Charlize Theron και Tommy Lee Jones σε σκίτσο από το περιοδικό New Yorker Εισαγωγή
Συνήθως δεν έχω λόγια καλά να πω για τις ταινίες που αρχίζουν μέσα στην απαισιοδοξία, γίνονται διαρκώς χειρότερα και έχει μαυρίσει η ψυχή σου μέχρι να τελειώσουν. Η Κοιλάδα του Ηλά είναι μια τέτοια ταινία αλλά επειδή πρόκειται για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
Υπόθεση
Μια φορά και ένα καιρό, στη βιβλική κοιλάδα του Ηλά, εκεί που ο μεγαλόσωμος Γολιάθ τρομοκρατούσε τα πλήθη προκαλώντας να αναμετρηθούν μαζί του, εκεί ο Δαυίδ ζήτησε από τον «καλό» βασιλιά να παλέψει μαζί του. Εκείνος δέχτηκε και έτσι ο μικρόσωμος Δαυίδ τα έβαλε με το Γολιάθ και τον νίκησε! Στη σημερινή Αμερική ένας πατέρας ενημερώνεται από το στρατό ότι ο γιος του εξαφανίστηκε μετά την επιστροφή του από το Ιράκ. Ο ίδιος απόστρατος αξιωματικός του στρατού και πατέρας ήδη ενός νεκρού παιδιού σε ατύχημα στο στρατό, πηγαίνει στη βάση του γιου του για να ψάξει το γιο του. Εκεί σύντομα θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων…
Εξαιρετική η ερμηνεία του Tommy Lee Jones, ο αντιφατικός χαρακτηρισμός της ως συγκρατημένα σπαραχτικής θα της ταίριαζε!
Αξιολόγηση
Η ταινία κινείται σε δύο επίπεδα και, πιστέψτε με, τηρεί τις ισορροπίες αριστοτεχνικά. Σε πρώτο πλάνο είναι η αναζήτηση και το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση του γιου. Εκεί «κάνουν παιχνίδι» όλες οι κλασσικές αμερικανικές συνταγές: ανατροπές, εμπόδια, αποφασιστικότητα του κεντρικού ήρωα, ο αγώνας για την αλήθεια που τελικά νοηματοδοτεί τις κινήσεις όλων. Σε δεύτερο και πιο υπόγειο η ολοένα και πιο πιεστική ανάδυση των αιτιών αυτής της εξαφάνισης και τα σκληρά πολιτικά μηνύματα που αυτή εμπεριέχει. Σε αυτό το δεύτερο επίπεδο η ταινία είναι η πιο δυνατή κριτική που έχω δει τα τελευταία χρόνια για την τρέλα κάθε πολέμου, αλλά και για το λάθος που έγινε όταν πριν λίγα χρόνια η Αμερική ξεκίνησε τον πόλεμο στο Ιράκ.
Όπου Ιράκ και κριτική η Σαράντον πρώτη!
Αυτό που με γοήτευσε στην ταινία είναι η διαρκής πτώση των ηρώων της που δείχνει να συνεχίζεται χωρίς λύτρωση και ελπίδα σωτηρίας αποκαλύπτοντας έτσι τις πολιτικές απόψεις του δημιουργού της. Κανένας εξωραϊσμός της εικόνας, καμία επίπλαστη διέξοδο στα αδιέξοδα της αμερικανικής φιλοπόλεμης πολιτικής. Όπως δηλαδή ο πόλεμος του Ιράκ απέναντι στον οποίο τοποθετείται καθαρά εναντίον η ταινία, άρχισε άσχημα με την Αμερική να προχωρά μονομερώς σε αυτόν, συνεχίστηκε με πολλά φέρετρα και το Ιράκ στα πρόθυρα ανοιχτού εμφύλιου σπαραγμού και κινδυνεύει να καταδικαστεί οριστικά ως εγχείρημα, έτσι ακριβώς και η ταινία υιοθετεί την ίδια αρνητική δραματουργική πορεία. Τα αδιέξοδα των ηρώων επιτείνονται, η απογοήτευση που νιώθουν τους πνίγει χωρίς να ξεσπά σε οργή και να εκτονώνεται, η τραγικότητά τους φαίνεται ως θυσία που πήγε στράφι.
Εν ολίγοις, η κοιλάδα του Ηλά είναι μια ταινία που μπορεί να ειδωθεί είτε ως θρίλερ μυστηρίου είτε ως αντιπολεμικό πολιτικό δράμα και παρόλο που σε σημεία γίνεται διδακτική και χάνει σε αφαιρετικότητα (ήτοι σου δίνει τα πολιτικά μηνύματα στο πιάτο) είναι μια ταινία δυνατή με εξαιρετικές ερμηνείες και ανάλυση χαρακτήρων που συγκλονίζει.
Η επιλογή μη ζωηρών χρωμάτων, μια πνιγηρή, μουντή ατμόσφαιρα, είναι –νομίζω– σκηνοθετικά ηθελημένη, για να «ντύσει» κατάλληλα τα αδιέξοδα των ηρώων
Συνήθως δεν έχω λόγια καλά να πω για τις ταινίες που αρχίζουν μέσα στην απαισιοδοξία, γίνονται διαρκώς χειρότερα και έχει μαυρίσει η ψυχή σου μέχρι να τελειώσουν. Η Κοιλάδα του Ηλά είναι μια τέτοια ταινία αλλά επειδή πρόκειται για την εξαίρεση που επιβεβαιώνει τον κανόνα τη συστήνω ανεπιφύλακτα.
