Το ποτάμι ανάμεσα (2009) (8 στα 10)

Εισαγωγή
Το ποτάμι είναι ένα φυσικό σύνορο, όταν όμως διατρέχει μια πόλη και σπίτια υπάρχουν και στις δύο όχθες του, τότε οι άνθρωποι χτίζουν γέφυρες επικοινωνίας και ενώνουν τις πλευρές του...

Υπόθεση
H Elisabeth ακούει στις ειδήσεις για την τρομοκρατική επίθεση στο μετρό και σε λεωφορείο στο Λονδίνο της 7ης Ιουλίου 2005 και καλεί αμέσως την κόρη της που μένει εκεί στο κινητό της. Εκείνη όμως το έχει κλειστό. Οι ώρες και οι μέρες περνούν χωρίς η μητέρα να έχει οποιοδήποτε σημείο ζωής από την κόρη της και έτσι αποφασίζει να πάει να την ψάξει στο Λονδίνο.

Αξιολόγηση
Τι ενώνει άραγε τους ανθρώπους όταν είναι διαφορετικοί, έχουν μάθει να οριοθετούν την «περιοχή» τους και να είναι καχύποπτοι ο ένας απέναντι στον άλλο; Μια δύσκολη στιγμή, μια συμφορά, αυτό τους φέρνει κοντά, αυτό καταρρίπτει στερεότυπα, γκρεμίζει τείχη, γιατί στο τέλος της μέρας πάντα η ανθρωπιά κυριαρχεί! Η ταινία του γαλλο-αλγερινού Rachid Bouchareb είναι ένα δράμα για τα σύγχρονα τείχη που υψώνονται ανάμεσα στους ανθρώπους, τις διαπολιτισμικές διαφορές, μια ανθρώπινη ταινία για τη συνύπαρξη, μια ταινία που εντέλει πρεσβεύει ότι δεν είμαστε τόσο διαφορετικοί όσο νομίζουμε κι ότι ασφαλώς αξίζει να έρθουμε κοντά προκειμένου να το διαπιστώσουμε!

Προσωποκεντρική και εστιασμένη στο πρόσωπο των δύο γονιών που σε ένα αποξενωμένο Λονδίνο αναζητούν τα παιδιά τους φοβούμενοι ότι έχουν πέσει θύματα ή χειρότερα είναι εμπλεκόμενα στην τρομοκρατική επίθεση της 7ης Ιουλίου 2005, η ταινία καταφέρνει να φωτίσει εξαιρετικά τις προσωπικές τους ιστορίες, τις αγωνίες τους και να αναπτύξει πολύ ικανοποιητικά τους χαρακτήρες τους! Η Brenda Blethyn για άλλη μια φορά μεγαλουργεί επί της οθόνης και αποτυπώνει μοναδικά τις αγωνίες της μάνας, που όποια εθνικότητα κι αν έχει παραμένει μάνα, την απόγνωσή της, την ψυχραιμία της εκεί που χρειάζεται, την αποφασιστικότητα της να βρει το παιδί της και την ανάγκη της να έρθει ταυτόχρονα κοντά σε όποιον, ακόμα και στον πιο μακρινό «ξένο», μπορεί να τη νιώσει λίγο και με μια αγκαλιά να της μετριάσει τον πόνο.

Μια συγκινητική ταινία, που ενδεχομένως στα χέρια ενός άλλου σκηνοθέτη γινόταν αριστούργημα, που αποφεύγει να κάνει οποιαδήποτε πολιτική αναφορά (και προσωπικά αυτό δε μου έλειψε καθόλου), που παίζοντας με την ελπίδα των πρωταγωνιστών της, αναδεικνύοντας τις αμφιβολίες των θεατών και χτίζοντας πάνω στις δικές μας προκαταλήψεις καταφέρνει να μας κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον και να μας διδάξει (έστω και λίγο άγαρμπα και με το δασκαλίστικο ύφος του «αγάπα τον πλησίον σου») ότι ο δρόμος για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι περνά μέσα από το σπίτι του γείτονά μας! Αξίζει να ακούσουμε προσεχτικά αυτά που έχει να μας πει, νομίζω...