Εισαγωγή
Είναι σπάνιες οι φορές που ακούγοντας τον τίτλο μιας ταινίας δεν παίρνεις απλά μια ιδέα για το θέμα της, αλλά έχεις σε μια γραμμή συμπυκνωμένο όλο το νόημα της! Μια από αυτές τις φορές είναι και το Io sono l'amore, που πραγματικά είναι μια ταινία που δίνει στους θεατές αυτό ακριβώς που λέει ο τίτλος της: περιγράφει και ορίζει τον έρωτα!
Υπόθεση
Στα γενέθλια του ιδρυτή της Μιλανέζικης δυναστείας των Ρέκι, ο πάτερ φαμίλιας της οικογένειας ανακοινώνει την αποχώρησή του από το τιμόνι της εταιρίας του και ορίζει διαδόχους του το γιο και τον εγγονό του. Σε εκείνη τη γιορτή η νύφη του θα γνωρίσει ένα μάγειρα, φίλο του γιου της και μεταξύ τους θα αναπτυχθεί μια "απαγορευμένη" ερωτική σχέση!
Αξιολόγηση
Ο έρωτας όταν έρχεται στη ζωή σου, συνήθως έρχεται απροσδόκητα κι από εκεί που δεν τον περιμένεις! Αν είναι πραγματικός, τότε βαθμιαία βλέπεις την αλήθεια του κι όλα τα άλλα παύουν να έχουν τη σημασία που τους έδινες ως τώρα. Γρήγορα σου φεύγουν όλες οι αμφιβολίες για το αν αυτό που ζεις είναι πραγματικά έρωτας. Στην πορεία διαπιστώνεις ότι αφήνεσαι να σε παρασύρει στη δίνη του κι αδιαφορείς για οποιεσδήποτε δυσμενείς συνέπειες μπορεί αυτό να έχει στη ζωή σου! Κι όταν πια σε έχει μεταμορφώσει σε άλλο άνθρωπο, όταν έχει αναδείξει πρόσωπά σου που ούτε κι εσύ ο ίδιος πριν γνώριζες, τότε δρα μέσα σου ως ασυμβίβαστη δύναμη λύτρωσης. Αυτή είναι η ιστορία του Io Sono l'Amore! Πανέμορφη μέσα στην απλότητά της και παράλληλα τόσο βαθιά και ουσιαστική ώστε να μιλά κατευθείαν στην ψυχή σου!
Ο Luca Guadagnino, σκηνοθέτης και σεναριογράφος της ταινίας, οργανώνει την ιστορία του σαν αρχαία ελληνική τραγωδία (ή όπερα αν προτιμάτε, με όλες τις απαραίτητες δραματουργικές υπερβολές της!) που όλα κορυφώνονται για να καταλήξουν στην καταστροφή (την πτώση των ηρώων) ... και την κάθαρση μαζί! Ο Guadagnino αποδεικνύεται άριστος στην αποτύπωση των συναισθημάτων, σκηνοθετεί τις ανάσες, τα βλέμματα και τις σιωπές που τα λένε όλα, τα δάκρυα και τις εσωτερικές κραυγές, τα ερωτικά αγγίγματα όταν το πάθος κοντεύει να εκραγεί κάτω από το δέρμα. Παράλληλα εντυπωσιάζει με τη σκηνοθεσία και τα εκπληκτικά πλάνα εξωτερικού χώρου, αναδεικνύει το Μιλάνο σε σκηνικό της ταινίας του θυμίζοντας την εμμονή του Φελίνι με τα σοκάκια και τις γωνίες της Ρώμης.
Το πρώτο μέρος της ταινίας είναι εισαγωγή στη δυναστεία των Ρέκι και στον τρόπο ζωής τους. Εκεί το εξωτερικό σκηνικό είναι παγωμένο, με ένα Μιλάνο σκεπασμένο από χιόνι και τον ουρανό θολό. Το εσωτερικό σκηνικό αποπνέει μεγαλοπρέπεια και ιεροτελεστία, φινέτσα και ψυχρότητα μαζί, με τη συγκρατημένη συμπεριφορά να αναδεικνύεται ως απόλυτος κανόνας του savoir vivre! Το δεύτερο μέρος είναι εισαγωγή στον έρωτα, που έρχεται απροσδόκητα και τόσο ανακουφιστικά όπως η Άνοιξη μετά τη βαρυχειμωνιά. Εκεί η ηρωίδα της ταινίας ανακαλύπτει ξανά τον εαυτό της και η ζωή αρχίζει να μοιάζει με ένα καλομαγειρεμένο πιάτο που παρότι είναι διακοσμημένο περίεργα, εντούτοις αναγνωρίζεις αμέσως περί τίνος πρόκειται και καταλαβαίνεις τα υλικά του!
