La Môme (La vie en rose) (2007) (10 στα 10)

Και εκεί που απλά πας να δεις άλλη μια βιογραφική ταινία από τις πολλές τα τελευταία χρόνια (όταν το καινούριο στην εικόνα είναι τόσο θαμπό, τότε το σινεμά αντιγράφει τη λαμπερή ζωή υπαρκτών ανθρώπων) σου έρχεται ένας κεραυνός σα να τρέχεις σε ξέφωτο δάσους σε καταιγίδα και μετά άλλος ένας και... τσουπ και τρίτος και ξαφνικά πέφτουν οι τίτλοι τέλους και δεν το πιστεύεις ότι σχεδόν 2 1/2 ώρες πέρασαν και εσύ θέλεις κι άλλο και δεν ξέρεις από που σου ήρθε... και κάθεσαι στο κάθισμά σου ανήμπορος να σηκωθείς και με τα μάτια θολά μετά την επίθεση στους δακρυγόνους αδένες σου να κοιτάς ψηλά και να ψυθιρίζεις: "Ω, ma chere Sainte Thérèse de Lisieux, τί ήταν αυτό;!"

"Πώς τόλμησαν και βεβήλωσαν τη μνήμη μιας Αγίας του συλλογικού συνειδητού του γαλλόφωνου κόσμου;", θα μπορούσαν να γράψουν κάποιοι σε κάθετι λιγότερο από το τέλειο σε απόδοση στη μεγάλη οθόνη της ζωής ενός θρύλου της Γαλλίας, της Édith Piaf. Το ρίσκο δυσβάσταχτο για οποιονδήποτε σκηνοθέτη, πόσο μάλλον για τον Olivier Dahan, σκηνοθέτη μέτριων ταινιών ως τώρα με πιο γνώστη το Les Rivières pourpres II! Κι όμως!... Οι κριτικές στη Γαλλία διθυραμβικές! Όλοι καταγοητευμένοι υποκλίθηκαν στην ταινία και στο σκηνοθέτη της που τόλμησε και πέτυχε διάνα! Το δε κοινό την αγκάλιασε ενθουσιωδώς από την πρώτη στιγμή και όλα συνηγορούν ήδη για το ότι πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερες εισπρακτικά (και καλλιτεχνικά θα προσέθετα) επιτυχίες του Γαλλικού κινηματογράφου!

Άριστα λοιπόν στην ομορφιά των εικόνων του Dahan, 10άρι για την πρωτότυπη δομή με τις αντιθέσεις, που αναδείκνυε το μπρος-πίσω στο χρόνο, 10άρι και για το καλογραμμένο σενάριό του. Ένα μεγάλο μπράβο για την εξυπνάδα να αντιμετωπιστεί το φαινόμενο Piaf χωρίς αγιοποιήσεις, χωρίς υπερβολές, χωρίς μελόδραμα, με θάρρος και ρεαλισμό στην απόδοση της παρακμής της, με σωστή επιλογή στιγμών από τη νεαρή ηλικία για την αποτύπωση της ανόδου της σταρ... και πάνω από όλα ένα δυνατό ΕΥΓΕ για το εξαιρετικό σχόλιο του για το τι σημαίνει να είσαι σταρ χωρίς σταρ σύστεμ από πίσω σου να σε προωθεί, τι σημαίνει να γίνεσαι σύμβολο και να εκφράζεις τόσο μαζικά ένα λαό!

Εκεί όμως που οι λέξεις δεν αρκούν, τα δεκάρια δε λένε τίποτα είναι για την ερμηνεία της Marion Cotillard, της απλά χαριτωμένης ύπαρξης, που κρατούσε τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο Jeux d'enfants (Αγάπα με αν τολμάς)! Εδώ η αέρινη Marion μεταμορφώνεται μοναδικά, καμπουριάζει σαν το στήσιμο της Piaf στη σκηνή του Olympia, τσαλακώνεται σα ρυτίδα στο μέτωπό εκείνης, λάμπει όταν αυτή πίνει με τους φίλους της, όταν αυτή ερωτεύεται και θρηνεί τον ήρωά της και άνδρα της ζωής της, Marcel Cerdan (φώτο δεξιά), συγκλονίζει όταν τεντώνει τα χέρια σα να αγκαλιάζει το κοινό της την ώρα που τραγουδά Non, je ne regrette rien (=δε μετανιώνω για τίποτα)! Πραγματικά ανεπανάληπτη ερμηνεία!

Μια ταινία γεμάτη συναισθήματα, μια ταινία γεμάτη από την λάμψη ενός άσβηστου αστεριού, μια ταινία γεμάτη μελωδίες, γεμάτη δυνατές εικόνες, γεμάτη πάθος, μια ταινία που θα αποτελέσει -νομίζω- σημείο αναφοράς στο μέλλον για το πως να παίρνεις μια βιογραφία και να την κάνεις τόσο σπουδαία ταινία, φωτίζοντας στα σωστά σημεία ενός θρύλου και πολλαπλασιάζοντας τη μαγεία γύρω από αυτό και τη ζωή του!