Funny Games U.S. (2007) (9 στα 10)

Υπόθεση

Μια σχετικά εύπορη οικογένεια αφήνει την πόλη για ένα ήσυχο σαββατοκύριακο στο εξοχικό τους κοντά στη λίμνη. Όμως η επίσκεψη δύο φαινομενικά συμπαθητικών νεαρών ανδρών θα μετατρέψει την παραμονή τους εκεί σε εφιάλτη.

Αξιολόγηση

Το Funny Games, η ταινία που καθιέρωσε τον Haneke ως ένα κορυφαίο Ευρωπαίο σκηνοθέτη, εξακολουθεί να αποτελεί 11 χρόνια μετά την πρωτότυπη γερμανόφωνη βερσιόν της ένα από όλες τις απόψεις πρωτοποριακό ψυχολογικό θρίλερ (αν και οφείλω να ομολογήσω ότι δε σοκάρει τόσο όσο η αυστριακή ταινία του 1997, γιατί έκτοτε έχουν δει πολλά τα μάτια μας!) Ο δε Χάνεκε με την απόφασή του να το μεταφέρει αυτούσιο σκηνοθετικά και σεναριακά στην αγγλική γλώσσα δείχνει σα να προσπαθεί να αποδείξει εκ των υστέρων στο αμερικανικό κοινό πόσο πρωτοποριακό ήταν το τότε πόνημά του!

Ο Michael Haneke αποδεικνύεται μοναδικός (και σε αυτήν την ταινία όπως και στο Caché και στο Le Temps du Loup) στο να δημιουργεί ένταση από το τίποτα και σαφώς χωρίς να χρησιμοποιεί κανένα κινηματογραφικά συμβατικό τρόπο (πχ. η μουσική που δίνει έμφαση όταν το κακό επίκειται εδώ απουσιάζει, το ίδιο και ο προϊδεασμός των θεατών για όσα θα επακολουθήσουν, ενώ το σκοτάδι και οι σκιές δεν αξιοποιούνται με μη ρεαλιστικό τρόπο). Ταυτόχρονα, επιδεικνύοντας εξαιρετικό ζήλο στη σκιαγράφηση, το ψυχογράφημα των ηρώων του, ο Haneke είναι μετρ στο να σε κάνει να αναρωτιέσαι διαρκώς για τα κίνητρα των όσων φρικτών αυτοί διαπράττουν χωρίς να σου δίνει τελικά έτοιμες απαντήσεις.

Από αριστερά Naomi Watts, Michael Pitt και Brady Corbet

Ο Haneke διαλέγει εξίσου καλούς πρωταγωνιστές όσο και στην πρώτη έκδοση της ταινίας και μάλιστα υπό την καθοδήγησή του έχουμε την ευκαιρία να δούμε μια εξαιρετικά ώριμη ερμηνευτικά Naomi Watts (είδε, φαίνεται, πράγματα σε αυτήν ο σκηνοθέτης, που ούτε ο Ντέιβιντ Λιντς δεν είχε δει όταν της έδινε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Mullholland Drive) και δύο απόλυτα πειστικούς νεαρούς εγκληματίες (το αγγελοδιαβολικό χαμόγελο του Michael Pitt είναι ό,τι καλύτερο, όταν δε τον βάζει ο σκηνοθέτης να απευθύνεται στους θεατές δεν ξέρεις αν πρέπει να γελάσεις ή να φύγεις από την αίθουσα, ενώ ο Brady Corbet ισορροπεί αριστοτεχνικά ανάμεσα στο μαστουρωμένο και το πνευματικά διαταραγμένο!).

Όσον αφορά δε την ουσία της ταινίας θεωρώ ότι δεν έχω επαρκείς απαντήσεις για να επεκταθώ ιδιαίτερα. Νομίζω πως σε γενικές γραμμές η ταινία αποτελεί ένα σχόλιο για την υποτίμηση της αξίας της ανθρώπινης ζωής στις μέρες μας, μια κριτική στην αυξανόμενη βία που συναντάμε γύρω μας, στη βία έτσι χωρίς λόγο και αιτία και στην απαθή αντίδραση μας, που τη συνοδεύει (πχ. θυμηθείτε την τελική σκηνή στη βάρκα και αναρωτηθείτε για την αντίδρασή σας). Επίσης βρήκα εξαιρετικά επιτυχημένο το ειρωνικό σχόλιο του σκηνοθέτη για τον υποκριτικό καθωσπρεπισμό με τον οποίο ενδύονται συχνά τα χειρότερα εγκλήματα!

... Όσοι θέλετε να δείτε το πλέον αντισυμβατικό αμερικανικό θρίλερ, τρέξτε να "διασκεδάσετε" κι εσείς με τα αστεία παιχνίδα του Haneke! Σε όσους μάλιστα άρεσε η γερμανόφωνη πρωτότυπη ταινία, αυτή εδώ δε θα σας απογοητεύσει!