ΥπόθεσηΗ April είναι μια αποτυχημένη ηθοποιός και μητέρα δύο παιδιών. Ο σύζυγός της Frank δουλεύει ως πωλητής στην ίδια εταιρία που δούλευε και ο πατέρας του και αισθάνεται ασήμαντος και μπερδεμένος για το μέλλον του. Όταν η April πείθει το Frank να εγκαταλείψουν τη μικροαστική ζωή τους στην Αμερική για να μετακομίσουν στο Παρίσι, αδιέξοδα προβλήματα, ματαιοδοξίες και προδομένα όνειρα έρχονται στην επιφάνεια και συγκρούονται.
Αξιολόγηση
Εξαιρετικά δυνατή σε δραματουργικό επίπεδο και ακόμα πιο σεισμική στο επίπεδο των σκέψεων που γεννά στους θεατές, η νέα δημιουργία του Sam Mendes, του σκηνοθέτη του American Beauty, ήρθε για να συγκλονίσει, να προβληματίσει, να συζητηθεί και να μας κάνει να συζητήσουμε ανοιχτά με τον εαυτό μας και με τους ανθρώπους που αγαπάμε! Βασισμένο στο ομώνυμο μυθιστόρημα του 1961 του Richard Yates (εξαιρετική διασκευή σεναρίου από τον Justin Haythe) το Revolutionary Road μοιάζει να χωράει πολλά σημαντικά υλικά στη σύνθεσή του! Γιατί μέσα σε ένα δίωρο όλα μοιάζουν να τίθενται επί τάπητος σε αυτή την ταινία, από το νόημα της ζωής, από το σθένος και τις δυσκολίες που απαιτούν τα ρίσκα, από την αξία της οικογένειας έως και την αληθινή ουσία του έρωτα και την έμφυτη και συχνότατα καταπιεσμένη τάση των ανθρώπων για μοναχικότητα, για φυγή και περιπέτεια! Κι όλα προσεγγίζονται με τόλμη και άποψη! Και όλα μοιάζουν ουσιαστικά και αληθινά!
"Κάπου στου δρόμου τα μισά, έφτασε η ώρα να το πω, άλλα είναι εκείνα που αγαπώ, για αλλού ξεκίνησα" έγραφε ο Ελύτης και αυτό ακριβώς το νόημα αγγίζει και μέχρι να πέσουν οι τίτλοι τέλους αποθεώνει ο Μέντες! Με όχημά του το χείμαρρο Kate Winslet που ερμηνεύει με γενναία κατάθεση ψυχής την Αμερικανίδα νοικοκυρά, που ως άλλη κυρία Dalloway θέλει να αλλάξει τη ζωή της, θέλει να ζήσει την περιπέτεια, θέλει να αποδείξει στον εαυτό της ότι αξίζει να ζει και να περηφανεύεται ότι τα έργα της ανταποκρίνονται στα όνειρά της, ο Αμερικανός σκηνοθέτης στοχεύει διάνα στο πρόβλημα πολλών ανθρώπων στις μέρες μας, που έχοντας εξασφαλίσει τα προς το ζην παλεύουν με τα υπαρξιακά τους και βρίσκουν συχνά τη λύση σε μια φυγή προς το άγνωστο, που μπορεί κάποιος να τη βαπτίζει επανάσταση, μπορεί άλλος να την πει ανωριμότητα! Το πρόβλημα όμως δεν είναι το ρίσκο που παίρνεις για να ξεφύγεις, αλλά από τι θες να ξεφύγεις και κυρίως τι έχεις στο μυαλό σου να κατακτήσεις κάνοντας μια νέα αρχή!
Φίλες και φίλοι, αν ενδιαφέρεστε για το σινεμά που πάει τη σκέψη σας παραπέρα, αν ενδιαφέρεστε να δείτε ένα άριστο καθρέπτη της κοινωνίας μας, αν έχετε περιέργεια να δείτε ξανά (μετά τον Τιτανικό) τη συνάντηση επί της οθόνης ως ερωτικό ζευγάρι των Winslet - Di Caprio, αν δε σας τρομάζουν οι εξομολογήσεις και οι ενδοσκοπήσεις όσες δύσκολες αλήθειες κι αν περιέχουν, τότε μη διστάσετε να διαβείτε το Δρόμο της Επανάστασης, μη φοβηθείτε να κάνετε και δικές σας τις εμπειρίες που περιέχει αυτή η ταινία!
