Έχετε διαβάσει, φίλες και φίλοι, το αριστούργημα του Hermann Hesse ο "Λύκος της Στέππας"; Εκεί ο πιο πολυδιαβασμένος Ευρωπαίος του 20ου αιώνα περιγράφει την αέναη πάλη μεταξύ της διπλής ανθρώπινης φύσης, που παλεύει χωρίς την ελπίδα ανάδειξης κάποιου νικητή μεταξύ της "υψηλής", της ανθρώπινης φύσης που εμπεριέχει τα χαρακτηριστικά του αστού, του πολιτισμένου ανθρώπου και αυτής της άγριας φύσης του λύκου, που άγριος και ελεύθερος τρέχει ασταμάτητα χωρίς προορισμό αλλά γεμάτος ένστικτα που αισθάνεται ότι πρέπει να ικανοποιήσει στο άδειο τοπίο μιας στέππας! Αυτή την πάλη, νομίζω, πραγματεύεται και η ταινία αλλά προχωρά και σε άλλα ζητήματα παραπέρα!
Υπόθεση
Αφού αποφοίτησε ως αριστούχος από το Αμερικανικό κολλέγιο Emory, ο νεαρός Christopher McCandless, αρνείται να μπει στο Harvard παρότι θα μπορούσε άνετα να το κάνει, απομακρύνεται από την οικογένειά του, απαρνείται τα υπάρχοντά του, δωρίζει όλα τα λεφτά του στην Oxfam και αρχίζει ένα τάξίδι αυτογνωσίας με προορισμό την Αλάσκα μακρυά από τον πολιτισμό.
Αξιολόγηση
Δυνατή, σκληρή, ανθρώπινη, ατμοσφαιρική, ποιητική, λίγα από τα επίθετα που χρειάζονται για να περιγράψουν την ταινία αυτή του Σον Πεν.
Δυνατή είναι μια ταινία όταν σε βάζει σε σκέψεις, όταν, ασχέτως αν το υλικό της είναι απλό (όπως εδώ), το ταρακούνημα είναι μεγάλο, όταν έχει όλες τις δυνατότητες να σου αλλάξει τη ζωή αν την αφήσεις!
Σκληρή είναι μια ταινία όταν η ιστορία που πραγματεύεται και το ξεδίπλωμά της ενώπιον των θεατών είναι πικρό, μελαγχολικό και δυσβάσταχτο μα ταυτόχρονα τόσο αληθινό! Στο Ταξίδι στην Άγρια Φύση βλέπουμε ένα νέο άνθρωπο να σηκώνει το δικό του σταυρό με πολύ αποφασιστικότητα και σθένος, να είναι αποφασισμένος να μη δεχτεί να κουβαλά τα πάθη των άλλων (τις αμαρτίες γονέων εν προκειμένω) και ανυπόμονο με όλη τη νεανική του τρέλα να ζήσει τη ζωή στα άκρα ώστε να βιώσει τις αλήθειες της! Τι κι αν κινδυνεύει σε κάθε στροφή της ζωής να τσακιστεί, αρκεί να μάθει και να ζήσει!
Ανθρώπινη είναι μια ταινία όταν καταφέρνει να εστιάσει στις ανθρώπινες σχέσεις με τρόπο τόσο κινηματογραφικά ανεπιτήδευτο ώστε να μην έχεις την αίσθηση ότι βλέπεις ταινία, όταν γλύφει το μεδούλι συναισθημάτων που θα ήθελες να είχες ρουφήξει εσύ ο ίδιος πρώτα!
Ατμοσφαιρική είναι μια ταινία όταν τα πύρινα ηλιοβασιλέματα που δε χορταίνεις να χαζεύεις, η πάλη με το υγρό στοιχείο και τις φοβίες μας, το χιόνι που λιώνει και φέρνει την ελπίδα της άνοιξης, όταν όλα αυτά αποτελούν το κινηματογραφικό σκηνικό μιας – όπως λέει ο ήρωας στην ταινία – ομορφιάς από την οποία αδυνατούσε να ξεφύγει, μιας ομορφιάς που θα μαγέψει, νομίζω, πολλούς από όσους διαλέξουν να δουν αυτή την ταινία!
Ποιητική είναι μια ταινία όταν κάθε της πλάνο, κάθε της φράση, κάθε αποτύπωση συναισθημάτων αγγίζει χορδές προσωπικές, όταν φτιάχνεται ως χαμηλόφωνη και τα μηνύματά της ακούγονται σα κραυγή, όταν οι «αλήθειες» για τις οποίες μιλά διαρκώς ο ήρωας με αξιοζήλευτο νεανικό πάθος γίνονται και δικές σου αλήθειες τις οποίες βγαίνοντας από την αίθουσα νιώθεις ότι πρέπει να πάψεις να χαλιναγωγείς!
