Η Μαύρη Ντάλια: Η δεύτερη μεγαλύτερη κινηματογραφική απογοήτευση της χρονιάς!

Είδα τη Μαύρη Ντάλια στο Φεστιβάλ Αθηνών-Νύχτες Πρεμιέρας τον προηγούμενο Σεπτέμβρη. Η ταινία είχε μια συμπαθητική πορεία στις ελληνικές αίθουσες, αν και μάλλον χαμηλότερη των προσδοκιών των διανομέων της, και πρόσφατα κυκλοφόρησε σε DVD. Θυμάμαι ακόμα το ντόρο που είχε δημιουργηθεί για αυτήν την ταινία καθώς και την έξυπνη, επικοινωνιακά, διαφημιστική προβολή της ταινίας με τον ανεξιχνίαστο και φρικιαστικό φόνο που αναστάτωσε το 1947 την Καλιφόρνια στο επίκεντρο!

Η ταινία λοιπόν πραγματεύεται το φόνο μιας νεαρής φιλόδοξης κοπέλλας που ήθελε να γίνει σταρ του Χόλλυγουντ, της Ελίζαμπεθ Σορτ, φόνου που ποτέ δεν εξιχνιάστηκε παρά τους τόνους μελανιού που χύθηκαν για αυτόν.

Το Black Dahlia ως ταινία είχε τις καλύτερες προοπτικές. Δυνατό σκηνοθετικό όνομα, τον Brian De Palma (που παρά την πτωτική τάση της καριέρας του, παραμένει από τα θρυλικά ονόματα του Χόλλυγουντ), καλούς νέους ηθοποιούς, και φυσικά το θέμα μιας ανεξιχνίαστης δολοφονίας μιας νεαρής και δη όμορφης γυναίκας, που πάντα ιντριγκάρει.

Παρά ταύτα η ταινία δεν πετυχαίνει ούτε στα βασικά! Ενώ ο Ντε Πάλμα φτιάχνει μια καλούτσικη ατμόσφαιρα φιλμ νουάρ (έχω δει πολύ καλύτερες) η ταινία του δεν είχε νεύρο, χανόταν στις λεπτομέρειες. Χειρότερα, δε σου δημιουργούσε κανένα suspense! Έλεγα "άντε να τελειώνει" από μέσα μου! Δεν είχα καν αγωνία να μάθω ποιος είναι ο δολοφόνος! Οι ερμηνείες πάλι ιδιαίτερα επίπεδες. Ακόμα και η κούκλα Scarlett Johansson που είναι από τις αγαπημένες μου (όχι μόνο λόγω εξωτερικής εμφάνισης) ήταν τόσο άχρωμη στην ταινία.

Εντέλει μια αδικαιολόγητα άνιση ταινία. Ο σκηνοθέτης και ο σεναριογράφος έμοιαζαν σα να είχαν πελαγώσει με την υπόθεση της δολοφονίας, όπως ακριβώς οι δύο πρωταγωνιστές της, οι αστυνομικοί, που προσπαθούσαν να την εξιχνιάσουν!

To be continued...