Υπόθεση
4 Κυριακές, 4 εποχές, ένας χρόνος στη ζωή ενός μεσήλικου ζευγαριού Λονδρέζων, του γεωλόγου Τόμ και της ψυχολόγου συζύγου του,Τζέρι, παρέα με τον 30χρονο γιο τους και τους φίλους τους.
Αξιολόγηση
Το Another Year, η νέα δημιουργία του - σταθερού πάντα σε ποιοτικές δουλειές - Mike Leigh συγκινεί αυθεντικά θίγοντας θέματα με έναν ιδιαίτερα άμεσο κινηματογραφικό τρόπο. Είναι μια ταινία για τη μοναξιά και τη σιωπηρή (που ακούγεται όμως ως κραυγή) απόγνωση που αυτή δημιουργεί, μια ταινία για τη φιλία και το πόσο αληθινή ή επιφανειακή είναι, μια ταινία που τοποθετεί στην κορυφή του βάθρου των αξιών την οικογένεια, μια ταινία για το σθένος που απαιτείται για να αλλάξει κάποιος τη ζωή του και το πόσο δύσκολο τελικά είναι κάτι τέτοιο!
Ο Mike Leigh σκηνοθετεί μοναδικά, μοιάζει να έχει υπολογίσει τα πάντα, σκηνικά, ρούχα, φθορές στα έπιπλα, εκφράσεις προσώπων, σκηνές αμηχανίας με μια κούπα τσάι ή ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Όλα στην εντέλεια, σε σημείο ώστε να ξεχνάς τελείως ότι κάποιος βρίσκεται πίσω από κάμερα και εσύ είσαι θεατής του, ρουφιέσαι από αυτά που βλέπεις να διαδραματίζονται επί οθόνης, νιώθεις παρατηρητής σε κάτι ιδιαίτερα οικείο, αναγνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις! Σε αυτό συντείνουν η άριστη ανάπτυξη χαρακτήρων, το εξαιρετικά επιτυχημένο casting και η ερμηνεία σπουδαίων ηθοποιών, σταθερών συνεργατών του Leigh, όπως των Jim Broadbent, Lesley Manville και Ruth Sheen (και σε δεύτερο ρόλο συγκλονιστική η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας του Vera Drake, Imelda Staunton).
Εκτιμώ ότι αυτή η ταινία, η οποία -ομολογουμένως- είναι στενάχωρη και ασφυκτική σε στιγμές, δε θα βοηθήσει το Mike Leigh να κερδίσει περισσότερους πιστούς κοινωνούς της τέχνης του, όπως είναι ο γράφων. Είναι αυτό που λέμε "χαμηλών τόνων" και δε διαθέτει τη μοναδική δραματική κορύφωση του Secrets & Lies, του magnus opus του Leigh, ενώ δεν έχει τη φρεσκάδα του προπέρσινου Happy-Go-Lucky. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω με αυτοπεποίθηση ότι αυτή η ταινία δεν υστερεί καθόλου σε συγκίνηση, αληθοφάνεια, αποτύπωση προβληματισμών, ανάλυση κοινωνικών ζητημάτων από τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, και πιστεύω ότι θα αγγίξει βαθιά όσους αντέχουν να συνομιλήσουν μαζί της!
Συνολικά μια κορυφαία στιγμή του βρετανικού κινηματογράφου!
4 Κυριακές, 4 εποχές, ένας χρόνος στη ζωή ενός μεσήλικου ζευγαριού Λονδρέζων, του γεωλόγου Τόμ και της ψυχολόγου συζύγου του,Τζέρι, παρέα με τον 30χρονο γιο τους και τους φίλους τους.
Αξιολόγηση
Το Another Year, η νέα δημιουργία του - σταθερού πάντα σε ποιοτικές δουλειές - Mike Leigh συγκινεί αυθεντικά θίγοντας θέματα με έναν ιδιαίτερα άμεσο κινηματογραφικό τρόπο. Είναι μια ταινία για τη μοναξιά και τη σιωπηρή (που ακούγεται όμως ως κραυγή) απόγνωση που αυτή δημιουργεί, μια ταινία για τη φιλία και το πόσο αληθινή ή επιφανειακή είναι, μια ταινία που τοποθετεί στην κορυφή του βάθρου των αξιών την οικογένεια, μια ταινία για το σθένος που απαιτείται για να αλλάξει κάποιος τη ζωή του και το πόσο δύσκολο τελικά είναι κάτι τέτοιο!
Ο Mike Leigh σκηνοθετεί μοναδικά, μοιάζει να έχει υπολογίσει τα πάντα, σκηνικά, ρούχα, φθορές στα έπιπλα, εκφράσεις προσώπων, σκηνές αμηχανίας με μια κούπα τσάι ή ένα ποτήρι κρασί στο χέρι. Όλα στην εντέλεια, σε σημείο ώστε να ξεχνάς τελείως ότι κάποιος βρίσκεται πίσω από κάμερα και εσύ είσαι θεατής του, ρουφιέσαι από αυτά που βλέπεις να διαδραματίζονται επί οθόνης, νιώθεις παρατηρητής σε κάτι ιδιαίτερα οικείο, αναγνωρίζεις πρόσωπα και καταστάσεις! Σε αυτό συντείνουν η άριστη ανάπτυξη χαρακτήρων, το εξαιρετικά επιτυχημένο casting και η ερμηνεία σπουδαίων ηθοποιών, σταθερών συνεργατών του Leigh, όπως των Jim Broadbent, Lesley Manville και Ruth Sheen (και σε δεύτερο ρόλο συγκλονιστική η ερμηνεία της πρωταγωνίστριας του Vera Drake, Imelda Staunton).
