Υπόθεση
Τη στιγμή που ο επικεφαλής του Κολεγίου των Καρδιναλίων εμφανίζεται στον εξώστη της Βασιλικής του Αγίου Πέτρου στο Βατικανό για να πει το περίφημο Habemus Papam που σηματοδοτεί την εκλογή του νέου Πάπα, ο νέος επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας παθαίνει κρίση και δε βγαίνει στον εξώστη για να ευλογήσει το πλήθος...
Αξιολόγηση
Η πάλη ανάμεσα στις θείες επιταγές και στα ανθρώπινα θέλω ή σε ευρύτερη ανάγνωση η πάλη ανάμεσα σε αυτό που έχουν αποφασίσει οι άλλοι για τη ζωή μας και αυτό που αληθινά ποθεί η ψυχή μας σχολιάζεται εξαιρετικά από το Nanni Moretti στη νέα του ταινία. Στο Habemus Papam, ο Ιταλός δημιουργός παίρνει ως αφορμή την εκλογή νέου Πάπα από το κονκλάβιο των καρδιναλίων και φαντάζεται τι θα μπορούσε να συμβεί αν ο νέος Πάπας δεν ήταν σε θέση να ασκήσει τα "ιερά" καθήκοντά του και αρνούταν πεισματικά να το κάνει.
Παρότι δηλωμένος άθεος, ο Νάνι Μορέτι προσεγγίζει με συμπάθεια τους ήρωές του, δηλ. τους κορυφαίους εκπροσώπους της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Επίσης, αν και σε γενικές γραμμές είναι ειρωνικός ως προς την Εκκλησία και στηλιτεύει το "αλάθητο" των επιλογών του Θεού και των ανθρώπων (ιδιαίτερα εμπνευσμένη π.χ. η σκηνή που βάζει τους καρδινάλιους να λικνίζονται στο άκουσμα των μουσικών επιλογών του Πάπα!), το κύριο ενδιαφέρον του Μορέτι είναι να προβάλει το ανθρώπινο πρόσωπο του Πάπα και των καρδιναλίων του κονκλαβίου. Έτσι, ισορροπώντας ανάμεσα στο βλάσφημο και στο ιερό ο ιταλός δημιουργός προσπαθεί να μας θυμίσει (κυρίως στους πιστούς Ιταλούς συμπατριώτες του που τείνουν να το ξεχνάνε) ότι οι ηγέτες της Καθολικής Εκκλησίας είναι κι αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες, προτιμήσεις και ... ψυχολογικά προβλήματα!
Αν κάτι όμως κάνει την ταινία ξεχωριστή και άξια της προσοχής μας είναι η εμφάνιση και η εξαιρετική ερμηνεία του Michel Piccoli στο ρόλο του Πάπα. Οι εκφράσεις του προσώπου, το θλιμμένο βλέμμα, η αποτύπωση των συναισθημάτων στη γλώσσα του σώματος του μεγάλου (όχι μόνο σε ηλικία) γάλλου ηθοποιού, πραγματικά κλέβουν την παράσταση!
Μια αστεία και ταυτόχρονα σε στιγμές συγκινητική ταινία, ό,τι πρέπει για ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε απόλυτες αλήθειες και "θεϊκές βεβαιότητες"! Ο Νάνι Μορέττι πιστεύει ότι και οι Θεοί μπορεί να κάνουν λάθη και αυτό που μας κάνει ανθρώπους και μας δίνει αξιοπρέπεια είναι η δυνατότητα να μπορούμε να διορθώσουμε αυτά τα λάθη με όποιο κόστος! Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του!
