Όλη η ταινία στα χέρια του νεαρού πρωταγωνιστή της, ή για την ακρίβεια στους μορφασμούς, στα αμήχανα γελάκια και στις συσπάσεις του προσώπου του Andrew Garfield.Υπόθεση
Ένας νεαρός αποφυλακίζεται μετά την έκτιση της ποινής του για ένα ειδεχθές έγκλημα που έκανε όταν ήταν ανήλικος. Του βρίσκουν δουλειά, του δίνουν νέο ονοματεπώνυμο και σιγά σιγά προσπαθεί επιτυχώς να επανεγκλιματιστεί διεκδικώντας τις χαρές της ζωής που ποτέ δεν έζησε.
Αξιολόγηση
Δυνατό, ανθρώπινο, κοφτερό σα μαχαίρι και πλούσιο μηνυμάτων και προβληματισμών είναι το Boy A, η low budget ταινία του βρετανού John Crowley που απέσπασε ένα σωρό βραβεία σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ και ήρθε αυτό το φθινόπωρο να κάνει κομμάτια και τις καρδιές των Ελλήνων. Οι μεγαλόσχημες εκφράσεις, πιστέψτε με, ταιριάζουν σε αυτή την ταινία, γιατί συγκινεί και ταρακουνά τους θεατές με έναν απολύτως αυθεντικό τρόπο, εκεί ακριβώς που μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία συναντά μια άψογη κινηματογράφηση και αποδίδεται με ένα καλά δομημένο σενάριο (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Jonathan Trigell), ενώ ένα πολλά υποσχόμενο νέο ταλέντο, ο εδώ πρωτοεμφανιζόμενος σε ταινία μεγάλου μήκους Andrew Garfield, συγκλονίζει πραγματικά με την αλησμόνητη ερμηνεία του στο ρόλο του νεαρού που κάποτε ήταν ανήλικος "εγκληματίας"!
Δύο πράγματα μπορούσε να θίξει η ταινία όταν είχε να διαχειριστεί μια τέτοια ιστορία: είτε να σου πει "τι καλό παιδί ήταν τελικά ο ανήλικος δράστης ενός φρικιαστικού εγκλήματος και πόσο άξιζε για αυτό μια δεύτερη ευκαιρία", είτε "παρότι ήταν κωλόπαιδο, ο σατανάς μεταμορφωμένος σε μικρό παιδί, εντούτοις σωφρονίστηκε και αναμορφώθηκε και για αυτό αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία". Αλλά η ταινία από αυτές τις δύο προσεγγίσεις περνά ξώφαλτσα, τις παραμερίζει (ίσως επειδή θα ήταν παγίδες στην ανάπτυξη του θέματός της).
Η οπτική αντίθετα με την οποία προσεγγίζουν τελικά οι δημιουργοί της ταινίας την ιστορία είναι αυτή της ουδέτερης προσέγγισης του παρελθόντος του ήρωα και της χρήσης του παρελθόντος μόνο ως στοιχείο που βασανίζει τον ήρωα, βαρύνει το παρόν του και δυναμιτίζει το μέλλον του. Για αυτό το λόγο επιλέγεται η γραμμική αφήγηση της ταινίας να μπασταρδεύεται με τα συνεχή flash back στο ανήλικο παρελθόν του ήρωα, flash back που έχουν τοποθετηθεί σε πολύ ταιριαστά σημεία. O σκηνοθέτης δηλαδή δεν εξετάζει τι ήταν αυτός ο άνθρωπος όταν εγκλημάτισε, αλλά τι είναι τώρα που εξέτισε την ποινή του και πήρε έτσι το δικαίωμα από το νόμο να ξαναγεννηθεί.
Η ερώτηση, που θέτει δυναμικά ο σκηνοθέτης είναι ποια η αξία του σωφρονισμού αν τον ακολουθεί ο αιώνιος στιγματισμός του μεταμεληθέντος εγκληματία; Αυτό είναι το ερώτημα που τον εμπνέει, αυτό θέλει να απαντήσει! Βάζει τον ήρωά του να συγκρούεται με τις φοβίες του και τοποθετεί εμάς τους θεατές στη θέση αυτών που επικροτούν την αγωνία ενός νέου ανθρώπου, που το μόνο που θέλει είναι να διεκδικήσει τη ζωή, που ποτέ δεν είχε! Κι ας μοιάζει η ζωή του σαν αυτοκίνητο που τρέχει με ταχύτητα απέναντι σε τοίχο. Κι ας είναι προβλέψιμο το τέλος! Άνθρωποι με αξιοπρέπεια είμαστε επειδή δεν αποδεχόμαστε μοιρολατρικά κάποιος άλλος να διευθύνει τις ζωές μας!
