ΥπόθεσηΤο παρασκήνιο, η προετοιμασία και η πραγματοποίηση της ιστορικής τηλεοπτικής συνέντευξης-μονομαχίας του έκπτωτου προέδρου των ΗΠΑ, Νίξον, στο Βρετανό δημοσιογράφο-παρουσιαστή ανάλαφρων τηλεοπτικών εκπομπών, Φροστ.
Αξιολόγηση
Όταν άκουσα τον οσκαρικό θόρυβο για το Frost/Nixon φοβόμουνα ότι πίσω από τη σκηνοθετική υπογραφή του Ron Howard θα έχουμε να κάνουμε με άλλη μια χλιαρή και χαριτωμένη ταινία όπως το οσκαρικά υπερτιμημένο A Beautiful Mind. Μετά τη θέαση της ταινίας ενώ σκηνοθετικά δεν την βρήκα ως κάτι το ιδιαίτερο, με ενθουσίασε εντούτοις η ατμόσφαιρά της, ενώ το σενάριο, οι διάλογοι και οι πλείστες έμμεσες μπηχτές της στη σύγχρονη πραγματικότητα της Αμερικής (κι όχι μόνο) πραγματικά κάνουν την ταινία ξεχωριστή! Ο θεατής (αυτός τουλάχιστον που έχει έστω και λίγο ενδιαφέρον για την πολιτική!) πραγματικά αφήνεται, ρουφιέται, στη γοητευτική δίνη εκείνης της ιστορικής τηλεοπτικής αναμέτρησης μεταξύ των Νίξον και του Φροστ!
Ο Howard δε χάνεται σε δαιδαλώδεις λεπτομέρειες του σκανδάλου Watergate (ποιος θα ενδιαφερόταν άλλωστε; Έχει παρέλθει και τόσος καιρός!), αλλά ορθά επιμένει στην ουσία της υποθεσης, που δεν είναι άλλη από αυτήν της κατάδειξης και αποκαθήλωσης όλων εκείνων των χαρακτηριστικών ενός ηγέτη που θεωρεί ότι επειδή ανέβηκε στην εξουσία πλέον του επιτρέπονται τα πάντα (ακολουθώντας το μακιαβελικό "ο σκοπός αγιάζει τα μέσα"), του ηγέτη που λέει συστηματικά ψέμματα και κάνει κατάχρηση της εξουσίας που του δόθηκε, στην αρχή για να πετύχει ένα πολιτικό στόχο και στη συνέχεια για να κρατηθεί στην καρέκλα του συγκαλύπτοντας σκάνδαλα! (Την είδατε την ταινία, κύριοι Bush, Blair, αλλά και Καραμανλή;! Ένας Frost σας χρειάζεται για να σας κάνει να ομολογήσετε τα εγκλήματά σας!)
Μια πολύ δυνατή πολιτική ταινία με εξαιρετικές ερμηνείες από τους Frank Langella και Michael Sheen, καλογραμμένους διαλόγους και μια πολύ όμορφη μουσική υπόκρουση! Η εποχή μας ζητά ηγέτες που να μην προσβάλουν το δημόσιο αίσθημα, να μην παρασύρουν τον κόσμο με τα ψέματά τους, ζητά ειλικρίνια και όχι επικοινωνιακή διαχείριση των προβλημάτων, διψά για περισσότερη και αληθινή δημοκρατία! Όποιος πάει κόντρα σε αυτή την πάνδημη απαίτηση θα ζήσει να δει (όπως ο Νίξον) το όνομά του να γράφεται με μελανά γράμματα από τον ιστορικό του μέλλοντος! Αυτό είναι το μάθημα που δίνει η ταινία!
2 σχόλια:
Καλησπέρα Πάνο, μόλις βγήκα απ' το σινεμά! Και για να είμαι ειλικρινής δε μου άρεσε σχεδόν καθόλου! Ενώ βρήκα τη σκηνοθεσία(σε αντίθεση με εσένα) να την περιβάλλει με κάποια άξια προσοχής πυκνογραμένη αφήγηση, το σενάριο μου έμοιαζε εξαιρετικά αφελής και απλουστευτικό. Σαν δημοσιογραφικό(με την κακή έννοια) ντοκουμέντο που προσπαθεί να πείσει το αιώνια συντηρητικό κοινό. Αυτό που αποκαλούμε μικροαστό! Δεν ξέρω, θα τη σκεφτώ και καλύτερα και ίσως επανέλθω!
Την καληνύχτα μου φίλε!
Γεια σου Kioy!
Θεωρώ το σενάριο το καλύτερο στοιχείο της ταινίας. Εκτός ότι μας κρατά το ενδιαφέρον αμείωτο για ένα σκάνδαλο που ελάχιστα ενδιαφέρει σήμερα ακόμα και τους Αμερικανούς και δε μας πνίγει στις λεπτομέρειές του, είναι γεμάτο μπηχτές για το σήμερα, καταφέρνει μέσα από τους διαλόγους του να θυμηθούμε το Bush και όλους τους λόγους που μας κάνουν να μισούμε αυτόν και τους ομοίους του. Τέλος δίνει μαθήματα πολιτικά και μας περνά το πολιτικό του στίγμα χωρίς να προπαγανδίζει αλλά κάνοντάς μας να δούμε λίγο πιο συμπαθητικά τον άνθρωπο κι όχι τον πολιτικό Νίξον.
Δημοσίευση σχολίου