Room (2015) (9 στα 10)

Υπόθεση

Η 24χρονη Joy και ο πεντάχρονος γιος της ζουν φυλακισμένοι σε ένα υπόγειο δωμάτιο. Ο απαγωγέας της μητέρας (και βιολογικός πατέρας του παιδιού της) τους επισκέπτεται συχνά στο δωμάτιο για να τη βιάζει. Μια νύχτα όμως τα πράγματα εξελίσσονται διαφορετικά...

Αξιολόγηση

Το Room, η κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου μυθιστορήματος της Emma Donoghue (υπογράφει και το σενάριο της ταινίας) είναι από τις καλύτερες ταινίες του φετινού ανεξάρτητου κινηματογράφου. Μας διηγείται μια συγκινητική δραματική ιστορία, από αυτές που κρατάνε ζωντανό το ενδιαφέρον των θεατών θέτοντάς τους ενώπιον δύσκολων ηθικών διλημμάτων.

Η αφήγηση της ιστορίας γίνεται με τα μάτια του πεντάχρονου αγοριού, κεντρικού ήρωα της ταινίας. Το δωμάτιο στο οποίο μεγαλώνει είναι όλος ο κόσμος του και δεν υπάρχει τίποτα άλλο εκεί εξώ. Έτσι του έχει πει η μαμά του εκτιμώντας ότι έτσι το προστατεύει στη "φυλακή" που μεγαλώνει. Τα έπιπλά του δωματίου έχουν τα ονόματά τους και τα χαιρετά καθημερινά, οι φιγούρες της TV είναι ψεύτικες και μαγικές, η οροφή-παράθυρο του δωματίου είναι ο ουρανός στον κόσμο του, ο απαγωγέας που επισκέπτεται το θύμα του για να το βιάσει είναι εκείνος που φέρνει το φαγητό από έναν άλλο κόσμο με τρόπο μαγικό κλπ.

Οι σκηνές της προσπάθειας απόδρασης που συνδέουν το πρώτο μέρος της ταινίας με το δεύτερο είναι από τις πιο αγωνιώδεις που έχετε δει! Παρακολουθούνται με κομμένη την ανάσα και έντονο καρδιοχτύπι. Συμπυκνώνουν επίσης άριστα τη στάθμιση συναισθημάτων και συμφερόντων που καλείται να κάνει μια γυναίκα που είναι και φυλακισμένη και ταυτόχρονα μητέρα ενός παιδιού – καρπού όχι έρωτα, αλλά βιασμού.

Εκτιμώ ότι το Room δύσκολα θα σας αφήσει ασυγκίνητους. Με σενάριο και χαρακτήρες καλοσμιλεμένα και θέμα δυνατό που προσεγγίζεται με θάρρος κι ειλικρίνεια, στοιχηματίζω ότι θα σας προκαλέσει έντονα συναισθήματα, θα σας κάνει να θυμώσετε, να δακρύσετε (πολύ), αλλά και να αισιοδοξήσετε, καθώς η ταινία παρόλο που πραγματεύεται σκοτεινές πλευρές της ανθρώπινης ψυχής, αποπνέει – νομίζω – μια αισιοδοξία στο τέλος.

Spotlight (2015) (8 1/2 στα 10)

Υπόθεση

Η άφιξη το 2001 ενός νέου αρχισυντάκτη στην Boston Globe δίνει νέα ώθηση στην κατεύθυνση της ερευνητικής δημοσιογραφίας για μια ομάδα δημοσιογράφων της εφημερίδας. Στο επίκεντρο μπαίνει ένα θαμμένο σκάνδαλο σεξουαλικής κακοποίησης ανηλίκων. Όσο οι δυσκολίες στην ανάδειξη του θέματος δυναμώνουν, άλλο τόσο δυναμώνει και η διάθεση της ομάδας για την αναζήτηση της αλήθειας.

Αξιολόγηση 

Το Spotlight, που κέρδισε δικαίως το βραβείο Όσκαρ καλύτερης ταινίας για το 2015, είναι (θεματικά) ουσιαστικά δύο ταινίες σε μία: αφενός μια ταινία για την αποκάλυψη του τεράστιου σκανδάλου παιδεραστίας στην καθολική Εκκλησία που συγκλόνισε τις ΗΠΑ πριν μια δεκαετία και ταυτόχρονα μια ταινία για τη σημασία της ανεξάρτητης και ασυμβίβαστης δημοσιογραφίας για το κοινωνικό σύνολο. Πατώντας σε δύο βάρκες η ταινία του Tom McCarthy καταφέρνει να ισορροπεί θαυμάσια ανάμεσα στις δύο αυτές θεματικές.

