Υπόθεση
Ο Benjamin δεν είναι ένα παιδί σαν και τα άλλα. Γεννιέται παγιδευμένος σε σώμα γέρου και όσο μεγαλώνει το σώμα του γίνεται ολοένα και πιο νέο. Τι θα γίνει όμως όταν ερωτευτεί τη Daisy και χρειάζεται να υπερβούν το πρόβλημα της αντίστροφής τους εξέλιξης στο χρόνο;
Αξιολόγηση
Τι σου είναι, βρε παιδί μου, αυτό το Hollywood! Οι δημιουργοί του μπορούν να πάρουν την πιο απίθανη ιστορία, αυτή που ούτε ένα πεντάχρονο παιδί δεν θα πίστευε λεπτό στην αληθοφάνειά της και να την διηγηθούν τόσο γοητευτικά που βλέποντάς την να μην αμφιβάλεις τελικά για το αν αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι πραγματική ή όχι! Ένα τέτοιο παραμυθάκι διηγείται εδώ ο μάγος της κάμερας David Fincher, και το διηγείται με πανέμορφες εικόνες, με έξοχη αναπαράσταση εποχής ταξιδεύοντας από τη δεκαετία του 20 μέχρι και τις μέρες μας, με μπόλικη αφηγηματική σάλτσα, ίσως όχι βέβαια με τόση φαντασία όπως θα το έκανε ένας Tim Burton, αλλά σίγουρα με μεστό κινηματογραφικό ρυθμό και υπερχειλίζουσα διάθεση να συγκινήσει!
Το θέμα της αντιστροφής του χρόνου και της κατάκτησης της σωματικής νιότης όταν η σοφία της ζωής μας πλέον μας συντροφεύει, ένα θέμα που αποτελεί κοινό τόπο στη σκέψη των περισσοτέρων ανθρώπων, φιλοδοξούσε προφανώς να σχολιάσει η νέα δημιουργία του εξαιρετικού όπως πάντα David Fincher. Όμως στο βωμό της υπερπαραγωγής και της επικής αφήγησης κάπου παραστράτησε η φιλοσοφική διάθεση και έτσι η ταινία καταλήγει να δίνει έμφαση στις ρυτίδες και στο make up της αποτύπωσης της νεανικής μεταμόρφωσης του Brad Pitt-Benjamin Button παρά στην εμβάθυνση και στην ανάλυση των συναισθημάτων που η αντιστροφή του χρόνου προκαλεί σε κάποιον!
Μη σκιάζεστε, μόλις μεγαλώσει θα μοιάσει στου Brad Pitt, σας το υπόσχομαι!
Όμως τα make up και τα εφέ ποτέ δεν κάνουν από μόνα τους τις μεγάλες ταινίες! Παρομοίως και οι 13 υποψηφιότητες για όσκαρ ποτέ δε στάθηκαν ικανές να βοηθήσουν μια ταινία να αποφύγει τις ρυτίδες και τη λήθη της κινηματογραφικής ιστορίας όταν τελικά χάνει την ουσία και μένει στην επιφάνεια - όσο καλογυαλισμένη κι αν είναι αυτή! Κλασσική περίπτωση υπερεκτιμημένης ταινίας (ο κριτικός του μέλλοντος θα αποφανθεί!)
Ο Benjamin δεν είναι ένα παιδί σαν και τα άλλα. Γεννιέται παγιδευμένος σε σώμα γέρου και όσο μεγαλώνει το σώμα του γίνεται ολοένα και πιο νέο. Τι θα γίνει όμως όταν ερωτευτεί τη Daisy και χρειάζεται να υπερβούν το πρόβλημα της αντίστροφής τους εξέλιξης στο χρόνο;
Αξιολόγηση
Τι σου είναι, βρε παιδί μου, αυτό το Hollywood! Οι δημιουργοί του μπορούν να πάρουν την πιο απίθανη ιστορία, αυτή που ούτε ένα πεντάχρονο παιδί δεν θα πίστευε λεπτό στην αληθοφάνειά της και να την διηγηθούν τόσο γοητευτικά που βλέποντάς την να μην αμφιβάλεις τελικά για το αν αυτή η ιστορία θα μπορούσε να είναι πραγματική ή όχι! Ένα τέτοιο παραμυθάκι διηγείται εδώ ο μάγος της κάμερας David Fincher, και το διηγείται με πανέμορφες εικόνες, με έξοχη αναπαράσταση εποχής ταξιδεύοντας από τη δεκαετία του 20 μέχρι και τις μέρες μας, με μπόλικη αφηγηματική σάλτσα, ίσως όχι βέβαια με τόση φαντασία όπως θα το έκανε ένας Tim Burton, αλλά σίγουρα με μεστό κινηματογραφικό ρυθμό και υπερχειλίζουσα διάθεση να συγκινήσει!
Το θέμα της αντιστροφής του χρόνου και της κατάκτησης της σωματικής νιότης όταν η σοφία της ζωής μας πλέον μας συντροφεύει, ένα θέμα που αποτελεί κοινό τόπο στη σκέψη των περισσοτέρων ανθρώπων, φιλοδοξούσε προφανώς να σχολιάσει η νέα δημιουργία του εξαιρετικού όπως πάντα David Fincher. Όμως στο βωμό της υπερπαραγωγής και της επικής αφήγησης κάπου παραστράτησε η φιλοσοφική διάθεση και έτσι η ταινία καταλήγει να δίνει έμφαση στις ρυτίδες και στο make up της αποτύπωσης της νεανικής μεταμόρφωσης του Brad Pitt-Benjamin Button παρά στην εμβάθυνση και στην ανάλυση των συναισθημάτων που η αντιστροφή του χρόνου προκαλεί σε κάποιον!
Μη σκιάζεστε, μόλις μεγαλώσει θα μοιάσει στου Brad Pitt, σας το υπόσχομαι!Όμως τα make up και τα εφέ ποτέ δεν κάνουν από μόνα τους τις μεγάλες ταινίες! Παρομοίως και οι 13 υποψηφιότητες για όσκαρ ποτέ δε στάθηκαν ικανές να βοηθήσουν μια ταινία να αποφύγει τις ρυτίδες και τη λήθη της κινηματογραφικής ιστορίας όταν τελικά χάνει την ουσία και μένει στην επιφάνεια - όσο καλογυαλισμένη κι αν είναι αυτή! Κλασσική περίπτωση υπερεκτιμημένης ταινίας (ο κριτικός του μέλλοντος θα αποφανθεί!)
5 σχόλια:
Symfwnw apolyta se osa les, entelws yperektimimeni tainia! Egw ena 5/10 meta vias tha tou evaza. Otan exeis dei to "Slumdog millionaire" pou einai aristourgima, ti na sou kanei ayti i tainia?
Δεν θέλω να σχολιάσω γιατί διαφωνώ με την κριτική σου ...βαριέμαι..
Ας πούμε ότι είδα απλά ένα πολύ διαφορετικό φιλμ.
Κόλλησα λίγο στο υπερεκτιμημένο.
Γιατί? για τις κριτικές?
Η ταινία σε γνωστά site όπως το rottentomatoes είναι σε χειρότερη θέση ακόμα και από το Panic Room ή το Game του ίδιου σκηνοθέτη. Και στην Ελλάδα υπάρχουν κριτικοί που το θάψανε με 1 και 2 αστεράκια.
Γιατί? για τα Οσκαρ?
Τι δεν θα έπρεπε να είναι υποψήφιο?
Τα υπέροχα κουστούμια της Ζάκλιν Γουέστ? Τα σκηνικά? Το score ενός από τους καλύτερους ίσως συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής στον κόσμο? Οι άνθρωποι των εφέ και του μακιγιάζ που θα έπρεπε να δίνουν αυτόγραφα? Η φωτογραφία? ή μήπως το σκηνοθετικό επίτευγμα του Fincher, ο οποίος κινηματογράφησε μέσα σε 160 λεπτά ολόκληρη τη ζωή ενός ανθρώπου χρησιμοποιώντας έναν ηθοποιό γι αυτό και κρατώντας εκπληκτικά το ρυθμό στη χούφτα του?
Και αν έχει κάποιος πρόβλημα με τον Πιτ που είναι η υποψηφιότητα της υπέροχης (για άλλη μια φορά) Μπλάνσετ?
