Ένας χωρισμός (2011) (10΄ στα 10)

Υπόθεση
H Simin θέλει να πάρει διαζύγιο από το Nader γιατί ο τελευταίος αρνείται να την ακολουθήσει στο εξωτερικό, στη διεκδίκηση μιας καλύτερης ζωής για αυτούς και την έφηβη κόρη τους, και επιλέγει να μείνει πίσω στην Τεχεράνη για να φροντίζει τον ηλικιωμένο πατέρα του, που πάσχει από Αλτσχάιμερ.

Αξιολόγηση
Ο σκηνοθέτης του Τι απέγινε η Elly επιστρέφει και κατακτά ένα σωρό βραβεία σε διεθνή κινηματογραφικά φεστιβάλ (μεταξύ άλλων τιμήθηκε με τη Χρυσή Άρκτο στο πρόσφατο φεστιβάλ του Βερολίνου) με μια ταινία που τα λόγια είναι φτωχά για να περιγράψουν το μεγαλείο της και να αναλύσουν την πολυπλοκότητά της! Υπερβάλω, μπορεί να σκεφτεί κάποιος, αλλά θα παρακαλούσα να μου εξηγήσει πόσο εύκολο είναι για έναν δημιουργό να σχολιάσει σε μια ταινία ταυτόχρονα τα εξής ζητήματα:

• την επίδραση της θρησκείας και των περιορισμών της ελευθερίας εν γένει στη ζωή μας,
• τον ταξικό διαχωρισμό των κοινωνιών μας και το βάρος που αυτός έχει στην ανθρώπινη συμπεριφορά,
• τη σύγκρουση των αντιλήψεων περί ηθικής και δικαίου μέσα σε μια κοινωνία,
• τη διαλυτική επίδραση του εγωισμού στις ανθρώπινες σχέσεις,
• την αυστηρή διαπαιδαγώγηση και τα σύνορά της με το φασισμό,
• τη δικαιοσύνη και το πόσο πραγματικά ανεξάρτητη είναι,
• τη δικαιοσύνη και τη σχέση της με την ανάδειξη της αλήθειας,
• τα δυσάρεστα συναισθήματα που δημιουργεί στον ψυχισμό μας η (συλλογική) αίσθηση αδιεξόδου (σας θυμίζει κάτι αυτό σε σχέση με τη ζωή στην Ελλάδα της κρίσης;!).

Πώς χώρεσε αλήθεια κάποιος τόσα πολλά πράγματα στην ίδια ταινία; Και πόσο αριστοτεχνικά δεμένα και δοσμένα στους θεατές, με ένα σενάριο, αληθινό κέντημα! Κι όλα αυτά με αφορμή μια απλή ιστορία χωρισμού δύο ανθρώπων; Πώς μπόρεσε να πει τα πάντα με τόσο περιορισμένα μέσα;! Πώς ο Asghar Farhadi κατάφερε να πλημμυρίσει τις ψυχές μας με τόσα συναισθήματα όταν η σκηνοθετική ματιά του έμοιαζε αποστασιοποιημένο ντοκιμαντέρ και το σενάριο του δεν έπαιρνε θέση στα διλήμματα και στα ερωτήματα που έθετε στους θεατές του;


Το Jodaeiye Nader az Simin είναι μια "ακτινογραφία" της ζωής στο σύγχρονο Ιράν και τα προβλήματά του, ανατριχιαστικά ρεαλιστικό και αφοπλιστικό, ένα συγκλονιστικό δράμα, βαρύ κι ασήκωτο - προφανώς - για αυτούς που επιλέγουν το σινεμά για να χαλαρώσουν, μοναδική εμπειρία για όσους θέλουν να σκεφτούν και να συλλογιστούν για τη ζωή τους! Βάζω εύκολα στοίχημα ότι αυτή είναι η καλύτερη ταινία για φέτος!

Με μια λέξη και χωρίς κανένα δισταγμό ... ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ!