ΕισαγωγήΘέλετε μια ταινία να σας φτιάξει τη διάθεση; Θέλετε να χαμογελάσετε και να βολτάρετε στη χαριτωμένη πλευρά της ζωής; Πιστεύετε στη θετική ενέργεια; Στη δύναμη του χαμόγελου που αφοπλίζει και κάνει τους άλλους να ανησυχούν; Αν απαντάτε σε όλα αυτά καταφατικά, τότε το Happy-Go-Lucky είναι απλά η ταινία σας! Το δυνατό come-back του μάγου της σινε-ψυχανάλυσης Mike Leigh (δημιουργού των αριστουργημάτων Secrets & Lies και Naked) είναι ένα κατά βάση πολύ καλογραμμένο feel-good movie, από αυτά που σε κάνουν να βγεις από την αίθουσα πιο ανάλαφρος! Αλλά είναι και τόσα περισσότερα από ένα feel-good movie!
Υπόθεση
Κάπου στο βόρειο Λονδίνο μένει μια χαριτωμένη κοπέλα, η Πόπη, ανύπαντρη, δασκάλα σε δημοτικό σχολείο, που συγκατοικεί με τη φίλη της τη Ζωή, και που διαρκώς χαμογελά στους πάντες και βλέπει τη ζωή από την αισιόδοξή της πλευρά!
Αξιολόγηση
Κάπου στο βόρειο Λονδίνο μένει μια χαριτωμένη κοπέλα, η Πόπη, ανύπαντρη, δασκάλα σε δημοτικό σχολείο, που συγκατοικεί με τη φίλη της τη Ζωή, και που διαρκώς χαμογελά στους πάντες και βλέπει τη ζωή από την αισιόδοξή της πλευρά!
Αξιολόγηση
Αν έπρεπε να επιλέξω το ένα και μοναδικό νόημα αυτής της ταινίας θα έλεγα ότι αυτή αποτελεί μια σπουδή στη θετική ενέργεια και στις επιπτώσεις της στους ανθρώπους γύρω μας! Η ενέργεια της θετικής ενέργειας δηλαδή! Η ενέργεια, που σε άλλους δημιουργεί ανασφάλεια ("γιατί αυτή μου χαμογελάει έτσι, τι άραγε να επιδιώκει;"), σε άλλους φθόνο ("αυτή πάντα χαζοχαρούμενη ήταν! Ήθελα να ΄ξερα πόσο αναίσθητη και ανεύθυνη είναι!") , ενώ άλλους -πιο εσωστρεφείς- ανθρώπους τους ανοίγει όπως ο ανοιξιάτικος ήλιος τα μπουμπούκια!
Ο Mike Leigh αξιοποιεί στο έπακρο το χάρισμα της πρωταγωνίστριάς του, της Sally Hawkins, η οποία κερδίζει τους θεατές από το πρώτο λεπτό της ταινίας, από τη σκηνή των τίτλων έναρξης δηλαδή, που ποδηλατεί με έναν άκρως ερωτεύσιμο αφηρημενο-χαριτωμένο τρόπο στους Λονδρέζικους δρόμους, και με ένα άψογο σενάριο που έχει στο επίκεντρό του την Poppy και τη "μανία" της να κάνει τους γύρω της πιο χαρούμενους (κάτι σαν την αγγλική έκδοση της Amelie ένα πράγμα) αναδεικνύει και σχολιάζει την απλή καθημερινότητα μιας τριαντάρας ανύπαντρης Λονδρέζας!
Κατά δε την πάγια τακτική του σκηνοθέτη τα σχόλια του και η πλοκή της ιστορίας του είναι άκρως χαμηλόφωνα (αναρωτιέσαι σχεδόν αν έχει κάποιο κεντρικό νόημα η ταινία), μέχρι που οι ήρωές του και τα θέλω τους θα συγκρουστούν ξαφνικά επί της οθόνης για να αναδειχθεί μεγαλοπρεπής η αλήθεια του καθενός! Όπως ακριβώς και στο Μυστικά και Ψέματα όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι την "ξαφνική μπόρα", έτσι και εδώ όλα είναι χαρωπά και αγαπημένα μέχρι που βγαίνουν στην επιφάνεια απωθημένα, κατώτερα ένστικτα και τραύματα και "σείεται το σύμπαν"!
Σας καλώ να αφεθείτε χωρίς δισταγμό στην "ασήμαντη" καθημερινότητα της ηρωίδας του Mike Leigh, να χορέψετε μαζί της φλαμένγκο (βλ. φώτο πάνω), να κοντέψετε να τρακάρετε μαζί της στα μαθήματα οδήγησης που κάνει, να γελάσετε με τις χαζομάρες που λέει με τις φίλες της, να θαυμάσετε τον όμορφο τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά, να σιροπιάσετε με τον τρόπο που φλερτάρει και στην παρότρυνση της φίλης της "Poppy, δεν μπορείς να κάνεις τον κάθε άνθρωπο ευτυχισμένο" σας προκαλώ να σκεφτείτε τη δύναμη της απάντησης της "δεν έπαθε όμως κανείς κακό προσπαθώντας το!".