Ο Sean Penn διάλεξε ως πρωταγωνιστή του ένα σχετικά άφθαρτο και μάλλον αδιάφορο –ως τώρα– ηθοποιό και τον μεταμορφώνει σταδιακά κατά τη διάρκεια της ταινίας σε έναν άκρως γοητευτικό «υπερήρωα», τον Alexander Supertramp, που παίρνει στις πλάτες του όλη την ταινία ως προς το δραματουργικό της βάρος και αποδίδει άριστα τον ήρωα του ομώνυμου βιβλίου του Jon Krakauer, που διασκεύασε και σκηνοθέτησε εξαιρετικά ο Σων Πεν.[1] Μια συγκλονιστική ταινία, που θα συγκινήσει ιδιαίτερα το ανδρικό κοινό και για απολύτως προσωπικούς λόγους μπήκε κατευθείαν στο πάνθεον των αγαπημένων ταινιών μου!
[1] Αφού δείτε την ταινία (και μόνο τότε!) διαβάστε για το ποιος ήταν ο Alexander Supertramp εδώ.
7 σχόλια:
Νομίζω οτι σε πρωτοδιάβασα,όταν απεγνωσμένα έψαχνα κριτικές του The fountain.Το παθαίνω αυτό όταν βλέπω ταινίες που ζουν μέσα μου,ψάχνω δηλαδή αν υπάρχει τουλάχιστον ένας ακόμα που "είδε" την κάθε ΜΕΓΑΛΗ ταινια,έτσι όπως την "είδα και εγώ,
Ετσι λοιπόν και με το INTO THE WILD δεν θα μπορούσα τίποτα περισσότερο ή λιγότερο να γράψω.Κατευθείαν στις αγαπημένες ever!
Ευχαριστώ τον Σων Πεν που έμαθα για έναν άνθρωπο που είχα πλήρη άγνοια!.
Μήπως ξέρει κάποιος αν και πότε θα βγει το ομώνυμο βιβλίο?(και έχω & χρόνια να διαβάσω βιβλίο)
Συμφωνώ στα περισσότερα σημεία της κριτικής σου.
Η ταινία αυτή με "άγγιξε" πολύ περισσότερο από το "Θα χυθεί αίμα", το οποίο θεωρώ μεν πλήρες, άρτιο και -σχεδόν- εξαιρετικό, δεν δέχομαι όμως σε καμία περίπτωση τα 5 αστεράκια, το χαρακτηρισμό "αριστούργημα όλων των εποχών" και "ήδη κλασικό" (!), τη σύγκριση επί ίσοις όροις με τον "Πολίτη Κέιν" και πολλά άλλα, τα οποία ειλικρινά δεν ξέρω ποιες σκοπιμότητες εξυπηρετούν και από πού πηγάζουν.
---------
Μια παρατήρηση επί της ταινίας (που ενδέχεται να περιέχει ΣΠΟΪΛΕΡ):
πιστεύω ότι με την τελευταία φράση του, ο πρωταγωνιστής "αποκηρύσσει" ό,τι πρέσβευε και εφάρμοζε όλα αυτά τα χρόνια (και "ακυρώνει", τρόπον τινά, όλη την ταινία, αν "κρεμαστείς" απ' αυτή).
Μιλώ για τη φράση "τελικά η ευτυχία είναι πραγματική μόνον όταν μοιράζεται" (ή κάπως έτσι), που γράφει ο πρωταγωνιστής λίγες ώρες πριν πεθάνει.
Εννοεί, προφανώς, όταν μοιράζεται με ανθρώπους (γιατι δεν μοιράζεσαι κάτι με τη φύση. Στη φύση ζεις, αναπτύσσεσαι κ.ά.).
Αποκηρύσσει, λοιπόν, τη θεωρία του περί πλήρους απομόνωσης και "αποτίναξης" κάθε πράγματος/έννοιας που θυμίζει κατασκεύασμα της σύγχρονης κοινωνίας και την -προγενέστερη- θεωρία του (που αναπτύσσει, μιλώντας στον ηλικιωμένο που γνώρισε) ότι δεν βιώνεις απαραίτητα την ευτυχία όταν είσαι με κάποιον άλλον (ή κάπως έτσι).
(Σημ.: Το "ακυρώνει" το βάζω μέσα σε εισαγωγικά, γιατί στην ουσία δεν πιστεύω ότι συμβαίνει. Η ταινία είναι, έτσι κι αλλιώς αριστουργηματική -και άκρως λυρική-, ίσως ακόμη περισσότερο με την τελευταία "ανατροπή", όπως την περιγράφω στο σχόλιό μου).
Δεν την είδα ακόμα, θα τη δω σύντομα, και δεν έχω καμία αμφιβολία.
Και λίγα λόγια για τη μουσική, που αυτήν την έχω ακούσει και πήρε και χρυσή σφαίρα μάλιστα. Του Eddie Vedder, frontman των λατρεμένων Pearl Jam. Πιο ώριμος από ποτέ, απλά εξαιρετικός. Φοβερή χημεία με Pen. Μάλιστα πολλές σκηνές ο Pen τις "έχτισε" με έναυσμα τη μουσική του Eddie.
Καλησπέρες.
