Εισαγωγή
Αφού ο Bob Dylan δεν ήταν εκεί, εγώ τι πήγα να κάνω; I shouldn’t have been there at the first place!
Αφού ο Bob Dylan δεν ήταν εκεί, εγώ τι πήγα να κάνω; I shouldn’t have been there at the first place!
Υπόθεση
Περιμένετε να διαβάσετε υπόθεση τώρα, έτσι; Έτσι περίμενα κι εγώ αλλά μου προέκυψαν σκέψεις κι ατάκες ατάκτως ειρημένες, εικόνες – ως επί το πλείστον – ασύνδετες, που διαδέχονταν η μία την άλλη, χωρίς να μπορείς να καταλάβεις και πολλά από τη ζωή του φωτιζόμενου προσώπου, ήτοι του Bob Dylan!
Αξιολόγηση
Πώς να καταλάβεις για τη ζωή ενός ανθρώπου όταν για τα διαφορετικά στάδια της ζωής του χρησιμοποιούνται τελείως διαφορετικά πρόσωπα που αποδίδουν διαφορετικούς χαρακτήρες; (και μάλιστα όταν αγνοείς τι από αυτά του βλέπεις είναι έμπνευση από στίχους τραγουδιών του Bob Dylan και τι είναι πραγματικά συμβάντα από τη ζωή του.) Πως μπορείς να μπεις στην ψυχή μιας ταινίας, να ταυτιστείς με τους ήρωές της, να σε αγγίξουν τα δρώμενα και τα πάθη τους όταν όλο το στήσιμο, η αφηγηση και η δομή θυμίζει (τη συνήθως ασυνάρτητη κατά την ταπεινή μου άποψη) τεχνική devised theatre; Πώς να χαρείς τις εξαιρετικές ερμηνείες κάποιων εκ του λαμπρού casting, πχ. των δύο Αυστραλών, της Blanchett και του πρόσφατα αδικοχαμένου Ledger, όταν οι ατάκες που έχουν μοιάζουν σα ναρκισσιστικοί μονόλογοι μπροστά στον καθρέπτη, το μικρόφωνο ή την κάμερα;
Πώς να εκτιμήσω τις πραγματικά όμορφες εικόνες που δημιουργεί ο σκηνοθέτης Todd Haynes όταν βαρέθηκα τόσο πολύ να περιμένω τη συνέχεια της ταινίας και ανυπόμονα περίμενα να πέσουν οι τίτλοι τέλους; Πώς να αξιολογήσω θετικά μια ιστορία που δεν έχει αρχή μέση και τέλος και στερείται κάθε είδους κλιμάκωσης (ακόμα κι ένα βιντεοκλίπ και μια διαφήμιση έχει κλιμάκωση!) Τελικά βρήκα την ταινία μάλλον εικαστικά μεταμοντέρνα (χωρίς συνοχή, με ποιητική διάθεση, που ίσως κάποιος την έβρισκε δήθεν και αποδυναμωνόταν κάθε φορά που έβαζε εμβόλιμα πλάνα με συνεντεύξεις θυμίζοντας έτσι ντοκιμαντέρ) για να με αγγίξει και εντέλει πολύ άνιση για να αρέσει στο ευρύ κοινό (πλην των φανς του Βob Dylan εννοώ!)
Πώς να καταλάβεις για τη ζωή ενός ανθρώπου όταν για τα διαφορετικά στάδια της ζωής του χρησιμοποιούνται τελείως διαφορετικά πρόσωπα που αποδίδουν διαφορετικούς χαρακτήρες; (και μάλιστα όταν αγνοείς τι από αυτά του βλέπεις είναι έμπνευση από στίχους τραγουδιών του Bob Dylan και τι είναι πραγματικά συμβάντα από τη ζωή του.) Πως μπορείς να μπεις στην ψυχή μιας ταινίας, να ταυτιστείς με τους ήρωές της, να σε αγγίξουν τα δρώμενα και τα πάθη τους όταν όλο το στήσιμο, η αφηγηση και η δομή θυμίζει (τη συνήθως ασυνάρτητη κατά την ταπεινή μου άποψη) τεχνική devised theatre; Πώς να χαρείς τις εξαιρετικές ερμηνείες κάποιων εκ του λαμπρού casting, πχ. των δύο Αυστραλών, της Blanchett και του πρόσφατα αδικοχαμένου Ledger, όταν οι ατάκες που έχουν μοιάζουν σα ναρκισσιστικοί μονόλογοι μπροστά στον καθρέπτη, το μικρόφωνο ή την κάμερα;
Πώς να εκτιμήσω τις πραγματικά όμορφες εικόνες που δημιουργεί ο σκηνοθέτης Todd Haynes όταν βαρέθηκα τόσο πολύ να περιμένω τη συνέχεια της ταινίας και ανυπόμονα περίμενα να πέσουν οι τίτλοι τέλους; Πώς να αξιολογήσω θετικά μια ιστορία που δεν έχει αρχή μέση και τέλος και στερείται κάθε είδους κλιμάκωσης (ακόμα κι ένα βιντεοκλίπ και μια διαφήμιση έχει κλιμάκωση!) Τελικά βρήκα την ταινία μάλλον εικαστικά μεταμοντέρνα (χωρίς συνοχή, με ποιητική διάθεση, που ίσως κάποιος την έβρισκε δήθεν και αποδυναμωνόταν κάθε φορά που έβαζε εμβόλιμα πλάνα με συνεντεύξεις θυμίζοντας έτσι ντοκιμαντέρ) για να με αγγίξει και εντέλει πολύ άνιση για να αρέσει στο ευρύ κοινό (πλην των φανς του Βob Dylan εννοώ!)
... anymore!
7 σχόλια:
Aparadekti tainia! Asynartiti, xwris synoxi, sa na piran mia xoufta skata kai mas tin petaksan sta moutra! Etsi eniosa, na me koroidevoun me mia dithen cult tainia. Ki egw ena 4/10 tha evaza, mono kai mono gia tin arketa kali skinothesia se merika simeia, alliws 2 kai me to zori!
Πολύ ενδιαφέρουσα η σινεμαχία γύρω από την ταινία στην Καθημερινή.
Παραθετω το σύνδεσμο:
http://trans.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_qsite1_4_11/02/2008_221630
Επειδή δεν ξέρω αν θα λειτουργήσει ο σύνδεσμος που παρέθεσα, κάνω copy paste τις 2 απόψεις για την ταινία:
Εξι στην τιμή του ενός
Tου Παναγιώτη Παναγόπουλου
Mια ταινία που μένει περισσότερο στη σύλληψη παρά στην ολοκλήρωση είναι το «I'm not Τhere»· κι όπως αναφέρεται και στους τίτλους, είναι «βασισμένο στα πολλά πρόσωπα του Μπομπ Ντίλαν». Ο Χέινς επέλεξε να αφηγηθεί τη ζωή του Ντίλαν μέσα από έξι διαφορετικούς χαρακτήρες, τους οποίους παίζουν έξι διαφορετικοί ηθοποιοί με έξι διαφορετικά ονόματα. Φαντάζομαι πριν από την έναρξη των γυρισμάτων τους συντελεστές της ταινίας -τον Χέινς και τους παραγωγούς Κριστίν Βασόν και Στίβεν Σόντερμπεργκ- να κάθονται σε ένα τραπέζι και να είναι ενθουσιασμένοι με την ιδέα. Μόνο που η ιδέα λειτουργεί σε περιορισμένο βαθμό. Ο Χέινς είναι άριστος χειριστής της εικόνας και κάθε ενσάρκωση του Ντίλαν παρουσιάζεται σε ένα διαφορετικό κινηματογραφικό περιβάλλον, άψογα κινηματογραφημένο από τον Εντουαρντ Λάκμαν. Ο Ντίλαν ποιητής, ο Ντίλαν αγωνιστής, ο Ντίλαν μουσικός παίρνει τα πρόσωπα του Χιθ Λέτζερ, του Κρίστιαν Μπέιλ, του Ρίτσαρντ Γκιρ, του Μπεν Γουίσο, του μικρού Μάρκους Καρλ Φράνκλιν και της Κέιτ Μπλάνσετ, στο πιο ιντριγκαδόρικο κομμάτι της ταινίας.
Ωστόσο, όπως η ερμηνεία της Μπλάνσετ είναι μια μίμηση κάποιων εξωτερικών εκφραστικών χαρακτηριστικών του Ντίλαν, έτσι και η ταινία μένει σε εξωτερικά στοιχεία και δεν φτάνει σε βάθος. Το βασικότερο πρόβλημα του «I'm not Τhere» είναι ότι δεν διαθέτει έναν κεντρικό αφηγηματικό άξονα. Πολύ ενδιαφέρον είναι το σάουντρακ, με διασκευές τραγουδιών του Ντίλαν από πλήθος καλλιτεχνών, από Γουίλι Νέλσον μέχρι Sonic Youth.
(5 στα 10) Εξυπνη και ενδιαφέρουσα ιδέα που δεν καταφέρνει να απογειωθεί εξαιτίας της αφήγησης χωρίς κέντρο.
---
Στο μυαλό του Μπομπ Ντίλαν
Tου Δημήτρη Μπούρα
Oλοι όσοι περιμένουν μια ακαδημαϊκή βιογραφία του Μπομπ Ντίλαν θα εγκαταλείψουν στη μέση το «I'm Not There». Η ανορθόδοξη αυτή «βιογραφία» είναι το φιλόδοξο τόλμημα του Aμερικανού σκηνοθέτη Τοντ Χέινς να συνθέσει ένα προτρέτο παρατηρώντας τα πολλαπλά είδωλα που σχηματίζει το πρόσωπο του Ντίλαν στα κομμάτια ενός σπασμένου καθρέφτη. Ο Χέινς δεν είναι ούτε ανόητος (για να αυτοκτονήσει εμπορικά), ούτε αβαν-γκαρντ. Θέλει απλώς να διακρίνει πού πραγματικά βρίσκεται η ψυχή πίσω από τον εκτυφλωτικό μύθο του Ντίλαν. Το μοναδικό ντοκουμέντο-οδηγός σε αυτό το «υπαρξιακό» θρίλερ αναζήτησης του ανθρώπου Ντίλαν (που μερικές φορές θυμίζει γκονταρικό κολάζ) είναι η μουσική. Ολα τ' άλλα, ανάμεσά τους και η πολιτική στάση του καλλιτέχνη, είναι πράγματα που «παρερμηνεύθηκαν» στο δυνατό φύσημα αέρα της εποχής του '60.
Ο Χέινς μοιάζει να θέλει να μπει στο μυαλό του Ντίλαν για ν' ανασύρει πρόσωπα, φανταστικά και υπαρκτά, και ιστορίες που καθόρισαν τη ζωή και την προσωπικότητα ενός μπίτνικ τραγουδοποιού. Το «I'm Not There» μοιάζει άλλοτε με όνειρο και άλλοτε με φανταστικό πάρτι με πολλούς προσκεκλημένους. Ανάμεσά τους ο Ρεμπώ, ο Μπίλι δε Κιντ, ο Γούντι Γκάθρι, ένας μπαλανταδόρος της αμφισβήτησης, ένας σταρ του Χόλιγουντ και ένας σταρ της μουσικής βιομηχανίας (το δε απροσδιόριστο φύλο του παραπέμπει στην αναζήτηση της ταυτότητας και στο γκλαμ ροκ του '80).
(8 στα 10) Like a rolling stone...
Κύριοι, απλά συνειδητοποιήστε ΤΙ πήγατε να δείτε και ποιόν αφορούσε! Και δεν είναι το θέμα ότι ήταν ο Ντύλαν. Εξ αρχής ξέρατε ότι δεν θα βλέπατε μια κλασσική ταινία με τα συνήθη γνωρίσματά της.
Οι ηθοποιοί όλοι εξαιρετικοί. Τα διαφορετικά ονόματα σε κάθε φάση της ζωής του Ντύλαν δηλώναν ακριβώς το αντικείμενο της ταινίας: Τα 1000 πρόσωπα και οι πάμπολλες πτυχές της ζωής του! Οι σκηνές από τις διαφορετικές περιόδους να μπλέκονται μεταξύ τους... τα φαντάσματα και τα δαιμόνια που δεν άφηναν ούτε εκείνον ήσυχο (και γιατί να τον αφήσουν; άνθρωπος είναι κι αυτός!). Μέχρι και τέλεια αναπαράσταση εξώφυλλου δίσκου του πέτυχαν.
Για να μη μιλήσω για το soundtrack. Sonic Youth, Mark Lanegan, Eddie Vedder, Cat Power και και και σε τραγούδια του Dylan.
Αυτά. Α, 8/10.
Φίλε South of the River, να σου πω την αλήθεια το περίμενα ότι θα σου αρέσει! Εγώ που δεν ξέρω όμως τίποτα για τη ζωή του Ντύλαν δεν μπόρεσα να καταλάβω και πολλά μετά από την ταινία, οι επιμέρους χαρακτήρες του ήταν κάποιοι πλημμελώς αναπτυγμένοι, ενώ οι όντως καλές ερμηνείες έμοιαζαν να ξεστομίζουν ασυνάρτητες ατάκες, πολλές φορές δεν έβγαζες άκρη από τους διαλόγους, άλλες φορές δεν είχες καν διαλόγους αλλά μονολόγους και η διαδοχή/μπλέξιμο των σκηνών ήταν τόσο χωρίς δομή και μέση αρχή και τέλος, που πραγματικά και αυτό το 4άρι που έβαλα πολύ του ήταν!
Αλλά για ένα φαν του Ντύλαν υποθέτω ότι ήταν καλή η ταινία, το έγραψα αλλωστε και στην κριτική μου.
Από ο,τι έχω δει μάλιστα διεθνώς έχει διχάσει η ταινία όχι μόνο σε εμάς!
Ναι, η ταινία είναι το πλέον σημείον αντιλεγόμενον της χρονιάς. Εμένα μου άρεσε πάρα πάρα πολύ, παρόλο που είμαι άσχετος από Ντύλαν, και παρόλο που έχανα διαρκώς την μπάλα παρακολουθώντας την, με μάγεψε με τους ήχους, τα χρώματα, τις ερμηνείες και την φωτογραφία της! Την θεωρώ από τις ύψιστες κινηματογραφικές εμπειρίες της χρονιάς!
hahaha sofotera de 8a mporouses na to 8eseis, kai epeidi mou arese tromera i eisagwgi sou kai oxi mono, me ekfrazei sto epakro eimai sigouros oti 8a symfwnisw mazi sou akomi kai an den tin exw dei
akomi ;)) ...k afou einai toso xalia ..poly swsta eipes...afou autos den einai ekei ...egw ti na paw na kanw ??? Kammia fora o titlos ta leei ola :D
Δημοσίευση σχολίου