Υπόθεση
Το ταξίδι προς την ελευθερία έξι δραπετών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου δραπέτευσαν από ένα γκουλάγκ της Σιβηρίας και διέσχισαν σχεδόν 6.500 χλμ με τα πόδια ως την Ινδία!
Αξιολόγηση
Η κινηματογραφική επιστροφή (μετά από 7 χρόνια απουσίας) του Peter Weir, δημιουργού ιδιαίτερα αξιόλογων ταινιών, όπως Gallipoli, Dead Poets Society, Green Card και The Truman Show, γίνεται με τυμπανοκρουσίες! Με το The Way Back ο Αυστραλός σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μια περιπέτεια επικών διαστάσεων, με καλό ρυθμό, εξαιρετικά σκηνοθετημένη, με μοναδική φωτογραφία, και τοπία, που κόβουν πραγματικά την ανάσα!
Αλλά, ενώ σαν παραγωγή η δημιουργία του Weir είναι άρτια σε όλα τα επίπεδα (από τη μουσική έως το μακιγιάζ), ως προς το δραματουργικό βάρος της υστερεί σημαντικά! Η περιπλάνηση των δραπετών από την εξορία της Σιβηρίας, που τους επέβαλε το καθεστώς Στάλιν (a propos απόλυτα πιστή μεταφορά των συνθηκών διαβίωσης στα γκουλάγκ - όπως την είδα τουλάχιστον να αναπαρίσταται στο Μουσείο της Κατοχής στη Ρίγα) προς την ελευθερία της (υπό βρετανική κατοχή) Ινδίας, παρότι μας χαρίζει συγκλονιστικής ομορφιάς εικόνες και δημιουργεί έντονη αγωνία στους θεατές για την τύχη των ηρώων της ταινίας, εντούτοις το δράμα τους δεν αγγίζει την ψυχή μας, δεν δημιουργεί εσωτερική ένταση ή βαθύτερες σκέψεις, και δεν συγκινεί πέρα από επιφανειακά τουλάχιστον.
Η ταινία αναδεικνύει επιτυχημένα δύο δυνάμεις που αντιπαραβάλλονται: από τη μια η υπέρτατη δύναμη της φύσης, που στέκεται πότε σύμμαχος στους δραπέτες για να ξεφύγουν από τη φυλακή τους και πότε εχθρός τους (όταν τους απειλεί με αφυδάτωση και λιμοκτονία) και απ' την άλλη η θέληση του ανθρώπου να φτάσει στην "Ιθάκη" του, να γλιτώσει από τα δεσμά του και να υπερνικήσει τις κακουχίες του ταξιδιού που απειλούν την ύπαρξή του.
Συμπερασματικά, αν και θα προτιμούσα η ταινία να εστιάζει περισσότερο στον άνθρωπο και στο πως βιώνει το δράμα του από ό,τι στο ταξίδι και στην αποτύπωση πανέμορφων τοπίων, εντούτοις οφείλω να παραδεχτώ ότι το the Way Back cineπαίρνει το θεατή με τη δύναμη των εικόνων του και τον ταξιδεύει μίλια μακριά!
Το ταξίδι προς την ελευθερία έξι δραπετών, οι οποίοι κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου πολέμου δραπέτευσαν από ένα γκουλάγκ της Σιβηρίας και διέσχισαν σχεδόν 6.500 χλμ με τα πόδια ως την Ινδία!
Αξιολόγηση
Η κινηματογραφική επιστροφή (μετά από 7 χρόνια απουσίας) του Peter Weir, δημιουργού ιδιαίτερα αξιόλογων ταινιών, όπως Gallipoli, Dead Poets Society, Green Card και The Truman Show, γίνεται με τυμπανοκρουσίες! Με το The Way Back ο Αυστραλός σκηνοθέτης μας παρουσιάζει μια περιπέτεια επικών διαστάσεων, με καλό ρυθμό, εξαιρετικά σκηνοθετημένη, με μοναδική φωτογραφία, και τοπία, που κόβουν πραγματικά την ανάσα!
Αλλά, ενώ σαν παραγωγή η δημιουργία του Weir είναι άρτια σε όλα τα επίπεδα (από τη μουσική έως το μακιγιάζ), ως προς το δραματουργικό βάρος της υστερεί σημαντικά! Η περιπλάνηση των δραπετών από την εξορία της Σιβηρίας, που τους επέβαλε το καθεστώς Στάλιν (a propos απόλυτα πιστή μεταφορά των συνθηκών διαβίωσης στα γκουλάγκ - όπως την είδα τουλάχιστον να αναπαρίσταται στο Μουσείο της Κατοχής στη Ρίγα) προς την ελευθερία της (υπό βρετανική κατοχή) Ινδίας, παρότι μας χαρίζει συγκλονιστικής ομορφιάς εικόνες και δημιουργεί έντονη αγωνία στους θεατές για την τύχη των ηρώων της ταινίας, εντούτοις το δράμα τους δεν αγγίζει την ψυχή μας, δεν δημιουργεί εσωτερική ένταση ή βαθύτερες σκέψεις, και δεν συγκινεί πέρα από επιφανειακά τουλάχιστον.
Η ταινία αναδεικνύει επιτυχημένα δύο δυνάμεις που αντιπαραβάλλονται: από τη μια η υπέρτατη δύναμη της φύσης, που στέκεται πότε σύμμαχος στους δραπέτες για να ξεφύγουν από τη φυλακή τους και πότε εχθρός τους (όταν τους απειλεί με αφυδάτωση και λιμοκτονία) και απ' την άλλη η θέληση του ανθρώπου να φτάσει στην "Ιθάκη" του, να γλιτώσει από τα δεσμά του και να υπερνικήσει τις κακουχίες του ταξιδιού που απειλούν την ύπαρξή του.
