Μεσάνυχτα στο Παρίσι (2011) (7 στα 10)

Υπόθεση

Ο Gil, επιτυχημένος σεναριογράφος στο Χόλυγουντ και η μνηστή του βρίσκονται στο Παρίσι παρέα με τους εύπορους γονείς της. Ο Gil που είναι ερωτευμένος με την μποέμ περίοδο του Παρισιού της δεκαετίας του 1920 ονειρεύεται να ζήσει στην πόλη για πάντα, την ίδια στιγμή που η μέλλουσα σύζυγός του ετοιμάζει σπίτι στο Μαλιμπού. Μια νύχτα περιπλανώμενος στην πόλη ψάχνοντας για το ξενοδοχείο του, κάτι πολύ παράξενο έρχεται στο δρόμο του...

Αξιολόγηση
Περισσότερο ρομαντική παρά αστεία η νέα ταινία του Woody Allen μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια ατάκα που εκστομίζει ο πρωταγωνιστής του (εμπνευσμένη η επιλογή του Owen Wilson) για τη νοσταλγία του παρελθόντος. Σύμφωνα με τον Αμερικανό σκηνοθέτη αυτοί που επιλέγουν να καταφεύγουν στο παρελθόν είναι άνθρωποι που συνήθως δεν αντέχουν τις δυσκολίες του παρόντος, οπότε για αυτούς η νοσταλγία ισοδυναμεί με άρνηση (nostalgia is denial!). Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο κεντρικός ήρωας του σκηνοθέτη: είναι τόσο πολύ «κολλημένος» με το Παρίσι της δεκαετίας του 20 και συνδιαλέγεται νοερά με τους ήρωές του συγγραφείς, ζωγράφους και σκηνοθέτες, που δυσκολεύεται να χαρεί το παρόν του.

Ο Woody Allen στο Midnight in Paris μας εξομολογείται τον έρωτά του για την πόλη του φωτός (από την εισαγωγή της ταινίας καταλαβαίνει κάποιος ότι η διάθεσή του είναι να μας παρουσιάσει το Παρίσι εξιδανικευμένο, με τα μάτια ενός ρομαντικού Αμερικανού τουρίστα) και ανασταίνει μπροστά στα μάτια μας το Παρίσι του Ernest Hemingway (προφανώς o Woody έχει διαβάσει τo Moveable Feast του συγγραφέα για τα χρόνια της παραμονής του στο Παρίσι της δεκαετίας του 1920), του Pablo Picasso, του Salvador Dali, της Gertrude Stein αλλά και του Luis Buñuel (στα πρώτα βήματά του τότε στο Παρίσι).

Με πλείστες καλλιτεχνικές αναφορές (επιδερμικές -πιθανώς- για όσους γνωρίζουν από ιστορία της τέχνης αλλά σαφώς αρκετά πλούσιες για το ευρύ κοινό), ένα δυνατό καστ (με εξαίρεση την ακατανόητη επιλογή της ξενέρωτης συζύγου του Σαρκοζί που δεν μπορούσε να εκστομίσει μια πρόταση με φυσικότητα "πετώντας" τους θεατές έξω από την ταινία), απόλυτα ταιριαστή μουσική επένδυση και μια ατμόσφαιρα γοητευτικά ρετρό, το Μεσάνυχτα στο Παρίσι ναι μεν θα αρέσει αρκετά σε κοινό μεγαλύτερης ηλικίας και σε όσους γοητεύονται από τη γαλλική πρωτεύουσα, αλλά προσωπικά δεν το συγκαταλέγω ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του εξαιρετικά παραγωγικού νεοϋορκέζου δημιουργού.

Ο λόγος απλός: όταν επιλέγεις να αναστήσεις καλλιτέχνες όπως ο Hemingway και ο Fitzgerald τότε η σκέψη τους πρέπει να επικοινωνείται στους θεατές σου μέσω εμπνευσμένων διαλόγων, βιτριολικού χιούμορ κι όχι η παρουσία τους να εξαντλείται σε απλά περάσματα από την οθόνη, σε βραδιές χορού ή ερωτικά τσιλιμπουρδίσματα όπως ως επί το πλείστον συνέβαινε στην ταινία. Από το Woody Allen έχεις υψηλές απαιτήσεις, σε έχει καλομάθει και στο Μεσάνυχτα στο Παρίσι αν και δε σε απογοητεύει, δεν σου δίνει κι ακριβώς αυτό που περιμένεις!