Εξιλέωση (2007) (9 στα 10)

Εισαγωγή
Έχοντας ανοίξει το Φεστιβάλ της Βενετίας του 2007 και έχοντας λάβει πολύ καλές κριτικές διεθνώς περίμενα πως και πώς να δω την ταινία με τον πομπώδη τίτλο τον περασμένο Σεπτέμβριο στο Φεστιβάλ των Αθηνών – Νύχτες Πρεμιέρας. Εντυπωσιασμένος από τη σκηνοθεσία, τη φωτογραφία, την τραγικότητα της ιστορίας, τους εξαιρετικά καλογραμμένους διαλόγους (νομίζω αξίζει το Όσκαρ διασκευασμένου σεναρίου), τα σκηνικά και φυσικά το πετυχημένο casting με τις μεγάλες ερμηνείες αντάξιες βρετανικής ταινίας εποχής (όπως εγώ τουλάχιστον τις έχω στο μυαλό μου), έλεγα σε φίλους δεξιά κι αριστερά να μη χάσουν την Εξιλέωση όταν βγει λίγο πριν τα Όσκαρ στις αθηναϊκές αίθουσες! Λοιπόν, φίλες και φίλοι, έφτασε το πλήρωμα του χρόνου! Εξιλεωθείτε άφοβα!

Υπόθεση
Ο Robbie περνά το καλοκαίρι του πριν την είσοδό του στην ιατρική σχολή εργαζόμενος ως κηπουρός στην έπαυλη των Tallis. Όντας ερωτευμένος με τη μεγάλη κόρη της οικογένειας, τη Cecilia, με την οποία είναι και συμμαθητής (ο πατέρας της κοπέλας του πληρώνει τα δίδακτρα) δε χάνει ευκαιρία να βρίσκεται κοντά της. Όταν την έπαυλη επισκέπτονται τα ξαδέρφια της Cecilia και ένας φίλος του αδερφού της μια σειρά από παρεξηγήσεις, ψέματα και … κατώτερα ένστικτα θα εκδηλωθούν και θα σημαδέψουν τα πρόσωπα της ιστορίας για το υπόλοιπο της ζωής τους!

Αξιολόγηση
Το Atonement είναι ένα βρετανικό μελό που τα έχει όλα (τραγικούς εραστές, ίντριγκες, πάθη, ζήλια, ψέματα και απώλειες) και δε μοιάζει παλαιομοδίτικο! Αυτό το επίτευγμα οφείλεται στο ότι το σενάριό του στηρίζεται σε ένα πολύ δυνατό σύγχρονο βρετανικό μυθιστόρημα (του McEwan). Θαυμάσια επιλογή βρετανικού τοπίου, σκηνοθεσία εξαιρετική που περνά με άριστα τις εξετάσεις της αποτύπωσης του πνεύματος βρετανικής ταινίας εποχής και μας χαρίζει μια μοναδική σκηνή με βρετανούς στρατιώτες εξουθενωμένους και αφημένους στα δυτικά παράλια της Γαλλίας να περιμένουν να γυρίσουν στην πατρίδα μετά την συνθηκολόγηση της Γαλλίας με τους Γερμανούς.

Ο Joe Wright χτίζει τους χαρακτήρες του με μεγάλη επιμέλεια όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε σκηνοθέτης που μεταφέρει στη μεγάλη οθόνη λογοτεχνικό έργο και θέλει να κερδίσει το στοίχημα της σύγκρισης με την ανάπτυξη των χαρακτήρων σε αυτό! Υπό τους ήχους της καλύτερης μουσικής που άκουσα σε ταινία εποχής μετά το the Hours, ο MacAvoy αναδεικνύεται σε μεγάλο πρωταγωνιστή, απόλυτα ταιριαστός στο πνεύμα του τολμηρού νέου, που ξέρει τι αξίζει και παλεύει για αυτό, ένας πραγματικός αγωνιστής που κινητοποιείται από τον έρωτα και την αγάπη προς τα υψηλά ιδεώδη! Η δε Knightley, αν και δεν είμαι τόσο ενθουσιασμένος με την υποκριτική της δεινότητα στην ταινία, εντούτοις ενσάρκωσε με δυναμισμό και νεύρο τον άκρως αβανταδόρικο ρόλο της ηρωίδας του βιβλίου του McEwan.