Το Babel είναι μια ταινία, που σου κρατά αμείωτο το ενδιαφέρον από την αρχή μέχρι το τέλος! Είναι υποδειγματικά σκηνοθετημένη από τον Ινιαρίτου (βασκικό επίθετο, πώς βρέθηκε ένας βάσκος στο Μεξικό; Ε, καλά τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ο Φρανκο-γάτος!), με πανέμορφα τοπία, καλοκουρδισμένο ρυθμό και ικανοποιητικές ερμηνείες.
Άρα μια τέτοια ταινία με κλιμακούμενη δραματουργική εξέλιξη και εσωτερική ένταση, μπορείς να την πεις κακή; Δε μπορείς. Ε, τότε ρε Europano προς τι η απογοήτευση;
Το βασικό πρόβλημα της ταινίας είναι ότι μου ήταν εξαιρετικά δυσάρεστη και ένιωθα αυτό ότι συμβαίνει χωρίς λόγο! Ενώ διαρκώς αναρωτιόμουν τί άλλο κακό θα βρει τον Μπραντ Πητ και τη γυναίκα του, ποια άλλη συμφορά θα χτυπήσει τα παιδιά του, δεν κατόρθωσα να ταυτιστώ με κανένα από τους ήρωές της ταινίας! Το δράμα τους δε με συγκλόνιζε, πέρναγε δίπλα μου σα σφαίρα και με άφηνε αδιάφορο! Έβλεπα το όμορφο μουτράκι του Μπραντ να ζαρώνει από τη συσσωρευμένη κακοτυχία και ένιωθα τύψεις που δεν μπορούσα να συμπάσχω μαζί του. Για να το πω με δυο λόγια, λυπόμουν όλους τους ήρωες, αλλά δεν έβλεπα σε τί ωφελούμαι χαζεύοντας το δράμα τους!
Η ταινία ήταν ό,τι πιο καταθλιπτικό! Κατόρθωσε να ξεπεράσει σε μαυρίλα τις προηγούμενες δύο της περιβόητης τριλογίας του θανάτου, όπως την έχει ονομάσει ο σκηνοθέτης, 21 γραμμάρια και Σκυλίσιες Αγάπες. Και καλά η κατάθλιψη, πες ότι είναι θεμιτή, δε μου αρέσουν άλλωστε οι χάχα-χούχα μόνο ταινίες. Αλλά ποιο το νόημα; Ότι οι άνθρωποι δεν μπορούν να συνεννοηθούν στις μέρες μας και αντίθετα προτιμούμε να αναπαράγουμε τα στερεότυπα και να παρεξηγούμε αντί να προσπαθούμε να καταλαβαίνουμε τον αλλόθρησκο, τον αλλόγλωσσο, το διαφορετικό; Αυτό ήθελε να πει ο ποιητής; Ότι ο κόσμος μας ο φανατισμένος και μισαλλόδοξος διψά για σύγκρουση, λόγω μιας Βαβέλ, λόγω έλλειψης επικοινωνίας; Μάλλον κάτι τέτοιο είχε στο νου του ο σκηνοθέτης (έστω και ως περιτύλιγμα, αφορμή, για να αποδώσει αυτή τη μαυρίλα!)
Αλλά εμένα αυτό το όντως σημαντικό μήνυμα η ταινία δεν μου το πέρασε παρά μόνο ως θλιβερή διαπίστωση. Δε με ταξίδεψε, δε σκάλισε στα δικά μου βιώματα, δεν έχτισε στις δικές μου πεποιθήσεις, δε μου έδωσε τροφή για σκέψη και κυρίως δε μου έδωσε αχτίδα ελπίδας, καμία πρόταση για έξοδο από τη Βαβέλ! Εν ολίγοις, η ταινία πέρασε, μου χάλασε τη βραδιά, προσπάθησα να την ξεχάσω και πολύ εύκολα το επόμενο πρωί το είχα πετύχει!
