Υπόθεση
Ο David είναι κριτικός θεάτρου και καθηγητής σε ένα κολέγιο των ΗΠΑ. Η Consuela είναι η κατά 30 ετών νεότερη Κουβανοαμερικάνα φοιτήτριά του, που στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους καταλήγει στο κρεβάτι μαζί του και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια πολύ δυνατή σχέση.
Αξιολόγηση
Η ταινία ξεκινά με ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο περί πουριτανισμού, που αποτελεί ουσιαστικά το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε τα (ούτως ή άλλως όχι ιδιαίτερα βαθυστόχαστα) νοήματά της και αποκαλύπτει την πρωταρχική στόχευση της Ισπανίδας σκηνοθέτιδος να κάνει μια ταινία που θα προκαλέσει τη δική μας αντίληψη τόσο για το τι είναι κοινωνικά αποδεκτά και ηθικό όσο και για τα όρια της ηλικίας και το τι είθισται να κάνει κάποιος στα 30, στα 40, στα 50 και στα 60 του!
Με περίσσια ποιητική διάθεση (κάποιες φορές όμως λίγο αταίριαστη με το κλίμα της ταινίας), συμπαθητική σκηνοθεσία από την Isabel Coixet (δικό της το πολύ καλό My Life Without Me) με πολύ καλή φωτογραφία και εμπνευσμένη μουσική επιμέλεια η ταινία παρότι πολύ ευχάριστη στο να την παρακολουθήσει κάποιος, πέφτει, φρονώ, θύμα των υψηλών φιλοδοξιών της και της διάθεσής της να χωρέσει πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Ενώ η κάπως άγαρμπη καταφυγή στον εύκολο μελοδραματισμό στο δεύτερο μέρος της, τη στιγμή ακριβώς που περιμένεις με έντονο ενδιαφέρον μια λύση στη δραματική κορύφωση της ταινίας, σίγουρα δε βοηθά στη διαμόρφωση των τελικών εντυπώσεων και μάλλον αδικεί τις ως τότε προσπάθειες της ταινίας!
Μου άρεσαν σε κάθε περίπτωση οι ερωτικές σκηνές μεταξύ Ben Kingsley και Penélope Cruz – προσωπικά δεν τις βρήκα καθόλου ενοχλητικές ή προκλητικές – και η ομολογουμένως καλή χημεία μεταξύ τους, όπως και βρήκα πολύ αληθινή τη σχέση μεταξύ πατέρα και γιου και παρότι εμβόλιμη στην εξέλιξη της ερωτικής πλοκής της ταινίας, βοηθά εντούτοις με ένα έξυπνο τρόπο τη σκιαγράφηση του βασικού χαρακτήρα. Αλλά η ταινία υστερεί σημαντικά στην εμβάθυνση του γυναικείου πρωταγωνιστικού χαρακτήρα που ενσαρκώνει η πάντα σέξι Πενέλοπε. Το Elegy είναι μια εν γένει αξιοπρεπής δουλειά που προσωπικά θα την ήθελα διανθισμένη με περισσότερο χιούμορ για να δένει με τα επιμέρους ευφυολογήματά του σεναρίου και πάντως λιγότερο μελό!
Ο David είναι κριτικός θεάτρου και καθηγητής σε ένα κολέγιο των ΗΠΑ. Η Consuela είναι η κατά 30 ετών νεότερη Κουβανοαμερικάνα φοιτήτριά του, που στο τέλος του ακαδημαϊκού έτους καταλήγει στο κρεβάτι μαζί του και μεταξύ τους αναπτύσσεται μια πολύ δυνατή σχέση.
Αξιολόγηση
Η ταινία ξεκινά με ένα πολύ ενδιαφέρον σχόλιο περί πουριτανισμού, που αποτελεί ουσιαστικά το κλειδί για να ξεκλειδώσουμε τα (ούτως ή άλλως όχι ιδιαίτερα βαθυστόχαστα) νοήματά της και αποκαλύπτει την πρωταρχική στόχευση της Ισπανίδας σκηνοθέτιδος να κάνει μια ταινία που θα προκαλέσει τη δική μας αντίληψη τόσο για το τι είναι κοινωνικά αποδεκτά και ηθικό όσο και για τα όρια της ηλικίας και το τι είθισται να κάνει κάποιος στα 30, στα 40, στα 50 και στα 60 του!