Οι θεατές ανακαλύπτουν τις φριχτές πτυχές του σκανδάλου παιδεραστίας και σεξουαλικής παρενόχλησης μαζί με τους έκπληκτους δημοσιογράφους-πρωταγωνιστές του δράματος και ταυτίζονται μαζί τους. Η εκκλησία και το σύστημα προσπαθούν να κρατήσουν κρυφό αυτό το σκάνδαλο και ο αγώνας των δημοσιογράφων για το ξεσκέπασμα της αλήθειας κερδίζει τις καρδιές των θεατών. Παράλληλα, οι δυσκολίες και τα εμπόδια που αντιμετωπίζουν οι δημοσιογράφοι στη δουλειά τους αναδεικνύονται δραματουργικά και μας κεντρίζουν το ενδιαφέρον για να παρακολουθήσουμε τη συνέχεια της ιστορίας.

Το καλογραμμένο σενάριο που κτίζει και κλιμακώνει άριστα την ένταση στην ταινία και οι δυνατές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές της συμβάλουν καθοριστικά στην επιτυχία της ταινίας. Η ταινία εντέλει στέκεται με σεβασμό απέναντι στο ίδιο το γεγονός το οποίο σχολιάζει και είναι συγκλονιστικό: στη σεξουαλική παρενόχληση παιδιών και εφήβων από ανθρώπους υπεράνω υποψίας, από κήρυκες του καλού, που είναι σάπιοι ως το κόκκαλο. Απέναντι σε τέτοια περιστατικά η δύναμη της ασυμβίβαστης δημοσιογραφίας που τα φέρνει στο φως είναι όντως η πρέπουσα απάντηση.

The revenant (2015) (8 στα 10)

Υπόθεση

Το 1823, ο Hugh Glass, ιχνηλάτης μιας ομάδας κυνηγών βρίσκεται μαζί με το γιο του στα βουνά, κάπου στα σημερινά Αμερικανοκαναδικά σύνορα. Πολλοί από την ομάδα του σκοτώνονται ύστερα από επίθεση φυλής ινδιάνων Arikara, αλλά πατέρας και γιος καταφέρνουν να διαφύγουν μαζί με κάποιους άλλους άνδρες. Όταν όμως μια αρκούδα επιτίθεται στον Glass και τον τραυματίζει σοβαρά, οι σύντροφοί του αναγκάζονται να τον αφήσουν πίσω. Και ο αγώνας επιβίωσής του ενάντια στη φύση, στα τραύματά του και στους ινδιάνους μόλις ξεκίνησε...

Αξιολόγηση

Η νέα ταινία του Alejandro González Iñárritu ένα χρόνο μετά τη βράβευσή του από την Αμερικανική Ακαδημία για τη σκηνοθεσία του στο αριστουργηματικό Birdman προκαλεί αίσθηση. Κι εδώ ο Μεξικανός δημιουργός αποδεικνύει τη δεινότητά του στη σκηνοθεσία και η ταινία εντυπωσιάζει με τα ιδιαίτερα απαιτητικά εξωτερικά γυρίσματα στην άγρια φύση και με τη μοναδική φωτογραφία του Emmanuel Lubezki. Το Revenant ("Η επιστροφή" ο ελληνικός τίτλος της ταινίας") αρχίζει ως περιπετειώδες γουέστερν, εξελίσσεται σε δράμα και κορυφώνει ως ιστορία εκδίκησης.

Η ταινία δεν συνίσταται σε ευαίσθητους στη θέαση βίας, καθώς είναι γεμάτη σκληρές εικόνες, ρεαλιστικές σκηνές πάλης και άφθονο αίμα. Φυσικά δικαίως η σκηνή της πάλης με την αρκούδα είναι η πλέον αξιομνημόνευτη στην ταινία, αλλά δεν είναι η μόνη, καθώς η ταινία πραγματικά επιφυλάσσει διαρκώς νέες εκπλήξεις στους θεατές και διατηρεί έναν ικανοποιητικό ρυθμό και ένταση ως το φινάλε. 