To be continued...
13 σχόλια:
Το logo του profile σου είναι φανταστικό!
μου κάνει εντύπωσε βρε πανοσ... γιατί εμένα, παρόλο που δε με συνάρπασε η ΒΑΒΕΛ, με έβαλε απολύτωσ σε όλουσ σχεδόν τουσ χαρακτήρεσ, κι αυτό βρήκα το πιο ενδιαφέρον σ'αυτή την ταινία (οι ιστορίεσ της ιαπωνέζασ και της μεκσικάνασ μου άρεσαν περισσότερο). και δε νομιζω οτι είχε να κάνει μόνο με την απουσία επικοινωνίασ με το διαφορετικό αλλά και με το ίδιο, με τουσ γύρω μασ όπου κι αν είμαστε, με την ευκολία που μια στιγμή -από δική μασ επιλογή/αφέλεια ή ότι άλλο- μπορεί να ορίσει τη ζωή, τησ δικήσ μασ και των αγαπημένων μασ. παρόλο που δεν έκανε κάτι διαφορετικό από τισ άλλεσ δυο του ταινίεσ, ειναι σίγουρο οτι ο τυποσ ειναι μάστορασ τησ τέχνησ. ετσι κι αλλιώσ όλοι έχουμε τισ εμμονέσ μασ, το αποτέλεσμα πάντωσ ειναι πολυ ενδιαφέρον.
άντε και καλή αρχή βρε παιδί! μα πότε προλαβαίνεισ...;
π.σ.τελικά πήγα στο ημερολόγιο σκανδάλου χθεσ, καλό για τισ 2 γυναίκεσ-αλλιώσ πιθανότατα να ήταν βαρετό. εκείνη η φράση που είπε η ντεντσ όταν ήταν στο μπάνιο για το άγγιγμα του ελεγκτή απολύτωσ τρομακτική...
@dina, ευχαριστώ! Που τη θυμήθηκα τη θεία κοινωνία, ήθελα να 'ξερα! Έχω καιρό να τη γευτώ! Αν και τα συστατικά της τα τιμώ δεόντως καθημερινά!
@tenar, χμμ. καταλαβαίνω γιατί σου άρεσε. Σε πάρα πολύ κόσμο αρέσει, ίσως αυτό να την κάνει καλή ταινία στο τέλος, αν και το πιθανότερο είναι να θεωρηθεί future overrated film!
πάντως έχεις δίκιο ότι αφορά στην έλλειψη επικοινωνίας και με τους γύρω μας, δεν το είχα σκεφτεί αυτό αλλά η σκηνή με τους αμερικανούς συνεπιβάτες του Brad συνηγορεί υπέρ αυτής της σκέψης σου.
Τι να πω!; Δε μου άρεσε καθόλου η ταινία, δεν έχω κάτι άλλο να προσθέσω.
ΥΓ. Το ημερολόγιο σκανδάλου είναι σίγουρα ένα future post μου! ΤΗ ΛΑΤΡΕΨΑ την ταινία, η σκηνή στην οποία αναφέρεσαι, όντως γερό ταρακούνημα! Είναι από τις ταινίες που όχι μόνο ερεθίζουν αλλά πηδάνε το μυαλό σου!
ΥΥΓ. Πώς τα προλαβαίνω; Και που είσαι ακόμα! Παρηγοριέμαι όμως με τις αναμνήσεις οτί υπάρχουν και χειρότερα. Στα νεότερα μου χρόνια, 23-24 είχα υπάρξει μεταπτυχιακός φοιτητής στο Διεθνές της Νομικής, σκληρά εργαζόμενος στην Εθνική και εκτός από ιδιαίτερα busy love life (aaahhh!) είχα και τον εθελοντισμό (στο διοικητικό της γνωστής οργάνωσης) Υπήρχαν μέρες που κοιμόμουν οπουδήποτε κάποιος δεν μιλούσε για 2-3 λεπτά! Περασμένα μεγαλεία...