Εκτιμώ ότι αυτή η ταινία, η οποία -ομολογουμένως- είναι στενάχωρη και ασφυκτική σε στιγμές, δε θα βοηθήσει το Mike Leigh να κερδίσει περισσότερους πιστούς κοινωνούς της τέχνης του, όπως είναι ο γράφων. Είναι αυτό που λέμε "χαμηλών τόνων" και δε διαθέτει τη μοναδική δραματική κορύφωση του Secrets & Lies, του magnus opus του Leigh, ενώ δεν έχει τη φρεσκάδα του προπέρσινου Happy-Go-Lucky. Παρόλα αυτά, μπορώ να πω με αυτοπεποίθηση ότι αυτή η ταινία δεν υστερεί καθόλου σε συγκίνηση, αληθοφάνεια, αποτύπωση προβληματισμών, ανάλυση κοινωνικών ζητημάτων από τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, και πιστεύω ότι θα αγγίξει βαθιά όσους αντέχουν να συνομιλήσουν μαζί της!
Συνολικά μια κορυφαία στιγμή του βρετανικού κινηματογράφου!
4 σχόλια:
Μια καταπληκτική ταινία, που καταφέρνει να αφηγείται σε διαφορετικό μήκος κύματος, από αυτό στο οποίο κινούνται οι διάλογοί της. Ακόμα και ένα γκρο πλαν στις ρυτίδες της Lesley Manville είναι αρκετό για να γεμίσει μια κόλλα χαρτιού Α4 :)
Χαίρομαι ιδιαίτερα για το σχόλιο αυτό, συμφωνώ κι επαυξάνω!
Γειά χαρά σας.
Συμφωνώ για όσα αναφέρεις [και φυσικά που δεν πρόσεξα, ή δεν επεσήμανα, -τόσα πολλά άλλωστε, σ' αυτό το γκριζομινιμαλιστικό έργο τέχνης-πετράδι-...] Ιδού :
" Ενας στους πέντε έλληνες, στη φτώχεια" (Eιδήσεις, Τύπος...).
Τό έργο αυτό καταπιάνεται και με την γύρω ψυχική φτώχεια, συναισθηματική ήττα και ματαίωση. Ούτε σχέση με το περίφημο ''ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΑΙ ΨΕΜΜΑΤΑ'' πρίν δεκατέσσερα - ; - χρόνια. Τούτο το έργο είναι λιγότερο ηχηρό, λιγότερο εξωστρεφές, οι ανατροπές σπανίζουν, ή είναι υπόκρυφες...
Ωστόσο πράγματι ''ερμηνευτικός άθλος '', εδώ, η ''Μ α ί ρ η ' '. Τί Μέρυλ Στρήπ, τί Έμμα Τόμσον, ΄τί Τζέσσικα Λάνγκ και Κ. Μπλάνσετ και Γκ. Πάλτροου κι όλα τα ιερά θεατρικά τέρατα του Βρεττανικού κι Aμερικανικού ΤOP THEATER... Μέ περισσή δεξιοτεχνία και πολυσχιδή προσοχή στις ψυχικές μεταπτώσεις, αποχρώσεις, συναισθηματικά κρεσσέντο και επίπεδες ...καταθλίψεις ή και μικροθλίψεις και μικροχαρές της μεσοαστικής Αγγλικής κοινωνίας, η ηθοποιός-θεά της υποκριτικής Τέχνης με Ταύ Κεφαλαίο, σε αναγκάζει νάσαι προσηλωμένος πάνω στη ΄΄Μ α ί ρ η '' : μισοαστεία, εύθραυστη, πελαγωμένη, σκερτσόζα κάπως, χαζοχαρούμενη, κρυφοφοβισμένη, κρυφογεροντοκόρη, τρελλογκόμενα, παρά το ότι...πενηνταρίζει, διστακτική, δειλή, θρασεία ή και καταθλιπτική, χαμένη στο παρελθόν, ή συρόμενη από φαντασιώσεις ενός αντάξιου επιτέλους μέλλοντος, για μιά γυναίκα πού δεν έζησε ακριβώς κείνα, που ήθελε κι όσο πολύ τάθελε,....
Κυρίες και κύριοι , νά, έχετε μπρός σας μιά μ ά γ ι σ σ α του Μεγάλου Βρεττανικού Θεάτρου - μεταφερθέντος με τη μαγική καθοδήγηση του Μάικ Λή στο μοντέρνο σινεμά.
