Ο χρόνος που απομένει (2009) (8 στα 10)

Υπόθεση

Η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ και η συνεχιζόμενη απόγνωση των Παλαιστινίων που αποφάσισαν να μείνουν στα εδάφη της κατεχόμενης χώρας τους μέσα από την οπτική της ιστορίας της οικογένειας του Elia Suleiman.

Αξιολόγηση

Αν και δεν έχω δει την προηγούμενη ταινία του Elia Suleiman, το Divine Intervention, γνωρίζω ότι υπήρχε μεγάλη σινεφιλική ανυπομονησία για τη νέα ταινία του Παλαιστίνιου σκηνοθέτη. Και μάλλον άξιζε τον κόπο! Το Le Temps qu' il reste είναι η θλιβερή ιστορία της κατοχής της παλαιστινιακής γης ποιητικά δοσμένη! Είναι μια ταινία που δείχνει πόσο μάταιο φαντάζει να αντιστέκεσαι στο πανίσχυρο κράτος του Ισραήλ και πόσο ταυτόχρονα αυτό είναι αναπόφευκτο. Αυτό όμως που κάνει ξεχωριστή την ταινία είναι το χιούμορ της, πότε σουρεαλιστικό, πότε μαύρο! Ο Suleiman το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να περάσει πιο δυνατά τα μηνύματά του και για να καταδείξει την απόγνωση ενός λαού, που μόνο να γελάσει μπορεί με την κατάντια του να είσαι μειονότητα στη χώρα σου!

Η ταινία είναι σκηνοθετημένη λιτά, έχει πολύ όμορφα εξωτερικά πλάνα και ωραία φωτογραφία, ενώ από τους διαλόγους της και κάποιους ήρωές της ο θεατής αντιλαμβάνεται ότι η ταινία βασίζεται σε αυτοβιογραφικές αναμνήσεις του ίδιου του σκηνοθέτη. Οι ρυθμοί της ταινίας είναι μάλλον αργοί, η διαχείριση των σιωπών είναι άριστη, ενώ οι επαναλήψεις κάποιων σκηνών χρησιμεύουν (νομίζω) για να τονιστεί το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο των προσπαθειών επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Στην ίδια κατεύθυνση και η σύγχιση στην οποία βρίσκονται συχνά οι ήρωες της ταινίας καθώς και η έλλειψη συγκέντρωσης σε ένα στόχο, αυτό το (γοητευτικό από κινηματογραφική άποψη) σπατάλημα ενέργειας (και επαναστατικότητας) σε ανούσιες πράξεις!