετές του genre της με πολύ καλή αισθητική στη φωτογραφία της. Μου άρεσαν πολύ τα ξεθωριασμένα χρώματα, τα ξεβαμμένα πράσινα, τα χλωμά κίτρινα, τα μπεζάκια, η φαιά σάρκα των μιγάδικων κορμιών, όλ' αυτά που σε έκαναν να πιστεύεις ότι όχι μόνο βλέπεις μια ταινία που διαδραματίζεται στα '60's-70's, αλλά και σαν να βλέπεις (σχεδόν) μια ταινία που γυρίστηκε σ' εκείνη την εποχή. (Εκτός αν είμαι θύμα της κακής κατάστασης στην οποία βρίσκονται συνήθως οι κόπιες από ταινίες εκείνων των δεκαετιών). Συν η πολύ καλή ανάπλαση της εποχής παρά μερικές γκάφες-αναχρονισμούς, συν η ανάδειξη του όλου συμπλέγματος στην διακίνηση των ναρκωτικών, στο οποίο συμπεριλαμβανόταν κατ' εξοχήν και ο αμερικανικός στρατός.

Η πλοκή της ταινίας στήνεται γύρω από δύο "Βίους Παράλληλους", του μαφιόζου και του μπάτσου με αντιπαράθεση των ομοιοτήτων και των διαφορών. Ο ένας στηρίζεται στους δικούς του, στην οικογένεια, χειραγωγώντας τους σε σταδιακή ανεπίγνωστη διάβρωση. Ο άλλος ποντάρει στους απερριμμένους, στους οποίους η τόλμη της αρετής του λειτουργεί ως εξωφυσικός συνεκτικός δεσμός. Και οι δύο είναι "σοφόκλειοι" ήρωες, δηλαδή δομούνται γύρω από μία συνεπή διαμπερή θέληση, και το ενδιαφέρον προκύπτει όχι από την εκπληκτικότητά τους, αλλά από το πώς διασταυρώνονται οι μονοσήμαντες μοίρες τους. Και στους δύο ο μοναδικός αντίλογος στην αδαμάντινη θέλησή τους είναι μοιραία θηλυκού γένους.

Ειδικά ο Richie Roberts (ο αστυνομικός) είναι ο αδιάλλακτα τίμιος, σαν τον Eliot Ness των "Αδιαφθόρων", και ευρύτερα, ο ευθύς, ο ντόμπρος. Και παρ' όλο που η κοινωνική και η οικογενειακή ηθική δεν συμπίπτουν, όπως το θέλει η εμμονή όλου του genre, ο Roberts επιμένει διαμπερώς στην τιμιότητα της αυτογνωσίας του, ακόμη κι όταν χρεωκοπεί ηθικώς. Αυτό είναι που τον κάνει μεγαλειώδη. Και τον υποδύεται ένας ομοειδώς μονοδιάστατος Russell Crowe (μπούλης, αν θέλετε τη γνώμη μου, και εδώ) με τρόπο που και α) να θωπεύει το πρότυπο του "καλού Αμερικανού", που οφείλει να επιβραβευτεί για την επένδυσή του στην τιμιότητα (το ζωτικό ψεύδος της αμερικανικής φαντασιακής αυτοθέσμισης), και β) να απευθύνεται σ' όλες τις κοπελίτσες που γουστάρουν τον παλιό καλό Russell Crowe των ταινιών του Scott και του Hackford, το καλό παιδί με την πραεία ονειροπόλο δύναμη, δηλαδή την περπατημένη συνταγή σε στυλ "πάρτε λυσσάρες!". Και ο Washington δεν ήταν εκπληκτικός, αλλά αξιοπρεπής. Παρεμπιπτόντως, μια κάποια εστίαση του κακού σε Αφροαμερικανούς την βρήκα στα όρια του πολιτικώς ορθού.

Α, και μια λεπτομέρεια. Σε πολλές σκηνές επικρέμαται ένα μικρόφωνο στο πάνω μέρος του κάδρου. Επανειλημμένως! Τέτοιο ερασιτεχνισμό είχα να δω από τον "Καθρέφτη" του Tarkovsky!

O American Gangster εδώ σε στιγμές οικογενειακής ευτυχίας!

6 σχόλια:

europanos είπε...

Lafkadio, καλώς ήρθες! Πολύ ωραίο nickname, μου θυμίζει την αγαπημένη μου Λευκάδα! (άσχετο το ξέρω!)

Την ταινία την είδα κι εγώ και μου άρεσε πάρα πολύ. Βρήκα εξαιρετικό το σενάριο της με πολύ καλή δομή και ανάπτυξη της υπόθεσης που φιλοδοξεί και το πετυχαίνει να φωτίσει πολλές πτυχές της ίδιας ιστορίας σε μια ταινία που παρακολουθείται από την αρχή ως το τέλος πολύ ευχάριστα παρά τη μεγάλη της διάρκεια! Προσωπικά θα έβαζα ακόμα μεγαλύτερο βαθμό από το 8!

ΥΓ. Που το είδες το μικρόφωνο στο πάνω μέρος της οθόνης; Δεν είδα τίποτα εγώ! Μήπως ήταν κάτι στο σινεμά που την έπαιζε την ταινία;!

ΥΓ2. Εξαιρετικός ο Crowe, δε θα τον έλεγα επ' ουδενί μπούλη όμως! Μπούλη θα έλεγα τον Άδωνη Γεωργιάδη, τον Κώστα Καραμανλή, τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, ποτέ όμως ένα Russell Crowe!

lafkadio είπε...

