Tungsten (2011) (9 στα 10)

Υπόθεση

Στην Αθήνα της κρίσης, δύο άνεργοι νεαροί περιπλανιούνται στους δρόμους της πόλης, ένας ελεγκτής σε λεωφορεία χρωστά σε τοκογλύφους και βλέπει την οικογενειακή ζωή του να καταρρέει, ένας άνδρας ξεσπά βίαια στη σύντροφό του.

Αξιολόγηση
To Tungsten του πρωτοεμφανιζόμενου Γιώργου Γεωργόπουλου είναι μια αξιοπρόσεκτη προσπάθεια απεικόνισης της ασφυκτικής ατμόσφαιρας που επικρατεί στην Αθήνα του σήμερα! Απεικόνιση που γίνεται με ειλικρίνεια, χωρίς καμία διάθεση ωραιοποίησης ή διόγκωσης καταστάσεων, χωρίς φλερτ με το διδακτισμό, χωρίς επιτηδευμένους και ελάχιστα πειστικούς διαλόγους (κάτι από το οποίο πάσχουν οι περισσότερες ελληνικές ταινίες σήμερα) και πρωτίστως με διεισδυτική ματιά πάνω στα προβλήματα και στην αντιμετώπισή τους από τους συγκάτοικους στην … τρέλα αυτή της πόλης!

Ο φακός του σκηνοθέτη συλλαμβάνει όλες εκείνες τις εκφάνσεις της δυσλειτουργικής επικοινωνίας μας, την ένταση στα λόγια, στις πράξεις, στα βλέμματα και στις σιωπές των ανθρώπων, την ατμόσφαιρα μιας κοινωνίας σε κατάσταση βρασμού, όταν η έκρηξη ψάχνει την πρώτη αφορμή να εκδηλωθεί και η βία μοιάζει εύκολη λύση, την εκκωφαντική διάψευση των προσδοκιών για μια καλύτερη ζωή, την τάση των ανθρώπων που τους πιέζουν τα προβλήματα να ξεσπούν σε λάθος ανθρώπους και συνηθέστατα εκεί που τους βολεύει (ο ένας στο μετανάστη γείτονα, ο άλλος στη γυναίκα και στα παιδιά του κλπ) αντί να προσπαθούν να θέσουν τα προβλήματα σε ορθολογική βάση και έτσι να τα αντιμετωπίσουν.


Το Tungsten ξεχωρίζει για το υψηλής αισθητικής σκηνοθετικό του στυλ (θυμίζει αρκετά το αριστουργηματικό Μίσος) που αναδεικνύει την "ασχημογοητευτική" Αθήνα των αυτοκινητόδρομων, των υπόγειων διαβάσεων και της άναρχης δόμησης. Στα θετικά της σημεία συγκαταλέγω την προσεγμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία, το ιδιαίτερα πετυχημένο κάστιγνκ, τους καλογραμμένους διαλόγους, τη σωστή γλώσσα (του δρόμου). Μια πολύ καλή ελληνική ταινία, που συμπυκνώνει αρκετά ικανοποιητικά τη μίζερη πραγματικότητα της Αθήνας του σήμερα!