Το Io Sono l' amore είναι μια ταινία για λίγους, καθώς παρότι η ιστορία που διηγείται είναι ερωτική και ως εκ τούτου αφορά (θεωρητικά) τους πάντες, η αφήγησή της παρεκκλίνει από συμβάσεις και αυτό ίσως ξενίσει κάποιους ή μπορεί κάποιοι να τη βρουν βαρετή! Ταινία για θεατές που γοητεύονται από τα έντονα συναισθήματα, διδακτική για όσους πνίγονται από τη συμβατικότητα της ζωής τους και αποκαλυπτική για αυτούς που θέλουν να τη ξαναγράψουν από την αρχή. Το io sono l’ amore είναι σίγουρα μια από τις καλύτερες ταινίες της χρονιάς!
6 σχόλια:
Πολύ δυνατή ταινία!
Αλλά κατά τη γνώμη μου ελαφρώς foul!
Το σενάριο στα μάτια μου, έμοιαζε κάπως άνισο, ή κοινό, με τις ρίζες του στο μεγάλο Ιταλικό σινεμά του νεορεαλισμού και κυριότερα του μετα-νεορεαλισμού.
Και λέω το σενάριο άνισο συγκριτικά με την σκηνοθεσία! Πραγματικό κομψοτέχνημα, που χρήζει εκτεταμένη μελέτη. Μάλιστα ο Luca μοιάζει να επιδειξιμανεί, στα μάτια μου, με την κάμερα ορισμένες φορές: λέγοντας το είμαι ο έρωτας για τον εαυτό του.
Πέρα απ' την αδιάκοπη κινητικότητα της σκηνοθεσίας κράτησα τα μεγάλου βάθους πεδίου πλάνα, στων οποίων τον πυθμένα καταχονιάζει την αριστοκρατία, εκμηδενίζοντας και απαξιώνοντάς τη. (Με αποκορύφωμα την αρχικη΄σκηνή όπου ο πάτερ(πάππους) φαμίλιας απαγγέλει την κληρονομιά απ' τα άδυτα του κάδρου...
Καλημέρα!
Συμφωνώ ότι η σκηνοθεσία είναι κομψοτέχνημα, δεν κατάλαβα όμως ότι υπερβάλει ο σκηνοθέτης ή ότι είναι επιδειξιομανής.
Δε συμφωνώ με το κύριο σχόλιο της κριτικής σου ότι είναι σα να λέει ότι έρωτας είμαι έγω, αντίθετα θεωρώ ότι η σκηνοθεσία του κάνει τους ηθοποιούς του τόσο ερωτεύσιμους, τόσο γοητευτικούς, τόσο αληθινούς από τη ζωή βγαλμένους!
Ενθουσιάστηκα με τα εξωτερικά του πλάνα σε αστικό τοπίο, με τη χρήση του φωτός, με τα πλάνα στη φύση, με τη σκηνοθεσία του δείπνου, με τις δύο ερωτικές σκηνές (ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ!).
Το σενάριο ήταν λίγο οπερετικό και ταυτόχρονα αφαιρετικό. Δηλ. είχε και υπερβολές και αναφορές στον παλιό ιταλικό κινηματογράφο (αυτό δεν το θεωρώ μειονέκτημα) αλλά ταυτόχρονα βάδιζε και στα χνάρια του ευρωπαικού σινεμά, που δε στα δίνει όλα στο πιάτο, πρέπει να καταλάβεις από τις σιωπές και τα βλέμματα τα πάντα!
SPOILER - ΜΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΕ ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΤΕ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΗΔΗ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ!!!!
Θέλω να σου πω ότι το τέλος της ταινίας ακόμα και τόσες μέρες μετά τη θέασή της μου φέρνει ρίγη συγκίνησης και δάκρυα στα μάτια.