Καλώς σε βρήκα!
Μπορεί και να έχει μακρινή ετυμολογική σχέση με Λευκάδα (παρεμπιπτόντως, από τα πολύ αγαπημένα μου νησιά, ειδικά τώρα που είναι πανάκριβα και τα φεριμπότ). Την ταινία την είδα στο Ιντεάλ, με την τεράστια οθόνη, και υπήρχε σε πολλές σκηνές ένα μικρόφωνο. Το παρατήρησαν κι άλλοι, που το είδαν σε άλλες παραστάσεις, δεν ξέρω σε ποιο σινεμά. Anyway, ας μην είμαι άλλο κακιά πεθερά!

Χα χα! Πολύ γέλιο με τα παραδείγματα μπούλη που δίνεις!

theachilles είπε...

Πρέπει να πω ότι το μικρόφωνο πάνω από την οθόνη δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με λάθος στο γύρισμα, αλλά με μη σεβασμό από τις αίθουσες με το φορμά της ταινίας. Είναι μάλιστα συχνό φαινόμενο. Στα Ster δεν φάνηκε τίποτα - όσο και αν μισώ τα multiplex, τεχνικά είναι άρτια.

Νομίζω ότι για το δεδομένο ταβάνι του, ο Ridley Scott μεγαλουργεί. Χωρίζοντας το έπος του σε δύο υπο-ταινίες, το Serpico (βλ. Russel Crowe) και το Goodfellas (βλ. Washington - εξαιρετικός), κεντρίζει το ενδιαφέρον στην αφήγηση ενώ κάνει και παπάδες με την κάμερά του. Βέβαισ, ας μη ζητάμε και πολλά, ο Scott δεν είναι ούτε Mann ούτε φυσικά Scorsese. Τα όρια ανάμεσα στο καλό και το κακό δε θολώνονται όσο θα έπρεπε, ενώ οι σκηνές αγιοποίησης (με αποκορύφωμα τη σκηνή στο δικαστήριο με τον Crowe) αδυνατίζουν το τελικό αποτέλεσμα. Αλλά είπαμε, μη ζητάμε πολλά, νομίζω ότι μαζί με το Blade Runner και το The Duellists, αυτό είναι το αριστούργημα του καλύτερου εκ των Scott.

lafkadio είπε...

Ναι, Αχιλλέα, κι εγώ το υποψιάστηκα αυτό, παρ'όλο που είμαι άσχετος από αυτά τα θέματα, αλλά το σκέφτηκα εκ των υστέρων ότι μάλλον δεν είναι τυχαίο ότι τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται μόνο στην Ελλάδα (ή έστω σε χώρες παρόμοιας νοοτροπίας) και σε ορισμένες αίθουσες.

Ναι, και με τη δεύτερη παράγραφό σου συμφωνώ...

Ιορδάνης είπε...

Εμένα πειράζει που δεν μου άρεσε πάλι; Πρέπει να υπάρχω κι εγώ έτσι για λίγη ποικιλία.
Κατ' αρχάς δεν αντέχω άλλο τον Washington. Δεν τον μπορώ απλώς. Πείτε με προκατειλημμένο. Δεν μπορεί ο άνθρωπος που έκανε τον Malcom X να παίζει και στο Deja vu. Από τελευταίες ταινίες του, μόνο το Inside Man μου άρεσε κάπως, και όχι χάρη σ' αυτόν. Έπειτα έχω την εντύπωση ότι ντύνεται μόνος του, καθώς τα ίδια φοράει, είτε είναι γκάνγκστερ, είτε μπάτσος, είτε απεγνωσμένος πολίτης (John Q.)(Εντάξει εξαιρείται η γούνα). Πιστεύω ότι κάνει ταινίες blockbuster για να εξασφαλίσει τη σύνταξή του, όσο ακόμα τον παίρνει και δεν αποσκοπεί σε οτιδήποτε άλλο.
Κατά τα άλλα η ταινία βαρετή κατά διαστήματα, αδικαιολόγητα μεγάλη και χτισμένη στα πρότυπα του Godfather. Όχι προσωπικά δεν χρειαζόμουν έναν έγχρωμο Marlon Brando, να επαναλάβει κάτι που έγινε δύο δεκαετίες πριν.
Προσωπικά, θαυμάζω τον Chiwetel Ejiofor (Dirty Pretty Things) που δεν μπόρεσε να αναδειχθεί μέσα από το ρόλο του αδερφού (πιστεύω, επίσης, ο Washington δεν θα επέτρεπε ποτέ σε άλλον να του κλέψει τη δόξα σε ταινία του).
Τέλος πάντων, παρόλο που διαφωνώ σέβομαι την ταινία, γιατί έχει αποσπάσει καλές κριτικές και κυρίως αρέσει στον κόσμο. Εγώ, προσωπικά, δεν είμαι άλλο για τέτοια. Δεν μπορώ να βλέπω άλλο τον Washington να κολακεύει τον εαυτό του. Έχω βαρεθεί...

musicbug είπε...

Iordani mi se peirazei katholou, oute emena mou arese! Tin vrika ypervolika flyari, me metries ermineies kai aneyro senario. Episis paraitan megali kai pragmatika me kourase se polla simeia. De mporw na katalavw pws arese stous kritikous kai ston kosmo. Mallon epeidi einai tou Ridley Scott, an tin ekane kapoios allos de nomizw na eixe yperektimithei toso oso ayto.