ΥπόθεσηΟ Λεωνίδας, νεαρός αστυνομικός, είναι διορισμένος στη Θηρασία και το μόνο που ονειρεύεται είναι να φύγει με μετάθεση κάπου με περισσότερο κόσμο και ευκαιρίες για ανάδειξη του αστυνομικού του ταλέντου! Ώσπου τη ρουτίνα του σπάει η πτώση στο γκρεμό ενός άνδρα καθώς και ο έρωτας!
Αξιολόγηση
Η δεύτερη ταινία του Χρίστου Γεωργίου μετά το Κάτω από τα Άστρα αποτελεί την ελληνική κινηματογραφική έκπληξη της χρονιάς όντας μια πολύ ευχάριστη στην παρακολούθησή της κωμωδία καταστάσεων που βαδίζει πραγματικά στα χνάρια του κλασσικού ελληνικού κινηματογράφου του 60! Κωμωδία χωρίς ίχνος βωμολοχίας με την οποία μεγάλη μερίδα του ελληνικού κοινού έχει δυστυχώς εκπαιδευτεί να γελάει και προπαντώς κωμωδία που δεν έχει ανάγκη να καταφύγει στην πεπατημένη του "μιλάω για το σεξ χωρίς ουσιαστικά να έχω να πω τίποτα αλλά έχε χάρη που το γυμνό και η προστυχιά δεν κοστίζουν ακριβά και γενικά μοσχοπουλάνε!"
Αξιοποιώντας το παρθένο και άγριο τοπίο της Θηρασίας αλλά κυρίως το πολύ μεγάλο ταλέντο του Άρη Σερβετάλη, ενός ηθοποιού που δεν ξεχωρίζει μόνο για την υποκριτική και εκφραστική του ικανότητα αλλά και για τη ζηλευτή κίνησή του στο χώρο, σε ένα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, ο Χρίστος Γεωργίου μας παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη ταινία (προσόν σπάνιο στο σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο), με ωραία κλιμάκωση της ιστορίας του, μερικές πολύ αστείες στιγμές και μια διάθεση και ατμόσφαιρα ιδιαίτερα ρομαντική και τρυφερή!
Από τις καλές στιγμές του νέου ελληνικού κινηματογράφου που αξίζει να τιμήσετε με την παρουσία σας στις αίθουσες!
Αξιοποιώντας το παρθένο και άγριο τοπίο της Θηρασίας αλλά κυρίως το πολύ μεγάλο ταλέντο του Άρη Σερβετάλη, ενός ηθοποιού που δεν ξεχωρίζει μόνο για την υποκριτική και εκφραστική του ικανότητα αλλά και για τη ζηλευτή κίνησή του στο χώρο, σε ένα ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα του, ο Χρίστος Γεωργίου μας παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη ταινία (προσόν σπάνιο στο σύγχρονο ελληνικό κινηματογράφο), με ωραία κλιμάκωση της ιστορίας του, μερικές πολύ αστείες στιγμές και μια διάθεση και ατμόσφαιρα ιδιαίτερα ρομαντική και τρυφερή!
Από τις καλές στιγμές του νέου ελληνικού κινηματογράφου που αξίζει να τιμήσετε με την παρουσία σας στις αίθουσες!
2 σχόλια:
Α, κι αυτό καλύτερο από τον Παλαιστή.
Δέν συμφωνώ. Σαφώς είχε δυνατότητες ν' αναπτύξει περιπέτεια σ' ελληνικό νησί, ακόμα και αστυνομικοθριλλερική ατμόσφαιρα.Όμως η αποτυχία του σεναρίου χαντακώνοντας και τους καλούς έλληνες ηθοποιούς, κατεβάζει το επίπεδο του έργου σε μιά αδιάφορη υπόθεση.Κιι η εμφανής αμηχανία του σκηνοθέτη και σεναρίστα βγαίνει φαρδυά-πλατειά στο β' μερος, με χαζοφολκλορικές κι ανιαρές σκηνές γάμων κτλ. κομμάτια, μ' αποτυχία όμως αντιγραμμένα από την πετυχημένη ''Εαρινή σύναξη των Αγροφυλάκων''.