Υπόθεση
Μια φορά και ένα καιρό, στη βιβλική κοιλάδα του Ηλά, εκεί που ο μεγαλόσωμος Γολιάθ τρομοκρατούσε τα πλήθη προκαλώντας να αναμετρηθούν μαζί του, εκεί ο Δαυίδ ζήτησε από τον «καλό» βασιλιά να παλέψει μαζί του. Εκείνος δέχτηκε και έτσι ο μικρόσωμος Δαυίδ τα έβαλε με το Γολιάθ και τον νίκησε! Στη σημερινή Αμερική ένας πατέρας ενημερώνεται από το στρατό ότι ο γιος του εξαφανίστηκε μετά την επιστροφή του από το Ιράκ. Ο ίδιος απόστρατος αξιωματικός του στρατού και πατέρας ήδη ενός νεκρού παιδιού σε ατύχημα στο στρατό, πηγαίνει στη βάση του γιου του για να ψάξει το γιο του. Εκεί σύντομα θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων…
Εξαιρετική η ερμηνεία του Tommy Lee Jones, ο αντιφατικός χαρακτηρισμός της ως συγκρατημένα σπαραχτικής θα της ταίριαζε!Αξιολόγηση
Η ταινία κινείται σε δύο επίπεδα και, πιστέψτε με, τηρεί τις ισορροπίες αριστοτεχνικά. Σε πρώτο πλάνο είναι η αναζήτηση και το μυστήριο γύρω από την εξαφάνιση του γιου. Εκεί «κάνουν παιχνίδι» όλες οι κλασσικές αμερικανικές συνταγές: ανατροπές, εμπόδια, αποφασιστικότητα του κεντρικού ήρωα, ο αγώνας για την αλήθεια που τελικά νοηματοδοτεί τις κινήσεις όλων. Σε δεύτερο και πιο υπόγειο η ολοένα και πιο πιεστική ανάδυση των αιτιών αυτής της εξαφάνισης και τα σκληρά πολιτικά μηνύματα που αυτή εμπεριέχει. Σε αυτό το δεύτερο επίπεδο η ταινία είναι η πιο δυνατή κριτική που έχω δει τα τελευταία χρόνια για την τρέλα κάθε πολέμου, αλλά και για το λάθος που έγινε όταν πριν λίγα χρόνια η Αμερική ξεκίνησε τον πόλεμο στο Ιράκ.
Όπου Ιράκ και κριτική η Σαράντον πρώτη!Αυτό που με γοήτευσε στην ταινία είναι η διαρκής πτώση των ηρώων της που δείχνει να συνεχίζεται χωρίς λύτρωση και ελπίδα σωτηρίας αποκαλύπτοντας έτσι τις πολιτικές απόψεις του δημιουργού της. Κανένας εξωραϊσμός της εικόνας, καμία επίπλαστη διέξοδο στα αδιέξοδα της αμερικανικής φιλοπόλεμης πολιτικής. Όπως δηλαδή ο πόλεμος του Ιράκ απέναντι στον οποίο τοποθετείται καθαρά εναντίον η ταινία, άρχισε άσχημα με την Αμερική να προχωρά μονομερώς σε αυτόν, συνεχίστηκε με πολλά φέρετρα και το Ιράκ στα πρόθυρα ανοιχτού εμφύλιου σπαραγμού και κινδυνεύει να καταδικαστεί οριστικά ως εγχείρημα, έτσι ακριβώς και η ταινία υιοθετεί την ίδια αρνητική δραματουργική πορεία. Τα αδιέξοδα των ηρώων επιτείνονται, η απογοήτευση που νιώθουν τους πνίγει χωρίς να ξεσπά σε οργή και να εκτονώνεται, η τραγικότητά τους φαίνεται ως θυσία που πήγε στράφι.
Εν ολίγοις, η κοιλάδα του Ηλά είναι μια ταινία που μπορεί να ειδωθεί είτε ως θρίλερ μυστηρίου είτε ως αντιπολεμικό πολιτικό δράμα και παρόλο που σε σημεία γίνεται διδακτική και χάνει σε αφαιρετικότητα (ήτοι σου δίνει τα πολιτικά μηνύματα στο πιάτο) είναι μια ταινία δυνατή με εξαιρετικές ερμηνείες και ανάλυση χαρακτήρων που συγκλονίζει.
Η επιλογή μη ζωηρών χρωμάτων, μια πνιγηρή, μουντή ατμόσφαιρα, είναι –νομίζω– σκηνοθετικά ηθελημένη, για να «ντύσει» κατάλληλα τα αδιέξοδα των ηρώων
3 σχόλια:
hi.!!!
poly wraio to exeis ftiaksei..
thelw voh8eia kai g to diko mou.prwth fora grafw kai arxizw twra na mathainw!.
fanicinemaniac.blogspot.com
thx
fanh
Απορώ πώς η Βέργου στο "Αθηνόραμα" έγραψε για φιλο-αμερικανική ταινία, για υπόγειο αμερικανισμό που υποβοηθάται απ' τη μουσική, σε ενοχλητικό, μάλιστα, βαθμό!
Ήμαρτον! Πώςε κατάντησε έτσι το "Αθυνόραμα";
Ένας Ακτσόγλου το κρατούσε μόνο;
Σε μια τετοια ταινία πραγματικα η ταξινόμηση σε κατηγοριες τελικά την αδικεί. Ομολογω οτι με εντυπωσιασε η πυκνότητα του σεναρίου και οι πολυ καλες ερμηνείες.Ειναι ταινία που αξιζει να δει καποιος στη μεγαλη οθόνη.
Δημοσίευση σχολίου