Η αντίδραση του πατέρα-συζύγου ήταν ιδιοφυής: Πρώτα την αγκαλιάζει και της λέει ότι θα τα ξεπεράσουμε όλα μαζί και όταν του λέει ότι δεν τον αγαπά πλέον, θίγεται τόσο ο εγωισμός του και την ξεγράφει στο λεπτό, γιατί απλά δεν την αγαπά κι αυτός εδώ και χρόνια! Συγκλονιστικό πόσο υποκρισία μπορεί να κρύβει η αγάπη! Αυτή η αντίδραση είναι μάλιστα σύμφωνη με τη γενικότερα υποκριτική του στάση ως πατέρα, ως συζύγου, ως γιου, ως επιχειρηματία κλπ.
Η αντίδραση της υπηρέτριας και η ερμηνεία της ανατριχιαστική (άλλοι θα τη βρουν υπερβολική, αλλά στην όπερα οι υπερβολές συνηθίζονται!)
Η σιωπή και το επιδοκιμαστικό βλέμμα της κόρης, χίλιες λέξεις!
Για τη δε πρωταγωνίστρια και τη στάση της απέναντι στην απόφασή της να αλλάξει και να ξαναγράψει τη ζωή της πραγματικά με άφησε άναυδο!
ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΤΑΙΝΙΑ! Έχω να συγκινηθώ τόσο σε ταινία από το Δρόμο της Επανάστασης και το Λαβύρινθο του Πάνα!
Τα λέμε φίλε μου!
Πραγματικά δεν ξέρω αν έπαθαν κάτι τα μάτια μου ή αυξήθηκε η μυωπία μου όταν είδα το 10/10 στην ταινία αυτή και 5/10 στο "Eat pray love".
Η σκηνοθεσία ό,τι ναναι, αργή μέχρι αηδίας η υπόθεση, σενάριο άνευρο. Νιώθω ότι έχασα πραγματικά το χρόνο μου βλέποντας το! Δε ξαναβλέπω ταινία που έχεις χαρακτηρίσει αριστούργημα!
Γιά μένα, πέρ' απ' τις αδιαμφισβήτητες σκηνοθετικές αρετές της, μιά ΄μάλλον υπερτιμημένη ως προς το σενάριο ταινία. Η πρωταγωνίστρια δεν συγκρίνεται με την Πενελόπε Κρούζ, φυσικά μήτε με την λχ Ούμμα Θέρμαν. Αλλά κι εκφραστικά ο σκηνοθέτης την κράτησε υπερβολικά συγκρατημένη και ...λιτή. Όπως έγραψα στο ΑΘΗΝΟΡΑΜΑ, μιά Μέρυλ Στρήπ, μιά Κρίστιν Σκότ Τόμας θάταν μιά κλάση τουλάχιστον ανώτερες σ' απόδοση απ' αυτήν την ΨΥχρόαιμη, όλο εγγλέζικο φλέγμα, ''βρεττανίδα'' λαίδη : και καθόλου Ρωσίδα . Οι Ρωσσίδες έχουν πάθος αντίθετα' απ' την αλυσσοδεμένη εκφραστικότητα της πρωταγωνίστριας - που επιμένω πως είναι μάλλον μέτριας ομοφριάς, για να μην πώ, ασκημούλα λίγο.
Έπρεπε να γράψεις και για την μεγαλειώδη μ ο υ σ ι κ ή του έργου, ιδίως του επιλόγου.