Ακόμα και το ''ΜΑΜΜΑ ΜΙΑ'', σε σύγκριση, σαν σοβαρή ΤουριστοΦολκλορική διασκέδαση, με το διονυσιακό και άδολο κέφι του Ελληνικού νησιώτικου καλοκαιριού με σοβαρά χορευτικά, τραγούδι πόπ, χωρίς ψευδοφιλοδοξίες πλοκής όπως το ''Μικρό...Έγκλημα''(σιγά τό ...έγκλημα !) , υπεύθυνα οριοθετημένο γύρω από ένα Διονυσιακο Ελληνικό καλοκαίρι, που δίκαια προκαλεί αγαλλίαση, χαλάρωμα, ίσως και συγκίνηση, είναι πολύ ανώτερο απ' το αποτυχημένο Μικρό Έγκλημα (με ασήμαντο κεντρικό αίτιο της πλοκής το θάνατο από τυχαίο γκρέμισμα (!) του θύματος-ανησυχήσαμε για το τίποτα δηλαδή (!) - .Μικρό έγκλημα για μικρή σε αξία ταινία.
KOSTAS TRENT.
Νά σας γράψω για το έργο που είδα, τον ΧΑΡΙΣΣΟΝ ΦΟΡΝΤ και τις "ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ" ; Η θέλω εκληφθεί ως εκτός θέματος σινεθεατής ; Έστω, λοιπόν.
''ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ'' : Επειδή ο Κριτικός Μήτσης (Αθηνόραμα) μιλά για ...διδακτικίστικο ουμανισμό, αφέλεια σεναρίου (;) κτλ.
Απαντώ :
Οι "τρείς ταφές του Μελκιάδες Εστράδα",(2005;) συμφωνούμε ότι ήσαν έξοχο μοντέρνο ουέστερν (Τόμμυ Λή Τζόουνς). Φώτιζε τραγικά παρόμοια προβλήματα μετανάστευσης.Κι εκεί έχουμε έναν Αμερικάνο φίλο των παράνομων (μεταναστών), όπως στις 'ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ ΠΡΑΞΕΙΣ'.Κι εκεί έχουμε ανάλυση σωβινιστών αμερικάνων φρουρών, όπως κι εδώ, έναν κυνικό αστό Ρέυ Λιόττα.Που δείχνει το εγκληματικό προσωπείο των σωβινιστών γραφειοκρατών ''ελέγχου Μετανάστευσης''. Κι εκεί η πάλη η εσωτερική της συνείδησης του Σερίφη-Λή Τζόουνς, τον σπρώχνει με το μέρος των άτυχων παράνομων κι ενάντια στην Επίσημη Αδικία. Λοιπόν οι ''Τρείς Ταφές του Μελκιάδες κτλ'' ήταν ...διδακτικίστικες ; Κι ο Σερίφης Τόμμυ Λή Τζόουνς ήταν...αφελώς ουμανιστής ; Δηλ. έπρεπε ο πραγματικά ικανός κι 'επαγγελματίας' όσο λίγοι ηθοποιοί , Χάρισον Φόρντ να έχει φιλενάδα την νεαρή Μεξικάνα ( που καταδίκασε έμμεσα σε μαρτυρική φυγή), για να μήν έχει ''αφελώς ουμανιστικό πνεύμα" ; Όπως ο Λή Τζόουνς είχε τον Μελκιάδες-'θύμα' για φίλο ;
Τό έργο είναι σοβαρό. Μπορεί να βγάζει στην επιφάνεια, ίσως τον απολογητισμό, μπορεί και τις ενοχές της Αμερικάνικης Αστικής Τάξης απέναντι σε χιλιάδες μετανάστες-θύματα . Είναι προοδευτικό έργο, ρεαλιστικό. Λιτό και έργο ουσίας. Κι όχι ...''Σοσιαλιστικός διδακτισμός'' ή "Ταξική κριτική τύπου ...Κέν Λόουτς" κτλ. γνωστες εδώ και χρόνια Κιν/φικές - θεματικές τάσεις.
Οι ηθοποιοί με πρώτο τον αδιαμφισβήτητα ''επαγγελματία'' Χ. Φόρντ, παίζουν χωρίς μελό τεχνοτροπίες, λιτά κι απέριττα, οι καταστάσεις είναι ωμές κι όχι φλύαρες.Τό σεναριο ίσως να μήν απογειώνεται, όπως στις ξεχωριστές "ΤΡΕΙΣ ΤΑΦΕΣ ΤΟΥ ΜΕΛΚΙΑΔΕΣ ΕΣΤΡΑΔΑ'' (διαφορετικού τύπου άλλωστε φίλμ , ή ''μετα-Γουέστερν'') . Όμως εγγυάται μιά προβληματισμένη, χωρίς κοιλιές, τραγική αλληλεμπλοκή ανάμεσα στις διαφορετικές μοίρες των βολεμένων εντός συννόρων και προνομιούχων και των χωρίς στον ήλιο μοίρα ...''λαθρομεταναστών'', κατα την θλιβερή ή κι εγκληματική ακόμα, Επίσημη Ελληνική ορολογία !
Τό συνιστώ σε σάς ανεπιφύλακτα.μφωνώ
Δημοσίευση σχολίου