Με περίσσια ποιητική διάθεση (κάποιες φορές όμως λίγο αταίριαστη με το κλίμα της ταινίας), συμπαθητική σκηνοθεσία από την Isabel Coixet (δικό της το πολύ καλό My Life Without Me) με πολύ καλή φωτογραφία και εμπνευσμένη μουσική επιμέλεια η ταινία παρότι πολύ ευχάριστη στο να την παρακολουθήσει κάποιος, πέφτει, φρονώ, θύμα των υψηλών φιλοδοξιών της και της διάθεσής της να χωρέσει πολλά καρπούζια στην ίδια μασχάλη. Ενώ η κάπως άγαρμπη καταφυγή στον εύκολο μελοδραματισμό στο δεύτερο μέρος της, τη στιγμή ακριβώς που περιμένεις με έντονο ενδιαφέρον μια λύση στη δραματική κορύφωση της ταινίας, σίγουρα δε βοηθά στη διαμόρφωση των τελικών εντυπώσεων και μάλλον αδικεί τις ως τότε προσπάθειες της ταινίας!
Μου άρεσαν σε κάθε περίπτωση οι ερωτικές σκηνές μεταξύ Ben Kingsley και Penélope Cruz – προσωπικά δεν τις βρήκα καθόλου ενοχλητικές ή προκλητικές – και η ομολογουμένως καλή χημεία μεταξύ τους, όπως και βρήκα πολύ αληθινή τη σχέση μεταξύ πατέρα και γιου και παρότι εμβόλιμη στην εξέλιξη της ερωτικής πλοκής της ταινίας, βοηθά εντούτοις με ένα έξυπνο τρόπο τη σκιαγράφηση του βασικού χαρακτήρα. Αλλά η ταινία υστερεί σημαντικά στην εμβάθυνση του γυναικείου πρωταγωνιστικού χαρακτήρα που ενσαρκώνει η πάντα σέξι Πενέλοπε. Το Elegy είναι μια εν γένει αξιοπρεπής δουλειά που προσωπικά θα την ήθελα διανθισμένη με περισσότερο χιούμορ για να δένει με τα επιμέρους ευφυολογήματά του σεναρίου και πάντως λιγότερο μελό!
5 σχόλια:
Ποιό το δραματικότερο στοιχείο ;
Μά, η διαφορά ηλικίας ανάμεσα στον Κίνγκσλευ και στην Π.Κρούζ.
Ενώ ο Κίγκσλευ υποτίθεται ότι είναι καί κριτικός τέχνης και καθηγητής, δεν μπορούσε ποτέ να μας μιλησει, να κλάψει κρυφα στην κάμερα, να λαχανιάζει να φτάσει τη νιότη ή να την αναπληρώσει με τα χαρίσματα της πείρας...Είδατε σείς τέτοια ρεαλιστική βάση στο φίλμ ; Να μιλά με...Ποίηση ; Νά εκφράζεται, να λυπάται, να λέει λόγια με τραγικότητα ; Πότε είχε μελαγχολήσει ο Κίγκσλευ για την αδυναμία να τα φτιάχνει ένας 60ρης με μιά 25ρα ; Πουθενά δεν είδα συμπαθητική ποίηση στα λόγια του, τις δυσκολίες του ταιριάσματος με μιά νεαρή από ...άλλο Σύμπαν.
Για να μην πούμε πως το έργο είναι ...ρόζ -αντιρεαλιστικά- συννεφάκια : βαρύς και με παρελθόν ελλειψησ συναισθηματικής δέσμευσης 60ρης δεν έχει χάσμα γενεών με την 25ρα : Θεέ και Κύριε ! Ο Οδυσσέας Ελύτης των 70-80 με την Ιουλίτα Ηλιοπούλου -30- ! Θάμα, καλέ θάμα ! Η Δανδουλάκη (50) με τον Πλωρίτη (80-..)!
Χωρίς ρεαλιστική βάση, επαναλαμβάν.Ο ένας τσαγάκι, η άλλη ουίσκι.Αυτός κουράζεται, εκείνη δεν πάει στα βαρελάδικα ; Στά ξενυχτάδικα ; Λατιν, έξαλλο ρόκ ή ντίσκο αυτή, αυτός όμως ...τί ;
Άλλο : Αυτός λαχανιάζει.Εκείνη δεν ζητά δεύτερο και ...πέμπτο οργασμό ! Η ταινία προσπερνά όλα τα ουσιώδη δύσκολα, και μας το ρίχνει στο φιλολογικά...αποσιωποιητικό.
Τέλος πάντων, άς δεχτούμε πως συμβαίνει -σπανιότατα- το θαύμα αυτό της φύσης : του Έρωτα ...παρά φύσιν.(!)
Μά ο Κίνγκσλευ δεν είναι και κα 'νας γόης : Αμάν !
Και η λάθος κάμερα όλο και να μας δείχνει το 'σωματικό Είναι' του Κίνγκσλευ (ά θ λ ι ο ), αντί να εστιάζει στο πνεύμα του (πούναι το, καλέ ;), στην ποίηση του λόγου του (είδατε σείς καμμιά ποιητική του κουβέντα ;), στην τρυφερότητα..Κοινοτοπίες μόνο (''θέλει το...καυλί μου'' ! σκάρωνε για να την κατακτήσει, κοινοτοπίες ενός 60ρη αστού.Τότε πως την κατέκτησε ; Μέ το προκοιλάκι του ;Εργο-σενάριο αψυχολόγητο.
Ένας 60ρης, μήτε Σών Κόννερυ, μήτε γόης Ύβ Μοντάν , ούτε σκληρός Μίτσαμ ή στυλάτος Ρόκ Χάτσον ...Μάς έδειχνε συνέχεια το ...ατυχέστερο σωματικό του ελάττωμα : κεφάλι Γκουσγκούνη, μύτη γαμψή Τουρκανατολίτη παλαιστή..Ένας καθόλου ρομαντικός κοντοπίθαρος, πανάσχημος στην ουσία...(Η Πενελόπε διέπρεψε στο μαζοχισμό.)
Τόν ''Γκάντι'' τον έπαιξε άριστα, αλλ΄' εδώ, ήταν ένας φιλόσοφος μέν, αλλά χωρίς προσόντα για μεγάλο έρωτα με μιά Αφροδίτη 20άρα.
ΤΊ ΜΈΝΕΙ ; Κοινοτοπίες και συμπαθητικές λεπτομέρειες γεμίζουν το κενό.Η θηλυκιά σπανιόλικη δροσιά και λαύρα κι η μεγάλη ηθοποιική ικανότητα της Κρούζ δεν μπορούν να κάνουν τίποτα : ο ρόλος της ήταν μυστήριος.Απλός, χωρίς βάθος. Μυστήριο η γυναίκεια φύση... φίλοι.Και γώ, που νόμιζα πως το Σινεμά είναι απομυθοποιητικό, γνωστικό, διδαχτικό..Μιά απλή κοπέλλα του ..λαού η Κρούζ.
Το σενάριο α μ ή χ α ν ο. Ο κ.Καθηγητής της Τέχνης, μέσος κοινότοπος αμερικάνος μεσοαστός, πώς να στήσει ρομαντική ιστορία ; Γιατί μήτε με έναν πληθωρικό Ζεράρ Ντεπαρντιέ ρε αδερφέ,δε μπορεί να συγκριθεί αυτός ο α ν έ κ φ ρ α σ τ ο ς κυριολεκτικά Κίνγκσλευ, β' σειράς ηθοποιός.Ένας κοντούλης Άλ Πατσίνο, θα έβαζε φωτιά στην ταινία και θα ζητούσε ένα πράγματι δυνατό σενάριο για το ύψος του. Ο άχρωμος Κίνγκσλευ, χωρίς υποκριτική γκάμμα ολκής, τί ...ύψος έχει ;
Τελικά το στήθος της Κρούζ προσπάθησε να δημιουργήσει, μόνο του, αισθητική καλλιτεχνική μαγεία.Αλλά κι εκεί έπαιξε καλύτερα η ...Εμμανουέλ Μπεάρ, στο ρόλο του μοντέλου για ένα ζωγράφο -δε θυμάμαι τον τίτλο του έργου και τον πρωταγωνιστή- παλιότερα.
Συμπαθητική κάπως κι αδέξια ταινία και τίποτ' άλλο.
ΚΟSTAS TRENT.
Κώστα, συμφωνώ μαζί σου ότι η ταινία δεν είχε και κάποιο ιδιαίτερο βάθος, αλλά διαφωνώ ότι ντε και καλά έπρεπε η σκηνοθέτις να απεικονίσει τον Κίνγκσλει να βερμπαλίσει ως διανοούμενο. Δηλ. αν έδειχνε τον κύριο καθηγητή να επικοινωνεί με βαθυστόχαστες ατάκες ως άλλος Βέλτσος τότε ίσως ήταν λίγο "αντικούκου" ερωτικά για την Κρουθ! Μου άρεσε που ήταν "καθημερινός" στο κρεβάτι μαζί της όπως θα ήταν και ένας συνομήλικός της, και όπως ακριβώς στο σπίτι του ένας άνθρωπος λόγιος δε συζητά για τα αδιέξοδα της τέχνης και για τον ιμπρεσιονισμό με τη γυναίκα του έτσι κι αυτός! Επίσης δε με χάλασε που τον έβαζε να έχει σεξουαλικές ανασφάλειες, το βρήκα πολύ ρεαλιστικό για τον οποιοδήποτε πόσο μάλλον με δεδομένη την ηλικιακή μεταξύ τους διαφορά, και δε θεωρώ απαραίτητο να μας τον έδειχνε να αγκομαχά και να κωλύεται για δεύτερο ή τριτο γύρο.
Γενικά κάτι που ήθελε να δείξει η ταινία ήταν ότι όλοι (ακόμα κι οι γέροι κι οι πιο κακομούτσουνοι) έχουμε δικαίωμα στον έρωτα και ωραίο είναι να διεκδικούμε το ερωτικό αντικείμενο του πόθου μας (όσο άφταστο κι αν μας φαίνεται) χωρίς να σκεφτόμαστε τι θα πει η κοινωνία (βλ. σχόλιο περί περιτανισμού στην αρχή και στο καπάκι σχόλιο για τα όρια της ηλικίας).
Κώστα έχεις ρέντα!!!
Aπολαυστικότατο ποστ!
Η ταινία είναι το La Belle Noiseuse
από το μυθιστόρημα του Ονορέ ντε Μπαλζάκ "Το άγνωστο αριστούργημα".
Τα υπόλοιπα δεν τα θυμάμαι, βρίσκονται βέβαια στο imdb.
Eνδιαφέρουσες οι απόψεις και των δύο σας, (προσωπικά το όνειρό μου θα ήταν να έπεφταν οι γκόμενες με ατάκες Βέλτσου, τότε θα ήμουν ο George Clooney, τό 'χω δοκιμάσει πάντως, δεν έχει αποτέλεσμα!), μέχρι τότε θα μείνω με το δίλημμα ποιος από τους δυο σας έχει δίκιο, αφού την ταινία προφανώς δεν πρόκειται να την δω, μετά από 2 κακές κριτικές...
Φίλοι,
ευχαριστώ για σχόλια.Αλλά, το...χάσμα των γενεών ; Οι δυσκολίες...αντοχής ; Όταν η κυρία θάναι..σαρανταπέντε κι ο κύριος ατυχώς...υπερεβδομήκοντα μ' έμπλαστρα, μπουγιότες, τέια κττ. ; Ενώ η κυρία, λόγω εμμηνόπαυσης, απελευθέρωσης-εμπειρίας κι απαιτήσεωων θάναι στα φόρτε της;
Μιλώ για ρεαλισμό : εστιάζω άρα στην τύφλα σεναρίου-σκ/θέτη στα υπαρκτά προβλήματα μιάς -γιαυτό το λόγο σπαραχτικά ρομαντικής και πιθανώς λεπτής- δύσκολης σχέσης: "όλοι έχουν δικαίωμα στον έρωτα".Σέ ποιόν έρωτα όμως ;
KOSTAS TRENT
Ξανά :
Το πρώτο-πρώτο πού 'ρχεται στο μυαλό οποιασδήποτε γυναίκας :
" - Από ..παιδιά ;"
Θά πηγαίνει ο εβδομηκοντούτης μπαμπάς στο σχολειό κι οι συμμαθητές θα προγκάρουν :
"- Ο ...παππούς σου είν' αυτός που ήρθε, να σου πάρει τη βαθμολογία ;"
Υπαρκτά προβλήματα τσουχτερά.
Κι οχι ποιητικά ψιθυρίσματα στ' αυτί της Πενελόπε, -που κιαυτά θάχε τη δυνατότητα να πεί, για να τη ρίξει : Δηλαδή ...καινούριο μπαμπά ζητούσε στον εραστή η Πενελόπε ; Ζητούσε..πατρική ασφάλεια, προστασία ;
Αυτά και στόπ.
KOSTAS TRENT
Δημοσίευση σχολίου