Dos, μια ιστορία αγάπης από την ανάποδη (2011) (8 στα 10)

Εισαγωγή
Στο πρώτο εικοσάλεπτο της ταινίας είχα οδηγηθεί στο συμπέρασμα ότι θα έβλεπα άλλη μια ελληνική προσπάθεια ταλαντούχου σκηνοθέτη που αποφάσισε ότι έπρεπε να υπογράψει και το σενάριο (εκτός από τη σκηνοθεσία), αλλά αυτό δεν τον άγχωσε κι ιδιαίτερα με αποτέλεσμα να ξεχάσει το σενάριο κάπου στου δρόμου τα μισά. Επειδή όμως ήταν ενδιαφέρουσα η κινηματογράφησή του Στάθη Αθανασίου αποδέχτηκα το γεγονός ότι σε κάθε περίπτωση θα απολάμβανα μια όμορφη εικαστικά άσκηση ύφους και μια επίδειξη σκηνοθετικής δεινότητας από ένα πρωτοεμφανιζόμενο -μάλιστα- σκηνοθέτη. Αλλά τα πράγματα εξελίχθηκαν κάπως διαφορετικά κι έτσι γρήγορα άρχισε να με cineπαίρνει το ξετύλιγμα του μίτου της ιστορίας και προς το τέλος της ταινίας είχα ταξιδέψει τόσο πολύ που δεν ήθελα να επανέλθω στο κάθισμά μου για να δω τους τίτλους τέλους!

Υπόθεση
Ένα ζευγάρι χωρίζει αδιάφορα, κι ας υπήρχε τόσο πάθος όταν γνωρίστηκαν μια νύχτα στη Βαρκελώνη. Ένα δεύτερο ζευγάρι ασφυκτιά στη ρουτίνα της σχέσης τους και καταπιέζεται από τις τύψεις για τα θέλω που δεν έζησαν οι πρωταγωνιστές του.

Αξιολόγηση
Τι είναι αυτό που το λέμε «έρωτα» και χύνουμε τόνους μελάνια να αποτυπώσουμε τις εκφάνσεις του, τα χρώματά του, τα καπρίτσια και τις διακυμάνσεις του; Γιατί άραγε ο έρωτας γίνεται τόσο αφόρητος όταν οι χτυπημένοι από τα βέλη του συνειδητοποιούν (όταν φεύγει η μέθη του έρωτα) ότι έχουν αφήσει τις ζωές τους πίσω, θυσία στο βωμό της απόφασής τους να ζήσουν μαζί; Γιατί κάποιες στιγμές απόλυτης έκστασης με έναν περαστικό έρωτα τις θυμάσαι για πάντα και στο σύμπαν σου έχουν θέση ανώτερη κι από μια ζωή ευτυχισμένη με το σύντροφό σου;

Ο Στάθης Αθανασίου εμπνέεται από τον έρωτα και τον παγιδεύει στο φακό του είτε ως πέρασμα της θεάς Αφροδίτης, είτε ως κείμενο του Σέξπηρ και του Ρίτσου, είτε ως συνάντηση τη νύχτα στο ιστορικό κέντρο της Βαρκελώνης, είτε ως χορό φλαμένγκο με κατακόκκινο φόρεμα. Φτιάχνοντας μια υπέροχη ατμόσφαιρα ονείρου για την ταινία του (δανειζόμενος στοιχεία από την κινηματογράφηση του ονείρου του David Lynch) και τοποθετώντας την ιστορία του στην πολυπολιτισμική Βαρκελώνη της ελευθερίας, ο Αθανασίου μας χαρίζει μια ταινία χάρμα οφθαλμών, ένα πάρτι χρωμάτων και πανέμορφων φωτογραφικών στιγμιότυπων (εξαιρετική η φωτογραφία του Σπύρου Παγώνη), μια ταινία που ο ποιητικός λόγος δίνει τον τόνο περισσότερο από τους διαλόγους, μια ταινία που το soundrack της σου παίρνει τα μυαλά και δένει άριστα με τις εικόνες της, μια ταινία από αυτές που η φίλη μου η Χριστίνα Χ. λέει ότι είναι για να τις νιώθεις κι όχι να τις καταλαβαίνεις!


Πολύ καλή προσπάθεια συνολικά, το Dos είναι μια ταινία για ποιητές, χαζορομαντικούς κι ονειροπόλους, μια ταινία με πάμπολλα voice-over για να ταξιδεύεις και να χάνεσαι, μια ταινία προσωπική, ένας ύμνος στη μεσογειακή κουλτούρα και στον τρόπο που Έλληνες κι Ισπανοί βιώνουμε τον έρωτα. Ένα ιδιαίτερα ελπιδοφόρο ντεμπούντο για ένα νέο Έλληνα σκηνοθέτη!