Οκτωβρίου 21, 2010

The kids are alright (2010) (8 1/2 στα 10)


Υπόθεση
Η Joni και ο Laser έχοντας συλληφθεί με ανώνυμο δότη σπέρματος αποφασίζουν στην ενηλικίωση της πρώτης να μάθουν την ταυτότητα του "πατέρα" τους. Όταν ανακαλύπτουν τον Paul και αυτός δέχεται να τους συναντήσει, η ζωή των δύο παιδιών αλλά και των δύο μαμάδων τους αλλάζει.

Αξιολόγηση
Αν ήθελε κάποιος να ασχοληθεί κινηματογραφικά με ένα θέμα τόσο δύσκολο και τόσο αμφισβητούμενο όπως η τεκνοποίηση-υιοθεσία τέκνων από ομοφυλόφιλα ζευγάρια, τότε σίγουρα θα έπρεπε να διαλέξει να κάνει κωμωδία, γιατί μόνο μέσω της χρήσης χιούμορ μπορείς να θίξεις αποτελεσματικά τέτοια θέματα, ειδικά όταν για την κοινωνία στην οποία απευθύνεσαι (αμερικανική ως επί το πλείστον) το θέμα αυτό παραμένει ταμπού. Αν αντίθετα διάλεγες να κάνεις μια κοινωνική ταινία για την ανατροφή παιδιών από ομοφυλόφιλους, θα κινδύνευες ενδεχομένως να χαθείς στη βαρύτητα του θέματός, στις νομικές λεπτομέρειες που το συνοδεύουν και να προκαλέσεις, με όποια προσέγγιση του θέματος κι αν αποφασίσεις να κάνεις, αντιδράσεις (άλλοι θα βρουν την ταινία σου ακραία, πιθανώς άλλοι συντηρητικοί). Ενώ αν πεις τα ίδια πράγματα στοχεύοντας στο να αποσπάσεις το γέλιο από τους θεατές σου, τότε και περισσότερο mainstream μένεις (αν αυτός είναι ο στόχος σου τελοσπάντων) και τα μηνύματα που θες τα έχεις περάσει!


Αυτό ακριβώς κάνει η Lisa Cholodenko, η οποία μας παρουσιάζει μια ιδιαίτερα διασκεδαστική και διδακτική ταινία που ισορροπεί άριστα ανάμεσα στην κωμωδία καταστάσεων και στο δράμα και υπηρετεί και τα δύο αυτά κινηματογραφικά είδη αρκετά ικανοποιητικά (ενδεχομένως βέβαια κάποιοι να θεωρήσουν ότι ως δραματική ταινία είναι κάπως ανάλαφρη, αλλά πως θα γινόταν διαφορετικά;). Αν και σε γενικές γραμμές παραμένει συμβατική ως ταινία και αποφεύγει επιμελώς να ασχοληθεί παρά μόνο ακροθιγώς με το θέμα της κοινωνικής αποδοχής μιας ομοφυλόφιλης οικογένειας και το βάρος που καλούνται να σηκώσουν τα ίδια τα παιδιά για τις επιλογές των γονιών τους, εντούτοις η ταινία είναι ειλικρινής ως προς τις προθέσεις της και αποτελεί συνολικά μια καλή αφορμή για να αναδειχθούν αυτά τα ζητήματα, ζητήματα που αφορούν ολοένα και περισσότερους ανθρώπους στις κοινωνίες του λεγόμενου δυτικού πολιτισμού μας.

Βασικό μήνυμα που επιδιώκει η ταινία να κοινωνήσει στους θεατές της είναι ότι ο γάμος και η καθημερινότητα της ανατροφής παιδιών είναι ένα εγχείρημα εξαιρετικά όμορφο και συνάμα δύσκολο, γεμάτο καθημερινές προκλήσεις, κάτι σα μαραθώνιος, όπως λέει χαρακτηριστικά η όπως πάντα εξαιρετική Julianne Moore και δεν έχει καμία σημασία αν είσαι ετεροφυλόφιλο ή ομοφυλόφιλο ζευγάρι. Εκείνο που έχει εντέλει σημασία είναι πόσο ειλικρινής είσαι απέναντι στα παιδιά σου, τι παιδεία τους προσφέρεις και πόσο τα αγαπάς κι έχεις διάθεση να ασχοληθείς μαζί τους και να τα ακούσεις. Και σύμφωνα με αυτά τα κριτήρια οι σεξουαλικές επιλογές των γονιών δεν έχουν σημασία στην ανατροφή των παιδιών τους.

To The Kids Are All Right είναι μια πολύ γλυκιά ταινία με καλή ανάπτυξη χαρακτήρων, με ένα θαυμάσιο πρωταγωνιστικό τρίο (οσκαρική ερμηνεία για την Annette Bening!), μερικές πολύ αστείες σκηνές και θανατηφόρες ατάκες και σαφώς μια διάθεση προσέγγισης του θέματος με ευαισθησία και ανοιχτά μυαλά! Σίγουρα από τις καλύτερες ταινίες της σεζόν!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Άποψή μου κε Σινεπαρμένε, πως είναι σωστό να μήν ασχολείται κανείς με τελολογικές υποθέσεις.Δηλ. με το ποιά μορφή της αναπτυσσόμενης σεναριακής αντίφασης -ανατροφή παιδιών από ομοφυλόφιλες/σύγκρουση ομο- κι ετεροφυλόφιλων τάσεων στην πρωταγωνίστρια.. θα ήταν η επιτυηχέστερη.
Τό μεγαλύτερο μέρος της κριτικής σου είναι καθαρές εικοτολογίες που μπορεί να έχουν βαρύτητα, όσο και να μήν έχουν.
Γιατί ;

Γιατί, πλούστατα, εγώ μ' εξίσου ισχυρά επιχειρήματα υποστηρίζω πως το έργο θα ήταν προσιτό, όχι σαν κωμωδία, αλλά σαν έντιμη έκφρααση των συναισθημάτων και των καλών προθέσεων , δηλ. σαν καθαρή τραγωδία των οικογενειακών δραμάτων των λεσβιών - ή ομοφιλοφίλων αντρών, αντίστοιχα-.
Δηλ. το έξοχο Εγγλέζικο ''The Priest'' ήταν αποτυχημένο ; [Που είδαμε από έναν έξοχο αμερικανό σκηνοθέτη, πρίν αρκετά χρόνια -1997 ;; - αντικείμενο : η τραγική απόρριψη απ' την κοινωνία ενός ομοφυλόφιλου άγγλου ι ε ρ έ α, που απαξιώνεται επίσης απ΄το ίδιο το αρσενικό 'ταίρι' του, - όπου πρωταγωνιστούσε ένας απ' τους ''ΑΝΔΡΕΣ ΜΕ ΤΑ ΟΛΑ ΤΟΥΣ'', -δεν θυμάμαι το όνομά του,}- Όχι. Παιγμένο σαν βαθειά συναισθηματική τραγωδία, μ' άλλα λόγια, έπρεπε για σένα να πάρει τη μορφή κωμωδίας για να προσεγγίσει εύκολα το ευρύ κοινό ;
Φίλε τα πάντα είναι θέμα επιδεξιότητας σκηνοθέτη και σεναρίστα. Φυσικα κι ερμηνείας πρωταγωνιστή.
Άσε που, συχνότατα στο έργο εδώ, κρατάς την αναπνοή σου, όταν η Μπέννινγκ είναι έτοιμη να ...'''εκραγεί''.Γιατί εδώ η κωμωδία πάει περίπατα μπρός στην ωμή πραγματικότητα της λεσβιακής ανατροφής κτλ., που η κωμωδία αντίθετα, άν το τραβήξει πολύ στο ... γελοίο και κωμικό, κινδυνεύει να εξευτελίσει την υπόθεση.
Φιλικά,
KOSTAS TRENT

europanos είπε...

Κώστα, αν λάβεις υπόψη σου τις εξής παραμέτρους:
1. ο ομοφυλόφιλος παπάς δεν είναι το ίδιο θέμα ταμπού με την υιοθεσία και ανατροφή παιδιών από τα ομοφυλόφιλα ζευγάρια.
2. οι αμερικανικές κοινωνίες είναι πολύ πιο συντηρητικές -σε γενικές γραμμές- από τις ευρωπαϊκές.
3. το kids are alright είναι ταινία που φτιάχτηκε για το ευρύ κοινό...

τότε ίσως μπορείς να καταλάβεις γιατί έγραψα ότι ήταν έξυπνη κίνηση να προσεγγίσει το θέμα η σκηνοθέτης ως κωμωδία, παρά ως δράμα.