Υπόθεση
Παραμονές Χριστουγέννων του 1970 ένας φαντάρος διδάσκει τον υπολοχαγό του ταγνκό προκειμένου αυτός να ζητήσει σε χορό τη γυναίκα που αγαπά.
Αξιολόγηση
Το τανγκό των Χριστουγέννων, η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου best seller του Ξανθούλη, είναι μια όμορφα σκηνοθετημένη, με γρήγορο μοντάζ ελληνική ταινία, που διηγείται μια διπλή ιστορία ερωτικού πόθου αποπνέοντας ένα χαμένο ρομαντισμό μιας άλλης εποχής. Παρότι το σενάριο της ταινίας αφενός έχει κενά και οι διάλογοι θα μπορούσε να γίνουν πιο πειστικοί, αφετέρου δεν αξιοποιεί ιδιαίτερα το σιωπηλό πρωταγωνιστή, την επταετή δικτατορία, και την πίεση που ασκεί στους ανθρώπους και δη στο στρατό, ο σκηνοθέτης εντέλει πετυχαίνει το σκοπό του και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αξιοπρεπέστατη ελληνική παραγωγή που θα μπορούσε να κάνει καριέρα και εκτός Ελλάδας.
Ο Κουτελιδάκης θίγει το θέμα του ομοφυλόφιλου έρωτα με χιούμορ και μια συμπαθητική ελαφρότητα (αν και σε σημεία είναι μάλλον αμήχανη η διαχείριση του θέματός του) και αναδεικνύει σιωπές και βλέμματα σε πρωταγωνιστές. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ενορχηστρωμένη με ρετρό διάθεση μουσική του Γιάννη Αιόλου, που δένει απόλυτα με την ατμόσφαιρα της ταινίας. Ως προς τις ερμηνείες, ενώ ο «κράχτης» της ταινίας είναι φυσικά ο ταλαντούχος Γιάννης Μπέζος, την παράσταση κλέβει ο πολλά υποσχόμενος Αντίνοος Αλμπάνης, ενώ ο Γιάννης Στάνκογλου αποδίδει πολύ σωστά την αυστηρή (στρατιωτική) εσωστρέφεια του ήρωα του Ξανθούλη ο οποίος όμως στις σημαντικές στιγμές της ζωής του ξεσπά αποφασιστικά!
Αξιολόγηση
Το τανγκό των Χριστουγέννων, η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου best seller του Ξανθούλη, είναι μια όμορφα σκηνοθετημένη, με γρήγορο μοντάζ ελληνική ταινία, που διηγείται μια διπλή ιστορία ερωτικού πόθου αποπνέοντας ένα χαμένο ρομαντισμό μιας άλλης εποχής. Παρότι το σενάριο της ταινίας αφενός έχει κενά και οι διάλογοι θα μπορούσε να γίνουν πιο πειστικοί, αφετέρου δεν αξιοποιεί ιδιαίτερα το σιωπηλό πρωταγωνιστή, την επταετή δικτατορία, και την πίεση που ασκεί στους ανθρώπους και δη στο στρατό, ο σκηνοθέτης εντέλει πετυχαίνει το σκοπό του και το τελικό αποτέλεσμα είναι μια αξιοπρεπέστατη ελληνική παραγωγή που θα μπορούσε να κάνει καριέρα και εκτός Ελλάδας.
Ο Κουτελιδάκης θίγει το θέμα του ομοφυλόφιλου έρωτα με χιούμορ και μια συμπαθητική ελαφρότητα (αν και σε σημεία είναι μάλλον αμήχανη η διαχείριση του θέματός του) και αναδεικνύει σιωπές και βλέμματα σε πρωταγωνιστές. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στην ενορχηστρωμένη με ρετρό διάθεση μουσική του Γιάννη Αιόλου, που δένει απόλυτα με την ατμόσφαιρα της ταινίας. Ως προς τις ερμηνείες, ενώ ο «κράχτης» της ταινίας είναι φυσικά ο ταλαντούχος Γιάννης Μπέζος, την παράσταση κλέβει ο πολλά υποσχόμενος Αντίνοος Αλμπάνης, ενώ ο Γιάννης Στάνκογλου αποδίδει πολύ σωστά την αυστηρή (στρατιωτική) εσωστρέφεια του ήρωα του Ξανθούλη ο οποίος όμως στις σημαντικές στιγμές της ζωής του ξεσπά αποφασιστικά!
3 σχόλια:
Ο Αντίνοος Αλμπάνης είναι εξαιρετικός ηθοποιός!
Δεν ξέρω αν έχεις παρακολουθήσει τα Άγρια Παιδιά, τη σειρά όπου πρωταγωνιστούσε πριν από λίγα χρόνια. Γενικά δεν μου αρέσουν οι τηλεοπτικές σειρές, πόσο μάλλον οι ελληνικές, αλλά η εν λόγω ήταν εκπληκτική, για τα δεδομένα της χώρας μας τουλάχιστον.