Αλλά εδώ βρίσκεται και το μειονέκτημα της ταινίας. Με όλα αυτά που συμβαίνουν στο δύσμοιρο πρωταγωνιστή της ταινίας, με όλες αυτές τις πληγές στο σώμα του, το ανελέητο κυνηγητό, με τις πτώσεις σε νερά, σε χαράδρες και σε γκρεμούς, με τις εκφράσεις πόνου και τα μουγκρίσματα που βλέπουμε, με όλο αυτό το αλύπητο χιόνι, πραγματικά οι θεατές συμπάσχουν μαζί του, αλλά και ταυτόχρονα εξαντλούνται. Προσωπικά μόλις έπεσαν οι τίτλοι τέλους ομολογώ ότι ένιωσα μια ανακούφιση που τελείωσε το μαρτύριό του.

Για άλλη μια φορά ο Leonardo DiCaprio είναι εξαιρετικός και βάζει όλη την ψυχή του στην ερμηνεία του κεντρικού ρόλου χωρίς να γίνεται υπερβολικός, παρότι με όλα αυτά που του συμβαίνουν δεν είναι και το πιο απλό πράγμα να διατηρήσεις συναισθηματική ισορροπία στην ερμηνεία σου! Κάθε χρόνο λέω: δεν μπορεί θα βραβευτεί φέτος με Oscar. Τι να πω πια: ελπίζω κι εκτιμώ ότι δεν γίνεται να το χάσει φέτος το αγαλματάκι!

Bridge of spies (2015) (8 1/2 στα 10)

Υπόθεση
To 1957, στις ΗΠΑ των χρόνων του Ψυχρού Πολέμου, το FBI συλλαμβάνει ένα σοβιετικό κατάσκοπο. Ο James Donovan, ένας δικηγόρος με ειδίκευση στις ασφάλειες, αναλαμβάνει την υπεράσπισή του. Η απόφασή του αυτή και κυρίως η επιμονή του να προσφέρει στον κατηγορούμενο κατάσκοπο τις προϋποθέσεις μιας δίκαιης δίκης θέτει σε κίνδυνο την οικογενειακή του γαλήνη.

 

Αξιολόγηση 

Το Χόλυγουντ επιστρέφει στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου και ο Steven Spielberg συνεργάζεται για τέταρτη φορά με τον Tom Hanks και μας χαρίζουν ένα χορταστικό και συναρπαστικό κατασκοπικό θρίλερ με δυνατές δραματικές στιγμές. Η Γέφυρα των κατασκόπων μας ταξιδεύει κάποιες δεκαετίες πίσω στο χρόνο και μας προσφέρει μαθήματα ιστορίας ψυχαγωγώντας μας.

Αν κάποιος παρακάμψει την άφθονη αμερικανική προπαγάνδα, θα δει ότι παρότι το ιστορικό πλαίσιο στο οποίο αναφέρεται η ταινία είναι ξεπερασμένο, τα μηνύματα της είναι επίκαιρα και θετικά! Επίκαιρα γιατί οι προκλήσεις που αντιμετωπίζει σήμερα ο πλανήτης απαιτούν γενναίες διακρατικές συνεργασίες για να αντιμετωπιστούν και συχνά οι κυβερνήσεις διστάζουν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος. Και θετικά, γιατί αυτό που σου λέει ουσιαστικά η ταινία είναι ότι αν κάτι είναι σύμφωνο με τους πανανθρώπινους κώδικες αξιών και εσύ το θεωρείς ταυτόχρονα ως ηθικό σου χρέος, τότε όσο κι αν προσπαθούν τρίτοι να σου βάλουν εμπόδια, εσύ πρέπει να το κάνεις αψηφώντας τους κινδύνους! Συχνά θα έχεις σημαντικό κόστος να πληρώσεις και ίσως το εκάστοτε σύστημα θα σε πολεμήσει, αν ξεφύγεις από το ρόλο του πιονιού που σε θέλει, αλλά στο τέλος, αν παραμείνεις ακλόνητος, θα βγεις κερδισμένος και εντέλει θα προσφέρεις και στην κοινωνία.

Η ταινία οφείλει σημαντικό μέρος της επιτυχίας της στο καλογραμμένο σενάριο από τους αδερφούς Κοέν, που είναι γεμάτο έξυπνες ατάκες και χιούμορ και αναπτύσσει άριστα τους κεντρικούς χαρακτήρες προσφέροντάς μας μια ιστορία που παρακολουθείται με ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος. Η δε ατάκα/ιστορία περί "standing man", του ανθρώπου δηλ. που όσο κι αν τον χτυπούν και τον ρίχνουν κάτω, εκείνος σηκώνεται πάλι στα πόδια του, είναι δυνατή και συμπυκνώνει άριστα το πνεύμα της ταινίας. Επίσης οι ερμηνείες του πρωταγωνιστικού διδύμου, Tom Hanks και Mark Rylance είναι εξαιρετικές.

Αν και η ταινία είναι δικαίως υποψήφια στην κατηγορία "καλύτερη ταινία", νομίζω ότι άξιζε σίγουρα μια υποψηφιότητα τόσο ο Hanks για πρώτο ανδρικό όσο και ο Spielberg για τη σκηνοθεσία - κατά την ταπεινή μου άποψη το Bridge of Spies είναι από τις πιο αξιομνημόνευτες στιγμές στην καριέρα και των δύο!

Carol (2015) (9 στα 10)

Υπόθεση 

Στη Νέα Υόρκη των αρχών της δεκαετίας του 50, η Carol Aird βρίσκεται σε διάσταση με το σύζυγό της και παλεύει να διατηρήσει την επιμέλεια της τετράχρονης κόρης τους. Μια μέρα πηγαίνει σε κατάστημα παιχνιδιών για να αγοράσει χριστουγενιάτικο δώρο για την κόρη της, όταν συναντά την Therese Belivet που δουλεύει προσωρινά εκεί.

Αξιολόγηση

Μπορείς να ελέγξεις το ποιον θα ερωτευτείς; Να βάλεις στη ζυγαριά τα κοινωνικά "πρέπει" από τη μια και την ευτυχία σου από την άλλη, και να διαλέξεις να ζήσεις μια ζωή ευνουχισμένος; Δεν μπορείς, λέει ο Todd Haynes και οι θεατές μαζί του! To Carol, η νέα δημιουργία του αμερικανού σκηνοθέτη αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά μυθιστορήματος της ασυμβίβαστης Patricia Highsmith, που πραγματεύεται έναν "απαγορευμένο" έρωτα μεταξύ δύο γυναικών στη συντηρητική Αμερική της δεκαετία του 50.

Η ιστορία στο σημερινό κοινωνικό πλαίσιο μπορεί σε κάποιους να φανεί απλή ή ξεπερασμένη, αλλά κατά τη γνώμη μου δεν έχει τόσο σημασία μπροστά στην αισθητική και την ατμόσφαιρα της ταινίας, που είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών! Επίσης ο ρυθμός εξέλιξης της πλοκής και κορύφωσης που επιλέγει ο Haynes είναι μάλλον αργός ή εν πάση περιπτώσει δεν θυμίζει σύγχρονο κινηματογράφο. Αυτό όμως - κατά τη γνώμη μου - δεν αφαιρεί, αλλά προσθέτει γοητεία στην ταινία, που ξεχειλίζει από ρομαντική διάθεση, σε υπνωτίζει και σε ταξιδεύει.

Στην ρετρό ατμόσφαιρα της ταινίας συμβάλουν τα κουστούμια, η φωτογραφία αλλά και η επιλογή του Haynes να χρησιμοποιήσει την "παλαιομοδίτικη" κάμερα super 16 χιλιοστών για να γυρίσει την ταινία. Το δε σενάριο της Phyllis Nagy είναι καλογραμμένο, με διαλόγους που ρέουν φυσικά, και με υποδειγματικό κτίσιμο χαρακτήρων των δύο κεντρικών ηρωίδων.

Η ταινία αποτελεί άλλη μια ευκαιρία να λάμψει το μοναδικό ταλέντο της Cate Blanchett. Η Αυστραλέζα ηθοποιός ακτινοβολεί στον πρωταγωνιστικό ρόλο. Δεν μπορείς πραγματικά να πάρεις τα μάτια σου από πάνω της. Η Carol της Blanchett είναι εύθραυστη, αλλά ταυτόχρονα και δυνατή. Παλεύει να ζήσει με αξιοπρέπεια και σύμφωνα με τις αρχές της. Είναι περίπλοκη, με αντιθέσεις, μυστηριώδης αλλά και ειλικρινής απέναντι στα συναισθήματά της και στο δρόμο που θέλει να χαράξει στη ζωή. Νομίζω ότι η βράβευσή της Blanchett με Όσκαρ Α' Γυναικείου πρέπει να θεωρείται δεδομένη! 

Spectre (2015) (7 στα 10)

Υπόθεση

Τη Μέρα των Νεκρών (Μεξικανική γιορτή - 1 και 2 Νοεμβρίου) ο Bond βρίσκεται στην Πόλη του Μεξικού σε μυστική αποστολή. Εκεί καταφέρνει να σκοτώσει τρεις τρομοκράτες που σχεδίαζαν να ανατινάξουν ένα στάδιο. Όταν γυρίζει στο Λονδίνο μαθαίνει από τη νέα ηγεσία των μυστικών υπηρεσιών της Βρετανίας ότι πρέπει να αναστείλει τη δράση του και ότι θα βρίσκεται υπό διαρκή παρακολούθηση. Αλλά φυσικά ποιος κρατάει τον Bond σπίτι του;! 

Αξιολόγηση

Τρία χρόνια μετά το εξαιρετικό Skyfall, o Sam Mendes επιστρέφει με μια δεύτερη ταινία του βρετανού πράκτορα-σταρ 007. Και αυτή η ταινία σπάει ταμεία όπως κι η προηγούμενη. Αλλά σε αντίθεση με το Skyfall, εδώ ο κορυφαίος βρετανός δημιουργός σε καλλιτεχνικό επίπεδο δεν τα πάει εξίσου καλά. 

Μην με παρεξηγήσετε: το Spectre είναι εξίσου εντυπωσιακό με το Skyfall, έχει σκηνές που κόβουν την ανάσα όπως αυτή με το ελίκοπτερο στην έναρξη της ταινίας και αργότερα με το αεροπλάνο, έχει πανέμορφα εξωτερικά πλάνα από 5 χώρες σε 3 ηπείρους, έχει καλοφτιαγμένες σκηνές καταδίωξης, εκρήξεις και καταστροφές, έχει ένα υπέροχο πλάσμα για Bond girl, τη Léa Seydoux, έχει γενικά όλα εκείνα τα στοιχεία που έχουν κάνει το James Bond τη δημοφιλέστερη σειρά ταινιών όλων των εποχών, 53 χρόνια τώρα. Αλλά...

Στο Spectre δεν υπάρχει αυτό το κάτι παραπάνω που έδωσε στο χαρακτήρα του James Bond ο Mendes στο Skyfall. Εδώ ο χαρακτήρας μοιάζει περισσότερο επιφανειακός και χάρτινος, ενώ ο Daniel Craig μοιάζει σα να βαριέται το ρόλο που τον έκανε πασίγνωστο. Επίσης παρότι ο ρόλος του υπερκακού "Franz Oberhauser" και ο Christoph Waltz, που τον ενσαρκώνει, μοιάζουν πολλά υποσχόμενες επιλογές, στην ταινία ουσιαστικά δεν αξιοποιούνται ιδιαίτερα. Περισσότερο αξιομνήμονευτος κακός είναι το (ελληνικής καταγωγής) δίμετρο πρωτοπαλίκαρο του Oberhauser που πλακώνει στο ξύλο τον James Bond. 

Τέλος έχω παράπονο και για τη Monica Bellucci: δεν κατάλαβα γιατί έπρεπε να εμφανίζεται τόσο λίγο στην ταινία;! Το ανδρικό (κι όχι μόνο) κοινό θα ήθελε να την απολαύσει λίγο παραπάνω, κύριε Mendes! Αν και εδώ που τα λέμε, η σκηνή του φιλιού μεταξύ Bond και της χήρας που υποδύεται η Bellucci, αντί για ερωτισμό, βγάζει γέλιο! 

Συνολικά, νομίζω πως ό,τι είχε να δώσει στον James Bond ο Mendes το έδωσε, οπότε επικροτώ την επιλογή του να μη σκηνοθετήσει και τρίτη ταινία της σειράς. Το ίδιο θα έλεγα και για τον Daniel Craig, αρκετές ήταν οι τέσσερις ταινίες, ας πάρει σειρά κάποιος άλλος! Για τους φανατικούς της σειράς, εννοείται προτείνω την ταινία. Δεν θα τους απογοητεύσει. Για το ευρύτερο κοινό, δεν νομίζω ότι έχει κάτι το ιδιαίτερο να τους πει το Spectre.