Υπόθεση
Μια μητέρα θυμάται τη δύσκολη συνύπαρξή της με το γιο της, από τότε που γεννήθηκε ως και την ώρα που έφυγε μακριά της ακολουθώντας ένα δρόμο οι συνέπειες του οποίου έχουν ολέθριες συνέπειες στη ζωή της.
Αξιολόγηση
Πώς διαχειρίζεσαι τις επώδυνες αναμνήσεις; Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν αγαπάς το παιδί που γέννησες, όταν δηλ. δεν περνά αλλά χειροτερεύει η επιλόχειος κατάθλιψη; Υπάρχει στα αλήθεια ασφαλής συνταγή για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού; Πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι απέναντι στα χειριστικά παιδιά; Και κυρίως έχει νόημα να ζεις και να ελπίζεις σε κάτι, όταν η ζωή σου έχει γίνει συντρίμια και νιώθεις ότι είσαι κι εσύ υπεύθυνος γι'αυτό;
Η ταινία της Σκωτσέζας Lynne Ramsay θίγει ένα δύσκολο θέμα και το κάνει με ζηλευτή τόλμη και ειλικρίνεια. Δε χαϊδεύει αυτιά, δεν παίρνει θέση ως προς το ποιος έχει δίκιο, δεν δίνει στο πιάτο έτοιμες απαντήσεις (πχ. ως προς τα αίτια της παραβατικής συμπεριφοράς του νεαρού πρωταγωνιστή). Αυτό που κάνει είναι απλά να φωτίσει πτυχές και συμπεριφορές προσπαθώντας να εξηγήσει την περιπλοκότητα της ανατροφής ενός παιδιού-τέρατος καθώς και τις δυσκολίες της διαχείρισης της θλίψης και των ενοχών που έχουν οι γονείς όταν τα παιδιά τους τους φέρνουν σε τόσο δυσχερή - κοινωνικά - θέση.
Μέσω της χρήσης flash-back που σε πηγαίνουν διαρκώς μπρος και πίσω στις αναμνήσεις της κεντρικής ηρωίδας από τη μέρα που γέννησε το γιο της, η σκηνοθέτης σε καλεί να ενώσεις τις κουκίδες και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα για τα γεγονότα. Ανοίγει δε σα βεντάλια ένα ένα τα θέματά της παρουσιάζοντας σου ένα σύνολο περίπλοκο όπως η ανθρώπινη συμπεριφορά χωρίς όμως να σε μπερδεύει ή να σε κουράζει.
Ένα καθηλωτικό, πολυδιάστατο δράμα, το We Need to Talk about Kevin θα σας στοιχειώνει καιρό μετά! Είναι μια ταινία με δυνατές εικόνες και μηνύματα, κλιμακωτή ένταση και υποδειγματικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς (ξεχωρίζει φυσικά η Tilda Swinton αλλά και ο νεαρός Ezra Miller). Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα καλό θα ήταν να αποφύγετε να δείτε αυτή την ταινία! Οι υπόλοιποι απλά σπεύστε!
Μια μητέρα θυμάται τη δύσκολη συνύπαρξή της με το γιο της, από τότε που γεννήθηκε ως και την ώρα που έφυγε μακριά της ακολουθώντας ένα δρόμο οι συνέπειες του οποίου έχουν ολέθριες συνέπειες στη ζωή της.
Αξιολόγηση
Πώς διαχειρίζεσαι τις επώδυνες αναμνήσεις; Τι κάνεις όταν συνειδητοποιείς ότι δεν αγαπάς το παιδί που γέννησες, όταν δηλ. δεν περνά αλλά χειροτερεύει η επιλόχειος κατάθλιψη; Υπάρχει στα αλήθεια ασφαλής συνταγή για τη διαπαιδαγώγηση ενός παιδιού; Πώς πρέπει να συμπεριφέρεσαι απέναντι στα χειριστικά παιδιά; Και κυρίως έχει νόημα να ζεις και να ελπίζεις σε κάτι, όταν η ζωή σου έχει γίνει συντρίμια και νιώθεις ότι είσαι κι εσύ υπεύθυνος γι'αυτό;
Η ταινία της Σκωτσέζας Lynne Ramsay θίγει ένα δύσκολο θέμα και το κάνει με ζηλευτή τόλμη και ειλικρίνεια. Δε χαϊδεύει αυτιά, δεν παίρνει θέση ως προς το ποιος έχει δίκιο, δεν δίνει στο πιάτο έτοιμες απαντήσεις (πχ. ως προς τα αίτια της παραβατικής συμπεριφοράς του νεαρού πρωταγωνιστή). Αυτό που κάνει είναι απλά να φωτίσει πτυχές και συμπεριφορές προσπαθώντας να εξηγήσει την περιπλοκότητα της ανατροφής ενός παιδιού-τέρατος καθώς και τις δυσκολίες της διαχείρισης της θλίψης και των ενοχών που έχουν οι γονείς όταν τα παιδιά τους τους φέρνουν σε τόσο δυσχερή - κοινωνικά - θέση.
