Το Βαμμένο Πέπλο (2006) (6 στα 10)

Το Painted Veil είναι ένα χαριτωμένο ρομάντσο εποχής, μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος του 1925 του βρετανού συγγραφέα William Somerset Maugham. Μα καλά ρομάντσο εποχής πήγες να δεις, ρε Europano;... Να ξεκαθαρίσω, λοιπόν, γιατί πήγα να δω την ταινία ευθύς εξαρχής: έχω μια μεγάλη αδυναμία στον Edward Norton, πραγματικά προσπαθώ να μη χάνω ταινία του και για μια ακόμη φορά ο 38χρονος Αμερικανός ερμηνευτής δε με απογοήτευσε!

Νεαρή κακομαθημένη Αγγλιδούλα ύστερα από πίεση των γονιών της αποφασίζει να παντρευτεί τον πρώτο τυχόντα που τη ζητά σε γάμο και φεύγει μαζί του στη Σαγκάη της αποικιοκρατούμενης Κίνας του 1920, όπου εκείνος εργάζεται ως ερευνητής βακτηριολόγος. Όταν όμως αυτός καταλαβαίνει ότι εκείνη τον απατά, τη φέρνει αντιμέτωπη με ένα σκληρό δίλημμα που θα της αναστατώσει την άνετη ζωή και θα την κάνει να "κοιταχτεί καλύτερα στον καθρέπτη".

Την εποχή που γράφτηκε το μυθιστόρημα το δίλημμα "αποικιοκρατία που εκπολιτίζει ή εθνική κυριαρχία που απελευθερώνει;" ήταν ιδιαίτερα έντονο. Τώρα όμως δεν είναι! Η ταινία βέβαια αναπόδραστα δεν ξεφεύγει από το να το σχολιάσει. Έτσι παίρνει σαφή θέση και βροντοφωνάζει ως άλλος Ανδρέας Παπανδρέου: "Η Κίνα στους Κινέζους!" Παρόλα αυτά, έξυπνα η ταινία δε θέτει αυτό το δίλημμα στο επίκεντρο! Αν το έκανε, θα ενδιαφέρονταν ελάχιστοι να τη δουν, άσε που το Ινδοκίνα δεκαπέντε χρόνια πριν μας τα είπε τόσο καλύτερα!

Αυτό που νομίζω η ταινία θέτει σε πρώτο πλάνο είναι το ερώτημα: "πως ταιριάζουν αλήθεια οι άνθρωποι;" Τους ταιριάζει η ζωή και οι καταστάσεις της, δύσκολες και ευχάριστες; Είναι θέμα σεξουαλικής χημείας, είναι θέμα λογικής περισσότερο από συναίσθημα όταν ειδικά λείπουν άλλες επιλογές, ή μήπως είναι απλά θέμα συγχρονισμού δύο "θέλω" που συναντιούνται την κατάλληλη στιγμή; Νομίζω ότι αυτά τα ερωτήματα προσπαθεί να φωτίσει η ταινία, κάνει φιλότιμες προσπάθειες, αλλά όμως δεν καταφερε να με βουτήξει στο βάθος που θα επιθυμούσα μαζί της... Το όλο ταξίδι που κάνουν οι ήρωες της ταινίας, άκρως κουραστικό και επικίνδυνο για αυτούς, είναι το ακριβώς αντίθετο για εμάς, τους θεατές: ενώ μας κρατά αυξημένο το ενδιαφέρον για την έκβασή του, είναι εντούτοις ανέξοδο, δεν αποθεώνει τα διλήμματα, δε ζορίζει το μυαλό μας, περνά και φεύγει και ίσα που ακούμπησε!



Ο Edward Norton μαζί με την πανέμορφη Naomi Watts, που ως δίδυμο υπογράφουν και την παραγωγή στην ταινία, καταφέρνουν καλά στο να χτίσουν δύο άκρως αληθοφανείς και συμπαθητικούς χαρακτήρες. Βέβαια, αν και πειστική, η Naomi Watts ερμηνευτικά δεν μπορώ να πω ότι στέκεται στο ύψος του συμπρωταγωνιστή της. Ίσως όμως και να την αδικώ γιατί, βλέπετε, την έχω ταυτίσει στη συνείδησή μου στο ρόλο της ξανθιάς Betty Elms στο πολυαγαπημένο μου Mulholland Dr., ενώ εδώ μου φαίνεται να πασχίζει να πετύχει το Queen's english accent και το αριστοκρατικό σνομπισμό που τον συνοδεύει! Για το Norton και πάλι δεν έχω λόγια, το βλέμμα του υπέροχα συνεσταλμένο και ερωτευμένο, όταν τη βλέπει να κινείται στο χώρο (φώτο πάνω), τρομαχτικά άδειο όταν η περηφάνεια του έχει λαβωθεί από τα καμώματά της, λιονταριού, όταν απαιτείται να την προστατεύσει! Πραγματικά εξαιρετικός!