10 σχόλια:
Πολύ όμορφο κείμενο για μια πολύ όμορφη ταινία φίλε μου!
Χείμαρος και ο Di Caprio εδώ έτσι;
Το μόνο, σεναριακά, που θα μπορούσε να με πειράξει ήταν ο αβανταδόρικος ρόλος του "τρελού". Που λέει τις αλήθειες και τα λόγια του σκηνοθέτη ευθέως. Όμως ακόμα και αυτό ως τέχνασμα είχε ενδιαφέρον. Γιατί τοποθετούσε την σχηματική τρέλα του συμβατικού κόσμου, ως πνευματική ιδιοφυία και οξύνοια στα σκαριά μιας αδιάβρωτης ύπαρξης. Γιατί αν η τρέλα ορίζεται ως το περίττωμα αυτού του κόσμου, σε έναν άλλο, ίσως απλά ήταν ένας φάρος!
Την καλημέρα μου!
Ciao Kioy, βρήκα τη χρήση του "τρελού" που λέει τις αλήθειες εξαιρετικό εύρημα. Όχι μόνο γιατί έλεγε υπέροχα αυτά που ήθελε να πει ο σκηνοθέτης-σεναριογράφος, αλλά γιατί κατεξοχήν χρησιμοποιήθηκε ως θρυαλίδα εξελίξεων για την ταινία!
Ναι έχεις δίκιο και ο Leonardo ήταν καταπληκτικός, αλλά σχολίασα τη Winslet γιατί με άφησε άφωνο η ερμηνεία της, πολύ εγκεφαλική, είναι σίγουρο το όσκαρ! Όταν μιλούσαν και λογομαχούσαν δεν ήξερες με ποια πλευρά να συνταχθείς, στο τέλος ταυτιζόσουν και με των δυο το δράμα και είχες πειστεί οτι περισσότερο ταίριαζαν παρά διαφωνούσαν πραγματικά γιατί στην ουσία αποτελούσαν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος (με την έννοια ότι το πρόβλημά τους θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί και με τις δύο εναλλακτικές του διλήμματος που αντιμετώπιζαν!).
4 μέρες μετά την πρώτη προβολή της ταινίας και τη φέρνω στο μυαλό μου διαρκώς, ανυπομονώ δε να την ξαναδώ τις επόμενες μέρες!
Προσωπικά απογοητεύτηκα.
Ενώ όλα στην ταινία είναι εξαιρετικά (σενάριο,ερμηνείες, φωτογραφία, σκηνικά, κοστούμια, μουσική, ατμόσφαιρα) τελικά έχεις την αίσθηση ότι όλα αυτά τα έχεις ξαναδεί αλλού και καλύτερα. Κι αυτό είναι ευθύνη του σκηνοθέτη.
Δεν είναι πολύ ''ντεμοντέ'' και αντιφεμινιστικό η κεντρική ηρωίδα να είναι ένα άτομο ψυχωτικό; Κι αν ψάχνουμε για θύτες και θύματα αυτός είναι ξεκάθαρα ο σύζυγος. Και δεν το λέω μόνο εγώ. Η γυναίκα μου, που με συνόδευε στην προβολή, ήταν πολύ πιο κάθετη και κατηγορηματική από μένα.Βρήκε μάλιστα την ταινία αφόρητα συντηρητική και αντιδραστική.
Εκπληκτικές είναι οι ερμηνείες του Μάικλ Σάνον και του Ντι Κάπριο ενώ πιστεύω ότι η Γουίγσλετ πρέπει να πάρει οπωσδήποτ το οσκαρ για την απίστευτη ερμηνεία της στα ''Σφραγισμένα χείλη''
Η προσωπική μου βαθμολογία είναι 6 στα 10
Μα γιατί;
Γιατί; Γιατί; Γιατί; Γιατί;
Δεν είμαι εγκεφαλικός άνθρωπας; Δεν είμαι πχιοτικός; Δεν έχω εσωτερικό κόσμο; Δεν έχω υπαρξιακές ανησυχίες και ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα;
Τι μου συμβαίνει, πες μου!
