Υπόθεση
Ο υπερδραστήριος Jean-Dominique Bauby, αρχισυντάκτης του περιοδικού Elle στη Γαλλία, παθαίνει εγκεφαλικό σε νεαρή ηλικία που παραλύει ολόκληρο το κορμί του ενώ η νόηση του παραμένει ανέπαφη. Με μοναδική δυνατότητα σωματικής επικοινωνίας το ανοιγοκλείσιμο του αριστερού ματιού του και τη βοήθεια μιας υπομονετικής γραμματέως καταφέρνει να αποτυπώσει σε χαρτί τις σκέψεις του υπερβαίνοντας έτσι τη σωματική φυλακή του.
Αξιολόγηση
Με υπόθεση που συνοψίζεται σε λίγες λέξεις μπορείς να κάνεις ταινία μεγάλου μήκους; Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Julian Schnabel, πιστεύει ότι σαφώς και μπορείς, αρκεί να μετέλθεις κάθε μέσο, κάθε δυνατότητα οπτικής αποτύπωσης σκέψεων και συναισθημάτων του ακίνητου πρωταγωνιστή σου, ώστε να δημιουργήσεις νέες σκέψεις και συναισθήματα για το θεατή σου. Εκμεταλλευόμενος μια φράση του Ζακ Ντομινίκ Μπομπί που καθηλωμένος συνειδητοποιεί ότι τα μόνα δύο πράγματα που παρέμειναν ζωντανά σε αυτόν είναι η μνήμη κι η φαντασία του, ο σκηνοθέτης καταφεύγει σε υπέροχης αισθητικής φλας μπακ και δίνει σάρκα και οστά σε μερικές από τις πιο ζωηρές (πλην νοερές) αποδράσεις του πρωταγωνιστή του.
Παρόλο όμως που η ταινία συγκινεί, αυτό γίνεται αναπόδραστα μέσω του οίκτου που νιώθει ο θεατής για τον πρωταγωνιστή του. Και αυτό ως ένα βαθμό ενοχλεί! Επίσης παρόλο που η υψηλής αισθητικής αποτύπωση της φαντασίας του παγιδευμένου στο ίδιο το κορμί του Ζακ Ντομινίκ έχει σαφώς καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, αυτό δεν κάνει από μόνη την ταινία ενδιαφέρουσα να την παρακολουθήσει κάποιος. Και αναρωτιέμαι πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αυτό! Υποκατάστατο της κίνησης η φαντασία και η αναπόληση και το συχνό μπλέξιμο μεταξύ των δύο, αλλά μέχρι πόσο μπορείς κινηματογραφικά να υποκαταστήσεις τη σωματική ακινησία του πρωταγωνιστή σου;
Ο υπερδραστήριος Jean-Dominique Bauby, αρχισυντάκτης του περιοδικού Elle στη Γαλλία, παθαίνει εγκεφαλικό σε νεαρή ηλικία που παραλύει ολόκληρο το κορμί του ενώ η νόηση του παραμένει ανέπαφη. Με μοναδική δυνατότητα σωματικής επικοινωνίας το ανοιγοκλείσιμο του αριστερού ματιού του και τη βοήθεια μιας υπομονετικής γραμματέως καταφέρνει να αποτυπώσει σε χαρτί τις σκέψεις του υπερβαίνοντας έτσι τη σωματική φυλακή του.
Αξιολόγηση
Με υπόθεση που συνοψίζεται σε λίγες λέξεις μπορείς να κάνεις ταινία μεγάλου μήκους; Ο σκηνοθέτης της ταινίας, Julian Schnabel, πιστεύει ότι σαφώς και μπορείς, αρκεί να μετέλθεις κάθε μέσο, κάθε δυνατότητα οπτικής αποτύπωσης σκέψεων και συναισθημάτων του ακίνητου πρωταγωνιστή σου, ώστε να δημιουργήσεις νέες σκέψεις και συναισθήματα για το θεατή σου. Εκμεταλλευόμενος μια φράση του Ζακ Ντομινίκ Μπομπί που καθηλωμένος συνειδητοποιεί ότι τα μόνα δύο πράγματα που παρέμειναν ζωντανά σε αυτόν είναι η μνήμη κι η φαντασία του, ο σκηνοθέτης καταφεύγει σε υπέροχης αισθητικής φλας μπακ και δίνει σάρκα και οστά σε μερικές από τις πιο ζωηρές (πλην νοερές) αποδράσεις του πρωταγωνιστή του.
Παρόλο όμως που η ταινία συγκινεί, αυτό γίνεται αναπόδραστα μέσω του οίκτου που νιώθει ο θεατής για τον πρωταγωνιστή του. Και αυτό ως ένα βαθμό ενοχλεί! Επίσης παρόλο που η υψηλής αισθητικής αποτύπωση της φαντασίας του παγιδευμένου στο ίδιο το κορμί του Ζακ Ντομινίκ έχει σαφώς καλλιτεχνικό ενδιαφέρον, αυτό δεν κάνει από μόνη την ταινία ενδιαφέρουσα να την παρακολουθήσει κάποιος. Και αναρωτιέμαι πως αλλιώς θα μπορούσε να γίνει αυτό! Υποκατάστατο της κίνησης η φαντασία και η αναπόληση και το συχνό μπλέξιμο μεταξύ των δύο, αλλά μέχρι πόσο μπορείς κινηματογραφικά να υποκαταστήσεις τη σωματική ακινησία του πρωταγωνιστή σου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου