Εισαγωγή
Μάλλον δισταχτικά (επειδή οι 2 τελευταίες του ταινίες δε με είχαν πείσει καθόλου) και χωρίς να έχω διαβάσει καμία κριτική πριν πάω στο σινεμά αποφάσισα να εμπιστευθώ ξανά τον Lars von Trier. Νόμιζα ότι θα δω μια ταινία που θα εμβαθύνει στην ανθρώπινη θλίψη και στη διαχείριση της απώλειας. Θεώρησα εξαρχής έξυπνο που ο Δανός σκηνοθέτης θέλει να αγγίξει αυτά τα θέματα διαλέγοντας να χρησιμοποιήσει ως ερέθισμά του την υπέρτατη θλίψη, που δεν είναι άλλη από την απώλεια του παιδιού σου!
Υπόθεση
Η θλίψη της συζύγου ενός πετυχημένου ψυχοθεραπευτή μετά την απώλεια του μικρού γιου τους μοιάζει αφύσικη και αποφασίζει να πάνε να μείνουν για λίγο καιρό στο εξοχικό τους στην Εδέμ με στόχο να αντιμετωπίσουν τις φοβίες και να επουλώσουν τις πληγές τους.
Αξιολόγηση
Ο Αντίχριστος πραγματικά είναι μια ταινία που διαθέτει σημαντικά όπλα που την κάνουν εξαρχής αξιοπρόσεχτη. Η φωτογραφία της είναι εξαιρετική τόσο στους εξωτερικούς όσο και στους εσωτερικούς χώρους, ενώ η επίμονη χρήση ψυχρών χρωμάτων (κυρίως πράσινου και μπλε) ταιριάζει με την ατμόσφαιρα και το επιδιωκόμενο ύφος της ταινίας. Η δε σκηνοθεσία του Trier είναι ομολογουμένως υψηλής αισθητικής, στα θετικά στοιχεία της οποίας ασφαλώς συγκαταλέγεται η προσπάθεια ένταξης συμβολισμών με στοιχεία της φύσης και ζώα στην πλοκή της ταινίας. Τέλος η πολύ καλή επιλογή πρωταγωνιστικού διδύμου και η καθοδήγησή τους προς την εξωτερίκευση των ερμηνευτικών εκείνων στοιχείων, που ήθελε να προσδώσει στην ταινία ο σκηνοθέτης, είναι στοιχεία που συνηγορούν ότι και εδώ ο Δανός σκηνοθέτης παίρνει πολύ σοβαρά το ρόλο του. Εδώ όμως εξαντλούνται τα θετικά της ταινίας!
Ο Λαρς Φον Τρίερ, όπως από την αρχή μας αποκαλύπτει ο ίδιος, διαλέγει για τους σκοπούς της ταινίας του να επικεντρώσει στη θλίψη, τον πόνο και την απόγνωση. Μεγεθύνει πολύ και δίνει στην οθόνη τα συναισθήματα αυτά με τέτοιο έντονο τρόπο που καταντά και κουραστικός και σε σημεία ενοχλητικός. Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα της ταινίας είναι η σύγχυση ή έστω η παρέκκλιση, αν θέλετε, από τους στόχους, που ο σκηνοθέτης (μοιάζει να) έχει θέσει. Ο Αντίχριστος ακροβατεί μεταξύ ψυχολογικού θρίλερ, φιλοσοφικής και μεταφυσικής ανάλυσης για την απώλεια και τη φύση του κακού και ψυχογραφήματος για τη γυναίκα. Όμως η ακροβασία αυτή δεν είναι πετυχημένη και το τελικό αποτέλεσμα είναι ατυχές και δεν πείθει!
Αυτό που ξεκινά ως σπουδή στη θλίψη ή ακόμα και στη σχιζοφρένεια, εξελίσσεται σε προβληματισμό για την ανθρώπινη φύση και παρεκτρέπεται στο τέλος (σα φάρσα του εαυτού του) σε θρίλερ όπου τα κίνητρα των ηρώων και οι συμπεριφορές τους διαστρεβλώνονται! Στο τέλος κάθε καλοπροαίρετος θεατής νιώθει έντονα προδομένος από τα κίνητρα του σκηνοθέτη γύρω από τη δημιουργία αυτής της ταινίας, εκνευρισμένος από την ηλίθια μισογυνική της ιδεολογία και ενοχλημένος από τη διάθεση του να σοκάρει (μόνο και μόνο για να σοκάρει!).
Η γυναίκα όμως, αγαπητέ Lars, δεν είναι ούτε πανούργα ούτε σατανική από τη φύση της. Μόνο άνθρωποι βαθιά κομπλεξικοί και οπισθοδρομικοί θα ενστερνίζονταν τη μεταφυσική διάσταση της ταινίας σας και την ταύτιση του σατανά με τη γυναικεία φύση! Και εν πάσει περιπτώσει οι σπουδαίες ταινίες δε γίνονται όταν ο σκηνοθέτης τελεί σε προφανή σύγχυση και δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε στον ίδιο τον εαυτό του τους λόγους που τον οδήγησαν να κάνει αυτή την ταινία! Εντέλει ο Αντίχριστος είναι μια ταινία που είχε μια σημαντική ευκαιρία να πει κάποια αξιόλογα πράγματα, ευκαρία όμως που σπατάλησε εξ' ολοκλήρου!
Μάλλον δισταχτικά (επειδή οι 2 τελευταίες του ταινίες δε με είχαν πείσει καθόλου) και χωρίς να έχω διαβάσει καμία κριτική πριν πάω στο σινεμά αποφάσισα να εμπιστευθώ ξανά τον Lars von Trier. Νόμιζα ότι θα δω μια ταινία που θα εμβαθύνει στην ανθρώπινη θλίψη και στη διαχείριση της απώλειας. Θεώρησα εξαρχής έξυπνο που ο Δανός σκηνοθέτης θέλει να αγγίξει αυτά τα θέματα διαλέγοντας να χρησιμοποιήσει ως ερέθισμά του την υπέρτατη θλίψη, που δεν είναι άλλη από την απώλεια του παιδιού σου!
Υπόθεση
Η θλίψη της συζύγου ενός πετυχημένου ψυχοθεραπευτή μετά την απώλεια του μικρού γιου τους μοιάζει αφύσικη και αποφασίζει να πάνε να μείνουν για λίγο καιρό στο εξοχικό τους στην Εδέμ με στόχο να αντιμετωπίσουν τις φοβίες και να επουλώσουν τις πληγές τους.
Αξιολόγηση
Ο Αντίχριστος πραγματικά είναι μια ταινία που διαθέτει σημαντικά όπλα που την κάνουν εξαρχής αξιοπρόσεχτη. Η φωτογραφία της είναι εξαιρετική τόσο στους εξωτερικούς όσο και στους εσωτερικούς χώρους, ενώ η επίμονη χρήση ψυχρών χρωμάτων (κυρίως πράσινου και μπλε) ταιριάζει με την ατμόσφαιρα και το επιδιωκόμενο ύφος της ταινίας. Η δε σκηνοθεσία του Trier είναι ομολογουμένως υψηλής αισθητικής, στα θετικά στοιχεία της οποίας ασφαλώς συγκαταλέγεται η προσπάθεια ένταξης συμβολισμών με στοιχεία της φύσης και ζώα στην πλοκή της ταινίας. Τέλος η πολύ καλή επιλογή πρωταγωνιστικού διδύμου και η καθοδήγησή τους προς την εξωτερίκευση των ερμηνευτικών εκείνων στοιχείων, που ήθελε να προσδώσει στην ταινία ο σκηνοθέτης, είναι στοιχεία που συνηγορούν ότι και εδώ ο Δανός σκηνοθέτης παίρνει πολύ σοβαρά το ρόλο του. Εδώ όμως εξαντλούνται τα θετικά της ταινίας!
Ο Λαρς Φον Τρίερ, όπως από την αρχή μας αποκαλύπτει ο ίδιος, διαλέγει για τους σκοπούς της ταινίας του να επικεντρώσει στη θλίψη, τον πόνο και την απόγνωση. Μεγεθύνει πολύ και δίνει στην οθόνη τα συναισθήματα αυτά με τέτοιο έντονο τρόπο που καταντά και κουραστικός και σε σημεία ενοχλητικός. Το σοβαρότερο όμως πρόβλημα της ταινίας είναι η σύγχυση ή έστω η παρέκκλιση, αν θέλετε, από τους στόχους, που ο σκηνοθέτης (μοιάζει να) έχει θέσει. Ο Αντίχριστος ακροβατεί μεταξύ ψυχολογικού θρίλερ, φιλοσοφικής και μεταφυσικής ανάλυσης για την απώλεια και τη φύση του κακού και ψυχογραφήματος για τη γυναίκα. Όμως η ακροβασία αυτή δεν είναι πετυχημένη και το τελικό αποτέλεσμα είναι ατυχές και δεν πείθει!
Αυτό που ξεκινά ως σπουδή στη θλίψη ή ακόμα και στη σχιζοφρένεια, εξελίσσεται σε προβληματισμό για την ανθρώπινη φύση και παρεκτρέπεται στο τέλος (σα φάρσα του εαυτού του) σε θρίλερ όπου τα κίνητρα των ηρώων και οι συμπεριφορές τους διαστρεβλώνονται! Στο τέλος κάθε καλοπροαίρετος θεατής νιώθει έντονα προδομένος από τα κίνητρα του σκηνοθέτη γύρω από τη δημιουργία αυτής της ταινίας, εκνευρισμένος από την ηλίθια μισογυνική της ιδεολογία και ενοχλημένος από τη διάθεση του να σοκάρει (μόνο και μόνο για να σοκάρει!).
Η γυναίκα όμως, αγαπητέ Lars, δεν είναι ούτε πανούργα ούτε σατανική από τη φύση της. Μόνο άνθρωποι βαθιά κομπλεξικοί και οπισθοδρομικοί θα ενστερνίζονταν τη μεταφυσική διάσταση της ταινίας σας και την ταύτιση του σατανά με τη γυναικεία φύση! Και εν πάσει περιπτώσει οι σπουδαίες ταινίες δε γίνονται όταν ο σκηνοθέτης τελεί σε προφανή σύγχυση και δεν μπορεί να εξηγήσει ούτε στον ίδιο τον εαυτό του τους λόγους που τον οδήγησαν να κάνει αυτή την ταινία! Εντέλει ο Αντίχριστος είναι μια ταινία που είχε μια σημαντική ευκαιρία να πει κάποια αξιόλογα πράγματα, ευκαρία όμως που σπατάλησε εξ' ολοκλήρου!
3 σχόλια:
Νομίζω δεν υπάρχει ούτε μία φράση στο κείμενο που να μη με βρίσκει σύμφωνο. Η τελευταία παράγραφος ειδικά είναι straight to the point.
ΥΓ. Συνήθως διαφωνώ με τις υψηλές βαθμολογίες σας στις περισσότερες ταινίες, αλλά σε αυτή την περίπτωση βάλαμε και οι δύο τον ίδιο βαθμό.
Γεια σου Dynx,
χαίρομαι που συμφωνούμε, έχω ακούσει και τη διαφορετική άποψη βέβαια, αλλά δε με έχει πείσει ιδιαίτερα. Και εσύ μια χαρά τα λες για την ταινία!
Όσο για τις υψηλές βαθμολογίες, όπως λέω και σε φίλους μου, όταν βάζω 6-7 η ταινία είναι κάτω του μετρίου, όταν βλέπετε 8 είναι 6, το 9 είναι μάλλον 8, το 10 είναι 10. Γενικά όπως ως άνθρωπος είμαι αρκετά ενθουσιώδης έτσι και όταν αξιολογώ ταινίες είμαι γενναιόδωρος στη βαθμολογία όταν μου αρέσει μια ταινία. Με μένα μη δίνεις τόση σημασία στο βαθμό, διάβαζε κατευθείαν το κείμενο.
Γεια χαρά
Συμφωνώ με το κείμενο αν και κάπου γίνεσαι πολύ αυστηρός, πρέπει να σε εκνεύρισε ιδιαίτερα.
Έχεις πολύ δίκιο ειδικά στο τέλος, είναι σίγουρα μία χαμένη ευκαίρια για κάτι καλό
Δημοσίευση σχολίου