Ένας νεαρός αποφυλακίζεται μετά την έκτιση της ποινής του για ένα ειδεχθές έγκλημα που έκανε όταν ήταν ανήλικος. Του βρίσκουν δουλειά, του δίνουν νέο ονοματεπώνυμο και σιγά σιγά προσπαθεί επιτυχώς να επανεγκλιματιστεί διεκδικώντας τις χαρές της ζωής που ποτέ δεν έζησε.
Αξιολόγηση
Δυνατό, ανθρώπινο, κοφτερό σα μαχαίρι και πλούσιο μηνυμάτων και προβληματισμών είναι το Boy A, η low budget ταινία του βρετανού John Crowley που απέσπασε ένα σωρό βραβεία σε ευρωπαϊκά φεστιβάλ και ήρθε αυτό το φθινόπωρο να κάνει κομμάτια και τις καρδιές των Ελλήνων. Οι μεγαλόσχημες εκφράσεις, πιστέψτε με, ταιριάζουν σε αυτή την ταινία, γιατί συγκινεί και ταρακουνά τους θεατές με έναν απολύτως αυθεντικό τρόπο, εκεί ακριβώς που μια πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία συναντά μια άψογη κινηματογράφηση και αποδίδεται με ένα καλά δομημένο σενάριο (βασισμένο στην ομώνυμη νουβέλα του Jonathan Trigell), ενώ ένα πολλά υποσχόμενο νέο ταλέντο, ο εδώ πρωτοεμφανιζόμενος σε ταινία μεγάλου μήκους Andrew Garfield, συγκλονίζει πραγματικά με την αλησμόνητη ερμηνεία του στο ρόλο του νεαρού που κάποτε ήταν ανήλικος "εγκληματίας"!
Δύο πράγματα μπορούσε να θίξει η ταινία όταν είχε να διαχειριστεί μια τέτοια ιστορία: είτε να σου πει "τι καλό παιδί ήταν τελικά ο ανήλικος δράστης ενός φρικιαστικού εγκλήματος και πόσο άξιζε για αυτό μια δεύτερη ευκαιρία", είτε "παρότι ήταν κωλόπαιδο, ο σατανάς μεταμορφωμένος σε μικρό παιδί, εντούτοις σωφρονίστηκε και αναμορφώθηκε και για αυτό αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία". Αλλά η ταινία από αυτές τις δύο προσεγγίσεις περνά ξώφαλτσα, τις παραμερίζει (ίσως επειδή θα ήταν παγίδες στην ανάπτυξη του θέματός της).
Η οπτική αντίθετα με την οποία προσεγγίζουν τελικά οι δημιουργοί της ταινίας την ιστορία είναι αυτή της ουδέτερης προσέγγισης του παρελθόντος του ήρωα και της χρήσης του παρελθόντος μόνο ως στοιχείο που βασανίζει τον ήρωα, βαρύνει το παρόν του και δυναμιτίζει το μέλλον του. Για αυτό το λόγο επιλέγεται η γραμμική αφήγηση της ταινίας να μπασταρδεύεται με τα συνεχή flash back στο ανήλικο παρελθόν του ήρωα, flash back που έχουν τοποθετηθεί σε πολύ ταιριαστά σημεία. O σκηνοθέτης δηλαδή δεν εξετάζει τι ήταν αυτός ο άνθρωπος όταν εγκλημάτισε, αλλά τι είναι τώρα που εξέτισε την ποινή του και πήρε έτσι το δικαίωμα από το νόμο να ξαναγεννηθεί.
Η ερώτηση, που θέτει δυναμικά ο σκηνοθέτης είναι ποια η αξία του σωφρονισμού αν τον ακολουθεί ο αιώνιος στιγματισμός του μεταμεληθέντος εγκληματία; Αυτό είναι το ερώτημα που τον εμπνέει, αυτό θέλει να απαντήσει! Βάζει τον ήρωά του να συγκρούεται με τις φοβίες του και τοποθετεί εμάς τους θεατές στη θέση αυτών που επικροτούν την αγωνία ενός νέου ανθρώπου, που το μόνο που θέλει είναι να διεκδικήσει τη ζωή, που ποτέ δεν είχε! Κι ας μοιάζει η ζωή του σαν αυτοκίνητο που τρέχει με ταχύτητα απέναντι σε τοίχο. Κι ας είναι προβλέψιμο το τέλος! Άνθρωποι με αξιοπρέπεια είμαστε επειδή δεν αποδεχόμαστε μοιρολατρικά κάποιος άλλος να διευθύνει τις ζωές μας!
4 σχόλια:
Πρόκειται για ένα έ ξ ο χ ο έργο, άφταστης ηθοποιίας.Με μικρά διαμάντια -ηθοποιών, σεναρίου, μοντάζ, υποβλητικότητας στην σκηνοθεσία και στην καθοδήγηση των έξοχα λιτών και παραστατικών ηθοποιών, επαναλαμβάνω. Μινιμαλιστική υπόθεση, (δηλ. όχι ευρύτατη Κοινωνική αφήγηση με Δικαστές-γονείς-αστυνομίες, με μαζικά κοινων. φαινόμενα κτλ.), παρότι πιάνει όλην την Κοινωνία, την οικογένεια, τον νεανικόν έρωτα, το....ecstasy (!) τις...συμμορίες των νέων, την παιδική αθλιότητα, την έλλειψη της μάννας, τον φόνο, την μοναξιά, τον θάνατο.
Ταινία για την μοίρα ενός νέου που μόλις αποφυλακίστηκε. Και που τελεί υπό Δικαστική επιτήρηση, (δικαστικός Επιμελητής, ή Αντιλήπτωρ). Νέος που αναγκάζεται ο δύστυχος και βάζει στοίχημα με τον εαυτό του : άν θα ορθοποδήσει μετά το έγκλημα . Μπρός στα μάτια του επιμελητή, μπρός στον Εργοδότη του, μπρός στα μάτια των φίλων του, της γυναίκας...Ολοι περιμένουν να τον ξανακρίνουν, να τον ξανακρίνουν...
Διστακτικά, βάζει πλώρη για δουλειά, ακόμα και για έναν άδολο έρωτα (ε κ π λ η κ τ ι κ ό παίξιμο απ' την νεαρή ηθοποιό ''γκόμενα''...)Συνεχεια έρχεται το παρελθόν : ο άσπλαγχνος φόνος ζώων, το δράμα των παιδιών με βάναυσους ή ανύπαρκτους , 'τυπικούς' γονείς, οι συμμορίες..
Ο π ρ ω τ α γ ω ν ι σ τ ή ς είναι σπαραχτικά τρυφερός στα προβλήματα που του βάζει η ζωή κι η σκληρότητα των άλλων ανθρώπων, είναι πολύ συμπαθητικό πλάσμα, τί λέω, πάρα πολύ...( Όπως και κάποιοι άλλοι στον Κορυδαλλό-ανηλίκων, ή.. ).Τελικά η ταινία, που βουτά απ' τη μούχλα των δικαστηρίων, απ' τους προπηλακισμούς της κοινωνίας κατά του ανήλικου εγκληματία, που αρπάζει απ' τις ερωτικά σκοτεινές ντίσκο και τις συμμορίες της νεολαίας, απ' την άσπλαγχνη εγκατάλειψη των απρόθυμων γονιών.
Απ' τις προκαταλήψεις των βάναυσων ΜΜΕ {που σαν τους Ευαγγελάτους-Εισαγγελάτους, καταστρέφουν ζωές ατιμώρητα,} τελικά, ναί, η ταινία ξαναφέρνει την φριχτή πιθανότητα να καταδικάσεις ο ίδιος τον εαυτό σου για τη φρίκη που επέφερες στο παρελθόν. Να καταδικάζεις καθε στιγμή τον εαυτό σου. Και να φράζεις κάθε πιθανή διέξοδο μιάς νεανικής ζωής, να φράζεις με παγωμένα, αφώτιστα, τούννελ της τρέλλας ,ή του ΘΑΝΑΤΟΥ, ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ...
KOSTAS TREND
ήθελα απλά να πω μια "καλησπέρα" και ότι συμφωνώ με το "λάτρεψα"!
Απ'τις καλύτερες ταινίες που είχα δει στις Νύχτες Πρεμιέρας.. Και καταφέρνει να ισορροπεί τόσο καλά ανάμεσα στο τρυφερό και στο δραματικό αλλά και ανάμεσα στο πόσο καλός ή κακός είναι τελικά ο Τζακ και ποιος έχει δικαίωμα να το κρίνει αυτό..
Ma pate kala??? Dekari ayti i tainia? Eixe para polla kena sto senario, i skinothesia metria, yperektimimeni tha elega. Ena 5-6/10 to poly!
Δημοσίευση σχολίου