Υπόθεση
Αρχές δεκαετίας 80, ο θατσερισμός στις πιο δυνατές του μέρες, και κάποιοι Ρεπουμπλικάνοι Ιρλανδοί, προφανώς πολιτικοί κρατούμενοι, στους οποίους όμως αυτό το status αρνείται να αναγνωρίσει η βρετανική κυβέρνηση, αρνούνται διαμαρτυρόμενοι να φορέσουν τις στολές των φυλακισμένων και να πλυθούν. Στολίζουν με τις ακαθαρσίες τους τους τοίχους των κελιών τους και όταν η απόγνωσή τους "συναντά τοίχο", τότε αποφασίζουν να προχωρήσουν σε απεργία πείνας.
Αξιολόγηση
Πήγα να δω τη βραβευμένη στις Κάννες δημιουργία του Steve McQueen, Hunger, περιμένοντας βασικά να δω μια πολιτική ταινία αιχμηρή και επικριτική για την καταπίεση των καθολικών βόρειων Ιρλανδών από τη βρετανική κυβέρνηση! Αντί αυτού είδα μια ταινία που φλερτάρει ως προς το ρεαλισμό της με το ντοκιμαντέρ και ως προς την ωμότητα της με σκηνές βασανιστηρίων αποτυπωμένες σε κρυφή κάμερη από το κολαστήριο του Άμπου Γκράιμπ! Η μια σκηνή σοκ διαδέχεται την άλλη αφήνοντας το θεατή να αναρωτιέται τι του επιφυλάσσει η συνέχεια, πόσο άλλο θα δοκιμαστεί το νευρικό του σύστημα! Ήταν τόσο μεγάλη η αποστροφή μου σε αυτά που έβλεπα να διαδραματίζονται επί της οθόνης, που σε στιγμές ήθελα να σηκωθώ από το κάθισμα μου και να εγκαταλείψω την αίθουσα (...αλλά δεν το έκανα!).
Γυμνή, αποκρουστική βία, καμία μουσική υπόκρουση εκτός ίσως από τον ήχο των κλομπ που χτυπούν ρυθμικά τις αστυνομικές ασπίδες, λυρικά κινηματογραφημένες σκηνές επίδειξης ανθρώπινου σθένους όταν η ζωή νοηματοδοτείται από μια συγκεκριμένη ιδεολογία και συνδέεται με ένα συλλογικό αγώνα, σχεδόν κανένας προβληματισμός όμως ανάμεσα στους κρατουμένους για την αξία του αγώνα, ελάχιστοι διάλογοι (όλη η ταινία συμπυκνώνεται στον εκπληκτικό δεκάλεπτο διάλογο του καθολικού ιερέα με τον απεργό πείνας Bobby Sands), αυτά είναι μερικά από τα δεδομένα της αξιόλογης κινηματογραφικής μεταφοράς της αληθινής ιστορίας της διαμαρτυρίας κρατουμένων Ιρλανδών Ρεπουμπλικάνων (ήτοι οπαδών της ενωμένης Ιρλανδίας) που εξελίχθηκε σε απεργία πείνας μερικών εξ αυτών.
Το Hunger είναι μια από αυτές τις "βαριές", τις "δύσπεπτες" ταινίες, που προβληματίζουν κάποιον μεν, του δίνουν έναυσμα να ψαχτεί αναφορικά με τα ιστορικά στοιχεία και τις πολιτικές, που περιγράφουν, αλλά εντάσσεται όμως σε αυτές τις ταινίες που πραγματικά αδυνατώ να συστήσω σε κάποιον να δει! Επίσης αν και γνήσια η συγκίνηση του σκηνοθέτη Steve McQueen για το θέμα και ιδιαίτερα ανθρώπινη η προσέγγισή του, εντούτοις είναι λίγο εύκολος δρόμος, νομίζω, να πάρεις ένα θέμα κακοποίησης φυλακισμένων, να το κινηματογραφήσεις μινιμαλιστικά εστιάζοντας στη βία και προκαλώντας αλλεπάλληλα σοκ στους θεατές και μπορεί, αν σταθείς τυχερός, να κερδίσεις και κανένα βραβείο σε κάποιο ευρωπαϊκό φεστιβάλ κινηματογράφου!
Γυμνή, αποκρουστική βία, καμία μουσική υπόκρουση εκτός ίσως από τον ήχο των κλομπ που χτυπούν ρυθμικά τις αστυνομικές ασπίδες, λυρικά κινηματογραφημένες σκηνές επίδειξης ανθρώπινου σθένους όταν η ζωή νοηματοδοτείται από μια συγκεκριμένη ιδεολογία και συνδέεται με ένα συλλογικό αγώνα, σχεδόν κανένας προβληματισμός όμως ανάμεσα στους κρατουμένους για την αξία του αγώνα, ελάχιστοι διάλογοι (όλη η ταινία συμπυκνώνεται στον εκπληκτικό δεκάλεπτο διάλογο του καθολικού ιερέα με τον απεργό πείνας Bobby Sands), αυτά είναι μερικά από τα δεδομένα της αξιόλογης κινηματογραφικής μεταφοράς της αληθινής ιστορίας της διαμαρτυρίας κρατουμένων Ιρλανδών Ρεπουμπλικάνων (ήτοι οπαδών της ενωμένης Ιρλανδίας) που εξελίχθηκε σε απεργία πείνας μερικών εξ αυτών.
Το Hunger είναι μια από αυτές τις "βαριές", τις "δύσπεπτες" ταινίες, που προβληματίζουν κάποιον μεν, του δίνουν έναυσμα να ψαχτεί αναφορικά με τα ιστορικά στοιχεία και τις πολιτικές, που περιγράφουν, αλλά εντάσσεται όμως σε αυτές τις ταινίες που πραγματικά αδυνατώ να συστήσω σε κάποιον να δει! Επίσης αν και γνήσια η συγκίνηση του σκηνοθέτη Steve McQueen για το θέμα και ιδιαίτερα ανθρώπινη η προσέγγισή του, εντούτοις είναι λίγο εύκολος δρόμος, νομίζω, να πάρεις ένα θέμα κακοποίησης φυλακισμένων, να το κινηματογραφήσεις μινιμαλιστικά εστιάζοντας στη βία και προκαλώντας αλλεπάλληλα σοκ στους θεατές και μπορεί, αν σταθείς τυχερός, να κερδίσεις και κανένα βραβείο σε κάποιο ευρωπαϊκό φεστιβάλ κινηματογράφου!
2 σχόλια:
Ειναι μια πολύ δυνατή ταινία, όπως τα λες για την δυναμική των σκηνών!
Σε αυτό που διαφωνώ λίγο είναι το μινιμαλιστικό στοιχείο. Νομίζω ότι ο McQueeb εξάντλησε κάπως το θέμα του με μια επιδειξιομανία του ταλέντου του στην οπτικοποίηση. Χωρίς ωστόσο αυτό να μειώνει τις αριστουργηματικές εικόνες που έπλασε... Στα συν αυτός ο δεκάλεπτς(κοντά στα είκοσι) και διάλογγος που αποδεικνύει την δύναμη της ταινίας να "μιλήσει" με περισσότερους από δύο τρόπους.,..
Kioy, εντάξει μπορεί να έχει ταλέντο ο τύπος, αλλά το όλο σκηνικό ήταν λίγο μινιμαλιστικό, δεν μπορείς να πεις! Γυμνά σώματα, κελιά ή δωμάτια με τα απολύτως απαραίτητα έπιπλα, απορρίμματα και βρωμιά, κλομπ κλπ. Επίσης το μινιμαλιστικό αναφέρεται στην ελλιπή λεκτική επεξήγηση του τι βλέπει κάποιος να διαδραματίζεται (αν εξαιρέσεις το βασικό διάλογο της ταινίας).
Αυτά κατά βάση εννοούσα όταν έγραψα για μινιμαλιστική σκηνοθεσία.
Γενικά έχω την εντύπωση ότι ενθουσιάστηκες περισσότερο από εμένα με την ταινία, εγώ να σου πω την αλήθεια την ήθελα λιγότερο βίαιη και ωμή και περισσότερο πολιτική και διαχυτική (χάθηκαν λίγοι διάλογοι μεταξύ των κρατουμένων βρε αδερφέ!;).
Ξέρεις αυτός ο τύπος, ο McQueen, έχει στο παρελθόν γυρίσει πολλές μικρού μήκους, ασπρόμαυρες όλες, χωρίς διαλόγους! Σε μία από αυτές (Bear) δύο γυμνοί άντρες κοιτιούνται και στέκουν ο ένας απέναντι από τον άλλο ακίνητοι, αφήνοντας το θεατή να αναρωτιέται ως το τέλος αν αυτό που βλέπει είναι ερωτική σκηνή ή σκηνή δύο ανδρών που είναι έτοιμοι να επιτεθεί ο ένας στον άλλο!
Hmmm... δεν ξέρω, πάντως τέτοια αφηρημένα βλέπουν οι Αμερικάνοι από τον ευρωπαϊκό σινεμά και μας κράζουν!
Δημοσίευση σχολίου