Αν δεν μας αρέσει ένα φιλμ το οποίο άρεσε πάρα πολύ σε κάποιους άλλους και πήρε και κάνα βράβείο ή κάποιες υποψηφιότητες για Οσκαρ αμέσως να το πούμε υπερεκτιμημένο. Ολα τελικά αυτά τα φιλμ για κάποιους είναι υπερεκτιμημένα.
Ο Button μπορεί να είναι πολυδιαφημισμένος, αλλά υπερεκτιμημένος δεν είναι με τίποτα. Υπερεκτιμημένες είναι ταινίες που παίρνουν ύμνους από παντού, κερδίζουν ότι βραβείο υπάρχει (Οσκαρ, Bafta, Σφαίρες, ενώσεις κριτικών….) και τελικά δεν είναι και τίποτα σπουδαίο …όπως συμβάινει με τον οριενταλισμό του Ντάνι Mπόιλιγουντ που αναφέρει ο musicbug
Πόσο συμφωνώ! Και ας είμαι από τους λίγους...
Δεν καταλαβαίνω...
Πότε έχει ''πείρα και σοφία'' το γηραλέο μωρό ; Πού τη βρήκε ;
Ο Μπράντ Πίττ, τεσσάρων ή πέντε ετών -όπως τον θέλει το...χαζοσενάριο-, με αρθριτικά και συνείδηση νηπίου, από πότε έχει...σοφία γηρατειών; Έκανε έρωτα στα δύο του ;
Η φιλοσοφική σύγκρουση Μορφή - Περιεχόμενο, ''Παιδικός ψυχισμός με περίβλημα γέρου'', μας δίνει ένα γερο-Πίτ με νηπιακό μυαλό.
Καί μετά ;
Αντί να γίνει ένας δυνατός ώριμος, έστω μεταέφηβος με ψυχοσυνειδησιακή π ε ί ρ α, αποχτά ανώριμο (!) μυαλό προεφήβου.Καί άνοια.
Θέατρο του Παραλόγου, δεν συμφωνείτε ;
'Αλλο το
'' στερνη μου γνώση να σ' είχα πρώτη''
-που δεν υποστηλώνει το παρόν φίλμ, γιατί εδώ το μυαλό ....μικραίνει αντί να ωριμάζει) .Κι άλλο η λογική ψευτοθεμελίωση του αντίστροφου χρόνου, θεμελίωση που γελοιοποιείται απ' το αχαρακτήριστο σενάριο.
'Αλλο ;
Η ΑΓΑΠΗ όπως λένε.
Όταν η αγάπη στηρίζεται στην π ρ ο ο π τ ι κ ή , και στα κοινά βιώματα, ποιά γυναίκα αλήθεια θάκανε ...σχέση με τον σφριγηλό Πίτ, ενώ σε λίγο θα του καθάριζε τη μύξα ;
''Αγάπη΄΄ σημαίνει κοινή ωρίμανση.
Ποιό ενδιαφέρον για τον άλλον ;
Τού εφήμερου ; Τών τρελλών ; Tου : ''αύριο αγάπη μου θα θέλω έρωτα εφτά μέρες τη βδομάδα.Εσύ θάσαι...68, πως θα μ' αντέξεις'' ; '' Ή ':
'' -Κάνε σύ οικογένεια, αγάπη μου ...Εγώ σιγά σιγά γίνομαι....νήπιο΄΄ ( ; ! )
Μάλλον ατμόσφαιρα ''ΑΣΥΛΟΥ ΑΝΙΑΤΩΝ'' υπάρχει στην ουσία του φίλμ.
Στέκεται-για μένα-, μόνο σαν σκληρό ''ΘΕΑΤΡΟ ΤΟΥ ΠΑΡΑΛΟΓΟΥ''
Κι εφόσον το άλλαζε εντελώς κάποιος νέος 'Πιραντέλλο''. Για το ανεκδιήγητο 'εύρημα''-σενάριο μιλώ, όχι για τη σκηνοθεσία.
KOSTAS TRENT
Πες τα, χρυσόστομε! Τόσες πτυχές που θα μπορούσαν να εξερευνώνται-αναλύονται στην τόσο ξεχωριστή ζωή του ανθρώπου αυτού, και "μείναμε" στο love story...Τι σκανδαλωδώς χαμένη ευκαιρία!
Δημοσίευση σχολίου