Μαρτίου 07, 2009

Slumdog Millionaire (2008) (9 στα 10)


Υπόθεση
Ο Jamal Malik, ορφανό μεγαλωμένο στις παραγκουπόλης της Βομβάης (Μουμπάι η νέα ονομασία) συμμετέχει στο γνωστό τηλεπαιχνίδι "Ποιος θέλει να γίνει εκατομμυριούχος;" και μέσω των ερωτήσεων που καλείται να αντιμετωπίσει παρακολουθούμε μια αναδρομή στη ζωή του.

Αξιολόγηση
Φωτεινή σαν το ζεστό ήλιο και το χαμόγελο των ανθρώπων της Ινδίας, αισιόδοξη σαν παραμύθι που ο καλός στο τέλος πάντα δικαιώνεται και δοξάζεται, πολύχρωμη όπως τα υφάσματα που αγκαλιάζουν τα κορμιά των ανθρώπων της Ινδίας και πολύβουη όπως η καθημερινότητα των δρόμων της Βομβάης, η ταινία του Danny Boyle μοσχομυρίζει κάρυ και για δύο ώρες μας ταξιδεύει σε μια άλλη μακρινή πραγματικότητα, σε μια πόλη που αλλάζει και μετατρέπεται καθημερινά από μια απέραντη παραγκούπολη σε μια υπερσύγχρονη πόλη!

Η αγάπη που εξυψώνεται στη θέση του του απόλυτου ιδανικού, το ψυχικό σθένος που βοηθά να ανταπεξέρχεσαι όλων των δυσκολιών, η σημασία της τύχης, της θετικής προαίρεσης και της αξίας του να αγωνίζεσαι για αυτά που πιστεύεις, όλα αυτά σχολιάζονται από το Βρετανό σκηνοθέτη με υποδειγματική αφηγηματική δεινότητα και διατηρώντας από την αρχή ως το τέλος της ταινίας ένα εξαιρετικό κινηματογραφικό ρυθμό!

Μια ταινία γεμάτη ανθρωπιά, καθαρές και εύπεπτες αλήθειες, που ενώ δεν πάει τη σκέψη σου παραπέρα, αν μη τι άλλο όμως σου φτιάχνει τη διάθεση και βγαίνεις από το σινεμά με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπό σου! Αφεθείτε στους ρυθμούς του Slumdog Millionaire και ζήστε μια αληθινή γιορτή του έρωτα, έναν ύμνο στη ζωή!

3 σχόλια:

kioy είπε...

Καλησπέρα!
Η αλήθεια είναι ό,τι είναι μια ταινία που περίμενα να σου αρέσει! (Βέβαια , όχι σε τέτοιο βαθμό).

Μα πιστεύεις στ' αλήθεια πως αυτή είναι η Βομβάη;
Και είδες μια πραγματική αγάπη; Γιατί εγώ δεν είδα παρά την πλαστή μικροαστική όψη του συναισθήματος.

Και αλήθεια είναι αυτό ένας ύμνος για τη ζωή; Γιατί αν όντως είναι, νιώθω έτοιμος να παραδοθώ στα επικήδεια άσματα...:)

Καλό βράδυ!

europanos είπε...

Γεια σου Kioy!

Χαίρομαι που έχω γίνει προβλέψιμος στις κριτικές μου:-) Σιγά μη δε μου άρεσε μια ταινία αισιόδοξη με έναν ήρωα τόσο διεκδικητικό και μαχητικό που πιστεύει ότι η κατάκτηση της αγάπης είναι το υπέρτατο αγαθό! Την καταδιασκέδασα και θυμήθηκα μια θεόμουρλη συνάδερφο μου, το ίδιο αισιόδοξο άτομο όπως κι εγώ, που με έχει πρήξει μήνες τώρα να πάω Ινδία (αυτή πηγαίνει συνέχεια) για να δω ιδίοις όμασι πως γίνεται να ζουν άνθρωποι τόσο φτωχικά και ταυτόχρονα να δείχνουν τόσοι ευτυχισμένοι κι έτσι να γίνω λιγότερο καταναλωτικός!

Ως προς τα άλλα, απαντώ αναλυτικά στο blog σου!

Γενικότερα, σε ένα λαό γκρινιάρικο και μίζερο όπως είμαστε οι Έλληνες, η ταινία είναι ο,τι πρέπει!

Ανώνυμος είπε...

Η ταινία μου άρεσε κύρια ως προς τηην πανέξυπνη δομη της (αναδρομές απ' το άνετο Τηλεπαιχνίδι στην ζούγκλα της ζωής).

Στην Ινδία, παρά τις συγκρούσεις του διαχωρισμού σε Ινδουιστικά και Μουσουλμανικά κράτη - 1947-1949, δεν εμφανίζεται ο ισλαμικός φανατισμός της σ α ρ ί α : μας είπαν λ.χ., όταν επισκεφτούμε την ΥΕΜΕΝΗ, να μήν κοιτάξουμε καμμία γυναίκα καταπρόσωπο, ακόμα και αν φορά μπούργκα,(!) να μήν μιλήσουμε κάν σε καμμία γυναίκα : πολύ πιθανόν το βράδυ να φάει ξύλο απ' τους άρρενες συγγενείς ή το σύζυγό της !
ΓΟΗΤΕΥΤΗΚΑ.
KOSTAS TRENT