"Κλέβει" την παράσταση με δραματικό τρόπο ο Νοτιοαφρικανός ακτιβιστής Bongani Lubisi με την "αναρχική" δράση του ενάντια στην πολιτική ιδιωτικοποίησης της εταιρίας παροχής ηλεκτρικής ενέργειας της Νότιας Αφρικής!Το The Big Sellout, είναι ένα πολιτικό ντοκιμαντέρ το οποίο πραγματεύεται τις επιπτώσεις στις ζωές καθημερινών ανθρώπων σε τέσσερις γωνιές της γης από τις αποφάσεις των κυβερνήσεών τους να ιδιωτικοποιήσουν τομείς ζωτικού δημόσιου συμφέροντος (νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, υγεία και μεταφορές). Στοχεύοντας ουσιαστικά στην αφύπνιση πολιτικών συνειδήσεων ο δημιουργός αυτού του ντοκιμαντέρ, Florian Opitz, προσπαθεί να μας δείξει με ένα λιτό τρόπο ότι όταν ακούμε στις ειδήσεις ότι η κυβέρνηση Χ διαπραγματεύεται ή αποφάσισε την πώληση/ εκχώρηση management/ μερική ιδιωτικοποίηση της Ψ δημόσιας εταιρίας, συχνά δε φανταζόμαστε ότι αυτή η οικονομικού ενδιαφέροντος είδηση μπορεί να έχει άμεσες και σημαντικής σπουδαιότητας συνέπειες στις ζωές μας!
Παρότι μονόπλευρη η πολιτική ανάλυση που κάνει ο σκηνοθέτης (δαιμονοποίηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, αποσιωποίηση του θετικού ρόλου που αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί σε πολλές περιπτώσεις επιτελούν, και απουσία κριτικής στις διεφθαρμένες κυβερνήσεις που δεν αξιοποιούν σωστά τα λεφτά που αυτοί οι οργανισμοί δίνουν), εντούτοις η ανάπτυξη του ντοκιμαντέρ και η διαχείριση του υλικού, που έχει στη διάθεσή του ο δημιουργός του, είναι πάρα πολύ ικανοποιητική. Η εικόνα που αποκομίζει κάποιος βγαίνοντας από την αίθουσα είναι ότι έχει καταφέρει ο σκηνοθέτης να σου περάσει πλήρως τις απόψεις του, με ένα πολύ σωστό κινηματογραφικό τρόπο, που δεν κουράζει καθόλου, και να σου δικαιολογήσει επαρκώς όλες τις πτυχές του προβλήματος όπως αυτός θεωρεί ότι έχουν.
Συγκινητικό σε στιγμές, σωστά εστιασμένο σε πρόσωπα και τα δράματά τους, δομημένο σωστά (οι τέσσερις ιστορίες δεν ξεδιπλώνονται η μία μετά την άλλη, αλλά δένονται θεματικά μεταξύ τους), με ένα ξεκάθαρο και ηχηρό πολιτικό μήνυμα, η δημιουργία του Florian Opitz αξίζει την προσοχή σας. Αν ανήκετε δε πολιτικά και στην αριστερά ούτε να διστάσετε λεπτό από το να σπεύσετε στην πλησιέστερη αίθουσα για να το δείτε (στην avant premiere που το είδα η αίθουσα ξέσπασε σε έντονο χειροκρότημα κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας στο άκουσμα της νίκης στον αγώνα για το σταμάτημα της ιδιωτικοποίησης της «ΕΥΔΑΠ» Βολιβίας! Δε μου είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο!).
Παρότι μονόπλευρη η πολιτική ανάλυση που κάνει ο σκηνοθέτης (δαιμονοποίηση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας, αποσιωποίηση του θετικού ρόλου που αυτοί οι διεθνείς οργανισμοί σε πολλές περιπτώσεις επιτελούν, και απουσία κριτικής στις διεφθαρμένες κυβερνήσεις που δεν αξιοποιούν σωστά τα λεφτά που αυτοί οι οργανισμοί δίνουν), εντούτοις η ανάπτυξη του ντοκιμαντέρ και η διαχείριση του υλικού, που έχει στη διάθεσή του ο δημιουργός του, είναι πάρα πολύ ικανοποιητική. Η εικόνα που αποκομίζει κάποιος βγαίνοντας από την αίθουσα είναι ότι έχει καταφέρει ο σκηνοθέτης να σου περάσει πλήρως τις απόψεις του, με ένα πολύ σωστό κινηματογραφικό τρόπο, που δεν κουράζει καθόλου, και να σου δικαιολογήσει επαρκώς όλες τις πτυχές του προβλήματος όπως αυτός θεωρεί ότι έχουν.
Συγκινητικό σε στιγμές, σωστά εστιασμένο σε πρόσωπα και τα δράματά τους, δομημένο σωστά (οι τέσσερις ιστορίες δεν ξεδιπλώνονται η μία μετά την άλλη, αλλά δένονται θεματικά μεταξύ τους), με ένα ξεκάθαρο και ηχηρό πολιτικό μήνυμα, η δημιουργία του Florian Opitz αξίζει την προσοχή σας. Αν ανήκετε δε πολιτικά και στην αριστερά ούτε να διστάσετε λεπτό από το να σπεύσετε στην πλησιέστερη αίθουσα για να το δείτε (στην avant premiere που το είδα η αίθουσα ξέσπασε σε έντονο χειροκρότημα κατά τη διάρκεια της προβολής της ταινίας στο άκουσμα της νίκης στον αγώνα για το σταμάτημα της ιδιωτικοποίησης της «ΕΥΔΑΠ» Βολιβίας! Δε μου είχε ξανατύχει κάτι τέτοιο!).
ΥΓ. Στο ντοκιμαντέρ κεντρικό ρόλο κρατά η άποψη του πασίγνωστου διεθνώς καθηγητή Οικονομικών και πολέμιου του νεοφιλελεύθερου μοντέλου και των πρακτικών της Παγκόσμιας Τράπεζας (στην οποία εργαζόταν!) και του ΔΝΤ, Joseph Stiglitz!
ΥΓ2. Αφιερωμένο στην κυβέρνηση μας και στα σχέδιά της για τη ΔΕΗ.
2 σχόλια:
Θεωρώ επιεικώς απαράδεκτο να βγαίνουν την ίδια εβδομάδα στις αίθουσες οκτώ (!) ταινίες (εκ των οποίων οι περισσότερες, παραδόξως, είναι από καλές έως πολύ καλές) και, παράλληλα, να ξεκινά το (επίσης εξαιρετικό) Φεστιβάλ Γαλλόφωνου Κινηματογράφου, αλλά και να βρίσκονται σε εξέλιξη και άλλες διοργανώσεις και ειδικές προβολές (όπως π.χ. το αφιέρωμα της Π.Ε.Κ.Κ. στο ντοκιμαντέρ).
Ένας μέσος σινεφίλ πόσο χρόνο (από τον ελάχιστο που διαθέτει) πρέπει ν' αφιερώσει και πόσα χρήματα (από τα ελάχιστα που διαθέτει) πρέπει να ξοδέψει για να παρακολουθήσει αυτές τις ταινίες;
Ο συγχρονισμός (αιθουσαρχών, διανομέων και διοργανωτών) πήγε -για μια ακόμη φορά- περίπατο...
Άστα να πάνε, εν πλω, έτσι είναι όπως τα λες! Τι τραβάμε κι εμείς οι σινεφίλ:-) Τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε, βλέπουμε 3 ταινίες την εβδομάδα και ποτέ δε νιώθουμε ότι είδαμε αρκετές!
Δημοσίευση σχολίου