Φιλικά,
KOSTAS TRENT
είναι μιά συνηθισμένη ταινία. Αν κι η έμπειρη Σουίντον παίζει την εγκλωβισμένη στην ''αριστοκράτισσα-σύζυγο Βιομηχάνου''ρωσίδα μεταφυτευθείσα στον θερμό και θερμόαιμο Ιταλικό νότο΄οσο πιό καλά μπορεί, δεν μπορεί να προσωποποιήσει τον παθιασμένο, τον ανατρεπτικό έρωτα που φλέγεται, που κάνει όποιον το έχει να το δείχνει από χίλιες εκφράσεις χίλιες χειρονομίες και μιλητά και βλέμματα και φερσίματα...Τίποτ' απ' αυτά δεν έχει η ταριχευμένη μέσ' στο Βρεττανικό φλέγμα και τυπικότητα Σουίντον. Τί σχέση εχει η Σουίντον λχ με την παθιασμένη Μέρυλ Στρήπ στις ''ΓΕΦΥΡΕΣ ΤΟΥ ΜΑΝΤΙΣΟΝ'' ; Τί σχέση έχει η συγκρατημένη Σουίντον με την απελπισμένη Κριστίν Σκότ Τόμας στον αδιέξοδον έρωτά της με τον Ισπανό χειρώνακτα στο τραγικό φίλμ παράνομου έρωτα που είδαμε πρίν μερικούς μήνες- και καταλήγει με την αυτοκτονία της Κριστίν,μετά συζυγοκτονία - ; Τί σχέση έχει ο κρυφός-σιωπηρός καμουφλαρισμένος έρωτας με τον έρωτα τριών μερών και νυχτών στονλχ ''ΤΙΤΑΝΙΚΟ'' της Γουίνσλετ με τον Κάπριο ;
Η Σουίντον έχει κι ένα μειονέκτημα : είναι μάλλον άσκημη γυναίκα (μάτια-υποψία, χείλια ανύπαρκτα, οστεώδες πρόσωπο, στεγνό χτένισμα και χαμόγελο, βεβιασμένο γέλιο, αδύνατη...απλά κομψή και λεπτή και κάπως ψηλή και τίποτ' άλλο : μιά σύγκριση με τον πραγματικό θερμόαιμο Νότο, που εκπροσωπεί η Πενελόπε Κρούζ, ή με τη γλύκα της Γκουίνεθ Παλτρόου, ή της θεσπέσιας Καίητ Μπλάνσετ-που κάπως της μοιάζει η Σουίντον και τίποτα παραπάνω,- και κατεβάζει την Σουίντον σε δεύτερη σειρά, στα ...ψ υ χ ρ ό α ι μ α θηλυκά.
Σαφώς η ταινία έχει πλοκή, λιτότητα, καίριες λήψεις, κομψότητα και όμορφα πλάνα/σε αρχοντικά μέγαρα και σε φύση κυρίως,/ που προσπαθεί να αναπληρώσει το κάπως συνηθισμένο σενάριο.
Είναι πληκτική η σκηνοθεσία/σενάριο όμως στις επιχειρηματικές συσκέψεις, στο μεγάλο οικογενειακό τραπέζι του προλόγου, στα επίσημα πάρτυ-πολύ ανιαρά και'' καθωσπρέπει'' πάρτυ, δίχως τιποτα συνταρακτικό, ταινία φοβερά φορμαλιστική-βαρετή στην κηδεία... Νομίζεις ότι αρκετές πληχτικές στιγμές βλέπεις ένα κοινωνικο-οικογενειακό ταμπλώ βιβάν (α-λά Θέατρο Μιμής Ντενίση με ''ηθοποιούς-τουαλέττες ενδυματολογικές'' και μόνο) , δυστυχώς.
Την σκηνοθεσία στον επίλογο σώζει μόνο η εκπληκτική Κλασσική Μ ο υ σ ι κ ή. Κλασσική σύνθεση μ' όλην την σημασία της λέξεως : η μουσική αντικαθιστά την σκηνοθεσία, την ηθοποιία, η μ ο υ σ ι κ ή στο τέλος της ταινίας είναι τα πάντα, ακόμα κι η έκφραση της, κατά κανόνα ανέκφραστης, Σουίντον..Νομίζεις ότι σ' αντίθεση με την ...ψηλή αυτή γυναικούλα, θάβγει από κάπου μιά Μαρία Κάλας με συνταραχτική φωνή, όλο παλμό -που τόσο στερείται εκφραστικά η Σουίντον...το βρεττανικό φλέγμα βλέπετε ..αμάν! -, σα ΝΟΡΜΑ, σαν ΤΡΑΒΙΑΤΑ και με Π ά θ ο ς, για να βάλει τα πράγματα στο ύψος τους. Στο οποίο γενικά δεν κατάφερε ν' ανεβάσει τα τραγικά πρόσωπα - ίσως εκτός κάπως απ' την λεσβία μικρούλα,- ο σκηνοθέτης κι ο σεναρίστας...
φιλικά, κε ΕUROPANO,
KOSTAS TRENT
Einai i kalyteri tainia pou eida fetos Pano!!! Symfono apolyta!!! Filia, Charikleia
Δημοσίευση σχολίου