Υπόθεση
Η συναρπαστική ζωή και το έργο του J. Edgar Hoover, από τη στιγμή που προσελήφθη στο Υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ, αμέσως μετά την αποφοίτησή του, έως και το θάνατό του στα χρόνια της Προεδρίας Νιξον, ενώ ήταν ακόμα εν ενεργεία Διευθυντής του FBI.
Αξιολόγηση
Ενδιαφέρουσα πλην σε σημεία αυθαίρετη και αποσπασματική βιογραφία μιας από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες των ΗΠΑ του 20ου αιώνα, του J.E.Hoover, του πρώτου διευθυντή του FBI, το J. Edgar είναι το νέο κινηματογραφικό πόνημα του Clint Eastwood που αναδεικνύει το μεγάλο ερμηνευτικό ταλέντο του Leonardo di Caprio. Ο Caprio ενσαρκώνει άριστα τον αδίστακτο, πανίσχυρο, αριβίστα νεαρό Hoover, έναν άνθρωπο ορκισμένο αντικομμουνιστή και αποφασισμένο να πετύχει και ταυτόχρονα τον μεσήλικα Hoover, τον άνθρωπο που επιβίωσε 6 Προέδρων και είδε επί των ημερών του το "παιδί" του, το FBI, να γίνεται μια πανίσχυρη υπηρεσία και στα γεράματά του τον είχε κυριεύσει η ανασφάλεια για την υστεροφημία του!
Αν και η κινηματογράφηση του Eastwood είναι άρτια στο επίπεδο της πειστικής αναπαράστασης της εποχής, το σενάριο του Dustin Lance Black έχει σοβαρά προβλήματα, που αποδυναμώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Τα διαρκή flash back στη ζωή και στις κορυφαίες στιγμές του Hoover κουράζουν τους θεατές, τους δημιουργούν αίσθηση αποσπασματικότητας, ενδεχομένως και να τους μπερδεύουν. Επίσης ο σεναριογράφος (που είναι γνωστός ακτιβιστής των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων) παίρνει ως δεδομένο ότι ο Hoover ήταν ομοφυλόφιλος και βασίζει σε αυτή τη φήμη τον κορμό της ιστορίας του και πολλές από τις πιο δυνατές δραματουργικά σκηνές στην ταινία. (Υποθέτω ότι αν ζούσε ο Hoover ή αν υπήρχε κάποιος απόγονός του θα έπεφταν σύννεφο οι αγωγές!)
Παρότι όμως ο σεναριογράφος είναι τολμηρός αναφορικά με την (υποτιθέμενη ή όντως αληθή) κρυφή ομοφυλοφιλία του ανδρός, δεν αφήνει αρκετά τη φαντασία του να οργιάσει ως προς τα παρασκήνια της συνεχούς ανόδου του Hoover και τους πραγματικούς λόγους που επιβίωσε τόσων Προέδρων, ενώ αποσιωπά τελείως το θέμα των σχέσεων Hoover με το οργανωμένο έγκλημα (μαφία) και τη μασονία! Έτσι η σκιαγράφηση του Hoover μοιάζει ρηχή, η συμπεριφορά του σε σημεία δεν εξηγείται επαρκώς, ενώ ο ίδιος παρουσιάζεται μη συνεπής ως προσωπικότητα, κι αυτό εντέλει δεν σώζεται ούτε με το ταλέντο του DiCaprio ούτε με τη σκηνοθετική δεινότητα του Eastwood! Κρίμα, γιατί με ένα καλύτερο σενάριο η ταινία είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει πραγματικά σπουδαία!
Αξιολόγηση
Ενδιαφέρουσα πλην σε σημεία αυθαίρετη και αποσπασματική βιογραφία μιας από τις πλέον σημαντικές προσωπικότητες των ΗΠΑ του 20ου αιώνα, του J.E.Hoover, του πρώτου διευθυντή του FBI, το J. Edgar είναι το νέο κινηματογραφικό πόνημα του Clint Eastwood που αναδεικνύει το μεγάλο ερμηνευτικό ταλέντο του Leonardo di Caprio. Ο Caprio ενσαρκώνει άριστα τον αδίστακτο, πανίσχυρο, αριβίστα νεαρό Hoover, έναν άνθρωπο ορκισμένο αντικομμουνιστή και αποφασισμένο να πετύχει και ταυτόχρονα τον μεσήλικα Hoover, τον άνθρωπο που επιβίωσε 6 Προέδρων και είδε επί των ημερών του το "παιδί" του, το FBI, να γίνεται μια πανίσχυρη υπηρεσία και στα γεράματά του τον είχε κυριεύσει η ανασφάλεια για την υστεροφημία του!
Αν και η κινηματογράφηση του Eastwood είναι άρτια στο επίπεδο της πειστικής αναπαράστασης της εποχής, το σενάριο του Dustin Lance Black έχει σοβαρά προβλήματα, που αποδυναμώνουν το τελικό αποτέλεσμα. Τα διαρκή flash back στη ζωή και στις κορυφαίες στιγμές του Hoover κουράζουν τους θεατές, τους δημιουργούν αίσθηση αποσπασματικότητας, ενδεχομένως και να τους μπερδεύουν. Επίσης ο σεναριογράφος (που είναι γνωστός ακτιβιστής των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων) παίρνει ως δεδομένο ότι ο Hoover ήταν ομοφυλόφιλος και βασίζει σε αυτή τη φήμη τον κορμό της ιστορίας του και πολλές από τις πιο δυνατές δραματουργικά σκηνές στην ταινία. (Υποθέτω ότι αν ζούσε ο Hoover ή αν υπήρχε κάποιος απόγονός του θα έπεφταν σύννεφο οι αγωγές!)
Παρότι όμως ο σεναριογράφος είναι τολμηρός αναφορικά με την (υποτιθέμενη ή όντως αληθή) κρυφή ομοφυλοφιλία του ανδρός, δεν αφήνει αρκετά τη φαντασία του να οργιάσει ως προς τα παρασκήνια της συνεχούς ανόδου του Hoover και τους πραγματικούς λόγους που επιβίωσε τόσων Προέδρων, ενώ αποσιωπά τελείως το θέμα των σχέσεων Hoover με το οργανωμένο έγκλημα (μαφία) και τη μασονία! Έτσι η σκιαγράφηση του Hoover μοιάζει ρηχή, η συμπεριφορά του σε σημεία δεν εξηγείται επαρκώς, ενώ ο ίδιος παρουσιάζεται μη συνεπής ως προσωπικότητα, κι αυτό εντέλει δεν σώζεται ούτε με το ταλέντο του DiCaprio ούτε με τη σκηνοθετική δεινότητα του Eastwood! Κρίμα, γιατί με ένα καλύτερο σενάριο η ταινία είχε όλες τις προϋποθέσεις να γίνει πραγματικά σπουδαία!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου