Από πού να αρχίσει κανείς να απαριθμεί τα θετικά στοιχεία αυτής της ταινίας; Από την εκπληκτική σκηνοθεσία του Μεξικανού, το ιδιοφυές μπλέξιμο παραμυθιού με τη φριχτή πραγματικότητα του ισπανικού εμφυλίου μετά τις πρώτες νίκες των φασιστών του Φράνκο, τη ζηλευτή φαντασία του δημιουργού της, τη μουσική που και δένει απόλυτα αναδεικνύοντας τις εντάσεις της ταινίας αλλά και η μελωδία της σε στοιχειώνει μέρες μετά;Το παραμύθι εν προκειμένω της ταινίας του Γκιγιέρμο είναι παραμυθία, ήτοι παρηγοριά στην άσχημη πραγματικότητα της ζωής της ηρωίδας. Παρηγοριά στον ισπανικό φασισμό (και εμφύλιο) και τα ανοσιουργήματά του και στο θάνατο. Θα μου πείτε, πώς κάνεις έτσι; Παραμύθι είναι και ο Χάρυ Πότερ. Καμία σχέση. Το παραμύθι του Λαβύρινθου του Πάνα είναι τόσο όμορφα ντυμένο τις σκιές του γοτθικού μεγαλείου που σβήνει τη μαγεία του Χάρυ Πότερ σα κερί στον άνεμο. Η πραγματικότητα του Ισπανικού εμφυλίου είναι τόσο σκληρά αποτυπωμένη, παρόλες τις black or white προσεγγίσεις του δημιουργού της (δηλ. κακοί φασίστες, καλοί δημοκρατικοί), που ενίοτε σοκάρει και χρειάζεται ένα παραμύθι για να την αντέξεις!
Η μικρή της ιστορίας ως άλλη Περσεφόνη, βασίλισσα του Κάτω Κόσμου διαβάζει παραμύθια και δε σταματά να ονειρεύεται ακόμα και όταν όλα γύρω της καταρρέουν. Ακολουθεί τις αξίες των παραμυθιών και δεν υποχωρεί στα παράλογα θέλω των μεγάλων. Βλέπει τις δοκιμασίες του Πάνα ως προκλήσεις μιας φαντασιακής ηθικής! Είναι η πραγματική ηρωίδα - ντυμένη την αθωότητα ενός μικρού κοριτσιού - και αψηφεί τον κίνδυνο!
Όσο και αν μας μπερδεύει η σκηνοθεσία της ταινίας ως παραμύθι, πρέπει να δούμε κάτω από το πέπλο. Συγκεκριμένα οι δοκιμασίες που τις θέτει ο παραμυθένιος τραγοπόδαρος κλειδοκράτορας του Κάτω Κόσμου αναφέρονται στη ζωή αυτή και όχι σε μια άλλη φανταστική. Οι δοκιμασίες που τις θέτει είναι η φωνή της συνείδησης της που δεν έχει ακόμα μολυνθεί από τα δηλητήρια της ψυχής των μεγάλων... Η καταστροφή της φύσης από τον παρασιτικό χονδρό βάτραχο της πρώτης δοκιμασίας, η απαγόρευση να αγγίξει τα αγαθά εν αφθονία από τραπέζι φαύλου ανθρώπου της δεύτερης και το δίλημμα "θυσιάζεις αίμα αθώου ή τη ζωή σου;" όλα μα όλα αυτά είναι τα κλειδιά που δίνουν την απάντηση στα ηθικά διλήμματα που θέτει η ταινία.
Μια ταινία μαγεία, που ταξιδεύει και εμπνέει αξίες ενός καλύτερου, ιδεαλιστικού κόσμου!
3 σχόλια:
Απογοήτευση...
Ανώνυμε/η, τι σε απογοήτευσε; η κριτική μου στην ταινία ή η ίδια η ταινία; Θες να μας πεις περισσότερα;
Τελικά και μετά από πολύ καιρό κι έπειτα από πολύ θετικά σχόλια, αποφάσισα κι εγώ να δω τη συγκεκριμένη ταινία.
Δεν συμπαθώ ιδιαίτερα τον Del Toro για καθαρά προσωπικούς λόγους (όχι, δεν έχουμε τίποτα χωράφια να χωρίσουμε) κι αυτός ήταν ο λόγος που δεν την είχα δει.
Όπως είπες κι εσύ... Τι να πρωτοπεί κανείς (θετικό) γι' αυτή την ταινία; Τι να σχολιάσεις;
Την μαγευτική φωτογραφία που σε συνεπαίρνει απ' το πρώτο λεπτό, την εκπληκτική σκηνοθεσία, την ταξιδιάρικη μουσική (ειδικά η μελωδία του νανουρίσματος είναι ανατριχιαστική)...
Πραγματικά μια εξαιρετική δουλειά!
Δημοσίευση σχολίου