Ελισάβετ: Η χρυσή Εποχή (2007) (7 στα 10)

Υπόθεση

Αγγλία 16ος αιώνας, η προτεστάντισσα Ελισάβετ έχει μόλις ανακηρυχθεί βασίλισσα και η ξαδερφή της Mary Stuart έχει τεθεί υπό περιορισμό σε κάστρο-φυλακή, ενώ ο βασιλιάς Φίλιππος της Ισπανίας, φανατικός καθολικός , κατασκευάζει το μεγαλύτερο στόλο και αναζητεί ευκαιρία να επιτεθεί στην Αγγλία, να εκθρονίσει την Ελισάβετ και στη θέση της να τοποθετήσει την κόρη του.

Αξιολόγηση

Βρήκα τη δημιουργία του Ινδού Shekhar Kapur ως ένα ευχάριστο να το παρακολουθήσει κάποιος και αρκετά πρωτότυπο ψυχογράφημα της θρυλικής βασίλισσας της Αγγλίας, Ελισάβετ.[1] Ο σκηνοθέτης αναδεικνύει την «ανθρώπινη» πλευρά του προσώπου της βασίλισσας και μέσω αυτής της οπτικής την κάνει γοητευτική. Φωτίζοντας τις αδυναμίες της ηγέτιδας, τα τρωτά σημεία μιας ιδιαίτερα ισχυρής προσωπικότητας, τα κατώτερα ένστικτά της (πχ. ζήλια) και τα ανομολόγητα πάθη σμιλεύει ένα χαρακτήρα πειστικό «ντυμένο» με τις πολυπλοκότητες του χαρακτήρα μιας γυναίκας απολύτως εξοικειωμένης με την αρσενική πλευρά του χαρακτήρα της.

Φυσικά αν δεν είχε την Cate Blanchett ο Kapur τότε καπούτ ... τίποτα από τα παραπάνω, φρονώ ότι, δε θα πετύχαινε! Η Αυστραλή ηθοποιός και σε αυτήν την ταινία αξίζει ένα βροντερό μπράβο για την εγκεφαλική ερμηνεία της, για την ψυχή που καταθέτει. Δικαιώνει όσους την έχουν ήδη «στέψει» ως την καλύτερη ηθοποιό της γενιάς της και μοιάζει να επιλέχτηκε – διόλου τυχαία – για να σβήσει όποιον στέκεται δίπλα της με τη σαγήνη που με ζηλευτή φυσικότητα ασκεί στους θεατές! Τι καλύτερο πρόσωπο να ενσαρκώσει αυτό που θέλει να περάσει για τη βασίλισσα Ελισάβετ Ι στους θεατές ο σκηνοθέτης!

Παρόλο που όπως έγραψα η ταινία παρακολουθείται με ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος και κερδίζει με το ρεαλιστικό μίγμα μυστικισμού, βίας και ραδιουργιών που παρουσιάζει ο σκηνοθέτης να συνθέτει τη μεσαιωνική ατμόσφαιρα του παλατιού δεν μπορώ παρά να επισημάνω κάποιες σημαντικές αδυναμίες της ταινίας. Παρουσιάζει λοιπόν η ταινία σημαντικά προβλήματα.

Μέτρια μουσική, «λίγη» για την ταινία, οπτικά εφέ που δείχνουν τη ναυμαχία του Ισπανικού με τον Αγγλικό στόλο να μοιάζει ψεύτικη, σα videogame, και κυρίως σειρά σεναριακών αστοχιών, όπως για παράδειγμα η απεικόνιση του Φιλίππου της Ισπανίας που λίγο ως πολύ παρουσιάζεται ως θρησκόληπτος ανεγκέφαλος, και η σχέση ενός απλού ανθρώπου, του Walter Raleigh, που ούτε καν στην αυλή του παλατιού δεν ανήκε με τη βασίλισσα της Αγγλίας (αυτή η ταξική υπέρβαση δεν είναι ρεαλιστική σήμερα, πόσο μάλλον πέντε αιώνες πριν!). Η δε Mary Stuart εμφανίζεται ως ένας αδικαιολόγητα παθητικός χαρακτήρας, που μοιάζει περισσότερο ως θύμα της ιστορίας παρά της Ελισάβετ, η οποία τάχα ως την τελευταία στιγμή προσπαθούσε κλαίγοντας γοερά να τη σώσει από τον αποκεφαλισμό!

[1] Τα περί πρωτοτυπίας τα γράφω ίσως γιατί δεν έχω δει την πρώτη ταινία.