Παρότι δηλωμένος άθεος, ο Νάνι Μορέτι προσεγγίζει με συμπάθεια τους ήρωές του, δηλ. τους κορυφαίους εκπροσώπους της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας. Επίσης, αν και σε γενικές γραμμές είναι ειρωνικός ως προς την Εκκλησία και στηλιτεύει το "αλάθητο" των επιλογών του Θεού και των ανθρώπων (ιδιαίτερα εμπνευσμένη π.χ. η σκηνή που βάζει τους καρδινάλιους να λικνίζονται στο άκουσμα των μουσικών επιλογών του Πάπα!), το κύριο ενδιαφέρον του Μορέτι είναι να προβάλει το ανθρώπινο πρόσωπο του Πάπα και των καρδιναλίων του κονκλαβίου. Έτσι, ισορροπώντας ανάμεσα στο βλάσφημο και στο ιερό ο ιταλός δημιουργός προσπαθεί να μας θυμίσει (κυρίως στους πιστούς Ιταλούς συμπατριώτες του που τείνουν να το ξεχνάνε) ότι οι ηγέτες της Καθολικής Εκκλησίας είναι κι αυτοί άνθρωποι με αδυναμίες, προτιμήσεις και ... ψυχολογικά προβλήματα!
Αν κάτι όμως κάνει την ταινία ξεχωριστή και άξια της προσοχής μας είναι η εμφάνιση και η εξαιρετική ερμηνεία του Michel Piccoli στο ρόλο του Πάπα. Οι εκφράσεις του προσώπου, το θλιμμένο βλέμμα, η αποτύπωση των συναισθημάτων στη γλώσσα του σώματος του μεγάλου (όχι μόνο σε ηλικία) γάλλου ηθοποιού, πραγματικά κλέβουν την παράσταση!
Μια αστεία και ταυτόχρονα σε στιγμές συγκινητική ταινία, ό,τι πρέπει για ανθρώπους που δεν πιστεύουν σε απόλυτες αλήθειες και "θεϊκές βεβαιότητες"! Ο Νάνι Μορέττι πιστεύει ότι και οι Θεοί μπορεί να κάνουν λάθη και αυτό που μας κάνει ανθρώπους και μας δίνει αξιοπρέπεια είναι η δυνατότητα να μπορούμε να διορθώσουμε αυτά τα λάθη με όποιο κόστος! Δε θα μπορούσα να συμφωνήσω περισσότερο μαζί του!
4 σχόλια:
Πάνο με βρίσκεις σύμφωνη! Δεν θέλω να κάνω spoiler και να απαριθμώ κωμικές σκηνές αλλά η φάση με το βόλλευ ήταν αξεπέραστη! Χαρίκλεια
Γεια σου Χαρίκλειά μου, χαίρομαι που σου άρεσε η ταινία, όντως πολύ αστεία η σκηνή με τις αθλοπαιδείες. Τι πιστεύεις ότι εκεί ήθελε να πει ο Μορέττι; κάτι για τον εαυτό του; μήπως ήθελε να κάνει ένα σχόλιο για τους ψυχολόγους και την επιστημονική τους επάρκεια; Δεν ξέρω, είχα την αίσθηση ότι κάτι παραπάνω ήθελε να πει ο ποιητής με τη συγκεκριμένη σκηνή από το να βγάλει απλά γελιο;
Πάνο έχω την αίσθηση ότι παίζουν οι εξής πιθανότητες: α) σχόλιο για τους ψυχολόγους,(i: λύση που εφηύρε ο ψυχολόγος για να μην βαριούνται κλεισμένοι στος τέσσερις τοίχους ή ii: πράγματι λύση για να εμψυχώσουν τον Ποντίφηκα?) β) σχόλιο για την ανδρική φύση με τον "υγιή" ανταγωνισμό των σπόρ που συγκινεί ακόμα και ιερωμένους γ) σχόλιο για την φύση του αθλητισμού ως εργαλείο για την συναδέλφωση των λαών, ομπρέλα των οποίων αποτελεί και η θρησκεία? Τι να πώ? Πάντως πέθανα στο γέλιο! Φιλιά, Χαρίκλεια
Χαρίκλεια, έγραψες!
Δημοσίευση σχολίου