Οκτωβρίου 08, 2011

Μεσάνυχτα στο Παρίσι (2011) (7 στα 10)


Υπόθεση
Ο Gil, επιτυχημένος σεναριογράφος στο Χόλυγουντ και η μνηστή του βρίσκονται στο Παρίσι παρέα με τους εύπορους γονείς της. Ο Gil που είναι ερωτευμένος με την μποέμ περίοδο του Παρισιού της δεκαετίας του 1920 ονειρεύεται να ζήσει στην πόλη για πάντα, την ίδια στιγμή που η μέλλουσα σύζυγός του ετοιμάζει σπίτι στο Μαλιμπού. Μια νύχτα περιπλανώμενος στην πόλη ψάχνοντας για το ξενοδοχείο του, κάτι πολύ παράξενο έρχεται στο δρόμο του...

Αξιολόγηση
Περισσότερο ρομαντική παρά αστεία η νέα ταινία του Woody Allen μπορεί να συμπυκνωθεί σε μια ατάκα που εκστομίζει ο πρωταγωνιστής του (εμπνευσμένη η επιλογή του Owen Wilson) για τη νοσταλγία του παρελθόντος. Σύμφωνα με τον Αμερικανό σκηνοθέτη αυτοί που επιλέγουν να καταφεύγουν στο παρελθόν είναι άνθρωποι που συνήθως δεν αντέχουν τις δυσκολίες του παρόντος, οπότε για αυτούς η νοσταλγία ισοδυναμεί με άρνηση (nostalgia is denial!). Ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο κεντρικός ήρωας του σκηνοθέτη: είναι τόσο πολύ «κολλημένος» με το Παρίσι της δεκαετίας του 20 και συνδιαλέγεται νοερά με τους ήρωές του συγγραφείς, ζωγράφους και σκηνοθέτες, που δυσκολεύεται να χαρεί το παρόν του.

Ο Woody Allen στο Midnight in Paris μας εξομολογείται τον έρωτά του για την πόλη του φωτός (από την εισαγωγή της ταινίας καταλαβαίνει κάποιος ότι η διάθεσή του είναι να μας παρουσιάσει το Παρίσι εξιδανικευμένο, με τα μάτια ενός ρομαντικού Αμερικανού τουρίστα) και ανασταίνει μπροστά στα μάτια μας το Παρίσι του Ernest Hemingway (προφανώς o Woody έχει διαβάσει τo Moveable Feast του συγγραφέα για τα χρόνια της παραμονής του στο Παρίσι της δεκαετίας του 1920), του Pablo Picasso, του Salvador Dali, της Gertrude Stein αλλά και του Luis Buñuel (στα πρώτα βήματά του τότε στο Παρίσι).

Με πλείστες καλλιτεχνικές αναφορές (επιδερμικές -πιθανώς- για όσους γνωρίζουν από ιστορία της τέχνης αλλά σαφώς αρκετά πλούσιες για το ευρύ κοινό), ένα δυνατό καστ (με εξαίρεση την ακατανόητη επιλογή της ξενέρωτης συζύγου του Σαρκοζί που δεν μπορούσε να εκστομίσει μια πρόταση με φυσικότητα "πετώντας" τους θεατές έξω από την ταινία), απόλυτα ταιριαστή μουσική επένδυση και μια ατμόσφαιρα γοητευτικά ρετρό, το Μεσάνυχτα στο Παρίσι ναι μεν θα αρέσει αρκετά σε κοινό μεγαλύτερης ηλικίας και σε όσους γοητεύονται από τη γαλλική πρωτεύουσα, αλλά προσωπικά δεν το συγκαταλέγω ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες του εξαιρετικά παραγωγικού νεοϋορκέζου δημιουργού.

Ο λόγος απλός: όταν επιλέγεις να αναστήσεις καλλιτέχνες όπως ο Hemingway και ο Fitzgerald τότε η σκέψη τους πρέπει να επικοινωνείται στους θεατές σου μέσω εμπνευσμένων διαλόγων, βιτριολικού χιούμορ κι όχι η παρουσία τους να εξαντλείται σε απλά περάσματα από την οθόνη, σε βραδιές χορού ή ερωτικά τσιλιμπουρδίσματα όπως ως επί το πλείστον συνέβαινε στην ταινία. Από το Woody Allen έχεις υψηλές απαιτήσεις, σε έχει καλομάθει και στο Μεσάνυχτα στο Παρίσι αν και δε σε απογοητεύει, δεν σου δίνει κι ακριβώς αυτό που περιμένεις!

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ με τις τελευταίες παρατηρήσεις απόλυτα. Επίσης βρήκα πολύ κουραστικό έως διαστροφικό, αυτήν την εμμονή του Woody Allen να βάζει χαρακτήρες που είναι ουσιαστικά ο ίδιος, μέσα στην ταινία του, αλλά τελείως ο ίδιος. Ο πρωταγωνιστής, μιμείται απόλυτα τις κινήσεις του Allen, τις εκφράσεις, τον τρόπου που μιλάει, ακόμα και την τονικότητα της φωνής, σε σημείο, που αν δε βλέπεις και απλά ακούς τους διαλόγους της ταινίας, νομίζεις ότι όντως παίζει o Woody Allen σε αυτήν. Αυτό δεν είναι δείγμα ωριμότητας του σκηνοθέτη. Μάλλον εμμονής, και κατά την άποψή μου αποτυχημένης κιόλας. Και είναι και μάλλον αρνητικό για τον πρωταγωνιστή, που αντί να αναδεικνύεται η υοκριτική του τέχνη, αναδεικνύεται η μιμητικη του. Στα συν της ταινίας η εξαιρετική μουσική και η Κοτιγιαρ (πολύ πολύ όμορφη και με υποβλητική ηθοποιία).

musicbug είπε...

Την είδα χτες σε DVD και την βαρέθηκα απίστευτα! Πέρα από τις υπέροχες εικόνες του Παρισιού η ταινία προσωπικά δε μου πρόσφερε απολύτως τίποτα και σχεδόν μετάνιωσα που έχασα το χρόνο μου βλέποντάς την.
5/10