Ο Mike Leigh αξιοποιεί στο έπακρο το χάρισμα της πρωταγωνίστριάς του, της Sally Hawkins, η οποία κερδίζει τους θεατές από το πρώτο λεπτό της ταινίας, από τη σκηνή των τίτλων έναρξης δηλαδή, που ποδηλατεί με έναν άκρως ερωτεύσιμο αφηρημενο-χαριτωμένο τρόπο στους Λονδρέζικους δρόμους, και με ένα άψογο σενάριο που έχει στο επίκεντρό του την Poppy και τη "μανία" της να κάνει τους γύρω της πιο χαρούμενους (κάτι σαν την αγγλική έκδοση της Amelie ένα πράγμα) αναδεικνύει και σχολιάζει την απλή καθημερινότητα μιας τριαντάρας ανύπαντρης Λονδρέζας!
Κατά δε την πάγια τακτική του σκηνοθέτη τα σχόλια του και η πλοκή της ιστορίας του είναι άκρως χαμηλόφωνα (αναρωτιέσαι σχεδόν αν έχει κάποιο κεντρικό νόημα η ταινία), μέχρι που οι ήρωές του και τα θέλω τους θα συγκρουστούν ξαφνικά επί της οθόνης για να αναδειχθεί μεγαλοπρεπής η αλήθεια του καθενός! Όπως ακριβώς και στο Μυστικά και Ψέματα όλα κυλούσαν ήρεμα μέχρι την "ξαφνική μπόρα", έτσι και εδώ όλα είναι χαρωπά και αγαπημένα μέχρι που βγαίνουν στην επιφάνεια απωθημένα, κατώτερα ένστικτα και τραύματα και "σείεται το σύμπαν"!
Σας καλώ να αφεθείτε χωρίς δισταγμό στην "ασήμαντη" καθημερινότητα της ηρωίδας του Mike Leigh, να χορέψετε μαζί της φλαμένγκο (βλ. φώτο πάνω), να κοντέψετε να τρακάρετε μαζί της στα μαθήματα οδήγησης που κάνει, να γελάσετε με τις χαζομάρες που λέει με τις φίλες της, να θαυμάσετε τον όμορφο τρόπο που αντιμετωπίζει τα παιδιά, να σιροπιάσετε με τον τρόπο που φλερτάρει και στην παρότρυνση της φίλης της "Poppy, δεν μπορείς να κάνεις τον κάθε άνθρωπο ευτυχισμένο" σας προκαλώ να σκεφτείτε τη δύναμη της απάντησης της "δεν έπαθε όμως κανείς κακό προσπαθώντας το!".
6 σχόλια:
μια πραγματικά μοναδική ταινία που νομίζω πως όποιος τη βλέπει θα τη θυμάται με ένα χαμόγελο.. :)
Υπέροχη κριτική, συγχαρητήρια!Θα δω την ταινία οπωσδήποτε και θα ανταλλάξουμε απόψεις
Δεν μου αρέσει ο όρος "θετική ενέργεια" αλλά θεωρώ ότι ένας άνθρωπος με χαμόγελο και καλή διάθεση προς τους άλλους, όντως λύνει προβλήματα και ξεκλειδώνει ανθρώπους.
Καλά ως εδώ. Αλλά αυτή η ταινία δεν αντιπροσωπεύει κάτι τέτοιο. Ρίσκαρε να χρησιμοποιήσει ένα χαρακτήρα υπερβολικο. Και η υπερβολή δεν είναι καλή ούτε προς τη μία ούτε προς την άλλη πλευρά. Το ότι αναγνωρίζω ότι το να είναι κανείς "μουντζούφλης" δημιουργεί προβλήματα, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να μου αρέσει κάποιος που συμπεριφέρεται σαν να έχει πέσει στο καζάνι με το Prozac. Ο χαρακτήρας της Poppy ήταν απίστευτα εκνευριστικός, και πραγματικά ανυπόφορος.
Πέρα από τον κεντρικό χαρακτήρα, μου φάνηκε περίεργο το γεγονός ότι ο μόνος χαρακτήρας του έργου που δείχνει να έχει κάποιους ουσιαστικούς κοινωνικούς προβληματισμούς (ο φοβερός δάσκαλος οδήγησης), παρουσιάζεται ως πειραγμένος και παρανοϊκός ρατσιστής.
Όσοι είναι fan της κλασσικής ψυχανάλυσης θα ικανοποιηθούν από το γεγονός ότι όλα τα ψυχολογικά προβλήματα αποδίδονται στην παιδική ηλικία. Εμένα μου φαίνεται κλισέ, αλλά δε μου πέφτει και λόγος.
Γενικά η ταινία θίγει πρόχειρα διάφορα κοινωνικά προβλήματα και τα αφήνει ξεκρέμαστα χωρίς να εμβαθύνει σε κάτι ή να σου προσφέρει κάτι να σκεφτείς (πέρα από την ανάγκη σου να στραγκαλίσεις την πρωταγωνίστρια).
Χαρακτηριστικά αναφέρω τη σκηνή της πρωταγωνίστριας με τον άστεγο στο δρόμο, που ήταν παντελώς άσχετη με την ταινία, τόσο άσχετη που θα μπορούσε να είναι εμβόλιμη σε οποιοδήποτε σημείο της στην αρχή ή στο τέλος, ή ακόμα και να λείπει, χωρίς να έκανε την παραμικρή διαφορά.
Γενικά ήταν μια ταινία κουραστική, πιεστική με χιουμορ επιπέδου 13 χρονου.
Xavier, το σχόλιο σου επιβεβαιώνει την κριτική μου, έτσι για να περιαυτολογήσω λίγο!
Η θετική ενέργεια υπάρχει παντού γύρω μας και έχει όντως πολύ δυνατά αποτελέσματα στους ανθρώπους! Εσένα σου ερχόταν να τη στραγγαλίσεις την Πόπη, εγώ θα μπορούσα να της κάνω και πρόταση γάμου!
Κοίτα, σοβαρά τώρα, γνωρίζω τέτοιους ανθρώπους σαν κι αυτή, δεν τους θεωρώ υπερβολικούς, τους αγαπώ γιατί ομορφαίνουν τη ζωή μου! Και αυτό για μένα είναι το σπουδαιότερο πράγμα στις διαπροσωπικές σχέσεις, να υπάρχεις για να ομορφαίνεις τις ζωές των άλλων λαμβάνοντας πίσω ως αντίδωρο τα έργα της θετικής σου ενέργειας πολλαπλασιασμένα! Δεν ένιωσα λεπτό λοιπόν ότι θέλω να στραγγαλίσω την πρωταγωνίστρια, το αντίθετο! Δεν ένιωσα ότι είναι καρικατούρα, αντίθετα γέλασα με την ψυχή μου με τα τεκταινόμενα, και ένιωθα ότι αυτός ο άνθρωπος μου θύμιζε κάποιον/αν πολύ οικείο μου!
Δε θεωρώ επίσης οτι είναι επιφανειακή η προσέγγιση του σκηνοθέτη, βρήκα ουσιαστικά τα πάντα, πολυ ψυχαναλυτικά και προσεγμένα, και θεωρώ ότι έθιξε ένα σωρό κοινωνικά ζητήματα και ανησυχίες των ανθρώπων στις μεγαλουπόλεις (που περιφέρονται κ συνυπάρχουν αναζητώντας τι τους φταίει κάθε φορά και ψάχνοντας το νόημα της ζωής άλλοτε επιτυχώς άλλοτε όχι), κατέδειξε τα κόμπλεξ που έχουμε όλοι άλλοι σε μεγάλο άλλοι σε μικρότερο βαθμό (βλ. την έγκυο αδερφή, που έπαιρνε τα πάντα αυστηρά και μαγκωμένα, βλ. το δάσκαλο οδήγησης που θύμιζε σαλεμένο παρουσιαστή εκπομπής του Τήλε-Άστυ και ξέσπασε στη βία όταν κάποιος προσπάθησε να τον προσεγγίσει αναγκάζοντάς τον να αντιμετωπίσει τα συναισθήματά του) και τέλος ο Leigh κατόρθωσε και να με προβληματίσει (και μου άρεσε πολύ αυτό) το σχόλιο του καθηγητή οδήγησης από που πηγάζει αυτή η θετική ενέργεια, δηλ. κατά τη γνώμη του από μια βαθιά εγωπαθή διάθεση να γινόμαστε διαρκώς αγαπητοί. Σωστό αλλά όπως είπε κι η Πόπη, δεν έβλαψε ποτέ κανέναν αυτό!
Εξαιρετικός ο Leigh για άλλη μια φορά! Μοναδική ταινία!
Πάντως τo χαρακτήρα της Poppy δεν θα τον έλεγα θετικό άνθρωπο. Θα τον παρομοίαζα με τον Αγιο Βασίλη, φτιαγμένο με Prozac, που κάνει σεξ στη Disneyland...
Εντάξει το έριξα το επίπεδο. Η παρομοίωση είναι κλεμμένη από τα Φιλαράκια...
Από αυτά που λές, φαντάζομαι πως θα είναι από τις ταινίες που θα λατρέψω. Ανυπομονώ να τη φέρουν στην πόλη μου
Δημοσίευση σχολίου