Συμπερασματικά, αν και θα προτιμούσα η ταινία να εστιάζει περισσότερο στον άνθρωπο και στο πως βιώνει το δράμα του από ό,τι στο ταξίδι και στην αποτύπωση πανέμορφων τοπίων, εντούτοις οφείλω να παραδεχτώ ότι το the Way Back cineπαίρνει το θεατή με τη δύναμη των εικόνων του και τον ταξιδεύει μίλια μακριά!
2 σχόλια:
Η ρεαλιστική απλή αναπαράσταση μιάς φυγής, κάποιου είδους βαρβαρότητας, του φόβου των ανθρώπων-κυνηγημένων αγριμιών, της καχυποψίας, κάποιου αγώνα σιβηριανής επιβίωσης και τα άγρια φυσικά τοπία, δ ε ν αρκούν για να ανεβάσουν την ταινια σ' ένα συναρπαστικό επίπεδο. Άνθρωποι-χαραχτήρες σχεδόν χωρίς βαθύτερα συναισθήματα, χωρίς βαθύτερες ρίζες, χωρίς ιδεολογία, σχεδόν χωρίς α ι τ ί ε ς. Για τις οποίες ένας ολοκληρωτικός τερατώδης μηχανισμός επέφερε λ.χ. το ξεπάτωμα και τον κατευθυνόμενο λοιμό στην Ουκρανία, κατάφεραν την εξόντωση εκατομμυρίων αγροτών-μικροαγροτών ως δήθεν ταξικών εχθρών-''Κουλάκων''-με 4-5 εκατομμύρια αθώα πλάσματα-θύματα ! [στην πραγματικότητα για να ιδιοποιηθεί η σταλινολενινιστική-γραφειοκρατική, τυραννική τάξη το αγροτικό προιόν και να το πουλήσει στο εξωτερικο, ώστε να εισάγει βαρειά βιομηχανία παραγωγής, και να ενισχυθεί ταξικά, καθυποτάσσοντας όλες τις άλλες τάξεις..], η ''ΝιΚαΒεντέ'', να πούμε...- τους κατέβασε στην λευκή κόλαση του ΓΚΟΥΛΑΓΚ, άνθρωποι - φιλμικοί/-θεατρικοί, έστω- χαραχτήρες, που με το ''έτσι θέλω'' σχεδιάζουν μιά απλήν απόδραση, με συγχωρείτε, αλλά δ ε ν φτάνουν, να με κρατήσουν καθηλωμένο στην καρεκλα. Γιά να διδαχτώ κάτι καινούριο, να μάθω κάτι απ' την ανθρώπινη βαρβαρότητα.Απ' το τί και το πώς. Απ' την καχυποψία των κοινωνιών του ''σοσιαλ. στρατοπέδου'', απ' την κρυφήν Οδύσσεια.
Έτσι, έμαθα για την βαρβαρότητα της φύσης που αντιμετώπιζαν. Αλλ' αυτήν αντιμετώπισαν κι οι ....Νεαντερτάλιοι ! Κι οι Κρό Μανιόν !Τών μεταΠαγετώνων κττ. Τίποτα αξιολογώτερο από τότε ;
΄Σίγουρα η ανάγνωση του '' ΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΙΒΑΝ ΝΤΕΝΙΣΟΒΙΤΣ'' θάναι πολύ συναρπαστικότερη. [Ο Σ ο λ ζ ε ν ί τ σ ι ν, παρότι συντηρητικός φιλελεύθερος, θρησκευόμενος σχεδόν, ήταν ένας πραγματικός ανθρωπος της πίστης. Έγραφε με βάθος, ειλικρίνεια κι ευαισθησία.] Αυτή, ήταν ο πρώτος σεισμός αλήθειας. Αυτή ξεσκέπασε αποφασιστικά και σε παγκόσμιο επίπεδο, την αθλιότητα του σταλινικού Κόσμου -και της νύν Παπαρήγα, φυσικά-. Τί βάθος , επομένως, να ανακαλύψεις σ' αυτό εδώ το WAY BACK-πρωτόγονο φίλμ ; Χωρίς τίποτα το ιδιαίτερο ;
Ίσως μιά φιλμική μεταφορά του ''Μιά ημέρα του ΙΒΑΝ ΝΤΕΝΙΣΟΒΙΤΣ'' από έναν έμπειρο σκηνοθέτη, επιδέξιον, κι ό χ ι ε π ι δ ε ρ μ ι κ ό , σαν ετούτον εδώ του ''THE WAY BACK'' , θα μπορούσε να δώσει κάτι αξιόλογο. Καθότι, τί άλλο, γιά πείτέ μου, να συνεχίσω νά βλέπω εδώ ; Τά ...τοπία τάχα μου, της ερήμου Γκόμπι, τα υψίπεδα του Θιβέτ και της Λάσα ; Τους χωριάτες-πιθανούς χαφιέδες του ....Ουλάν Μπατόρ ; Ή το....Δαλάι Λάμα ;
Ο λ.χ. ''Πεταλούδας'' , ή ο '''Κόμης του Μόντε Κρίστο'' είχαν πολύ αξιολογώτερη πλοκή κι ενδιαφέρον.
Γειά χαρά.
KOSTAS TRENT
Κώστα, έχεις δίκιο σε αρκετές επισημάνσεις σου, αλλά όταν έχεις μια τόσο άρτια παραγωγή, με εξαιρετική σκηνοθεσία, μουσική, φωτογραφία, καλό ρυθμό και εντυπωσιακά τοπία, εεεε δεν μπορείς να πεις ότι είναι και κακή ταινία!
Δημοσίευση σχολίου