Είχα μεγάλη περιέργεια πηγαίνοντας να δω την καινούργια κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του David Herbert Lawrence. Υποθέτω ότι οι περισσότεροι θα έχετε δει το Lady Chatterlay's lover με πρωταγωνίστρια την ιέρεια του σοφτ πορνό Σίλβια Κρίστελ (εγώ το είχα δει παιδί στην τηλεόραση ... τελικά οι γονείς μου δεν ελέγχανε πάντα τι έβλεπε το βλαστάρι τους!) Είχα περιέργεια λοιπόν για το τι καινούργιο στοιχείο θα πρόσθετε αυτή η ταινία σε ένα μυθιστόρημα το οποίο θεματολογικά είναι άκρως ξεπερασμένο. Ούτε τολμηρό θεωρείται πλέον, ούτε ο φτωχούλης και η αριστοκράτισσα σοκάρουν κανένα αν κοιμηθούν μαζί, ούτε τα σχόλια του βιβλίου για τη γυναίκα έχουν αξία στη σημερινή εποχή δεδομένης ευτυχώς της χειραφέτησης του γυναικείου φύλου σε όλες τις χώρες του αναπτυγμένου κόσμου!Άρχισε λοιπόν η ταινία, αργοί ρυθμοί, επιστροφή στη φύση... φύλλα που τα φυσά απαλά ο αέρας, αργά βήματα σε μονοπάτια του δάσους, πράσινο παντού, ρυάκι που γλύφει τις πετρούλες, πουλάκια που τιτίβιζαν, βαθιές αναπνοές, κεράκια στο δείπνο, υπηρέτες, αριστοκρατική βαρεμάρα μεγαλοπρέπειας και στο κέντρο η Λαίδη Τσάττερλυ και οι επισκέψεις της στην καλύβα του επιστάτη.
"Καλέ, μίλας μας για την ταινία..."
"Μη με διακόπτετε, ό,τι θέλω εγώ θα κάνω!"
Η Λαίδη Τσάττερλυ όμορφη, πολύ όμορφη, σα παλιά κινέζικη πορσελάνη που κληρονόμησες και φοβάσαι να την πάρεις στα χέρια σου μην την σπάσεις αλλά όμως είσαι σίγουρος για την ιστορία της και για το γεγονός ότι αν είχε μάτια θα είχε δει πολλά ωραία πράγματα ... Πουλάκια λοιπόν τιτίβιζαν, η λαίδη Τσατερλυ έμενε ανέγγιχτη, έβλεπε το κορμί της να πεθαίνει και ο άνδρας της ανάπηρος πολέμου πώς να την αγγίξει, ένιωθε ανία και μιζέρια ... Τώρα που το ξανασκέφτομαι, τι καταπληκτικά πέρασε στους θεατές ο σκηνοθέτης τη μεγαλοπρέπεια της ανίας της Λαίδη Τσάτερλυ! Με άγγιξε πραγματικά… ευτυχώς είχα πιει δυο φλιτζάνια καφέ προηγουμένως και δεν κοιμήθηκα στη μέση της ταινίας!
Μεχρι που επιτέλους άρχισε η ταινία και η λαίδη αποφάσισε τέλος πάντων να δοθεί στον επιστάτη και η σκηνοθέτης (Pascale Ferran) μας αποκάλυψε γιατί έκανε αυτή την ταινία: ήθελε να δώσει έμφαση -αλά δόγμα 95 (;)- στη ρεαλιστική απόδοση των ερωτικών σκηνών του βιβλίου, ώστε να ταιριάζει με το πνεύμα της σημερινής κινηματογραφίας στην Ευρώπη: πάρτε λοιπόν πλάνα με γυμνά κορμιά, πρώτη στάση η ιεραποστολική, μετά η ανακάλυψη του women on top, νασου και η ψηλάφηση των απόκρυφων των δύο εραστών με την κάμερα να ακολουθεί τα αγγίγματα σε γκρο πλαν, να σου το χορεύουμε έξω στη βροχή γυμνοί!
Για αυτό έκανε αυτήν την ταινία ο σκηνοθέτης; Για να κάνει μια αργή νατουραλιστική ερωτική ταινία, πιστή μεταφορά ενός αραχνιασμένου βιβλίου, ή μήπως έχασα κάτι, εγώ ρε παιδιά; Μιλήστε, cineπαρμένοι αυτού του κόσμου! ... Αν δηλαδή είχε ερωτικές σκηνές ο Σιδηρουργός θα κινδυνεύαμε να δούμε να μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη αυτό το αριστούργημα... του 1883! Από την άλλη δεν ήταν γελοίο ένα τόσο βρετανικό μυθιστόρημα με ισχυρές ταξικές αναφορές, που ταιριάζουν στην αγγλική κοινωνία ακόμα και σήμερα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη κοινωνία στον πλανήτη, να γυρίζεται στα γαλλικά; Πως; Δεν άκουσα... Δεν ήταν γελοίο; Εμένα πάντως ως ανέκδοτο μου ακουγόταν το να αποκαλούν σερ (Sir, ουχί cher=αγαπητέ) τον ανάπηρο ευγενή κερατά;
Εν κατακλείδι, δε βλέπω το λόγο γιατί κάποιος να πάει να δει αυτήν την ταινία! Επίσης δε βάζω φωτογραφίες σε αυτό το post, για να πάτε αλλού να πάρετε μάτι!
1 σχόλιο:
Η ταινια δειχνει πολυ ομορφα οτι μπορουμε ενα τριανταφυλλο να το μυρισουμε και να το αγγιξουμε. Απλα και ομορφα. Αυτο βεβαια ερχεται σε αντιθεση με αυτα που εχουμε μαθει. Δηλαδη οτι το τριανταφυλλο πρεπει να το κοψουμε να το συνθλιψουμε και να το πεταξουμε στα σκουπιδια. Αυτο εχουμε μαθει για τον ερωτα-αυτο εμπιστευομαστε! Σαν μωρα παιδια οι θεατες – αυτο που δεν μπορουν να καταλαβουν και να αισθανθουν το καταστρεφουν.
Δημοσίευση σχολίου