To plhktrologio sth vivliothhkh ths Eyrwpaikhs Epitrophs pou vriskomai twra einai sta gallika - atimoi velgoi - kai etsi den mporw na grapsw polla alla paidia me epivevaisate plhrws ws pros to sxolio mou oti h tainia tha aresei poly sto antriko koino!
En plw, akrivws thn idia skepsh ekana ki egw gia thn teleytaia skhnh kai den exw na prosthesw tipota giati de thelw na valw SPOILER warning kai giati me kalypses apolyta!
to prwi pou skatoevrexe stis vrykseles kai egw eprepe na eimai kleismenos se vivliothhkh me eixe kyrieysei ena synais8hma fyghs analogo me ayto tou hrwa ths tainias, thn opoia tainia de lew na vgalw apo to myalo moy!
Αντί να αισθάνεσαι τυχερός που απέδρασες, έστω για λίγο απ' την Ελλάδα του Ζαχόπουλου, του "σκοπιανού", του Άνθιμου, του Θέμου, του Μάκη και των λοιπών "μπουμπουκιών", διαμαρτύρεσαι;;;
Αυτό είναι θράσος, αγαπητέ! :)
Υ.Γ.: Σχετίζεται με τη δουλειά σου το ταξίδι;
πού χαίρομαι για τις κριτικές που διαβάζω σε αγαπημένα μου blogs για το into the wild, καθώς με βρίσκουν απόλυτα σύμφωνο.
όπως ξαναείπα σε άλλο blog όμως λυπάμαι για την υποδοχή της απο το κοινό καθώς και απο τον παραγκωνισμό της απο τον τύπο.
από τα μεγαλύτερα ατού στα βοηθητικά καλλιτεχνικά επίπεδα το μοντάζ και η μουσική επένδυση, ενώ τόσο καιρό μετά, ακόμα με στοιχειώνει η συγκινητική ερμηνεία του Hal Holbrook.
Θα πω και εγώ τη σποϊλάρα μου, αν μου επιτρέπετε: Κατά τη διάρκεια της ταινίας, ήθελα να φύγω (στη μέση και πάνω). Παρότι αναγνώρισα την ομορφιά της εικόνας και το ενδιαφέρον θέμα της, κάτι με έκανε να αισθάνομαι ότι δεν την αντέχω... Αυτό που δεν μου άρεσε είναι ο κατακλυσμός των κλισέ σε συνδυασμό με τσιτάτα συγγραφέων. Τα κλισέ κυριαρχούσαν στην ταινία και έρχονταν σε κατάφωρη αντίθεση με την πρωτοποριακή ιστορία και την εξαιρετική φωτογραφία, την ανατρεπτική παρουσίαση του έρωτα και των εναλλακτικών διαπροσωπικών σχέσεων. Αυτό που με έκανε να ψάξω περισσότερο το τι γίνεται με αυτήν την ταινία είναι δυο πράγματα: αφενός μεν το τέλος της και αφετέρου ότι έμαθα μόλις τέλειωσε ότι βασίζεται σε αληθινή ιστορία. Το τελευταίο με συγκλόνισε, θα έλεγα, και φάνηκε να αναθεωρείται η αρχική δυσαρέσκεια. Αυτό με οδήγησε να σκεφτώ περισσότερο πάνω στο το τέλος της όπου εντοπίζω ένα θεϊκό στοιχείο (φαίνεται να κοιτάει το θεό -του?- στην σκηνή του θανάτου του που κοιτάω στο φως και απευθύνει σε β' πρόσωπο το ερώτημα (τι αν χαμογελούσα στους γονείς μου - δηλ. τι αν είχα άλλη στάση- και το συμπέρασμα για την ευτυχία). Και μάλιστα το θεϊκό αυτό στοιχείο φαίνεται να συγγενεύει με τον χριστιανισμό (καθώς κοιτώντας το θεό είναι που διαπιστώνει ότι η αγάπη, το μοίρασμα φέρνει την πραγματική ευτυχία). Και τι διδάσκει ο χριστιανισμός? Τη συγχώρεση. Και εν προκειμένω, τη συγχώρεση των γονιών του και μέσω αυτής, ολόκληρης της κοινωνίας από την οποία προσπάθησε να ξεφύγει. Φαίνεται λοιπόν ότι ο πρωταγωνιστής μπορεί να μη βίωσε πραγματικά την ευτυχία αλλά κατάλαβε τι είναι. Και εδώ μπορεί να ξεκινήσει μια δεύτερη, μεγάλη συζήτηση που μας φέρνει σε ό,τι είπαν οι προηγούμενοι φίλοι για ¨ακύρωση¨ της προηγούμενης θέσης του (πρωταγωνιστή). Δεν ξέρω αν θα την χαρακτήριζα αριστούργημα αλλά σίγουρα θα την πρότεινα σε κάποιον να τη δει. Και σίγουρα όποιος τη δει, δεν μπορεί να αποφύγει τον προβληματισμό.
Δημοσίευση σχολίου