Γιατί δεν μου άρεσε μα καθόλου ετούτο το πράγμα (προειδοποιώ: πιες πρώτα κάνα διπλό ουισκάκι πριν διαβάσεις τη δική μου αντίστοιχη κριτική στο μπλογκ). Το βρήκα φλύαρο, αμήχανο, άτονο.
(Μα 10 στα 10; Ούτε στον Πολίτη Κέιν. Λολ.)
Αγόρια, αντί επανάληψης όσων έγραψα προκειμένου να δικαιολογήσω γιατί η ταινία αυτή συγκαταλέγεται στις καλύτερες που έχω δει ever, σας αφιερώνω την παρακάτω κριτική, δεν είναι η δική μου, αλλά κάποιου από το φόρουμ του αθηνοράματος, ονόματι Τηλέμαχος, που δε γνωρίζω.
----
'Αλλη μια αριστουργηματική ταινία
καπάκι μετά το Reader. Πήγα επιφυλακτικός έχοντας διαβάσει μέτριες έως απλά συμπαθητικές κριτικές και έφυγα μαγεμένος. Τι να πρωτοθυμηθώ; το εξαιρετικό σενάριο που βυθίζεται σαν νυστέρι με χειρουργική ακρίβεια στον χαρακτήρα αλλά και στον βαθύτερο ψυχισμό των ηρώων, την εξαιρετική σκηνοθεσία του Μέντες που ξεπερνάει και το American Beauty γιατί αν εκεί ήθελε να κερδίσει τις εντυπώσεις και τις κέρδισε με ένα βιτριολικό σενάριο και μια φανταχτερή σκηνοθεσία , εδώ είναι ολότελα απορροφημένος στην ολοκλήρωση ενός φιλμικού σύμπαντος με θρησκευτική προσήλωση, φροντίζοντας εξονυχιστικά να μην υπερβάλλει, να μην καταφύγει σε εφέ, να μην κλείσει το μάτι στο κοινό και να ζωντανέψει με απόλυτη αγάπη και πνευματική ταπεινότητα και υπευθυνότητα τους ήρωές του.
Τα πλάνα πίνακες του Hooper του αντιπροσωπευτικότερου αμερικανού ζωγράφου του μεταπολέμου που έβαλε χρώματα στην μεγάλη νύχτα της ψυχής των Αμερικανών. Το timing εξαιρετικό η κάμερα στριφογυρνά στους ήρωες πάει από τον ένα στον άλλο αποκαλύπτοντας τα μύχιά τους και στις πιο απλές καθημερινές χειρονομίες τους, το σενάριο δεν μοιράζει ευθύνες αλλά σαν μπαλάκι του πινγκ πονγκ προσκρούει στην ρακέτα του ενός και του άλλου παίκτη. Είναι αδύνατον να ταυτιστείς με κάποιον από τους δύο ήρωες αφού τα επιχειρήματα και η αλήθεια είναι πραγματικά κομμένα στα δύο όπως και στις καλύτερες τραγωδίες. Μια καρμική σχέση που η έλξη ισοδυναμεί με αυτό που λείπει στον κάθε έναν από τους δύο, αλλά είναι αδύνατον να αποσπαστεί από τον καθέναν τους γιατί το στοίχημα εδώ δεν είναι η "Αρμονική συμβίωση" αλλά η ολοκλήρωση, το γνώθι σ΄αυτόν.
Δεν υπάρχει τίποτα κοινότοπο σε αυτό το εξαιρετικό ψυχαναλυτικό δοκίμιο, υπάρχει μόνο αυστηρότητα, αλήθεια και βαθιά συμπόνια. ... Σκηνή με την σκηνή η ένταση μεγαλώνει, οι πληγές δείχνουν το βάθος τους και το κρεσέντο γίνεται με την απίστευτης δύναμης και ομορφιάς σκηνή που ο ντι Κάπριο τρέχει απεγνωσμένα ενώ το σύμπαν γύρω του στροβιλίζεται, σαν ένας Σίσυφος που έχει γκρεμιστεί στο βάθος μιας απέραντης χοάνης. Η ταινία για μένα τελείωσε εκεί. Οι δύο ερμηνευτές συνεργάζονται στην εντέλεια , έχουν όλη τη χημεία της αγάπης που δεν γεφυρώνεται και αποδεικνύουν με τον πιο έντιμο τρόπο ότι είναι μεγάλοι ηθοποιοί και όχι αστέρια του Χόλυγουντ.
