Οκτωβρίου 09, 2009

Ραγισμένες Αγκαλιές (2009) (6 1/2 στα 10)


Υπόθεση
Όταν ο "Harry Caine", ένας τυφλός συγγραφέας και σκηνοθέτης, μαθαίνει ότι εκατομμυριούχος Ernesto Martel πέθανε, θυμάται το παρελθόν του, τον καιρό που γύριζε την τελευταία του ταινία και ήταν ερωτευμένος με την κεντρική πρωταγωνίστριά του.

Αξιολόγηση
Μπορεί οι ιστορίες του Αλμοδόβαρ να μην είναι κάτι το συγκλονιστικό, πάντως ο πατέρας του σύγχρονου ισπανικού σινεμά ξέρει πολύ καλά πως να διηγηθεί μια ιστορία και πως να κάνει τη θέαση των ταινιών του μια εμπειρία που αν δε βγεις σοφότερος, σίγουρα θα έχεις περάσει πολύ καλά! Το los abrazos rotos είναι αυτό που λέμε μια τυπική αλμοδοβαρική ταινία! Τα ίδια ωραία κοντινά πλάνα, η ίδια προσεχτική επιλογή χρωμάτων, το ίδιο καλό χιούμορ, η ίδια πανέμορφη και ταλαντούχα Penelope πάλι σε ρόλο γυναίκας που ξυπνά πάθη, οι γλωσσοκοπάνες γυναίκες, οι θλιμμένοι άνδρες, όλα δηλαδή τα στοιχεία εκείνα που έχουν κάνει τις ταινίες του Αλμοδόβαρ ξεχωριστές!

Ο Αλμοδόβαρ στήνει τη νέα αυτή ταινία του, την τέταρτη με πρωταγωνίστρια τη μούσα του, Penélope Cruz, ως ιστορία μυστηρίου. Την τελευταία φορά που είχε κάνει κάτι τέτοιο ήταν με το La mala educación που προσωπικά το βρήκα τελείως αδιάφορο (για να μην πω ότι στο σενάριό του έχανε η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!). Εδώ τα καταφέρνει καλύτερα, δημιουργεί σασπένς χωρίς να μπερδεύει άσκοπα το θεατή και καταφέρνει να χτίσει ικανοποιητικά τους χαρακτήρες των ηρώων του. Επίσης χρησιμοποιώντας πλάνα από ταινία μέσα σε ταινία βρίσκει την αφορμή να μας χαρίσει άφθονο γέλιο, να κάνει μια αναφορά στις κλασικές ταινίες του, θυμίζοντάς μας ότι είναι ο σκηνοθέτης μερικών από των πιο cult ευρωπαϊκών κωμωδιών!

Παρόλο που από τις Ραγισμένες Αγκαλιές λείπει το στοιχείο εκείνο, που θα αποθεώσει την ταινία δραματουργικά (στοιχείο που σαφώς υπήρχε στη συνταγή του αριστούργηματός του, Hable con ella, για παράδειγμα) αυτό το γεγονός δεν είναι από μόνο του αποτρεπτικό για τους θεατές και φίλους του Ισπανού σκηνοθέτη για να χάσουν άλλη μια ευκαιρία να εισχωρήσουν στον υπέροχο κόσμο του Αλμοδοβαρικού σινεμά!

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Με βρίσκεις και εδώ γενικά σύμφωνο αλλά δεν θα την έλεγα "τυπική αλμοδοβαρική ταινία". Βλέπω κάποιες ουσιαστικές διαφορές σε χαρακτήρες και καταστάσεις που τείνουν προς το λιγότερο ακραίο από ότι μας έχει συνηθίσει ο Πέδρο (και αυτό είναι καλό κατά τη γνώμη μου). Σύγκρινε την και με την ταινία μέσα στην ταινία που όπως ωραία λες "κάνει μια αναφορά στις κλασικές ταινίες του". Όπως και να εχει δεν είμαι ο μεγαλύτερος οπαδός του αλλά το βρήκα συμπαθητικό ενώ θα συμφωνήσω μαζί σου ότι το La mala δεν έλεγε και πολλά

Xavier είπε...

Γεια σου Πάνο και καλή σεζόν. Δε βρήκες ότι η ταινία δεν ήταν και τόσο Almodovarική; Δεν είχε το κλασσικό κραυγαλέο του χιούμορ, δεν είχε κανένα εξωφρενικό χαρακτήρα ή κάποια κάπως extreme κατάσταση. Γενικά όλα παραήταν normal και ήσυχα για Almodovar. Και το σενάριο και η ροή του ήταν πληκτικά. Δε ξέρω, εγώ σκυλοβαρέθηκα, και δεν περίμενα ποτέ ότι θα το πάθω σε ταινία του Almodovar... Γερνάει μάλλον κι αυτός και γλυκαναλατεύει.

europanos είπε...

Γεια χαρά, Zamuc και Xavier!
Οι χαρακτήρες του Αλμοδόβαρ δεν είναι πάντα ακραίοι και υστερικοί, βρε παιδιά. Στο Hable con ella και στο Volver μια χαρά στρωτοί χαρακτήρες ήταν! Βέβαια η ταινία μέσα στην ταινία, οφείλω να ομολογήσω, Zamuc, έχεις δίκιο, είναι μια αναφορά στις αξέχαστες κωμωδίες των 80ies-90ies.

Είμαι μεγάλος φαν του Αλμοδόβαρ και δε συμφωνώ με αυτά που γράφονται δεξιά αριστερά, ότι γέρασε, ξεμωράθηκε κλπ. Αντίθετα, είμαι σίγουρος ότι θα συνεχίσει να μας εκπλήσσει και στο μέλλον!