Ένα ειλικρινές ''Παίυτον Πλέις'' - για τους παλιότερους/1970-...- αλλά με τη βαρύτητα της σημερινής ζωής. Μινιμαλιστική αφήγηση, υπάρξεις με μικροαδιέξοδα ή και διαρκή κατάπτωση, που δεν μπόρεσαν να γίνουν αυτό, που η καρδιά τους ποθούσε, ή η φαντασία τους προδιέγραφε. Πράγματι, γύρω από ένα καταξιωμένο και πραγματωμένο -περίπου παρα-πρωταγωνιστικό- ζευγάρι, υπάρξεις μ ι σ ο μ α τ ω μ έ ν ε ς, μ ι σ ο μ α τ α ι ω μ έ ν ε ς, απογοητευμένες, μ' απώλειες, πόνο από ήττα στη συναισθηματική ζωή, αναστολές, μισοαλκοολισμό, με φευγάτη τη δυνατή χαρά κι ευτυχία απ' αυτούς, εύθραυστες υπάρξεις της Εγγγλέζικης μεσοαστικής τάξης, που παραδέρνουν και ζητούν αποκούμπι στο ισορροπημένο, σαν μάτι του κυκλώνα ήρεμο, αυτό ζευγάρι του 'Ορυκτολόγου' και της 'Ψυχαναλύτριας'. Που ωστόσο δεν είναι 2 τραγικά πρόσωπα, απλώς συμπάσχουν . Οι πραγματικοί τραγικοί ήρωες του Μάικ Λή κυκλοφέρνουν ή σέρνονται ολόγυρα απ΄το ζευγάρι.
Οι καταληκτικές σκηνές είναι βαρύτερες, πιό συμπυκνωμένες, πιό δυνατές, για το δίδαγμα : καθένας έχει την ανάγκη του άλλου, των άλλων.
Σάς το συνιστώ, άν είστε γενικά πιό ώριμοι-ριμες, πιό ανοιχτόμυαλοι-μυαλες, πιό καλλιεργημένοι, ίσως άνω των τριάντα -30- ετών...
Σας το συνιστώ, κι άν σας αρέσει βέβαια η μελέτη του θεάτρου σκηνοθεσίας, η Ψυχολογία των ρόλων και βαθύτερα, των ανθρώπων, η σκέψη πάνω στη Δημιουργική γραφή ή στην Αφήγηση. Πού τόσο λείπει σήμερα. Γιά να δείτε πόσο το Βρεττανικό σινεμά και Θέατρο, το επίλεκτο δηλ., είναι παρασάγγες μπροστά απ' ό,τι στην Ελλάδα έχουμε κατορθώσει. Ούτε Μουτούση, ούτε Ναυπλιώτου, ούτε Κονιορδου, μήτε Καραμπέτη, κτλ., ισχυρίζομαι πως θα μπορούσαν να παίξουν με τέτοιο άφταστο τρόπο αυτήν την τραγική '΄'ΜΑΙΡΗ''.
Η ΤΡΟΙΚΑ υπόσχεται παρόμοιες καταστάσεις κι εδώ. Τά γκρίζα προαναγγέλματα άρχισαν. Τί ...''ξεσπάσματα των Φεγγαριών'' και συναισθηματικές λιγωμάρες μού λέτε...
KOSTAS TRENT
ΠΕΡΙ ΤΕΧΝΙΚΗΣ :
[Διαλεκτική των αντιθέσεων}
Κατά δεύτερο λόγο, ο ΄Μάικ Λή καταφεύγει στο εφεύρημα με το σταθερό πρωταγωνιστικό Κέντρο- 'παντρεμένο ζεύγος' ''Ορυκτολόγου''-''Ψυχαναλύτριας''-, ώστε νάναι πιό αβάσταχτη, πιό ανάγλυφη κι εύγλωττη, η διαλεκτική α ν τ ί θ ε σ η ακριβώς των όσων άλλων χαραχτήρων δυστυχούν ψυχικά δίπλα κι ολόγυρα απ' αυτούς τους 2 'ισορροπημενους' καισχετικά ευτυχείς ''παραπρωταγωνιστές''. . Ευφυές τέχνασμα .
Άν είχαμε μόνο ...ανισόρροπους χαραχτήρες στο έργο(χωρίς αυτούς τους δύο Κεντρικούς ηθοποιούς δηλ.), ο τόνος και το βάθος της δυστυχίας της πληθώρας αυτών των αποτυχημένων, πονεμένων, νευρωσικών, ηττημένων της ζωής κτλ., μέ γενίκευση και κυριαρχία της, της δυστυχίας τους δηλ., θα θάμπωνε, απονεύρωνε, ισοπέδωνε και μινιμοποιούσε την ένταση αυτής της δυστυχίας και πόνου. Στόν πόνο και στην ήττα δεν θα υπήρχανε χρώματα, διακρίσεις, κορυφώσεις, τονικότητα, δ ύ ν α μ η δηλαδή στους εκνευριστικά παρόμοιους 'μαύρους' χαραχτήρες.
Ά, ρε θεά ΛΕΣΛΥ ΜΑΝΒΙΛΛ ! Μένεις άλαλος, όλο δέος σχεδόν, μπροστά της...
Φιλικά,
KOSTAS TRENT
Δημοσίευση σχολίου