Οκτωβρίου 22, 2011

Το δέρμα που κατοικώ (2011) (4 στα 10)


Εισαγωγή
Από τις 19 ταινίες μεγάλου μήκους του Πέδρο Αλμοδόβαρ έχω δει τις 17 και από αυτές οι 15 μου άρεσαν λιγότερο ή περισσότερο. Μετά το Mal educación η νέα του ταινία του Ισπανού κορυφαίου δημιουργού έμελλε να γίνει η δεύτερη που θα με απογοήτευε!

Υπόθεση
Ο Robert Ledgard είναι κορυφαίος πλαστικός χειρούργος. Στην έπαυλη που διαμένει κρατά φυλακισμένη μια νεαρή κοπέλα που της έχει αναπλάσει το δέρμα μεταλλάσσοντάς το γενετικά, ώστε να γίνει πιο ανθεκτικό. Ποια όμως είναι αυτή η κοπέλα;

Αξιολόγηση
Στο piel que habito ο Πέδρο Αλμοδόβαρ, αυτός ο τόσο ξεχωριστός Ισπανός δημιουργός με τις ανεπανάληπτες σουρεαλιστικές κωμωδίες και τα σπαραξικάρδια δράματά του δοκιμάζεται για πρώτη φορά στο θρίλερ. Και δυστυχώς αποτυγχάνει παταγωδώς! Δεν καταφέρνει να αναστατώσει στιγμή τους θεατές τους, δεν δημιουργεί ένταση, φόβο ή ανατριχίλα, αδυνατεί να τους κρατήσει ζωντανό το ενδιαφέρον να παρακολουθήσουν την ταινία ως το τέλος! Όλα βέβαια τα στοιχεία του αλμοδοβαρικού σουρεαλισμού είναι εδώ (οι τρανσέξουαλ, οι αντισυμβατικές μητέρες, οι δυναμικές γυναίκες-αμαζόνες, τα ναρκωτικά, οι κακοποιοί με τα ζωώδη ένστικτα κλπ) αλλά δυστυχώς χρησιμοποιούνται ως καρικατούρα του εαυτού τους και εν πάση περιπτώσει δεν προσφέρουν καθόλου στην ατμόσφαιρα θρίλερ που ο Ισπανός δημιουργός θέλει να δημιουργήσει. Το αντίθετο, σε πετάνε εκτός της ταινίας και αποδυναμώνουν το τελικό σύνολο!


Παρότι σε τεχνικό επίπεδο η σκηνοθεσία, η φωτογραφία και η μουσική της ταινίας ήταν άριστα, οι χαρακτήρες του ήταν "χάρτινοι" και το σενάριό του είχε σοβαρά κενά!
Δεν εξηγούσε επαρκώς τα κίνητρα των πράξεων του κεντρικού ήρωά του (ήταν παράφρονας; ήταν τιμωρός; ή απλά είχε "θέματα" με τη σεξουαλικότητά του;), δεν έδινε λεπτομέρειες για τη σχέση του με την κόρη του, η σχέση του με τη μητέρα του ήταν "άχρωμη" (κρίμα γιατί με έναν Antonio Banderas ο Αλμοδόβαρ στο παρελθόν μπορούσε να κάνει θαύματα!). Το πιο θλιβερό στοιχείο όμως στην ταινία είναι το ελάχιστα πειστικό (και σε ευθεία αντίθεση με το λεγόμενο σύνδρομο της Στογχόλμης) φινάλε της, το οποίο άθελά μου μου προκάλεσε γέλιο αντί να με συγκινήσει όπως προφανέστατα στόχευε ο σκηνοθέτης!

Πολλοί κριτικοί μετά το Volver λένε ότι ο Αλμοδόβαρ έχει ωριμάσει σκηνοθετικά. Μετά το μέτριo Abrazos Rotos προσωπικά εκτιμώ ότι η ώριμη αυτή φάση του Αλμοδόβαρ με κουράζει και ενώ κάποτε ήταν πρωτοπόρος υποψιάζομαι ότι πλέον δεν είναι καν συμβατός με την εποχή του! Ας ελπίσουμε ότι θα ξανάβρει τον παλιό καλό εαυτό του, γιατί το ταλέντό του είναι μοναδικό!

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Συμφωνώ απόλυτα. Το 'χει χασει με αυτήν του την ταινία ο Pedro. Πιστεύω όμως ότι σίγουρα και μπορεί και θα ανακάμψει στο μέλλον με νέα ταινία έκπληξη.