Δε σκέφτομαι, άρα υπάρχω (2010) (7 στα 10)

Εισαγωγή

Πριν πέντε χρόνια είχε κάνει αίσθηση στο σινεφιλικό κοινό μια χαμηλότονη δραματική ταινία, το Squid and the Whale του Noah Baumbach, που διηγείτο την αυτοβιογραφική ιστορία του χωρισμού των γονιών του δημιουργού της, αποτυπώνοντας με ευαισθησία τα επώδυνα συναισθήματα που ένα διαζύγιο γεννά στις ψυχές των ανήλικων παιδιών μιας οικογένειας. Ο σκηνοθέτης αυτός επέστρεψε και το Greenberg είναι το νέο κινηματογραφικό του πόνημά.

Υπόθεση

Ο Roger Greenberg μετά την έξοδό του από κλινική στην οποία είχε νοσηλευτεί με νευρικό κλονισμό μετακομίζει στο σπίτι του αδερφού του στο Λος Άντζελες και αποφασίζει να μην ασχοληθεί με τίποτα για ένα διάστημα.

Αξιολόγηση

Το Greenberg είναι μια ταινία που μπορείς ευκολότερα να την ορίσεις αρνητικά, να πεις τι δεν είναι παρά τι είναι... Δεν είναι λοιπόν ακριβώς κωμωδία, παρόλο που έχει κωμικά στοιχεία. Δεν είναι δραματική, παρόλο που θίγει πολύ εύστοχα και αναλύει εις βάθος πολλά σύγχρονα προβλήματα. Δεν είναι περιπέτεια, δεν έχει σασπένς, δεν έχει δραματουργικές κορυφώσεις, δεν υπάρχουν σεναριακές ανατροπές στην ταινία! Αντίθετα, όλα μοιάζουν σχετικά προβλέψιμα και υπάρχει μια νωχελική εξέλιξη της πλοκής του σεναρίου. Κι όμως η ταινία παραμένει μια πολύ καλή πρόταση για κινηματογραφική έξοδο! Αυτό συμβαίνει γιατί η δημιουργία του Noah Baumbach προσφέρει στους θεατές της μια εξαιρετική ανάλυση χαρακτήρων (δεν έχει σε τίποτα η αφήγηση να ζηλέψει από λογοτεχνική προσέγγιση ηρώων σε μυθιστόρημα!), καθώς και μπόλικες αλήθειες για τη ζωή!

Η ανάγκη για επικοινωνία, η δυσκολία του να χαμηλώσεις το εγώ σου για να έρθεις σε ουσιαστική επαφή με τους άλλους, η ευκολία στο να ασκείς κριτική από το να τολμάς να πιάνεις τη ζωή από τα μαλλιά, το ίδιο το νόημα της ζωής (αν υποτεθεί ότι κάτι τέτοιο πραγματικά υπάρχει), η ζωή που φεύγει με τα όνειρα που ξεφτίζουν, η αφοπλιστική (έως τα όρια της αυθάδειας) επικοινωνία των ΄θέλω' της νέας γενιάς, που δείχνει cool αλλά μπορεί να είναι κενή περιεχομένου σε αντιδιαστολή με τη δυσλειτουργική αμηχανία της γενιάς των 30φεύγα. Όλα αυτά κι άλλα πολλά σχολιάζονται στην ταινία με πολύ δυνατές κι αληθινές ατάκες που δίνουν άφθονη τροφή για σκέψη.


Είμαι σίγουρος ότι σε πολλούς θα ξενίσει η χαλαρή σεναριακή δομή, καθώς και το μάλλον αργό σενάριο που δε φτάνει σε καμία δραματουργική κορύφωση. Όμως αν οι θεατές αποδεχτούν το γεγονός ότι η ταινία είναι μια χαμηλότονη δημιουργία που στόχο έχει να πει την ιστορία της και να δώσει ερεθίσματα για σκέψη χωρίς πολλές φαμφάρες και τυμπανοκρουσίες στα πλαίσια της παράδοσης των ταινιών του καλού ανεξάρτητου αμερικανικού κινηματογράφου, τότε αξίζει να της δώσουν μια ευκαιρία. Αν μη τι άλλο θα απολαύσουν έναν αγνώριστο Ben Stiller στον πρωταγωνιστικό ρόλο!