Η ταινία μου θύμισε λίγο τις "Σκηνές από έναν γάμο" του Μπέργκμαν αλλά με συγκίνησε περισσότερο μια και δεν υπήρχαν εδώ οι θεατρικότητες και τα ναρκισευόμενα αδιέξοδα των διανοουμένων, αλλά ο αληθινός σπαραγμός δύο ανθρώπων που πρέπει να διανύσουν την κόλαση για να μάθουν την αλήθεια για τα συναισθήματα και τα κίνητρά τους.
η ταινια ηταν πααααααααρα πολυ καλη. ισως οχι 10/10 για εμενα αλλα 8 1/2 με 9 σιγουρα.
κ πιστευω οτι αδικηθηκε στις υποψηφιοτητες των oscar που δεν ναι υποψηφιοι για τις καταπληκτικες ερμηνειες τους ουτε η Winslet ουτε ο Di Caprio
βεβαια η Winslet ναι υποψηφια για την εξισου απιστευτη ερμηνεια της στο Reader οποτε ελπιζω να μη το χασει για χμ. 6 φορα?
Προσωπικά την βρήκα καλή αλλά και προβλέψιμη. Σαν κάτι να σου έλεγε απο την μέση και μετά πως θα καταλήξει...
Και το σενάριο δεν ήταν κάτι το εξερετικό, ένα ζευγάρι που έχει προβλήματα και προσπαθεί να ξεφύγει απο αυτά.. Ποια προτωτυπία?
Απο τις λίγες έξυπνες ταινίες though η οποία σε πείθει ότι η αλλαγή έρχεται πρώτα απο μέσα μας και μετά φτάνει γύρω απο εμάς (αν χρειαστεί τότε). Σίγουρα όχι επανάσταση αλλά είναι το ότι το Ηοlywood λατρεύει κάτι τέτοιες ταινίες οπότε τις λατρεύει και ο κόσμος. Πιστεύω πραγματικά ότι υπάρχουν πολύ πιο έξυπνες, δραματικές και συναισθηματικες ταινίες, ειδικά από Ευρώπη...
Την καλυμέρα μου...
Προβλέψιμη ενδοσκόπηση, ανιαρή αποδόμηση. Πάμε γι'άλλα.
Molis eida tin tainia kai den mporw akoma na synelthw, ok de thavaza 10/10 (ypervolikos!), ena 8/10, alla itan sygklonistiki tainia, me exeretikes ermineies ki apo tous dyo. H Kate Winslet pote de m'exei apogoiteysei!
Θα συμφωνήσω με τον Κων/νο και τον Πιγκουίνο!
Προσωπικά είχα την αίσθηση μιας τεχνικής αρτιότητας (σκηνοθεσία, ερμηνείες, αναπαράσταση εποχής) η οποία δεν συνοδευόταν από την ανάλογη ουσία. Ναι, θα μπορούσε να θέσει κάποιους προβληματισμούς (που κατά τη γνώμη μου προσπαθεί να θέσει αδέξια), αλλά αυτό κατά κάποιο τρόπο δεν "κολλάει", γιατί οι χαρακτήρες εμφανίζονται "άρρωστοι", να μην ξέρουν τι θέλουν αλλά απλά να κινούνται "εκεί όπου φυσάει ο άνεμος", με αποτέλεσμα οι όποιοι προβληματισμοί να μη σε (με) πείθουν. Επίσης, είδα κι εδώ το ίδιο μοτίβο με το American Beauty ("όλοι είναι ανισόρροποι κατά βάθος και τελικά ο πιο λογικός είναι ο officially insane"), το οποίο πλέον βρίσκω κουραστικό και όχι ιδιαίτερα πρωτότυπο. ;-)
Την καλημέρα και από μένα στους cine-παρμένους! :-)
Δημοσίευση σχολίου