Εισαγωγή
Άντε να δεχτώ ότι κάποιοι τίτλοι σε ταινίες είναι υπέρ του δέοντος ποιητικοί για να τους μεταφράσεις στα ελληνικά και να αποδώσεις εύστοχα το περιεχόμενό τους! Αλλά από εκεί ως το σημείο να διαλέγεις ένα τελείως ακατάλληλο ελληνικό τίτλο που να είναι τόσο κοινότυπος και ταυτόχρονα σε διαζύγιο με οποιοδήποτε νόημα που δίδει η ταινία, υπάρχει μεγάλη απόσταση! Άλλο ένα θύμα αυτού του "φαινομένου" έπεσε και το The Air I Breathe, που μεταφράστηκε με τον άσχετο, άχρωμο και άγευστο τίτλο "Ακραίες Καταστάσεις"!
Υπόθεση
Τέσσερις ιστορίες, τέσσερα συναισθήματα (ευτυχία, απόλαυση, λύπη και αγάπη), πέντε άνθρωποι! Ένας χρηματοικονομικός σύμβουλος σε μια "λάμψη" της στιγμής αποφασίζει να πάρει σημαντικά ρίσκα. Ένα εκτελεστικό όργανο εκβιαστή-νονού έχει χάρισμα να προβλέπει το μέλλον ως τη στιγμή που το μέλλον θα παγιδεύσει τον ίδιο στα πλοκάμια του. Μια διάσημη τραγουδίστρια μπλέκει εξαιτίας συνεργατών της σε παιχνίδι εκβιασμών. Και ένας ερωτευμένος γιατρός πρέπει να κάνει τα αδύνατα δυνατά να σώσει το ερωτικό αντικείμενο του πόθου του από βέβαιο θάνατο!
Αξιολόγηση
Η ταινία του πρωτοεμφανιζόμενου (!!!) Jieho Lee ακολουθεί μια συνταγή που είναι λίγο μόδα, νομίζω, για τον αμερικανικό κινηματογράφο του σήμερα! Αλλά δε θέλω να επιμείνω σε αυτό κρίνοντας την αρνητικά, καθότι δε βλέπεις πάντα ταινίες που εξελίσσουν το σινεμά. Αυτό γίνεται σπάνια. Προσωπικά αισθάνομαι ευτυχής όταν βλέπω καλή ταινία κι ας μην είναι πρωτότυπη. Η συνταγή λοιπόν της ταινίας είναι η διαδοχική εστίαση σε παράλληλες ιστορίες ανθρώπων που συνθέτουν όλες μαζί μια ιστορία με κοινό παρανομαστή (πρόσωπο ή γεγονός). Και με βάση αυτή τη συνταγή η ταινία είναι πετυχημένη, για τους εξής κυρίως λόγους:
- καθηλώνει τους θεατές από την αρχή ως το τέλος της διαθέτοντας πολύ καλό ρυθμό και αρκετές σκηνές μεγάλης έντασης,
- απαιτεί σκέψη ακόμα κι αν δεν πετυχαίνει απόλυτα τη σύνδεση των κινηματογραφικών εικόνων με τα νοήματα-συναισθήματα (happiness, sorrow κλπ)
- συνδέει τις τέσσερις ιστορίες με έξυπνο τρόπο επιλέγοντας ως συνδετικό κρίκο μεταξύ των τεσσάρων ιστοριών-πρωταγωνιστών ένα διαβολικό χαρακτήρα που τον ενσαρκώνει πολύ ταιριαστά ο Andy Garcia, και κυρίως
- το τελικό αποτέλεσμα δικαιολογεί απολύτως ικανοποιητικά την επιλογή αυτής ακριβώς της δομής για την ταινία! Δηλαδή, προκειμένου να δείξει πως ένας άνθρωπος μπορεί να δέσει άλλους ανθρώπους, να κινεί τα νήματα των ζωών τους, της ίδιας τους της ύπαρξης, επέλεξε αυτό το σπάσιμο της ιστορίας σε τέσσερα μέρη με επικέντρωση σε τέσσερα διαφορετικά συναισθήματα-πρόσωπα-οπτικές γωνίες που εξηγούν καλύτερα και δίνουν μια σφαιρική εικόνα της ιστορίας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου