El Greco (2007) (4 1/2 στα 10)

Εισαγωγή

Για την ταινία του Σμαράγδη που σπάει ταμεία όπου κι αν προβάλλεται ανά την ελληνική επικράτεια είχα ακούσει από παντού πάνω-κάτω τα ίδια: πόσο κακή ερμηνευτικά είναι η Ματσούκα, πόσο ωραία είναι η μουσική του Παπαθανασίου, πόσο όμορφο από εικαστικής άποψης είναι το τελικό αποτέλεσμα, αλλά «εντάξει, δεν είναι και κανένα αριστούργημα!» Τελικά την είδα στη Ξάνθη όπου βρίσκομαι εδώ και μια βδομάδα (σα να λέμε «η ανάγκη με έκανε!» να τη δω) για να διαπιστώσω ότι για άλλη μια φορά σε μεγάλη ελληνική παραγωγή έχουμε άνισο δυστυχώς αποτέλεσμα.

Υπόθεση
Από την Ενετοκρατούμενη Κρήτη του 16ου αιώνα ο νεαρός ζωγράφος Δομίνικος Θεοτοκόπουλος, θαμπωμένος από τα κάλλη της κόρης του κυβερνήτη του νησιού και ανήμπορος να αντιδράσει στον ξένο κατακτητή φεύγει για τη Βενετία όπου μαθητεύει στον τότε πασίγνωστο ζωγράφο Tiziano, για να καταλήξει λίγα χρόνια αργότερα στην Ισπανία. And the rest is history!

Αξιολόγηση
Ελ Γκρέκο, η βιογραφική ταινία για τη ζωή του μεγάλου Έλληνα ζωγράφου Δομίνικου Θεοτοκόπουλου, μια ταινία που έκανε 10 χρόνια να γυρίσει ο Έλληνας Γιάννης Σμαράγδης, μια ταινία ορισμός της άνισης ταινίας, άνευρης μα εικαστικά ενδιαφέρουσας! Με υψηλής αισθητικής καδραρίσματα και καταπληκτική φωτογραφία και χρωματική παλέτα η ταινία συχνά μοιάζει σα κινούμενος πίνακας ζωγραφικής. Ταυτόχρονα, με σενάριο που δεν έχει δυστυχώς ιδαίτερο δραματουργικό βάθος και αποδίδει τα περισσότερα από τα πρόσωπα που φωτίζει με περισσότερο σχηματικό τρόπο ακόμα και από χολιγουντιανό χαζορομάντζο η ταινία δεν πείθει, ενώ δυστυχώς σε στιγμές προκαλεί μειδιάματα με σειρά από ατάκες μεγαλόσχημες (πλην όμως αφελών) σαν ο βερμπαλισμός του Βενιζέλου να συναντά τον Φόρεστ Γκαμπ!

Το δε καστινγκ της ταινίας ατυχέστατο σε ορισμένες επιλογές του, αλλά επιτυχημένο σε άλλες. Για παράδειγμα είναι άκρως εμπνευσμένη η επιλογή του Σωτήρη Μουστάκα να υποδυθεί το μεγάλο Βενετσιάνο ζωγράφο της αναγέννησης Tiziano και ο Αργεντινός Juan Diego Botto είναι πολύ καλός στο ρόλο του Αρχι-ιερο-Εξεταστή. Αντίθετα κάθε ατμόσφαιρα στην ταινία χαλάει εκεί ακριβώς που κάνει την εμφάνισή του το λάγνο έως πρόστυχο ύφος της Ματσούκα που μοιάζει περισσότερο αποκριάτικη καρικατούρα ντυμένη σε στολή καλόγριας παρά τεθλιμμένη Μαρία Μαγδαληνή!


Εντέλει το El Greco δεν είναι ούτε πλήρες για να το δεις ως βιογραφία και να μάθεις για τη ζωή του μεγάλου έλληνα ζωγράφου, ούτε (δραματουργικά και ερμηνευτικά) ενδιαφέρον για να σε αγγίξει ως κοινωνικό έργο ή περιπέπετεια ή έστω ως ταινία εποχής, βρε αδερφέ. Κρίμα τα σκηνικά, κρίμα τη σκηνοθεσία, κρίμα τη φωτογραφία, κρίμα τη μουσική. Άλλη μία χαμένη ευκαιρία για τον ελληνικό κινηματογράφο!