Oxi, vre paidia kai eidika Pano mou. Diafono, diafono! To Hmerologio enos Skandalou den theoro oti aksize. Edeixe me ena dynato tropo tin tragiki monaksia mias gynaikas, alla ayto kai mono ayto.
H mousiki mou arese poly (Philip Glass!)
s.
@S. Κοίτα θα γράψω αναλυτικό blog σύντομα για αυτήν την ταινία. Προσωπικά πιστεύω ότι είπε πολύ περισσότερα πράγματα από τη γυναικεία μοναξιά. Πάντως συμφωνώ μαζί σου ότι τα είπε όλα με ένα δυνατό τρόπο.
Tamam. Perimeno analytiki proseggisi tis tainias.
ps. Nai, to logo einai poly eksypno!
s.
Καλημερα Πανο. Πολυ ωραιο
επικοινωνιακο καναλι ανοιξες! Mπραβο!
Συμφωνώ μαζι σου σε πολλές αποψεις σου για την Βαβελ αλλα νομιζω οτι ο Ιναριτου ηθελε να μας πει αυτο που προσπαθησε και με τις «σκυλισιες αγαπες» (καταποληκτική ταινία) αλλα δινόντάς του μια πιο παγκοσμια διασταση. Οτι δηλαδη το απλο, το καθημερινο, η στιγμή μας, οι πράξεις μας μπορούν να επηρεάσουν την πραγματικότητα, τη ζωή την πορεια ενός άλλου ανθρώπου ακόμα και στην άλλη μεριά του πλανήτη ακόμα και εάν εμείς δεν θα γίνουμε ποτέ γνώστες αυτού του γεγονότος. η αλληλουχία των γεγονότων και ο τροπος που αυτά
είνα δεμένα δεν γνωρίζουν σύνορα,
πολιτιστικές διαφορές και ηλικίες. Η στιγμή που το μικρό παιδάκι στο
Μαρόκο με την ανύπαρκτη παιδεία που ζει σαν αγρίμι στα βουνά
πυροβολάειο την αμερικάνα τουρίστρια θα οδηγήσει στην καταστροφή της ζωής της μεξικάνας νταντας που αναγκάστηκε να πάρει τα παιδιά μαζί της στο γάμο αφου οι γονείς επρέπε να παραμέινουν στο Μαρόκο αλλά και στον επαναπροσδιορισμό της σχέσης του
αμερικάνικου ζευγαριού αφού μεσα απο την κακοτυχία τους συνειδητοποίησαν τη δύναμη των συναισθημάτων τους. Και όλα αυτά έχουν τη ρίζα τους στη στιγμή που ο Ιάπωνας επιχειρηματίας χαρισε το όπλο του στον μαροκινό κυνηγό! Οι ζωες των ανθρώπων, ενωμένες και χωρισμένεα στις τρεις ηπέιρους. .... μία σφάιρα που κατέστρεψε τον μικρόκοσμο μίας Μεξικάνας γυναίκας και ταυτόχρονα ενίσχυσε τους δεσμούς μία αμερικάνικης οικογένειας. Ένα όπλο που δώρισε
ένας πονεμένος Ιάπωνας ως ένδειξη
χαράς οδήγησε στον θάνατο ενός
μικρού παιδιού από το Μαρόκο. Άνθρωποι διαφορετικών εθνικοτήτων
λειτουργούν ως θήτες και θύματα σε ένα παιχνίδι που στήνεται άθελά
τους ..... Μαγικό αν και απόλυτα
μοιρολατρικό συμπέρασμα. Τρομακτική συνειδητοποίηση!!!Το
φαινόμενο της πεταλούδας σε μια
διάσταση οικουμενική.....Μου άρεσε πολυ!!!!