Μέσω της χρήσης flash-back που σε πηγαίνουν διαρκώς μπρος και πίσω στις αναμνήσεις της κεντρικής ηρωίδας από τη μέρα που γέννησε το γιο της, η σκηνοθέτης σε καλεί να ενώσεις τις κουκίδες και να βγάλεις τα δικά σου συμπεράσματα για τα γεγονότα. Ανοίγει δε σα βεντάλια ένα ένα τα θέματά της παρουσιάζοντας σου ένα σύνολο περίπλοκο όπως η ανθρώπινη συμπεριφορά χωρίς όμως να σε μπερδεύει ή να σε κουράζει.
Ένα καθηλωτικό, πολυδιάστατο δράμα, το We Need to Talk about Kevin θα σας στοιχειώνει καιρό μετά! Είναι μια ταινία με δυνατές εικόνες και μηνύματα, κλιμακωτή ένταση και υποδειγματικές ερμηνείες από όλους τους ηθοποιούς (ξεχωρίζει φυσικά η Tilda Swinton αλλά και ο νεαρός Ezra Miller). Γυναίκες σε ενδιαφέρουσα καλό θα ήταν να αποφύγετε να δείτε αυτή την ταινία! Οι υπόλοιποι απλά σπεύστε!
4 σχόλια:
H Tιλντα, απλα αφοπλιστικη...
Αχ, το τρέιλερ ήταν λίγο spooky, πάντως!
πραγματικα υπέροχη!ισως η αγαπημένη μου της χρονιάς της..
ακρως υπερτιμημενη ταινια,μονοδιαστατος ο χαρακτηρας του μικρου,δε δινει απαντησεις σε πολλα ερωτηματα,γιατι τετοιο μενος σε βαρος των συμμαθητων του,ποιες ηταν οι σχεσεις του με αυτους,δεν το τονιζει,η συμπεριφορα του αντικατοπτριζεται ως ενας αλλος Isabelle Furhman απο το orphan(που αυτο για θριλερ ηταν πολυ καλο),η ταινια παραπληροφορει.
Υπαρχουν πολλοι προβληματικοι ή να το θεσω πιο σωστα αντιδραστικοι γιοι σε ενα σπιτι,ομως δεν ειναι μανιακοι δολοφονοι.Μια σκηνη οπου η μητερα μπαινει στο δωματιο του και τον τσακωνει σε μια προσωπικη στιγμη κι εγω ειχα αναγκαστει να το καμω επειδη ειχε τη συνηθεια η δικια μου να μπαινει οποτε θελει μεσα να δει τι κανω,και μετα το εκοψε.Αυτο σημαινει πως θα σκοτωσω τους παντες με τοξα?και ειμαι ειδη 30 χρονων.
το φιναλε απογοητευτικο χωρις καμια απαντηση.
Αν θελετε να δειτε μια ταινια με προβληματικες σχεσεις μητερας γιου δειτε το παρα πολυ καλο ''J'AI TUE MA MERE-I KILLED MY MOTHER''ΤΟΥ Dolan που πραγματευεται πολυ σωστα το θεμα.
του δινω 3/10 μονο για τις ερμηνειες και την προσπαθεια που πηγε απατη,διαφορετικα θα εδινα 2.
παλι καλκα που δεν το εβλαλες πιο πανω απο το a separation,shame,the atrist.
το εβγαλα το αχτι μου και συγγνωμη,ΑΓΗΣ.
Δημοσίευση σχολίου