Υπόθεση
Όταν ο Φράνκι σκοτώνεται στη Route Irish, στο δρόμο δηλαδή μεταξύ Πράσινης Γραμμής και αεροδρομίου της υπό κατοχή Βαγδάτης, ο αδερφικός του φίλος, ο Φέργκους, δεν πείθεται από την επίσημη εκδοχή των αιτιών του θανάτου του και αρχίζει μόνος του να ερευνά πως πραγματικά σκοτώθηκε ο φίλος του.
Αξιολόγηση
Προσωπικά θεωρώ τον Ken Loach ως τον καλύτερο εκπρόσωπο του πολιτικού σινεμά παγκοσμίως και παρά το μεγάλο της ηλικίας του συνεχώς επιβεβαιώνω ότι παραμένει μοναδικός στο να αναδεικνύει μέσω των ταινιών του καυτά πολιτικά ζητήματα κάνοντας εξαιρετικά εύστοχα σχόλια (σύμφωνα, βέβαια, με την αριστερή θεώρηση του κόσμου και των προβλημάτων του). Μετά την εκμετάλλευση των μεταναστών και τα αδιέξοδα της εργατικής τάξης στη Βρετανία, στο Route Irish ο Loach ασχολείται με τις ανοιχτές πληγές του πολέμου στο Ιράκ και της αδιανόητης καταστροφής που αυτός επέφερε στον ιρακινό λαό.
Ο βρετανός σκηνοθέτης επιλέγει να δομήσει τη νέα του ταινία ως περιπετειώδες θρίλερ, αλλά αυτό που ουσιαστικά επιδιώκει είναι να περάσει τα πολιτικά μηνύματά του στους θεατές. Δηλαδή, με άλλα λόγια, παρουσιάζοντας τους μια ενδιαφέρουσα ανθρώπινη ιστορία με αγωνία, προδοσία, ανατροπές και εκδίκηση, ο Loach πιστεύει ότι θα κάνει πιο ενδιαφέρον και το κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από την καταδίκη του αίσχους της αμερικανοβρετανικής εμπνεύσεως επίθεσης στο Ιράκ το 2003 και της ακόμα πιο επαίσχυντης κατοχής της χώρας.
Ως προς το πολιτικό της σκέλος η ταινία είναι σαφώς αποτελεσματική και ιδιαίτερα εύστοχη στην κριτική της και στην απαισιοδοξία της ότι οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτού του ατέλειωτου πόνου του ιρακινού λαού την έχουν γλυτώσει και οι μοναδικοί που βρήκαν το μπελά τους ήταν κάποιοι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί! Όμως, ως προς το επίπεδο της περιπέτειας, η ταινία του Loach δεν πείθει, έχει σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό και δεν καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το σασπένς στους θεατές. Έτσι, η ταινία μοιάζει να έχει ουσία αλλά δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά ως προς το περιτύλιγμα, κάτι που εν μέρει εξηγεί γιατί δεν πήγε τόσο καλά εισπρακτικά.
Αξιολόγηση
Προσωπικά θεωρώ τον Ken Loach ως τον καλύτερο εκπρόσωπο του πολιτικού σινεμά παγκοσμίως και παρά το μεγάλο της ηλικίας του συνεχώς επιβεβαιώνω ότι παραμένει μοναδικός στο να αναδεικνύει μέσω των ταινιών του καυτά πολιτικά ζητήματα κάνοντας εξαιρετικά εύστοχα σχόλια (σύμφωνα, βέβαια, με την αριστερή θεώρηση του κόσμου και των προβλημάτων του). Μετά την εκμετάλλευση των μεταναστών και τα αδιέξοδα της εργατικής τάξης στη Βρετανία, στο Route Irish ο Loach ασχολείται με τις ανοιχτές πληγές του πολέμου στο Ιράκ και της αδιανόητης καταστροφής που αυτός επέφερε στον ιρακινό λαό.
Ο βρετανός σκηνοθέτης επιλέγει να δομήσει τη νέα του ταινία ως περιπετειώδες θρίλερ, αλλά αυτό που ουσιαστικά επιδιώκει είναι να περάσει τα πολιτικά μηνύματά του στους θεατές. Δηλαδή, με άλλα λόγια, παρουσιάζοντας τους μια ενδιαφέρουσα ανθρώπινη ιστορία με αγωνία, προδοσία, ανατροπές και εκδίκηση, ο Loach πιστεύει ότι θα κάνει πιο ενδιαφέρον και το κυρίως πιάτο που δεν είναι άλλο από την καταδίκη του αίσχους της αμερικανοβρετανικής εμπνεύσεως επίθεσης στο Ιράκ το 2003 και της ακόμα πιο επαίσχυντης κατοχής της χώρας.
Ως προς το πολιτικό της σκέλος η ταινία είναι σαφώς αποτελεσματική και ιδιαίτερα εύστοχη στην κριτική της και στην απαισιοδοξία της ότι οι πραγματικοί υπαίτιοι αυτού του ατέλειωτου πόνου του ιρακινού λαού την έχουν γλυτώσει και οι μοναδικοί που βρήκαν το μπελά τους ήταν κάποιοι χαμηλόβαθμοι αξιωματικοί! Όμως, ως προς το επίπεδο της περιπέτειας, η ταινία του Loach δεν πείθει, έχει σκαμπανεβάσματα στο ρυθμό και δεν καταφέρνει να κρατήσει αμείωτο το σασπένς στους θεατές. Έτσι, η ταινία μοιάζει να έχει ουσία αλλά δεν τα καταφέρνει εξίσου καλά ως προς το περιτύλιγμα, κάτι που εν μέρει εξηγεί γιατί δεν πήγε τόσο καλά εισπρακτικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου