Το Il divo, η υποδειγματικά σκηνοθετημένη από το Σορεντίνο ταινία για τη ζωή και το έργο του Giulio Andreotti, με μερικές ασύλληπτες κινηματογραφικές εικόνες που ενθουσιάζουν και τον πλέον απαιτητικό θεατή, ένα μεγαλοφυές χιούμορ, που τσακίζει κόκαλα, μια διάθεση παντρέματος πικρής ειρωνείας και κυνισμού με αυστηρή και συγκροτημένη κριτική για το πολιτικό γίγνεσθαι της Ιταλίας είναι η πλέον πρωτότυπη προσωπογραφία πολιτικού που έχετε ίσως δει!
Ο 7 φορές Ιταλός Πρωθυπουργός σκιαγραφείται από τον Sorrentino ως ένας άνθρωπος που παρά τη θορυβώδη συνοδεία του από παπάδες και μαφιόζους είναι εν τούτοις ένας άνθρωπος απολύτως μοναχικός, ένας άνθρωπος που ακόμα και τώρα αποτελεί μυστήριο για πολλούς, ένα πολιτικό ον με άφθονη ματαιοδοξία και δίψα για αναγνώριση και πάμπολες αντιθέσεις! Πότε παρουσιάζεται να βασανίζεται από τις τύψεις του (εκπληκτικές όλες οι σκηνές αντιμετώπισης της ημικρανίας που τον κατατρέχει), πότε παρουσιάζεται ως η ενσάρκωση του Μακιαβελικού ηγεμόνα, πότε αφόρητα λαϊκιστής, πότε τρομαχτικά πειστικός όταν (αυτός ο αρχιμαφιόζος) δήλωνε στα πλαίσια της ανακριτικής εξέτασης του την αποστροφή του για τη Μαφία, σχεδόν σπαρακτικός όταν δήλωνε τη θλίψη και τις τύψεις του ενώπιον του Θεού στον εξομολογητή του για τη δολοφονία του Aldo Moro από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ενώ στον εαυτό του τον ίδιο εξέφραζε με εκπληκτική άνεση πόσο πολύ η ψυχή του ποθούσε το θάνατο του πρωθυπουργού Μόρο για να πάρει τη θέση του.
Ο Σορεντίνο είναι ανελέητος στην κριτική του για το πρόσφατο χθες (και εμμέσως και το σήμερα) της πατρίδας του. Σχολιάζει πόσο πολιτικά υπανάπτυκτοι τελικά είμαστε που ψηφίζουμε ανθρώπους σαν τον Αντρεότι (το Μπερλουσκόνι και τον ΚαραμανλοΡουσόπουλο θα πρόσθετα εγώ), ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, και πόσο γελοίο ακούγεται τελικά να καυχόμαστε ότι έχουμε δημοκρατία όταν ψηφίζουμε κάποιον βουλευτή και ουσιαστικά ψηφίζουμε τους χρηματοδότες του, όταν δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο αδιαφανή είναι τα συμφέροντα στα παρασκήνια της πολιτικής, εκεί που δεν υπάρχουν μικρόφωνα και στη χάση και στη φέξη αποκαλύπτεται και ένα σκάνδαλο διαφθοράς!
Μην περιμένετε μια ταινία με δομή που υπηρετεί μια γραμμική αφήγηση της πολιτικής διαδρομής του Αντρεόττι από την ανάδειξή του για 7η φορά στην Πρωθυπουργία της Ιταλίας έως και την πρόσφατη δίκη του για σχέσεις με τη Μαφία και δωροληψία. Αφεθείτε στη μαγεία των εικόνων, των διαλόγων και των μονολόγων της ταινίας, στο γοητευτικό ταξίδι στα σκοτεινά άδυτα της ψυχής του πολιτικού και ανθρώπου Αντρεότι, απολαύστε τα ιδιαίτερα σουρεαλιστικά σκηνοθετικά στολίδια της ταινίας και αφήστε τη δύναμη του χιούμορ της να σας ταρακουνήσει πολιτικά! ... Future cult!
Ο 7 φορές Ιταλός Πρωθυπουργός σκιαγραφείται από τον Sorrentino ως ένας άνθρωπος που παρά τη θορυβώδη συνοδεία του από παπάδες και μαφιόζους είναι εν τούτοις ένας άνθρωπος απολύτως μοναχικός, ένας άνθρωπος που ακόμα και τώρα αποτελεί μυστήριο για πολλούς, ένα πολιτικό ον με άφθονη ματαιοδοξία και δίψα για αναγνώριση και πάμπολες αντιθέσεις! Πότε παρουσιάζεται να βασανίζεται από τις τύψεις του (εκπληκτικές όλες οι σκηνές αντιμετώπισης της ημικρανίας που τον κατατρέχει), πότε παρουσιάζεται ως η ενσάρκωση του Μακιαβελικού ηγεμόνα, πότε αφόρητα λαϊκιστής, πότε τρομαχτικά πειστικός όταν (αυτός ο αρχιμαφιόζος) δήλωνε στα πλαίσια της ανακριτικής εξέτασης του την αποστροφή του για τη Μαφία, σχεδόν σπαρακτικός όταν δήλωνε τη θλίψη και τις τύψεις του ενώπιον του Θεού στον εξομολογητή του για τη δολοφονία του Aldo Moro από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, ενώ στον εαυτό του τον ίδιο εξέφραζε με εκπληκτική άνεση πόσο πολύ η ψυχή του ποθούσε το θάνατο του πρωθυπουργού Μόρο για να πάρει τη θέση του.
Ο Σορεντίνο είναι ανελέητος στην κριτική του για το πρόσφατο χθες (και εμμέσως και το σήμερα) της πατρίδας του. Σχολιάζει πόσο πολιτικά υπανάπτυκτοι τελικά είμαστε που ψηφίζουμε ανθρώπους σαν τον Αντρεότι (το Μπερλουσκόνι και τον ΚαραμανλοΡουσόπουλο θα πρόσθετα εγώ), ανθρώπους που κανονικά θα έπρεπε να βρίσκονται στη φυλακή, και πόσο γελοίο ακούγεται τελικά να καυχόμαστε ότι έχουμε δημοκρατία όταν ψηφίζουμε κάποιον βουλευτή και ουσιαστικά ψηφίζουμε τους χρηματοδότες του, όταν δεν μπορούμε να φανταστούμε πόσο αδιαφανή είναι τα συμφέροντα στα παρασκήνια της πολιτικής, εκεί που δεν υπάρχουν μικρόφωνα και στη χάση και στη φέξη αποκαλύπτεται και ένα σκάνδαλο διαφθοράς!
Μην περιμένετε μια ταινία με δομή που υπηρετεί μια γραμμική αφήγηση της πολιτικής διαδρομής του Αντρεόττι από την ανάδειξή του για 7η φορά στην Πρωθυπουργία της Ιταλίας έως και την πρόσφατη δίκη του για σχέσεις με τη Μαφία και δωροληψία. Αφεθείτε στη μαγεία των εικόνων, των διαλόγων και των μονολόγων της ταινίας, στο γοητευτικό ταξίδι στα σκοτεινά άδυτα της ψυχής του πολιτικού και ανθρώπου Αντρεότι, απολαύστε τα ιδιαίτερα σουρεαλιστικά σκηνοθετικά στολίδια της ταινίας και αφήστε τη δύναμη του χιούμορ της να σας ταρακουνήσει πολιτικά! ... Future cult!
4 σχόλια:
Δε θα διαφωνήσω μαζί σου λε όσα λες! Τώρα που έχω εμπλουτίσει λίγο και τις ιστορικές μου γνώσεις πάνω στο θέμα(με αφορμή την πρώτη προβολή της) ισως επιδιώξω να την δω πιο άνετα!
Το πολιτικό σχόλιο νομίζω υπερίπταται της εποχής που διαδραματίζεται η ταινία, αφου φέρνει στο προσκήνιο την άνευ προσώπων δυσωδεία της αδιαφάνειας, και της διαπλεκόμενης πολυπλοκότητας του χώρου.
Μόνο σε κάτι έχω τις ενστάσεις μου! Στο μαγικές εικόνες. Συμφωνώ, πως η σκηνοθεσία είναι πολύ προσεγμένη και πολύ ιδιαίτερη. Δε σου έμοιασε όμως σε ορισμένα σημεία υπερβολικά φιλόδοξη, ναρκιστική; Υπό την έννοια ότι, τουλάχιστον σε ορισμενα σημεία(τονίζω το ορισμένα), αποκόμοισα την εντύπωση ότι ο Sorentino ήθελε απλά να κατακτήσει τον εντυπωσιασμό του θεατή. Ότι λέω δεν αναιρεί τη γοητεία της σκηνοθεσίας, απλά με προβληματίζει, αν υπάρχει μια επιτηδευμένη προσέγγιση στη φόρμα έναντι του περιεχομένου;
Περιμένω την απάντηση σου στην παραπάνω ερώτηση. Η δική μου είναι αρνητική(το λέω για να μην παρεξηγηθώ). Δε θεωρώ ότι ο SOrentino αμελεί συνειδητά το περιεχόμενο. Όμως, πιστεύω ότι σε ορισμένα σημεία συνεπάρθηκε των έκδηλων φιλοδοξιών του...
Την καλημέρα μου!
Kioy, συμφωνώ ότι το πολιτικό σχόλιο υπερίπταται της εποχής και του προσώπου στο οποίο αναφέρεται!
Δεν ξέρω αν ήταν ναρκισσιστική η σκηνοθεσία, πάντως ξέρω ότι ως θεατής έμεινα με το στόμα ανοιχτό. Είναι τόσες πολλές οι σκηνές που έπαθα την πλάκα μου (δεν μπορώ να βρω άλλη καλύτερη έκφραση) που δε θέλω να αναφερθώ σε μία συγκεκριμένη. Αν καταλαβαίνω καλά την ένστασή σου, θεωρώ ότι το να θες να εντυπωσιάσεις τους θεατές σου είναι θεμιτό, μακάρι όλοι οι σκηνοθέτες να εντυπωσίαζαν τους απαιτητικούς θεατές των ταινιών τους! Ναρκισσισμός ίσως θα ήταν αν δεν είχε να πει πράγματα και ήθελε να υπενθυμίσει στους θεατές του πόσο καλός σκηνοθέτης είναι ακόμα κι αν λέει αρλούμπες. Αλλά εδώ είχε να πει πολλά και ήθελε νομίζω να τα πει με τον πλέον εντυπωσιακό τρόπο.
Διάβασα τώρα και τη δική σου κριτική στην ταινία, μου άρεσε πολύ το σχόλιο περί θεάτρου και το σχόλιο για τους υπότιτλους στους πρωταγωνιστές του, αλλά δε συμφωνώ ότι η ομορφιά των εικόνων έφθινε, βρήκα ως το τέλος αριστουργηματικές εικόνες!
Όπως μπορείς σωστά να υποθέσεις, είμαι σινε-παρμένος πολύ με τη ταινία. (Θα της έβαζα δεκάρι αν δε χανόμουν τόσο πολύ στις ιστορικές λεπτομέρειες!)
Καλησπέρα από την πλατεία Νίκης, το κέντρο της όμορφης Κοζάνης, από όπου ανάρτησα αυτό το κείμενο και απ' όπου σου γράφω τώρα!
Καταρχήν ελάχιστα ξέρω για την σύγχρονη Πολιτική Ιταλία.
Έτσι το έργο μου φάνηκε δύσκολο, άπιαστο.
Ένα άγονο τέστ στύλ.
Ένας αβαθής φορμαλισμός με σημασία μόνο στην εικόνα, σε θρυμματισμένες, αποσπασματικές λήψεις απ' τη ζωή του Αντρεόττι.'Δηλαδή άν δεν γνωρίζεις καλά σύγχρονη ιταλική πολιτική ιστορία, δεν καταλαβαίνεις το έργο ; Τόσο...διαφωτιστικό !
Πουθενά δεν είδα ένα σημείο αναφοράς. Κάτι αξιολογικό. Νά τον συγκρίνουμε .Πρίν τον Αντρεόττι, παλιότερα, ήταν το μεγαλύτερο Ευρωκομμουνιστικό κόμμα, ο Μπερλίγκουερ (35%). Τί σχεση είχε ο Αντρεόττι με τον ευρωκομμουνισμό ; Ποιό το πολιτικό στίγμα του ;
Για νακρίνω την θέση του σχετικά με τις 'Ερυθρές Ταξ/χίες' λχ, την βόμβα της Μπολώνια-1980, τον Άλντο Μόρο,την ΣΤΟΑ, την Επιχείρηση GLADIO, το ΝΑΤΟ, τη δράση του ΝΤΙ ΠΙΕΤΡΟ, τη γενικευμένη διαφθορά Χριστιανοδημοκρατών και δημοκρατοΣοσιαλιστών κτλ πρέπει να μας δείξει ο σκηνοθέτης πολύ περισσότερα απ' όσα έδειξε.
Μπορεί να είχε έξοχες λήψεις, πρωτότυπη εικόνα, δυνατόν πρωταγωνιστή, αλλά η ταινία ήταν χωρίς αρχή, μέση και τέλος.
Επιφανειακά δημοσιογραφικά τσιμπολογήματα.
Νά συγκρίνουμε με Α ι ζ ε ν σ τ ά ι ν λοιπόν τον 'μεγάλον' αυτόν Ιταλό σκηνοθέτη... Αντέχει ; Όχι βέβαια...Νά τον συγκρίνουμε με τον Αγγελόπουλο ;
Ένα παλιότερο Πολιτικό έργο λχ με τον Τζάκ Νίκολσον στο ρόλο του αμερικάνου ΜεγαλοΣυνδικαλιστή Εργατοπατέρα, ('Μεγαλομαφιόζου') -δεν θυμάμαι τον τίτλο του,- ήταν πεντακάθαρο, γλαφυρό, χωρίς τα ...στυλίστικα, που κρύβουν την έλλειψη ουσίας , του ''IL DIVO''.
Έργο μ' αποσπασματικές ατάκες, αλλ' αναξιολόγητες, έργο μ' επίπεδη λήψη, παρά την ποικιλία της, επίπεδο, ανιαρό. Δέν συνέβη και τίποτα σοβαρό, καμμιά αλλαγή στην Ιταλία επί Αντρεόττι...
Βαθμ/γία ; 'Αδιάφορο'.
KOSTAS TRENT
Ναι και βέβαια είναι θεμιτό να θες να εντυπωσιάσεις τους θεατές σου! Αλλά πάντα στν εντυπωσιασμό υπάρχουν δύο τρόπου, ένας ουσιαστικός και ένας εύγλωττος. Το Il DIvo νομίζω έχει και από τους δύο. Όμως η ένσταση μου είναι πως κάπου μετά τα μισά(χρονικά) σαν απλά να επαναλαμβανόταν, σε ένα περίτεχνο ομολογουμένως μοτίβο. Εκεί νομίζω ότι προδόθηκε το όραμα του Sorentino, όπου έδωσε μεγαλύτερη βαρύτητα στη φόρμα απ' το περιεχόμενο!
Αλλά τι να λέμε τώραα; Έκανε μια καταπαληκτική ταινιά(μια πολύ καλή ταινία) και να ψάχνουμε με τον φακό για ατοπήματα δεν είναι ότι πιο ευπρεπές! Απλα αναφέρω, έτσι αχνά, την εντύπωση μου!
Τα χαιρετίσματα μου στην όμορφη Κοζάνη! Έχει κρύο εκεί ε;
Δημοσίευση σχολίου