Γεια χαρά, σε βρήκα μέσα από ένα σχόλιό σου στην Athens Voice. Για μένα το νόημα του «Βαβέλ» είναι η απίστευτη διαφορετικότητα της πραγματικότητας σε έναν τόσο μικρό πλανήτη όπως η γη ακόμη και στη δική μας εποχή «παγκοσμιοποίησης». Βλέπεις δηλαδή πόσο διαφορετική είναι η ζωή σε διαφορετικά σημεία της γης –ακόμη και αν αυτά απέχουν μόλις λίγα χιλιόμετρα, όπως στην περίπτωση της οικογένειας των Μεξικανών- και πως αυτές οι διαφορετικές συνθήκες διαβίωσης αλληλοεπηρεάζονται. Ως προς αυτό, το έργο μου άρεσε, απλά νομίζω έπρεπε να τελειώσει η ταινία περίπου κανένα 40λεπτο νωρίτερα γιατί μετά κατέληξε σε μελόδραμα τύπου Βούρτση-Ξανθόπουλου και χάλασε όλο το προηγούμενο έργο. Γιατί το έκανε αυτό το λάθος; Anyway, αγαπημένη μου ταινία της σεζόν ήταν νομίζω το «Εγχειρίδιο Αναγνώρισης Αγίων» λόγω ερμηνειών. Αν δεν την είδες, αξίζει να της ρίξεις μια ματιά.
Γεια σου, Mila, ευχαριστώ για το σχόλιο και για την πρόταση της ταινίας, την οποία αν και είχα πάρει εισιτήριο στις νύχτες πρεμιέρας τελικά δεν την είδα για να πάω σε συναυλία της Βίσση εκείνη τη μέρα (άσχετο τελείως!)
Για το Βαβέλ δεν έχω να προσθέσω τίποτα, μου φάνηκε σε μια πρόταση "καλογυρισμένη πλην ανούσια καταθλιπτική ταινία". Για ένα περίεργο λόγο έχω διαπιστώσει ότι αρέσει και συγκινεί τις γυναίκες. Η Α.Σ. έχει μια πολύ όμορφη κατάθεση γνώμης, η οποία με έκανε να το ξανασκεφτώ αλλά και πάλι η ταινία δε με άγγιξε καθόλου!
Σύντομα θα κάνω ένα αφιέρωμα σε ταινίες που δίχασαν και συζητήθηκαν οπότε να ξαναεπισκεπτείς αυτό το blog!
Το δικό σου blog είναι όμορφο, πολύ άσπρο βέβαια στο layout που δε με ξετρελαίνει αλλά καλά τα λες από όσο πρόλαβα να διαβάσω. τα λέμε...
Αναρωτιέμαι για τα βιώματα σου....
Οσο πιο εξελιγμένος ο "πολιτισμός" τόσο μεγαλύτερο το κακό που γεννάει, ξεκινώντας το γαιτανάκι γεγονότων που πληγώνουν από την Ιαπωνία, βλέπουμε την αντιμετώπιση των Αμερικανών προς ιδίους καθώς και ότι κακό προξενήται από τους Μαροκινούς και Μεξικάνους είναι στα πλαίσια παιδικής αφέλειας ενώ συγχρόνως δείχνουν καθάρα αισθήματα αγάπης και φροντίδας.
