ΥπόθεσηΌταν σπάει το βιολί του και συνειδητοποιεί ότι κανένα άλλο βιολί πλέον δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη μαγεία του προηγούμενου, ο Nasser-Ali αποφασίζει να πεθάνει...
Αξιολόγηση
Οι δημιουργοί του αριστουργηματικού Persepolis (Paronnaud και Satrapi) επιστρέφουν με μια γλυκόπικρη ταινία για τις εμμονές και τα πάθη που μας κάνουν ξεχωριστούς και αφορούν στο στίγμα που αφήνουμε σε αυτό τον κόσμο. Το Poulet aux prunes είναι μια ταινία για το νόημα της ζωής, για τη σημασία των αναμνήσεών μας, για τους έρωτες που μας σημάδεψαν, για τα πράγματα και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, για αυτά που θέλουμε να μας θυμούνται όταν φύγουμε από τη ζωή.
Με παραμυθένια ατμόσφαιρα πλούσια σε υπερβολές και έντονους μελοδραματικούς τόνους (στη σωστή δοσολογία όμως, αν χαμήλωναν το συνολικό αποτέλεσμα θα αποδυναμωνόταν!) και με αισθητική ρομαντικού κόμικ (σε σημεία αρκετά εμφανή), το κοτόπουλο με δαμάσκηνα θα αρέσει αρκετά στις ευαίσθητες σινεφιλικές ψυχές και θα σας ταξιδέψει στο παρελθόν μιας χώρας (στο Ιράν πριν την επανάσταση), που υπάρχει πλέον μόνο στο μυαλό των δημιουργών της!
Στη χώρα που απεικονίζουν οι Satrapi-Paronnaud, οι μουλάδες δεν υπάρχουν, αν και το αυστηρό εκπαιδευτικό σύστημα είναι πανταχού παρόν, ενώ η θέση των γυναικών είναι -φαινομενικά τουλάχιστον- καλύτερη, καθώς οι νεαρές κοπέλες μπορούσαν να κυκλοφορούν χωρίς συνοδό ή φορώντας τσαντόρ και χωρίς τα αυστηρά μάτια της θρησκευτικής αστυνομίας. Τότε η μεσαία τάξη της χώρας μπορούσε να ζήσει δυτικότροπα και χωρίς τον ασφυκτικό έλεγχο της θρησκείας στην καθημερινότητά της, ενώ ένας άνδρας μπορούσε να φλερτάρει (ή ακόμα και να φιλήσει) δημόσια μια γυναίκα... ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται οι δημιουργοί της ταινίας!
Χωρίς να διαθέτει την ίδια διεισδυτικότητα, το ίδιο συναισθηματικό βάθος και χωρίς να προκαλεί την ίδια συγκίνηση στους θεατές όπως το Persepolis, το Poulet aux prunes βλέπεται ευχάριστα, είναι νοσταλγικό και γλυκά μελαγχολικό και ξεχωρίζει λόγω της εξαιρετικής μουσικής και φωτογραφίας του!
Αξιολόγηση
Οι δημιουργοί του αριστουργηματικού Persepolis (Paronnaud και Satrapi) επιστρέφουν με μια γλυκόπικρη ταινία για τις εμμονές και τα πάθη που μας κάνουν ξεχωριστούς και αφορούν στο στίγμα που αφήνουμε σε αυτό τον κόσμο. Το Poulet aux prunes είναι μια ταινία για το νόημα της ζωής, για τη σημασία των αναμνήσεών μας, για τους έρωτες που μας σημάδεψαν, για τα πράγματα και τους ανθρώπους που αγαπήσαμε, για αυτά που θέλουμε να μας θυμούνται όταν φύγουμε από τη ζωή.
Με παραμυθένια ατμόσφαιρα πλούσια σε υπερβολές και έντονους μελοδραματικούς τόνους (στη σωστή δοσολογία όμως, αν χαμήλωναν το συνολικό αποτέλεσμα θα αποδυναμωνόταν!) και με αισθητική ρομαντικού κόμικ (σε σημεία αρκετά εμφανή), το κοτόπουλο με δαμάσκηνα θα αρέσει αρκετά στις ευαίσθητες σινεφιλικές ψυχές και θα σας ταξιδέψει στο παρελθόν μιας χώρας (στο Ιράν πριν την επανάσταση), που υπάρχει πλέον μόνο στο μυαλό των δημιουργών της!
Στη χώρα που απεικονίζουν οι Satrapi-Paronnaud, οι μουλάδες δεν υπάρχουν, αν και το αυστηρό εκπαιδευτικό σύστημα είναι πανταχού παρόν, ενώ η θέση των γυναικών είναι -φαινομενικά τουλάχιστον- καλύτερη, καθώς οι νεαρές κοπέλες μπορούσαν να κυκλοφορούν χωρίς συνοδό ή φορώντας τσαντόρ και χωρίς τα αυστηρά μάτια της θρησκευτικής αστυνομίας. Τότε η μεσαία τάξη της χώρας μπορούσε να ζήσει δυτικότροπα και χωρίς τον ασφυκτικό έλεγχο της θρησκείας στην καθημερινότητά της, ενώ ένας άνδρας μπορούσε να φλερτάρει (ή ακόμα και να φιλήσει) δημόσια μια γυναίκα... ή τουλάχιστον αυτό ισχυρίζονται οι δημιουργοί της ταινίας!
Χωρίς να διαθέτει την ίδια διεισδυτικότητα, το ίδιο συναισθηματικό βάθος και χωρίς να προκαλεί την ίδια συγκίνηση στους θεατές όπως το Persepolis, το Poulet aux prunes βλέπεται ευχάριστα, είναι νοσταλγικό και γλυκά μελαγχολικό και ξεχωρίζει λόγω της εξαιρετικής μουσικής και φωτογραφίας του!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου