Υπόθεση
Ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του στους δίδυμους πύργους, ο μικρός Oscar βρίσκει ένα κλειδί κρυμμένο στα πράγματα του πατέρα του και αρχίζει ένα οδοιπορικό στη Νέα Υόρκη για να μάθει σε ποιον ανήκει το κλειδί και τι ανοίγει.
Αξιολόγηση
Όταν ο αρχαίος τραγικός ποιητής Φρύνιχος παρουσίασε στους Αθηναίους την τραγωδία του "Μιλήτου Άλωσις" που είχε στο επίκεντρο της ιστορίας της την καταστροφή της Μιλήτου από τους Πέρσες, η συναισθηματική φόρτιση των θεατών ήταν τόσο μεγάλη, που ο τραγωδός τιμωρήθηκε με μεγάλο πρόστιμο επειδή θύμισε στους Αθηναίους "οικεία κακά". Μάλλον ο Stephen Daldry δεν γνωρίζει αυτή την ιστορία, της πρώτης δηλ. γνωστής περίπτωσης λογοκρισίας στο θέατρο, γι' αυτό και αποφάσισε ότι πρέπει να θυμίσει στους συμπατριώτες του την (καταγεγραμμένη στο συλλογικό ασυνείδητο κάθε Αμερικανού πολίτη) ανείπωτη καταστροφή της 11ης Σεπτεμβρίου και μάλιστα να την εκμεταλλευτεί δραματουργικά σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά δυσκολεύεσαι να κρατηθείς και να μην ξεσπάσεις σε λυγμούς!
Με δύναμή του μια εξαιρετική ιστορία που παρακολουθείται με έντονο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος και έναν μικρό πρωταγωνιστή-πραγματική αποκάλυψη, ο σκηνοθέτης του Billy Elliot, του Σφραγισμένα Χείλη και του αριστουργήματος The Hours ξέρει πολύ καλά πως να δομήσει την ιστορία του και πως να σκιαγραφήσει τους ήρωές του έτσι ώστε να τους δώσει σάρκα και οστά, και να μας προκαλέσει συγκίνηση κάνοντας μας να ταυτιστούμε εύκολα με το δράμα τους. Μοναδική μου ένσταση είναι ότι το παρακάνει με τους δραματικούς τόνους και από ένα σημείο και μετά νιώθεις ως θεατής κάπως σαν να "σου εκβιάζει το δάκρυ"! Επίσης, δυσκολεύομαι να καταλάβω πως η απόφαση του σκηνοθέτη να δείξει να πέφτουν άνθρωποι από τους δίδυμους πύργους υπηρετεί το καλλιτεχνικό όραμά του! Παρότι όλοι είχαμε δει στις ειδήσεις αυτή τη συγκεκριμένη σκηνή, με ξένισε ιδιαίτερα όταν την είδα στην ταινία.
Ένα χρόνο μετά το θάνατο του πατέρα του στους δίδυμους πύργους, ο μικρός Oscar βρίσκει ένα κλειδί κρυμμένο στα πράγματα του πατέρα του και αρχίζει ένα οδοιπορικό στη Νέα Υόρκη για να μάθει σε ποιον ανήκει το κλειδί και τι ανοίγει.
Αξιολόγηση
Όταν ο αρχαίος τραγικός ποιητής Φρύνιχος παρουσίασε στους Αθηναίους την τραγωδία του "Μιλήτου Άλωσις" που είχε στο επίκεντρο της ιστορίας της την καταστροφή της Μιλήτου από τους Πέρσες, η συναισθηματική φόρτιση των θεατών ήταν τόσο μεγάλη, που ο τραγωδός τιμωρήθηκε με μεγάλο πρόστιμο επειδή θύμισε στους Αθηναίους "οικεία κακά". Μάλλον ο Stephen Daldry δεν γνωρίζει αυτή την ιστορία, της πρώτης δηλ. γνωστής περίπτωσης λογοκρισίας στο θέατρο, γι' αυτό και αποφάσισε ότι πρέπει να θυμίσει στους συμπατριώτες του την (καταγεγραμμένη στο συλλογικό ασυνείδητο κάθε Αμερικανού πολίτη) ανείπωτη καταστροφή της 11ης Σεπτεμβρίου και μάλιστα να την εκμεταλλευτεί δραματουργικά σε τέτοιο βαθμό που πραγματικά δυσκολεύεσαι να κρατηθείς και να μην ξεσπάσεις σε λυγμούς!
Με δύναμή του μια εξαιρετική ιστορία που παρακολουθείται με έντονο ενδιαφέρον από την αρχή ως το τέλος και έναν μικρό πρωταγωνιστή-πραγματική αποκάλυψη, ο σκηνοθέτης του Billy Elliot, του Σφραγισμένα Χείλη και του αριστουργήματος The Hours ξέρει πολύ καλά πως να δομήσει την ιστορία του και πως να σκιαγραφήσει τους ήρωές του έτσι ώστε να τους δώσει σάρκα και οστά, και να μας προκαλέσει συγκίνηση κάνοντας μας να ταυτιστούμε εύκολα με το δράμα τους. Μοναδική μου ένσταση είναι ότι το παρακάνει με τους δραματικούς τόνους και από ένα σημείο και μετά νιώθεις ως θεατής κάπως σαν να "σου εκβιάζει το δάκρυ"! Επίσης, δυσκολεύομαι να καταλάβω πως η απόφαση του σκηνοθέτη να δείξει να πέφτουν άνθρωποι από τους δίδυμους πύργους υπηρετεί το καλλιτεχνικό όραμά του! Παρότι όλοι είχαμε δει στις ειδήσεις αυτή τη συγκεκριμένη σκηνή, με ξένισε ιδιαίτερα όταν την είδα στην ταινία.
1 σχόλιο:
Με γεια το νέο ίματζ!
Δημοσίευση σχολίου