Αγαπητέ Πάνο, κι εγώ όταν πρωτοείδα την ταινία (κανα-δυο χρόνια πριν) ενώ από άποψη αισθητικής κ σκηνοθεσίας μ φάνηκε ενδιαφέρουσα, από την πλοκή κάτι μου διέφυγε, κάτι μ έλειπε, ποιό το "δια ταύτα" των ιστοριών τέλος πάντων, ποιός ο συνδετικός τους κρίκος; Απόψεις προβλήθηκαν πολλές, θίχτηκε ιδίως η παγκοσμιοποίηση,η έλλειψη επικοινωνίας, η "τυχαιότητα" περιστατικών π έχουν καταστροφικά αποτελέσματα κτλ. Κ οκ καλλιτεχνικό δημιούργημα είναι, ο καθένας όπως θέλει το ερμηνεύει (άλλωστε οι πολλαπλές κ διαφορετικές ερμηνείες είναι που κάνουν ένα έργο άξιο συζήτησης), αλλά μια παράξενη αίσθηση μ άφησε η εν λόγω ταινία, ένα δειλό "δεν το πολυκατάλαβα", αυτό π λες "τί ήθελε ν πει ο ποιητής?" Το σπουδαιότερο,νομίζω δεν το αντιληφθήκαμε φίλε μου, κ είναι κρίμα γιατι κοιτάξαμε το δέντρο κ χάσαμε το δάσος, το ΔΙΑ ΤΑΥΤΑ της ταινίας τελικά ΗΤΑΝ μάλλον (όπως αντιλήφθηκε ένας αγαπημένος συγγενής μου κ μου εξήγησε έκθαμβος από τις υπόλοιπες απόψεις όταν ερωτήθηκε)Η ΤΑΛΑΙΠΩΡΙΑ π υφίστανται ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ παγκοσμίως ανεξαρτήτως καταγωγής εξαιτίας (εκκούσιων ή όχι) πράξεων των "μεγάλων". Η ευαισθητοποίηση γύρω από ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ βρίσκεται στο κέντρο της ιστορίας, τα υπόλοιπα έρχονται μάλλον δεύτερα τελικά. Άλλωστε (ανέφερε ο συγγενής μου) ο ίδιος ο σκηνοθέτης αφιέρωσε τη ΒΑΒΕΛ στα παιδιά του, "το φως της ζωής". Πολύ απλό κ πολύ όμορφο τελικά, απορώ πως σχεδόν κανένας μας δεν το αντιλήφθηκε (μήπως όλοι μας λίγο-πολύ έχουμε χάσει λίγη από την ευαισθησία μας τελικά? Μήπως πρέπει να γίνουμε γονείς για να την ξαναβρούμε,ή μήπως ούτε αυτό αρκεί?? ξέφυγα λίγο!), εγώ τουλάχιστον -υπό αυτή την οπτική- θα επιχειρήσω κάποτε να ξαναδώ την ταινία. Χαιρετώ!
Ένα άσχετο σχόλιο: χωρίς να ξέρω την ιστορία της οικογένειας του σκηνοθέτη δεν καταλαβαίνω τί σχέση έχει ο Φράνκο με την ύπαρξη ατόμων βασκικής καταγωγής στη λατινική αμερικη. Στην "ανακάλυψη" και κατάκτηση της αμερικής συμμετείχαν βάσκοι, καταλανοί, καστιλιάνοι, ανδαλουσιανοί και κάθε άλλη εθνικότητα από το βασίλειο της ισπανίας.
Κατα τα άλλα συμφωνώ με την κριτική σου. Δε μου άρεσε η ταινία, ήταν γεμάτη κλισέ: οι πρωτόγονοι Μαροκινοί, οι γλεντζέδες Μεξικάνοι, το πανέμορφο ζευγάρι που θέλει να επαναπροσδιορίσει τη σχέση του, και οι διεστραμένες γιαπωνέζες μαθήτριες
@μαρκέτα
πάρα πολλοί βάσκοι εγκατέλειψαν την ισπανία για το Μεξικό και άλλες χώρες της Λ.Α. κατά τη διάρκεια ή εξαιτίας του ισπανικού εμφυλίου.
Από ο,τι γνωρίζω η οικογένεια του Ινιαρίτου έφυγε τότε. Μου το έχει πει ένας Ισπανός φίλος, αλλά δεν μπορώ να το επαληθεύσω.
Δες επίσης κι εδώ:
http://en.wikipedia.org/wiki/Basque_diaspora
Δημοσίευση σχολίου