Και με εξαιρετικές ερμηνείες βεβαίως...
Αν μια ταινία μιλάει κατευθείαν στην ψυχή σου και δεν σε κάνει απλό θεατή αλλά ενεργό συμμέτοχο τότε έχει πετύχει το σκοπό της και αγγίζει την αυτοπραγμάτωση. Αυτό πετυχαίνει "Το Ταγκό των Χριστουγέννων". Ισως από τις καλύτερες ελληνικές ταινίες. Θα μπορούσα να γραψω τόσα πολλα για τις δυνατές ερμηνείες, την άψογη σκηνοθεσία, την εύστοχη σεναριακή μεταφορά του υπέροχου βιβλίου, την τέλεια μουσική αλλά φοβάμαι πως θα είναι τοσο λίγα που ίσως το αδικήσουν. Μια ωδή σε όλους εκείνους τους κρυφούς πόθους που γίνονται έρωτας, φοβισμένος στην αρχή που όμως τελικά θεριεύει και ξενυχτά σε υγρές αυλές καπνίζοντας,τρώει καραμέλες ευκάλυπτου, κοιτάζει ανυπόμονα το ρολόι,χάνεται μέσα στα μάτια και δικαιώνεται χορέυοντας ενα ταγκό....ζώντας έστω για 3 λεπτα τη δικαίωση. Ενα μεγάλο μπράβο σε όλους τους συντελεστές. Η έννοια "εξαιρετικό" αποκτά νόημα με αυτή την ταινία.
Κοινώς η ταινία τα σπάει.......!!!!!!!!:))))
Υ.Γ. Είμαι γέννημα θρέμα από τον Εβρο και αυτό με κάνει διπλά χαρούμενο και υπερήφανο. Α ρε πατρίδα!!!!!!!! :))))
ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑ : οι κεντρικοί χαραχτήρες αυτοεπαναλαβαίνονται, και προπαντός το σενάριο κ ό β ε ι απότομα τερματίζοντας στο δεύτερο και κρισιμότερο με-ρος την εξέλιξη της πλοκής [ ! ] , αφήνοντας ανικανοποίητο το θεατή. Κρίμα, γιατί ο σκηνοθέ-της φαίνεται πως, για π ρ ώ τ η φορά στο ''ελληνικό σινεμά τύπου 21ου αιώνα'', κατέχει την σκηνοθετική ικανότητα [άποψή μου προσωπική].
Σίγουρα άν είχε τα κότσια, θα συνέχιζε την κορύφωση του ερωτικού δράματος, ως τις αναγκαίες συγκρούσεις, υποταγές ή μισολύσεις των εξαιρατικά δραματικών χαραχτήρων που σήκωσε στην πλατη του ως τώρα μ' επιδεξιότητα κα δωρική αναπαραστατικότητα ... Ειλικρινά, κρίμα.
Νά συμπληρώσω, πως ό,τι δεν γέμισε , δεν ολοκληρωσε ο συγγραφέας Γιάννης Ξανθούλης, μάλλον δεν μπορούσε ή δεν επιχείρησε να κορυφώσει ο σκηνοθέτης. Ίσως εξαιτίας της δομής του συναισθήματος και της σκέψης του Γ. Ξανθούλη, που δ ε ν ασχολείται με τις ε τ ε ρ ο φ υ λ ό φ ι λ ε ς σχέσεις, δεν φτάσαμε ως τον ...οργασμό της υπόθεσης.
Να πώ και για την μαγική σχεδόν τρυφερότητα και τον ρομαντισμό της Μ ο υ - σ ι κ ή ς , που πόνεσε μαζί με τους παθιασμένους, αλλ' ανολοκλήρωτους και ακρωτηριασμένους ήρωες [σαν δράστες της περιπέτειας ετούτης , εννοώ...] Έτσι , δυστυχώς, το τέλος φαίνε-ται σαν βιαστικό πωμάτισμα ενός μεγάλου βαρελιού, γεμάτου μεθυστικό κρασί, πρίν το κρασί αυτό των παθών, ωριμάσει και φτάσει ως τον παροξυσμό κι ως το τυραννικό μεθύσι….
Πανάξιο ωστόσο έργο.
ΛΥΠΑΜΑΙ ΠΟΛΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΠΙΤΡΕΠΟΝΤΑΙ ΤΑ ΕΚΤΕΤΑΜΕΝΑ ΣΧΟΛΙΑ.
ΣΤΟ ''ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ'' ΤΗς 19-12-2011 ΕΧΩ ΓΡΑΨΕΙ ΣΤΟ POST ΜΟΥ ΤΟ ΠΛΗΡΕΣ ΣΧΟΛΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ. ΚΡΙΜΑ...
KOSTAS TRENT
Δημοσίευση σχολίου